De daken van Yuka

´´Om eerlijk te zijn gebruik ik mijn krachten weinig in een gevecht´´ zei Natas ´´ik oefen er wel apart mee maar ik gebruik ze nog liever niet al te veel´´. Natas keek naar de grond maar stond daarna weer blij op. ´´Waarom gaan we niet oefenen´´ stelde Natas voor.

De jongen rende met zijn buit een verlaten huis in waar kort daarna een andere jongen naar binnen rende. Met een kort gebaar snokte hij zijn kap over zijn hoofd. Behendig sprong hij van het dak af zo op een brandtrap. daar ging hij via een raam naar binnen en sloop hij zo verder geluidloos door het huis. Bij het horen van voetstappen die snel naderde sprong hij op en trok hij zichzelf op aan een steunbalk die minstens een meter van het plafond hing. Genoeg ruimte dus om er op te kruipen en je daar schuil te houden.

Aris glimlachte. Soms dacht ze dat Natas gedachtes kon lezen. Maar dat idee schudde ze van zich af. 'Heel graag! Met zwaarden? Of iets anders?' Aris glimlachte. Dit was haar ding. Oefenen in gevechten.

´´eh ik gebruik geen zwaarden´´ zei Natas teleugesteld. ´´Maar jij mag het gebruiken´´ zei Natas er snel achter aan. ´´En trouwens weet jij een plek waar we kunnen gaan oefenen´´ vroeg Natas terwijl ze steeds meer besefte dat ze er eerst bij na moest denken.

'We kunnen in het bos of gewoon hier op het dak oefenen.' Stelde Aris voor. De daken zouden het spannender maken. Maar het bos was beter voor haar tactiek. Aris wachtte op wat Natas daar van vond.

´´Ik stem voor het bos´´ zei Natas blij en hard. Natas kon nog goed herinneren dat de vorige keer perongeluk magie gebruikte dus wou ze niet gezien worden als dat gebeurde. ´´Maar wil je wel rustig met doen´´ zei Natas plagend.

Aris lachte. 'Moet ik even een stok voor je halen omaatje?' vroeg ze plagend terug. 'Tuurlijk zal ik rustig met je doen. Ik begin op de eerste versnelling...' Aris lachte. 'Het bos is perfect.' zei ze. Dat klopte ook wel.

´´Graag een stok, wat zis die jonge lui toch aardig´´ zei Natas plagend met een oude stem. ´´Zullen we dan maar gaan´´ zei Natas erachter aan tterwijl ze voelde of ze nog wel genoeg naalden had. Gelukkig had Natas er genoeg bij dus zei ze ´´ik heb alles al bij´´.

Aris lachte. 'Ja, laten we gaan. Ik heb trouwens ook alles.' zei ze. Aris begon te lopen. Daarna sprong ze van het dak af en wachtte op Natas. Zodat ze samen naar het bos konden lopen.

Drie jongens kwamen de kamer ingewandeld. alle 3 vollop in gesprek en aan het opscheppen terwijl ze hun roofbuiten op tafel legde. Zodra ze weer weg waren pakte Jack wat van hem was en vertrok zoals hij gekomen was. Langs het raam over de daken heen.

Natas sprong snel achter Aris aan. Natas had nog nooit een oefen gevecht gehouden dus vond ze het best spannend. Maar Natas had vertrouwen dat Aris niet heel erg haar best zou doen.

Aris glimlachte. 'En heb je al eens een oefengevecht gehouden? Dan weet ik hoe ver ik moet gaan..' zei Aris zacht achter haar vraag. Langzaam begon ze te lopen.

´´Nee ik heb nog nooit een oefen gevecht gehouden´´ zei Natas, ze benadrukte het oefen gedeelte. ´´O trouwens kunnen we iets afspreken´´ zei Natas ´´wil je asljeblieft niet aan mijn bril komen´´. Daarna keek ze heel smekend naar Aris.

'Als je dat zo wilt. Ik zal hem met geen vinger of een ander ding aanraken. Oké, en ik geef je een tip. Vergeet niet dat er vanalles kan gebeuren..' Zei Aris. Ze vroeg zich wel af waarom ze niet aan haar bril mocht komen maarja. Iedereen had zo zijn redenen.

Natas knikte als een leerling tegen haar lerares. Eigenlijk wist Natas dit wel, want dit was niet haar eerste gevecht. Maar ze vond het altijd leuk als mensen haar onderschatten.´´En welke wapens ga jij gebruiken´´ vroeg Natas er tussen door.

Aris dacht daar even over na. 'Mijn zwaard en werpmes.. Daar ben ik het beste in. En jij?' vroeg ze terug. Ze was erg benieuwd naar wat Natas gebruikte. Hopelijk iets leuks en nieuws.

´´ehh mijn lichaam natuurlijk maar dat doe jij ook waarscheinlijk´´ zei Natas terwijl ze probeerde het wat spannender te maken. ´´En naalden´´ zei ze er snel achter na. Ze keek naar Aris hoe ze zou reageren. Het was niet iets wat iedereen gebruikte.

'Hmm..' Zei Aris bedenkelijk. 'Ik ben benieuwd hoe je die gaat gebruiken. Maar ik wens je veel succes.' Aris glmlachte. Ze bedacht dat dit best leuk kon worden.


___

Got 2 Go..

´´Dat zal je wel zien´´ zei Natas met een vals glimlachje. ´´Teminste als ik mijn krachten onder controle hou´´ zei ze erachteraan terwijl ze naar haar handen keek. ´´Weet je nog dat grote magneet ding, dat is dus heel irritant´´ zei Natas nog terwijl ze van het laatste dak af sprong en bij het bos lande.

(andere topic)

Terwijl de wind zachtjes en voorzichtig wat met de lokken van haar haren speelde en suizend onbekende spreuken in haar oor fluisterde, slenterde Aisu met een dromerige blik in haar ogen over de verlaten en rustige daken. Zacht en binnensmonds neuriede ze een liedje, met haar blik op de grond gericht, zodat ze haar voeten exact kon volgen. Ze had niet echt een doel waar ze naartoe wilde gaan. Daar waar haar voeten haar naartoe droegen, daar zou zij gaan en staan. Ze liet zich gewoon leiden, door de Noorder wind.
Toen haar ogen zagen dat haar voeten zich valk bij de rand van het dak bevonden, stopte ze met lopen en hief ze haar hoofd wat op, zodat ze uitkeek over de honderden daken, in allerlei soorten, kleuren en maten. Puntdaken, vlakke daken, dakpannen, strodaken, balkons, waslijnen met witte lakens die hingen te drogen, zand en stof die tussen de kieren van de dakpannen geblazen werden, op de rug van de zachte wind, ontelbaar veel dingen waren er hier op te noemen die er gebeurde. Er gebeurde zo veel in deze vroege ochtend, zelfs nu nog bijna niemand op was en de daken -op haar na dan- zo goed als verlaten waren.
Als ze dit alles zo bij elkaar moest beschrijven in één woord, dan zou ze het woord "prachtig" kiezen. Alles leek perfect hier op het moment. Je had een oneindig uitzicht, waar je nooit op uitgekeken raakte, het was vroeg in de ochtend, dus was het nog een tikkeltje mistig en kon je de minuscule druppeltjes op je huid voelen glijden en het aller belangrijkste, het was stil. Geen kat die mauwde, geen hond die gromde, zelfs geen vlieg die zoemde. Alsof ze in een sprookje leefde voor dit moment.
Terwijl ze een tevreden zucht uit slaakte, plaatste ze zich neer op de grond, vlak bij de rand van het dak. Ze trok haar knieën op en keek met een scheef hoofd naar de neuzen van haar schoenen, die net boven de rand hingen. Haar armen sloeg ze om haar omhooggetrokken knieën heen en ze liet haar hoofd zacht op haar knieën rusten. Zo keek ze uit over de daken, terwijl ze zich allerlei dingen voorstelde. Beelden, die ze later op papier zou zetten met haar trouwe potlood, schoten door haar hoofd. Woorden en zinnen, die ze met haar trouwe kroontjespen op papier zou schrijven om een nieuw verhaal te vormen, werden haar -bewijzen van spreken dan natuurlijk- ingefluisterd. Zo barstte ze binnen enkele secondes dat ze hier zat, al van de inspiratie.

(Oke sorry als het nog niet zo goed is of zo, maar ik RPG nog niet ze erg lang. Ik heb een paar lesjes van een vriendin van mij gekregen die ik in het echt ken en... ja ik hoop dat ik het "vak" snel leer x'd Sorry als het niet heel erg goed is, niet te begrijpen is, of als ik onzin schrijf...)

(je rpgt goed hoor)
---
Kate sprong van dak naar dak en bleef even op een dak staan. Ze keek uit over zowat heel Yuka en haar blik viel op de bakkerij. Ze vroeg zich af wanneer ze een brief of iets dergelijks terug zou krijgen en hoopte vurig dat ze de baan kreeg. De wind waaide en maakte een suizend geruststellend geluid wat Kate op haar gemak stelde. Als het helemaal stil was kon Kate er nooit tegen en ging ze zelf wel geluid maken door te fluiten of iets dergelijks.

(Dankje, blij om dat te horen :'D)
---------
Bij het horen van voeten, die in het rond sprongen en steeds dichterbij leken te naderen, spite Aisu haar oren zich en spande haar spieren zich meteen weer aan. Meteen stond ze op scherp en kon ze alles wat er op het moment om haar heen gebeurde horen. Ze hoorde de ademhaling van iemand, die niet eens zo gek ver bij haar vandaan was. Ze schatte zo een afstand van ongeveer een straal van 10 meter, misschien 15, maar zeker niet voorbij de 16.
Lichtjes boog ze haar hoofd wat opzij, zoekend naar het menselijke gestalte dat zich op de daken had gevoegd. Door middel van goed luisteren en concentratie wist ze het mensen wezen te vinden. Ze stond op een ander dak, dat iets hoger lag dan het dak waar Aisu op zat, niet zo ver bij haar vandaan. Even nam ze haar onderzoekend in zich op, door middel van haar van top tot teen goed te bekijken, maar bestede verder geen aandacht meer aan haar en richtte haar blik weer op het prachtige uitzicht. Daarvoor zat ze hier toch ten slot van rekening.
Hopelijk bleef het mens stil, want dan zou Aisu er niet zo veel problemen mee hebben als ze bleef. Het enige wat ze wilde, was een beetje rust en tijd voor zichzelf, om alles goed te kunnen laten bezinken van wat er de afgelopen dagen gebeurd was. Meer vroeg ze niet. En hoe moeilijk was het nou om stil te blijven? In haar ogen, was dat appeltje eitje, maar ze leek te vergeten dat dat niet voor iedereen zo gold.

Kate vond het wel een mooi dak en besloot om even te gaan zitten. Om de minuut moest ze haar haar weer achter haar oor steken omdat het alle kanten leek op te waaien. Daar hield ze na een tijdje mee op omdat het behoorlijk vermoeiend was op de een of andere manier. Ze liep naar de rand van het dak en liep erover heen. Ze besloot niet over de regenpijp te lopen omdat die zou kunnen knappen en dan zou ze een probleem hebben. Op de rand ging ze zitten en bungelde met haar benen over de rand heen gestoken heen en weer. Ze hoorde een paar geluiden om haar heen en was meteen alert maar bij het zien van niets sloot ze haar ogen even.

"Goddank dat het stil blijft", dacht Aisu bij zichzelf, nadat ze uiteindelijk enkele minuten aandachtig had geluisterd of het persoon stil zou blijven en de hele tijd niks had gehoord. Nou ja, op het klapperen en wapperen van de kleuren op het ritme van de wind na dan, maar daar bleef het dan ook bij. Ze kon dus weer in alle rust terug naar het fantaseren en verzinnen van verhalen en kleine kunstwerkjes.
Opeens, nadat ze enkele minuutjes had zitten nadenken, stelde ze zich met een ruk recht en keek over de daken van de huizen heen, alsof ze iets of iemand zocht. 'Haar stem was teder en hartverscheurend, zelfs toen niemand het kon horen. Haar aanraking zou zacht en angstvallig zijn, zelfs toen niemand het kon voelen. Haar tranen waren puur en warm, zelfs toen niemand het kon zien,' zei ze hardop tegen zichzelf, monotoon. Het zou voor een vreemdeling misschien vreemd zijn en vragen opwekken, maar voor Aisu was het de normaalste zaak van de wereld, om tegen zichzelf te spreken. Dat deed ze wel vaker. Vooral als ze bezig was met het verzinnen van verhalen en ze bang was om woorden en zinnen te vergeten. En ze hardop noemen, hielp haar er altijd bij om ze te kunnen onthouden.
'De wind streek als een koud en gevoelloos mes over haar huid heen, langs haar kleren en probeerde vergeefs de tranen weg te vegen. Nogmaals keek ze naar beneden en werd duizelig van de enorme hoogte. Alleen, op de wereld. Alleen, achtergelaten. Alleen, geleefd. Alleen, dat was alles dat ze was, niks meer. Alleen, tot het bittere eind...' mompelde ze, terwijl ze nadenkend op haar lolly beet. Over die laatste zinnen was ze nog niet helemaal tevreden, maar die kon ze later nog wel aanpassen. Nu was het eerst zaak dat ze alles ging onthouden.
Best vreemd eigenlijk als je erbij nadacht. Ze had er een hekel aan als mensen de stilte om haar verbroken, maar zelf deed ze het maar wat vaak, met het gemompel tegen zichzelf en ze had het zelf niet eens door.

Kate kon zweren dat ze wat geluid hoorde wat door de wind vervoerd werd. Ze vond het maar akelig klinken. Nu was het weer stil en ging ze verder met haar benen heen en weer te wiebelen. De stilte beval haar niet en ze begon te fluiten. Van een simpel 4 tonig deuntje tot een heel liedje. Zo voelde ze zich veiliger.