De daken van Yuka

Bij het horen van de scherpe klanken en noten van het gefluit, braken de irritaties pas goed door bij Aisu. De verschillende klinkende tonen, leken haar hoofd en trommelvliezen te doorboren als een pijl, die dwars door haar heen leek te schieten met een onvoorstelbare snelheid. De klanken bezorgde haar zelfs hoofdpijn en de irritaties die zich door de huid haar zenuwen wisten te werken zorgde ervoor dat haar spieren zich inspande en haar hele lichaam op scherp stond, alsof ze elk moment aangevallen kon worden.
Toen ze kon horen dat het lied alleen nog maar langer en langer werd, vond ze het wel eens genoeg. Tijd om ervoor te zorgen dat de stilte weer zou spreken en de geluiden zouden zwijgen.
Iet wat stijfjes en onhandig klauterde ze de daken over en op, richting het mensen wezen dat zo irritant aan het fluiten was. Terwijl ze met tergend trage passen richting het mens liep, vervloekte ze in zichzelf haar zwakke enkels, die nu al weer begonnen te steken, te jeuken en lichtelijk pijn begonnen te doen. Nooit kon ze eens normaal een stukje rennen, of ze begon die enkels van haar al weer te voelen, alsof ze tegen haar spraken en zeiden dat ze rustiger aan moest doen.
Ongeveer op een afstand van 2 meter bij het mensen meisje vandaan, kuchte Aisu, maar hield daarna haar kaken op elkaar geklemd. Met een emotieloze, nietszeggende blik keek ze haar aan, afwachtend tot wat haar reactie zou zijn. Pas als ze haar reactie zou zien, zou ze weten hoe ze het beste kon reageren. Natuurlijk kon ze haar ook meteen afblaffen, of ze kon vriendelijk vragen of ze stil wilde zijn. Maar, dat was niet de aanpak van Aisu. Ze wilde altijd eerst weten waar ze mee te maken had, zodat ze wist welke aanpak meteen het effectiefst zou werken. Altijd, verzon ze eerst een strategie, voordat ze haar eerste zet zou doen. Zo was ze altijd zekerder van haar zaken.

Kate ging vrolijk door met het fluiten van haar liedje en maakte er met haar voet een tikkend geluid erbij. De stilte was nu verdwenen maar ze floot niet zo hard dat iedereen het kon horen. Ze wou niet dat mensen gingen zeuren over geluidsoverlast of iets dergelijks. Of dat de eigenaren van het huis waar ze op zat naar haar toe zouden komen. De wind blies haar gefluit mee en het leek te echoen. Toen ze geluid bij zich hoorde hield ze abrupt op met fluiten en spitste haar oren. In de verte kon ze een persoon horen aankomen. Ze kon nog niet zien wie het was totdat ze dichterbij kwam. Het was een meisje. Meteen rechte Kate haar rug en fronste haar wenkbrauwen even. Ze wist niet of ze dit persoon kon vertrouwen en wat het oz dichtbij haar deed. Ze hield er niet als personen dichtbij haar waren, vooral niet als ze niet kende. Ze was op haar hoede en hield 1 hand op de pijlenkoker voor het geval dat. "Is er wat?" vroeg Kate een beetje bot en tegelijkertijd nieuwschierig toen het meisje kuchte.

Onderzoekend schoten Aisu haar ogen onopgemerkt langst het hele lichaam van het meisje. Ze onderzocht werkelijk álles. Van de hand die zich naar de koker met pijlen vestigde, tot de ogen die haar wat wantrouwig aankeken, ze lette werkelijk op alles. Aan de manier waarop ze sprak, verraadde ze al veel. Ze was wantrouwend, op haar hoeden, waardoor ze ook een tikkeltje bot klonk en ergens, diep verborgen in de klanken kon ze enige nieuwsgierigheid ontdekken.
Nu was dus de vraag, hoe kon ze hier het beste antwoord op geven. Ze kon natuurlijk meteen voor de harde en grove aanpak gaan, zodat ze meteen zou laten zien wie hier nou de baas was, maar de kans was erg klein dat het meisje zoiets ging accepteren. Bovendien, had Aisu er nou niet bepaald zin in dat ze straks een pijl door haar harses geboord kreeg.
Niet dat de zachte aanpak zou voldoen. Een beetje dreigend over komen zou haar waarschijnlijk al een heel eind brengen. Het betwijfelde haar of het voldoende zou zijn om het stil te kunnen houden, maar je kon het altijd proberen.
Met haar hand greep ze langzaam naar haar lolly stokje en trok ze haar lolly uit haar mond. Vervolgens opende ze haar mond, om er woorden uit te laten vloeien, op een monotone en rustige manier, maar ze slikte haar woorden weer in toen ze iets vanuit haar trui omhoog kon voelen kruipen. Verschrikt liet ze haar lolly uit haar hand vallen en greep ze naar het wezen dat zich uit haar trui proberen te wurmen, maar het was al te laat. Het kleine, pikzwarte drakenkoppie van Hyou kwam al vanuit de opening waar je je hoofd doorheen moest steken naar buiten en keek vragen om zich heen, met zijn kraal zwarte oogjes.
Onhoorbaar slikte Aisu, terwijl ze de kop van haar draakje terug in haar trui probeerde te duwen. Kwaad beet ze hard op haar eigen tanden en schold ze zichzelf in haar hoofd uit, omdat ze zo stom was geweest om dit te kunnen laten gebeuren. Ze had Hyou gewoon moeten verstoppen in het bos. Maar ja, hoe kon ze zo een klein, kwetsbaar wezentje in godsnaam achterlaten? Ze was toch op een soort van manier zijn moeder en ze kon het op geen enkele manier over haar hart verkrijgen om hem over te laten aan zijn lot op al zo een vroege leeftijd.
Vanuit haar ooghoeken keek Aisu het meisje aan, afwachten op haar reactie. Als ze erover zou beginnen dat er een jacht op Hyou gehouden zou worden, zou ze ingrijpen. Zeker niet dat ze Hyou van zich zou laten afpakken, niet zonder een gevecht.

Kate kon de ogen van het meisje in zich voelen prikken. Het maakte haar een tikkeltje onzeker maar dit probeerde ze te verbergen. In plaats van er iets van te zeggen deed ze hetzelfde bij haar. Ze keek naar het meisje haar gezicht en haar lichaam. En vooral naar de uitdrukking op haar gezicht. Maar die leek niks prijs te geven. Haar ogen vielen op een lolly die het meisje had. Zou ze die bij dat snoep winkeltje gekocht hebben? Allerlei vragen doken op in Kate haar hoofd. Wie dit meisje was. Waarom ze hier was. Of ze hier woonde of dat ze reisde. Kate was nog steeds wantrouwend en ze voelde een spanning tussen hun. Die verdween voor haar gevoel meteen toen ze iets uit het meisje haar trui zag steken. Ze vroeg zich eerst met gefronste wenkbrauwen af wat het was. Maar de kraaloogjes verraden voor haar meteen dat het een draakje was. Meteen schoot Kate in de lach, ze kon er niks aan doen, het zag er zo mal uit.

Toen het meisje begon te lachen, doken er prikkelingen van irritaties weer rond in het hoofd van Aisu. Maar toch, voelde het ergens ook opgelucht. Even probeerde ze haar wat geërgerd aan te kijken, maar de opluchting die ze op het moment voelde, won het even van de irritaties.
Hyou had zich ondertussen om de arm van Aisu gewikkeld als een soort lint, met zijn slang achtige lichaam en bestudeerde het meisje, dat een gek geluid uit haar mond liet rollen. Het klonk vreemd en onbekend, want Aisu had hij nog nooit dat vreemde geluid horen maken. Nieuwsgierig stak hij zijn snuit haar kant op en snoof haar lucht op.
Aisu deed geen moeite meer om Hyou te verbergen. Het meisje had hem allang gezien, dus waarom zou ze nog haar best ervoor doen. Haar hand gleed naar de buidelzak van haar trui, waaruit een luid gekraak van een plastic zakje hoorbaar werd. Daarna trok ze haar hand er weer uit, met een nieuwe lolly in haar hand. Het papiertje dat om de zoete massa zat, trok Aisu er ruw af met haar tanden. Vluchtig stopte ze de lolly daarna in haar mond en begon erop te sabbelen, net zoals ze met de vorige had gedaan.
'Dus... ga je me nu aangeven, wegens in het bezit zijn van een draak?' vroeg ze monotoon, terwijl ze achter het kleine oortje van Hyou krabbelde.

Kate hield op met lachen en kuchte even. Haar gezicht vormde zich weer terug in zijn normale plooi. Ze ging wat gemakkelijker zitten. Dit meisje leek geen bedreiging voor haar te vormen. Ze keek even naar het draakje van het meisje. Ze vroeg zich af of zij ook bij Iyona was geweest omdat ze jong was en een draak had. En die twee dingen kwam je samen niet zoveel tegen behalve de jonge strijders die bij Iyona waren geweest. Haar ogen knepen zich even tot spleetjes. Ze kon zich niks herinneren van dit meisje en had haar ook nooit gezien. Nog steeds waren er een hoop vragen in haar hoofd die ze maar niet kon beantwoorden en vroeg ze zich af of dit meisje te vertrouwen was. Ze had wel een draak maar die kon ze ook als huisdier hebben. Ookal klonk dat niet erg logisch volgens Kate. Kate haalde nonchalant haar schouders op. "Dat zou ik kunnen doen" zei ze en ze keek toe hoe het meisje nog een van die lolly's die ze had in haar mond stak. Even liet ze een stilte vallen en keek ze voor zich uit naar de daken en wiebelde wat met haar benen. "Maar dan zou ik mezelf ook aangeven" flapte ze er half uit. Ze vroeg zich af of ze dit wel zou moeten zeggen, maar ze had het al gezegd voordat ze het wist.

Even trok Aisu één haar wenkbrauwen op terwijl ze goed naar elk woord dat het meisje sprak luisterde. Toen ze hoorde dat het meisje blijkbaar ook een draak had, knikte ze even nadenkend. 'Aha, op die manier,' zei ze nog altijd monotoon, maar als je goed zocht, kon je diep in de emotieloos klinkende stem de klanken van nieuwsgierigheid horen.
Zwijgzaam stak ze haar hand voor zich uit, richting het meisje, om haar hand te schudden en zich voor te stellen. 'Aisu, Aisu Koware is de naam,' zei ze. 'Maar als je me Aisu noemt voel ik me ook wel aangesproken hoor. Wat is jouw naam?'
Ook al had haar vader haar al van jongs af aan op het hart gedrukt dat ze nooit zomaar iemand mocht vertrouwen, die ze niet langer dan 2 dagen kende, had Aisu toch besloten om zich maar even voor te stellen. Ze wist niks van haar, op haar uiterlijke kenmerken na dan. En dat ze niet iedereen kon en mocht vertrouwen, betekende toch niet meteen dat ze onbeleefd tegenover haar moest zijn? Plus, zo kon ze ook een beetje achter wat meer informatie komen over haar. Zij zelf gaf wat informatie over haarzelf en het meisje zou in ruil daarvoor ook wat over haarzelf vertellen. Dat zou voor nu haar voorlopige strategie zijn. Het was niet zo zeer vertrouwen, maar meer... onderzoek.
Hyou was zo langzamerhand op Aisu haar vingers aan knabbelen en aan het aflebberen. Er bleef niks meer van haar nagels over en de huid van haar vingertoppen werd gerimpeld. Maar Aisu vond het niet erg, het had wel iets schattigs, waardoor ze er niet kwaad om kon worden. Hij was nog klein, dus zou ze het voorlopig nog door de vinger zien. Als hij er maar mee op zou houden als hij ouder zou worden, want ze wilde graag het leven door gaan met alle 10 haar vingers.

Kate keek naar het meisje en probeerde met de woorden die ze zei haar te peilen. Alleen lukte haar dat niet zo goed omdat ze geen emotie in de woorden van het meisje kon horen. Op de een of andere manier had ze daar bewondering voor want zij probeerde ook altijd zo vlak als ze kon over te komen naar vreemden. Haar houding veraadde haar meestal, want die klopte dan niet met de dingen die ze zei. Ze keek even naar de uitgestoken hand en pakte hem toen aan en schudde hem. Er verscheen een kleine ingetogen glimlach op haar gezicht. Ze vond het altijd leuk om nieuwe mensen te leren kennen. "Kate Zeta Jones" Kate noemde met opzet niet haar hele naam Katherine omdat ze dat zo bekakt vond klinken, en dat paste helemaal niet bij haar. Ze was eerder een beetje rebels en had het niet zo met lange namen. "Maar je mag me ook gewoon Kate noemen" zei ze erachter aan.

'Aangenaam' sprak Aisu en plaatse zich naast Kate neer, bij de rand van het dak. Maar zij liet haar benen niet over de rand heen bungelen. Zij ging in de kleermakerszit zitten en leunde met haar hoofd op haar arm, die ze overeind op haar rechter knie had neergezet.
'Dus jij bent ook in het bezit van een draak. Ik neem aan van Iyona, aangezien het anders onmogelijk is om zo een beest te hebben in Ashtar,' zei ze en keek Kate vanuit haar ooghoeken aan.
Het zou handig zijn als ze een beetje met Kate zou weten aan te pappen. Kate was hier misschien al wat langer, waardoor ze wat beter de weg wist dan Aisu zelf. Zij raakte bijna in elk steegje en straatje al de weg kwijt, gewoon omdat ze het niet gewend was en omdat ze een richtingsgevoel van 0,niks had.
Thuis raakte ze nooit zo snel verdwaald. In de sneeuwachtige gebergte van Mista was het heel anders dan hier. In Mista kon je niet eens verdwalen, omdat het zo klein was. Het bestond uit een paar winkeltjes en huisjes, een grote trap die naar de tempel van Shiva leidde en dat was alles. Maar dit, dit was in haar ogen niet normaal groot. Hoe iemand hier ooit de weg wist te vinden, was haar een raadsel. Dus dan maar hopen dat ze hulp van iemand anders met zoiets kon krijgen, want op eigen krachten zou dit haar niet lukken.

Kate knikte en draaide haar hoofd schuin naar het meisje toe. Ze had al zo'n vermoeden gehad dat dit meisje bij Iyona was geweest. De vraag waarom ze haar dan niet had gezien bleef in haar hoofd knagen. Meestal als ze een gezicht zag onthield ze altijd diegene en ze vergat ook nauwelijks de weg. Een fotografisch geheugen had ze nou ook weer niet, ze onthield gewoon de meeste dingen die ze ontdekte. Kate voelde zich wat meer op haar gemak nu ze zeker wist dat dit meisje aan haar kant stond en geen vijand was. Kate bekeek nu het gezicht van het meisje nog een keer. "Ja, maar hoe kan het dat ik je daar niet heb gezien..?" vroeg ze zich hardop af. "Bij die ontmoeting met Iyona in het bos" voegde ze eraan toe om niet al te vaag over te komen.

Even streek Aisu nadat er een harde wind opstak met haar hand door haar haren, om ze weer recht op hun plek te strijken en zodat ze niet voor haar ogen bleven hangen, als levenloze en futloze lapjes stof. Niks was er irritanter dan haar dat voor je ogen bleef hangen. Daarom had ze het ook kort laten knippen voordat ze hier gekomen was. Als ze een strijder wilde worden, mocht ze zich niet in een gevecht laten afleiden door iets onbenulligs als haar dat voor je ogen langs zwierf.
'Ik kom uit het Noorder gebergte, waar het besneeuwd is. Het duurde even voordat ik die lange reis gemaakt had. Ik had onderweg nogal last van plots opstekende sneeuwstormen, pakken sneeuw van soms 4 tot 5 meter dik en kloven, die te breed waren om over te springen. Daardoor was ik later dan de rest aangekomen,' verklaarde ze terwijl ze naar het noorden wees, waar je in de verte de toppen van de bergen kon zien rusten.
Ze miste de bergen en de koude sneeuw. Ze miste het gladde ijs en de zingende, of jammerende wind. Ze miste thuis, waar het altijd zo koel was. Al vanaf dat ze hier was, had ze het stik heet gehad, gewoon omdat ze anders gewend was.
Uit haar buidelzak viste ze nog een lolly en bood ze hem voor Kate aan. 'Wil je ook? Pas wel op, hij kan erg zoet zijn,' waarschude ze haar vast, voor het geval dat ze hem als een blinde kip in haar mond zou stoppen en hem dan vervolgens gillend uit zou spugen, omdat haar smaakpapillen niet opgewassen waren tegen de enorm zoete smaak, of omdat haar tanden gaatjes zouden krijgen vanwege het enorme suikergehalte.

Kate stak haar haar in een staart en viste een elastiekje uit haar tas die ze had meegenomen. Waar overigens niet bijster veel in zat. Alleen het noodzakelijke voedsel voor als ze zou reizen en de paar werpmessen die ze had gekocht op de zwarte markt. Veel meer dan dat had ze ook niet nodig. Veel meer dan dat had ze ook niet. Het voordeel van dat ze weinig was, was dat ze niet veel te verliezen had als er rovers waren en ze makkelijk haar tas overal mee naar toe kon zuilen. Alleen haar pijl en boog waren haar heilig. Daar mocht dan ook niemand aankomen behalve zij zelf. Kate luisterde aandachtig naar wat Aisu haar vertelde en onderbrak haar geen enkele keer. Ze vond het zelf ook altijd zo irritant als mensen door haar verhalen heen gingen tetteren alsof ze zelf veel belangrijker waren. Ze dacht even aan Kosta dat zo ongeveer het tegenovergestelde klimaat had als waar Aisu vandaan kwam. Als Kate in de bergen had gewoond met alles wat ze nu had was ze vast allang doodgevroren door het koude klimaat en de ontbrekende warme kleding en andere overlevingsmiddelen. Kate keek op naar de lolly die Aisu haar voorhield. "Ja graag, ik kan wel tegen wat zoet" zei ze en ze pakte hem aan. Al vroeg ze zich een beetje af waarom Aisu dat vermelde aangezien zij het logisch vond dat een lolly zoet zou zijn.

'Oké, maar zeg straks niet dat ik je niet gewaarschuwd heb,' zei Aisu schouderophalend en sabbelde zelf ook verder op haar lolly. Van jongs af aan, was ze al verslaafd geraakt aan die dingen. Vanaf het eerste moment dat haar vader ze had meegenomen van de onderste steden, van het warmere gebied, was ze er helemaal verliefd op geworden. Het was zoeter dan het waterijs dat ze altijd kreeg, harder dan het water ijs dan ze altijd kreeg, lekkerder dan het waterijs dat ze altijd kreeg. Vanaf dat moment zag men haar altijd met zo een stokje die uit haar mond stak. Als ze geen zoetigheid proefde, werd ze chagrijnig en geïrriteerd. Dan snauwde ze altijd iedereen af, zelfs als mensen vriendelijk tegen haar deden. Het was een soort drug voor haar geworden, iets wat net zo normaal was als ademhalen. Ze kon niet zonder.
'En waar kom jij vandaan? Had ik eigenlijk veel gemist omdat ik te laat gekomen was?' vroeg Aisu. Ze wilde wel eens even weten of het echt zo een schande was dat ze te laat gekomen was. Was er nog belangrijke informatie die ze nog niet te weten was gekomen, was er een bepaalde plek die ze hadden afgesproken waar ze om de maand moesten afspreken of iets in die richting? Zulk soort dingen waren van groot belang om te weten.
De vraag waar Kate vandaan kwam, vroeg Aisu eigenlijk alleen maar omdat ze een beetje nieuwsgierig was en beleefd wilde over komen. Want ze ging natuurlijk meer voor de échte, belangrijke informatie. Interesses in elkaar zou later wel komen, eerst het belangrijkste.

Kate keek even nadenkend naar de lolly. Giftig kon hij niet zijn want Aisu had er duizenden in haar mond gestoken, athans daar zag Kate haar voor aan. Ze opende met een hand het papiertje en keek even naar de lucht. "Ik kom uit Kosta" zei ze en meteen dacht ze weer aan de warme dagen daar en de mooie strandwandelingen die ze had gemaakt. Soms miste ze het wel, vooral nu omdat ze al een tijdje weg was geweest. Maar dat weerhield haar er niet van om overal te willen reizen en alles te willen zien. Even keek ze naar Aisu. Over de vraag dat ze veel gemist had moest ze even nadenken. Ze was zelf ook iets later aangekomen maar had Iyona haar praatje nog wel gehoord en was er ook bij toen ze een draak kregen en hun krachten ontdekten. De meeste waren daarna hun eigen weg ingeslagen wat Kate al wel verwacht had. In het begin was ze wat onzeker geweest over waar ze heen moest. Vooral met het idee dat ze krachten had liep ze steeds een beetje verdwaald rond. Maar naarmate dat ze in meerdere winkels en cafeetjes was geweest had ze gemerkt dat de mensen best oké waren. De meeste waren hartelijk en aardig. Alleen nergens mocht je je magie gebruiken en moest je je draak verborgen houden, wat Kate toch wel beperkingen vond. Ze schudde haar hoofd. "Nee niet echt, Iyona heeft nog een beetje iedereen geholpen met hun krachten te ontdekken en ons de draakjes gegeven" zei ze. "En daarna is iedereen zijn eigen weg gaan volgen en een beetje hun krachten aan het uitproberen in Yuka" zei ze. Toen herinnerde ze zich de meetparty. "Alleen heb je de meetparty gemist, dus de meeste zullen je nog niet kennen, alleen dat komt nog wel" voegde ze eraan toe.

'Meetparty,' herhaalde Aisu zacht in zichzelf en keek nadenkend omhoog. Wat was in godsnaam een "meetparty"? Het enige feest wat zij kende, was het feest nadat de eerste sneeuw van het jaar was gevallen in het dorp op de berg, als teken van het ontwaken van Shiva. Dan was er een groot feestmaal en kwam het hele dorp vrolijk bij elkaar, waar ze gezellig met iedereen kon kletsen. Eén van de leukste gebeurtenissen van het jaar in haar ogen. En het was altijd een verrassing, want je wist nooit wanneer de volgende sneeuw in het jaar zou vallen. Dus, het feit dat het een verrassing was, maakte het alleen nog maar leuker. Maar ze wist niet dat er hier beneden ook nog andere feesten gehouden werden. En dat wekte aardig haar interesses.
'Meetparty? Wat houd dat precies in?' vroeg ze en keek Kate lichtelijk nieuwsgierig aan. Ze had geen idee of het dom of vreemd klonk wat ze nu vroeg. Maar dat drong ook niet helemaal tot haar door. Het was voor de mensen beneden de bergen misschien één van de normaalste zaken van de wereld dat er meerdere feesten per jaar gehouden werden, maar zij wist nergens van. Ze had nooit feesten meegemaakt. Zelfs verjaardagen werden nooit gevierd. Ze wist nog net aan op welke dag ze van het jaar geboren was en in welk jaar, maar er werd nooit wat gevierd omdat je een jaartje ouder geworden was. Ouderdom was in haar ogen niets meer dan een stap dichterbij je einde en de dood. Dus waarom zou zoiets dan ook gevierd moeten worden?

"Ja een meetparty" herhaalde Kate Aisu. Ze wist lichtelijk verbaasd dat Aisu niet wist wat dat inhield. Maar ze dacht eraan dat zij het ook maar een paar keer had meegemaakt en dat het eigenlijk gewoon een ontmoetingsfeestje was. Even dacht ze na over hoe ze dit zo makkelijk mogelijk zou kunnen vertellen. Zelf had Kate veel gefeest in Kosta maar nu ze hier was, waar ze de meeste mensen niet kende behalve de strijders van Iyona, wist ze niet echt een reden om te feesten. In Kosta had je altijd wel feesten en dan vooral feesten op het strand bij de beachclubs en dansclubs langs de boulevard of gewoon een feest bij de zee. Kate was er altijd wel als eerste bij als er een feest kwam. Dat kwam mede doordat ze bij een club werkte en omdat ze het leuk vond om het een en het ander voor de feesten te regelen. Maar als je in de bergen woonde had je ook veel minder mooi weer en was het leven volgens Kate ook wel harder. Ookal had ze zelf ook niet zo'n makkelijk leven moest ze zichzelf toegeven. Kate keek naar Aisu. Ze stak de lolly die ze van haar had gekregen voorzichtig in haar mond en proefte meteen een bron van zoetheid loskomen. "Het is een feest waarbij je mensen uitnodigd die je nog niet echt kent maar wel wilt leren kennen" zei ze en ze zoog op haar lolly. "En dan kan iedereen met elkaar praten en elkaar leren kennen en natuurlijk wordt er ook wel gedanst" voegde ze eraan toe. Even liet ze de informatie bij Aisu bezinken, ze wou nu niet over alle feesten gaan praten die ze kende ookal had ze daar wel zin in, dat was veel te verwarrend.

Nadenkend knikte Aisu en herhaalde de woorden die Kate gesproken had allemaal nogmaals, maar dan in haar gedachte. Was dat alles dat ze gemist had? Pff, dat was toch niet van groot belang? Als dat alles was, was ze maar blij dat ze niet eerder van huis vertrokken was. Dat zou helemaal niet nodig geweest zijn.
'Dan ben ik maar blij dat ik er nog niet was. Het zou niks voor mij zijn,' zei ze en zuchtte iet wat opgelucht. Ze vond het feest van Shiva leuk, maar om nou een feest te vieren met wild vreemde, nee, dat hoefde zeker niet van haar. Als dat gemoeten zou hebben, zou ze vast en zeker ergens alleen in een hoekje gaan zitten en de mensen die ze zag onderzoeken. Zwaktes ontrafelen, de beelden die ze op dat moment voor zich zou zien vast leggen, misschien een verhaal schrijven, af en toe wat eten, maar daar zou het bij blijven. Ze zag het zeker niet zitten om nou met andere mensen te gaan feesten. Feest vieren deed je met mensen die je kende, niet met vreemdelingen, die je misschien niet eens kon vertrouwen.
'Zijn er in de laaglanden nog andere soort feesten? Het enige feest dat ik ken is het feest van Shiva, als de eerste sneeuw van het jaar valt, als teken van haar ontwaking. Maar zelfs dat is meer een ritueel,' vertelde ze.
Hyou was verveeld geraakt door al dat zinloze gepraat en had zich ondertussen weer in Aisu haar trui genesteld, waarin hij zich als een bolletje oprolde en inslaap viel, luisterend naar de stem van zijn baasje en de nieuwe bekende.

Kate ging wat rechter zitten en liet Aisu uit praten. Ze keek haar even aan. Kate had wel gedacht dat Aisu niet zo'n feestbeest was dat was een beetje aan haar uitstraling te zien. "Ach ja, het was waarschijnlijk ook maar bedoelt om iedereen even bij elkaar te hebben" zei ze ookal had ze het wel gezellig gevonden. Voorzichtig nam ze een paar likjes van de lolly en begon aan de smaak te wennen. Het was erg zoet, zo zoet dat ze het niet gewend was. Maar wel lekker en een soort van verslavend. Kate dacht na over de hoeveelheid feesten die er wel niet werden gehouden. Je had van alles in Kosta maar hier in Yuka wist ze niet zeker of ze ook zo veel hadden. Van houseparty's en vrijgezellenfeesten tot gewoon de wekelijkse en soms zelfs dagelijkse feestjes die om onozele redenen werden gevierd. Voor haar gevoel was er geen speciale gebeurtenis meer verbonden aan de feesten in Kosta. Wat op zich wel jammer was. Ze glimlachde even naar Aisu die wat zei over haar sneeuwfeest. "Geloof me, hier heb je zoveel feesten, die meeste hebben niet eens een betekenis" Kate haar stem klonk ietwat spijtig. "Je hebt houseparty's, vrijgezellenfeesten, afstudeerfeestjes, klassenfeestjes, kleuterfeestjes, bruiloftfeesten, en vooral feesten voor de lol" somde ze op. "En natuurlijk heb je ook nog verjaardagen" zei Kate en ze zei het op de toon waarmee ze sprak alsof dat het laatste was wat haar uitmaakte.

Op het moment tolde de opsommingen van de feesten die Kate genoemd had in Aisu haar hoofd. Zoveel... In vergelijking leek dat feest van haar dorp dan echt op niks. Werden de mensen niet moe van zoveel feesten? Ze was al bekaf als het feest van de godin Shiva achter de rug was, dus laat staan als ze zoveel feesten om de zoveel tijd zou moeten meemaken.
'Klinkt vermoeiend,' reageerde Aisu nogal droog op alles. Hoewel haar nieuwsgierigheid gewekt was en ze graag wilde weten wat al dit soort feesten betekende, zou ze er niet om gaan vragen. Daarvoor waren het er veel te veel. Dat zou teveel informatie zijn om in één keer allemaal op te kunnen slaan op haar "harde schijf ".
Toch, hoewel het haar vermoeiend leek, zou ze maar wat graag eens zo een feest van dichtbij willen ervaren. Zien wat het precies inhield en hoe je je op zulk soort evenementen moest gedragen. Hoe mensen zich op zulk soort evenementen gedroegen, wat ze aanhadden, wat ze precies met elkaar deden, wat het feest nou eigenlijk zo leuk maakte dat het zo vaak in de zoveel tijd herhaald werd. Want, als het zo vaak herhaald werd, zou het dan niet erg saai gaan worden en mensen vervelen? Of deden ze elke keer dan iets anders, waardoor de mensen zouden blijven komen, om nogmaals zo een leuke ervaring mee te kunnen maken. Zo ontpopte zich duizenden vragen op in haar hoofd, waar ze op geen van allen een antwoord op kon weten. Maar daar zou ze later vanzelf wel achter komen. Daar zou ze zelf wel voor gaan zorgen.
'Wat is jouw favoriete feest eigenlijk? En waarom?' vroeg ze aan Kate en keek haar nadenkend aan.

Op de vraag van Aisu moest Kate even nadenken. Er waren zoveel feesten dat het lastig was om er zo maar een als favoriet te hebben. Ze somde ze allemaal op in haar hoofd en dacht na over welke ze het leukste vond. Een had voor haar wel een speciale betekenis, anders dan alle anderen. Die hadden geen betekenis maar waren wel leuk, alleen voor de lol. Kerst was voor haar een speciaal gebeuren. Grappig, daar maakte ze pas op haar 5e kennis mee. Wat daar precies de reden voor was wist ze toen nog niet. Nu wist ze wel beter. De kerstman was er alleen maar voor rijke mensen was haar eerst verteld. En ze kreeg nooit kadootjes zoals de andere kinderen wel kregen. Wat haar toch nu aan trok aan kerstmis was dat het enige feest was waarbij ze haar hele familie bij elkaar zag. Wat erg speciaal was en nooit voorkwam. "Kerstmis" zei Kate en ze likte nog een keer aan de lolly die ze nog steeds niet op had. "Dat ken je toch wel?" vroeg ze.

100de vragen borrelde zich op in Aisu haar hoofd toen Kate dat ene woord liet vallen. Kerstmis... ze had er wel eens van gehoord, maar ze had er nooit echt iets achter gezocht. Nooit had dat woord echt haar aandacht getrokken, want dat was alles dat het voor haar was, een woord. Niks meer dan 8 letters, dat bestond 2 medeklinkers en 6 klinkers. Gewoon een woordje dat ter sprake kwam en daarna weer vergeten werd. Een woordje dat zo onopvallend was, dat het onopgemerkt langs Aisu heen was geglipt, zonder dat het tot haar door gedrongen was.
Ze wist niet eens meer wanneer ze het woord gehoord had. Waarschijnlijk een keer van haar vader. Die kwam altijd met de wildste verhalen thuis van de laaglanden, als hij nieuwe goederen moest halen als de voorraden in het dorp weer eens op waren.
Meestal vertelde hij over hoe het er daar uitzag, over het weer, het klimaat, de vele verschillende soorten wezens die daar allemaal rondliepen, hoe de mensen daar hun goederen verbouwde, waardoor het voor hun mogelijk was om te kunnen leven. Maar waarom vertelde hij eigenlijk nooit zo veel over de gewoontes van de mensen van de laaglanden? Was hij bang voor bepaalde invloeden die zich op de dorpsbewoners zouden gaan uitwerken als hij teveel over die mensen zou vertellen? Ze wist het niet. Het was voor haar nog één groot vraagteken. Maar als ze terug naar huis toe ging, zou ze het zeker gaan vragen.
Aisu schudde haar hoofd en staarde met een doffe blik voor zich uit. 'Ooit van gehoord, nooit geweten wat het precies was,' zei ze koeltjes, terwijl ze de daken die ze kon zien maar eens ging tellen.

Kate was enigzins geschokt dat zelfs Aisu dat feest niet kende maar liet er niks van merken. "Tis een feest wat draait om familie, gezelligheid en liefde" legde ze kort uit. Ze had wel weer genoeg gehad van het praten over feesten. Ze wist er veel vanaf maar het interesseerde haar meer om nog wat over Aisu te weten te komen. Ze keek naar de lucht waarin ze de sterren nu kon tellen en vroeg zich af waar ze zou gaan slapen. Haar benen hingen nog steeds over de dakrand maar hielden op met heen en weer bungelen. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" vroeg ze aan Aisu terwijl ze de paar sterren in de lucht ging tellen.

Aisu luisterde goed naar de woorden van Kate, maar het klonk niet echt als een bijster interessant feest. Was dat alles? Moesten ze daarvoor nou speciaal een dag organiseren? Als het zo werkte, dan was het bij haar thuis bijna elke dag wel kerstmis. Elke dag was het bij haar thuis gezellig en iedereen was er vriendelijk en lief voor elkaar. Het was niks bijzonders voor haar. Maar als ze zo een feest organiseerde in de laaglanden, was het dus blijkbaar een speciale gebeurtenis als je elkaar liefdevol en goed behandelde. Vreemde gewoontes hadden die laaglanden hoor... En vooral ook erg verwarrend.
Zoekend keek Aisu over de daken heen, wat verder de horizon op en wees toen naar de grote bergen, die nog maar vaag te zien waren en hoog aan de hemel reikte, alsof ze de lucht wilde aanraken. Als je goed keek, kon je sneeuw zien liggen op het boven stuk. Maar de toppen lagen verborgen achter de dikke wolken, waardoor er niet veel sneeuw te zien was.
'Daar kom ik vandaan, uit de hooglanden, van de top van de achterste berg,' legde ze uit. 'Het draagt de naam Mista, het vergeten gebied van de bergen. Niet zo gek eigenlijk, aangezien je er alleen maar sneeuw en ijs vind.'
Terwijl ze haar verhaal vertelde, dacht ze terug aan haar thuis. Waar de sneeuw lag waar ze van hield. Waar de dorpelingen woonde, die haar dierbaar waren. De plek waar ze thuis hoorde. De plek die ze miste.

Kate keek naar de grote bergen in de verte en naar de toppen. Ze luisterde aandachtig naar Aisu. Het leek haar erg koud om daar te wonen. Maar zij was het vast gewend. Net zoals Kate gewend was aan het warme klimaat in Kosta. Waar de zon elke dag scheen en het bijna altijd wel mooi weer was en haast nooit regende. Aan de woorden van Aisu kon Kate horen dat ze een soort van heimwee had naar haar land waar ze geboren was. "Mis je het?" was dan ook wel een beetje een overbodige vraag die ze stelde. Ze begon het kouder te krijgen door de wind die langs haar waaide. Kate dacht na over een overnachtplaats waar ze heen kon gaan. Ze vroeg zich af of Aisu ook een geschikte plek had gevonden of net zoals zij heen en weer reisde door Yuka en ook vaak op parkbankjes sliep. "Waar ga jij eigenlijk overnachten?" vroeg ze daarom wat later.

new
-
Nog nooit was Rose op de daken geweest. Ze had het vaak genoeg jongeren zien doen en had altijd jaloers toegekeken hoe ze daar zaten en elke keer tegen zich zelf gezegd dat ze dat ook eens moest doen. De avond, toen ze toch niet kon slapen besloot ze dat het maar eens tijd mocht worden. Met moeite was ze haar raam uigeklommen met Cairo achter zich aan. Nu zat ze op het dak, te kijken naar de sterren die langzaam zichtbaar werden in de schemer hemel.