Het bos

Voordat Dust in zichzelf keerde hoorde hij Natas wat zeggen. ''Ja, inderdaad jammer'' zei hij, terwijl hij zich weer concentreerde. Hij probeerde ondertussen te denken aan hoeveel geld hij nog had en hoe hij bij zou moeten verdienen. Hij had alleen geld nodig voor brood, wapens, boeken en kleding etc. Vlees kon hij zelf halen in het bos, Groenten groeiden daar ook vrij, Hout was daar te halen en metaal kon je uit de grond halen.

Natas merkte dat ze begon te staren en keek snel een andere richting in. Ze dacht even aan huis naar de prachtige boerderij dat ze had. Het was niet veel maar genoeg prachtig te leven. In haar tuin kon ze al de groenten halen en de rest ruilen of kopen. Daarna dacht Natas aan het dorp de lieve mensen die ze graag binnenkort wou zien. Behalve een dan die haatte ze zo erg dat ze diep in en uit ademde om nog rustig te blijven zweven.

Dust voelde zijn kracht wankelen en begon hoogte te verliezen. Hij had al anderhalve centimeter verloren toen hij weer houvast kreeg en steeg naar de vijf centimeter. Dit was volgens hem het slimste om te doen voor als hij langer de controle over zijn krachten zou verliezen. Dust begon moe te worden van al dat geconcentreer, dus duwde hij zijn concentratie om zijn zweven vast te houden iets verder weg, deed zijn ogen open om naar Schysta te kijken. Ondertussen was de regen minder geworden en ze begon moe te worden, dus landde ze op haar eigen manier en ging naast de tas liggen slapen.

_____
Ben ff ete

Natas ademde diep in en uit. Er verscheen een paar lucht stromen om haar heen van de woede. Ze had niet eens door dat Dust zat te wankelen. Natas was alleen maar bezig zich zelf rustig te krijgen. Het lukte alleen niet dat stomme gezicht verscheen de hele tijd in Natas haar gedachten. Langzaam aan begonnen ook de metalen dingen rond Natas te trillen. ´´Blijf rustig´´ mompelde Natas tegen zich zelf.

---------------------------
ik ben net klaar met eten

Doordat Dust uit zijn concentratie was zag hij wat er gebeurde. Hij landde, omdat hij niet wilde wegzweven en vroeg "Wat is er?" Hij zag dat het metaal begon te trillen en hij ging het proberen te stoppen. Het werd minder, maar je merkte het nog steeds. "Natas, wat is er?!" vroeg hij nu harder. "Max? Weet jij wat er met Natas is?" Ondertussen kon hij haar krachten niet meer dempen, dus liet hij zijn concentratie los.

Max werd wakker van het kabaal en vloog naar Natas toe. Hij keek haar in de ogen en zei ´´rustig maar hij is hier niet´´. Toen Natas Max rustige stem hoorde kalmeerde ze eindelijk en zakte langzaam op de grond. Natas keek naar wat ze gedaan had wat gelukkig dus niet veel was. Daarna keek Natas verontschuldigend naar Dust en zei ´´sorry ,ik dacht alleen aan een heel erg stom persoon´´. Toen ze dat zei durfde Natas hem nog niet eens aan te kijken. Ze had haar krachten nu wel onder controle maar haar emotie nog lang niet.

"Gelukkig is het niks" zei Dust opgelucht. "Ik schrok me alleen te pletter om je zo te zien. Zeker iets uit je jeugd." zei hij en vroeg niet verder. "Gaat het verder? Ik heb anders nog wel iets om te kalmeren. Net gezien toen ik in de boom klom." Dust liep een eindje tussen de bomen, plukte iets en kwam weer terug. "Kamille maakt rustiger. Kauw alles op en je zal weer kalmeren."

Natas keek langzaam op naar Dust die het blijkbaar niet mega erg vond. Dankbaar lachte Natas en pakte de kamille. Ze koude er rustig op en voelde hem meteen werken. Maar dat was niet het enigste wat kalmeerde. Toen ze Dust zijn gezicht zag kon ze moeilijk meer aan dat andere denken.

Dust zag dat Natas rustiger werd en vroeg "Zullen we nog even naar mn huisje gaan, of wil je liever naar huis?" Dust begon zijn spullen in te pakken en terwijl hij dat deed pakte Schysta opeens zijn fluit uit zijn tas. "Wil je nog heeeeeeel eventjes spelen?" vroeg Schysta. "Plieeeeees? Anders maak ik een rotzooi van het hele huis." "'Geef nou gewoon die fluit, Natas is daar waarschijnlijk niet in geïnteresseerd." zei Dust. Schysta vloog alleen buiten zijn bereik, een heel stuk, dus kon hij haar niet naar beneden halen. "Schys, kom nou." zei hij ongeduldig.

´´Ik zou het eigenlijk well willen horen´´ zei natas tegen Dust. Ze wou wel horen hoe hij fluit speelde. ´´Je bent er vast wel goed´´ in zei ze er achter aan met een knip oog. Natas daar en tegen kon alleen maar een beetje saai drummen.

"Nee, ik kan het echt voor geen meter. Ik wilde eigenlijk lessen gaan nemen alleen dat kost zo veel. Ik verdien mijn geld door te jagen. Alleen jaag ik net genoeg zodat ik brood kan kopen etc. Alles wat ik over houd spaar ik op als ik bijvoorbeeld een nieuw pak moet kopen. Het enige wat ik ken zijn een paar deuntjes. En een liedje wat draken kalmeert." voegde hij er zacht aan toe. "Nou Schys, geef die fluit nu hier." "Niet als je belooft dat je iets fluit voor ons. Wil je dat ene langzame deuntje spelen? Het is zoooo fijn om te horen."

Natas luisterde aandachtig naar Dust en zei uiteindelijk ´´je mag wel wat van mij lenen´´. Natas had meestal wel geld over maar wist nooit waar ze het aan moest besteden. Meestal kocht ze dan brood voor de armen maar ze wou het ook wel aan Dust lenen. ´´Of vraag anders of iemand van de strijders je les geeft, ik heb gehoord dat de meeste muzikaal zijn´´ vervolgde Natas. ´´Ik daar en tegen drum een klein beetje´´ voegde ze er zachtjes aan toe.

"Neuh, ik hoef niet per se lessen. Het is meer vrijetijds besteding. Schys, geef nou die fluit, dan speel ik we wat." zei hij tegen Schysta, die blij naar beneden vloog. "Doe je wel dat ene liedje?" vroeg ze "Dat is zo mooi." Dust pakte de fluit uit Schysta's klauwen en begon een langzaam en rustig deuntje te fluiten. Schysta landde op zijn schouder en viel gelijk in slaap terwijl ze naar het liedje luisterde. "En, hoe was dat? Goed genoeg?" vroeg hij aan Schysta, maar merkte dat die zat te slapen. "Waarom valt ze toch altijd in slaap." zei hij zacht.

Natas luisterde vol plezier naar het liedje. Het klonk heel mooi vond Natas. Al snel merkte Natas dat ze weer staarde en ze keek snel weer weg. Natas keek pas terug toen Dust klaar was. ´´Dat komt omdat als je druk bent meer slaap nodig hebt´´ zei Natas tegen Dust en keek zelf ook even naar Max die ook op haar schouder zat te slapen.

"Maar zelfs als ze hyper is valt ze in slaap als ik dat liedje speel. Het is handig als ik wil dat ze eens ophoud met door het huis rennen, maar ik begrijp niet waarom ze het zo mooi vind." zei Dust. Hij stopte zijn fluit in de tas, zette Schysta op Arachni en vroeg aan Natas "Heb jij nog ideeën om te doen? Zelf dacht ik aan paardrijden door het bos enzo. Wat vind jij?"

´´Ik snap wel waarom Schysta het zo mooi vind´´ zei Natas ´´omdat het gewoon mooi is misschien´´. Daarna liep Natas naar Dust en zei ´´ik zou het niet erg vinden om nog wat te rijden hoor´´. Natas glimlachde naar Dust en voelde zich blijer dan normaal.

Dust haalde opgelucht adem. Hij floot op zijn vingers snel twee tonen die omhoog liepen, het teken dat zijn paard moest komen. En daar kwam het tussen de bomen vandaan gewandeld. "Ik wil alleen wel even mn tas thuis zetten, oke?" vroeg hij. Hij deed zijn tas om, steeg op en bood Natas een hand. Schysta werd alweer wakker van al dat gepraat en vroeg toen "Ben ik weer in slaap gevallen?" Dust grapte "Ja, volgens mij is het een drakenslaapliedje speciaal voor jou." Hij keek Natas weer aan en voelde iets kriebelen.

´´Oke ´´ zei Natas. Daarna pakte Natas langzaam Dust zijn hand. Snel sprong Natas op het paard en liet weer zijn hand los. Natas probeerde Dust niet aan te kijken omdat haar hele gezicht nu rood werd. Eigenlijk wou ze zijn hand langer vast houden maar dat was belachelijk dus deed ze het maar snel zoals een plijster. Natas probeerde na een tijdje weer om te kijken en zei ´´ik hoop dat het net zo leuk wordt als eerder´´.

"Tuurlijk, waarom zouden we nu de rem erop houden." zei Dust terwijl hij Arachni aanspoorde. Hij vroeg aan Natas "Zullen we in het hoge gras gaan racen? Er is genoeg ruimte om Arachni voluit te laten rennen. Maar wel eerst die tas dumpen", zei hij. "De draken kunnen vliegen, rennen, wat ze zelf willen." Hij spoorde Arachni aan zodat die in stap wegliep van de plek.

´´Oke ´´ zei Natas blij. Ze vond het geweldig op een paard te zitten en zo snel te gaan. Stiekem hoopte Natas dat ze later zo snel kon vliegen maar dat zou nog wel lang duren. Maar misschien vond Natas het ook wel leuk omdat Dust bij haar zat. ´´Als Max wakker wordt´´ zei Natas op wat Dust zei. Natas keek weer op haar schouder waar Max nog altijd rustig zat te slapen.

Nieuw ~~
----------

Akira liep door het bos heen, ze verveelde zich een beetje en had besloten dan maar wat te gaan trainen. Chou huppelde vrolijk achter Akira aan en rende soms achter een vogel aan. Uiteindelijk vond ze Akira dan weer en liep weer achter haar aan. Akira zocht de open plek waar ze al vaker was geweest, ze vond het wel een geschikte trainings plek. 'Oke Chou, we gaan alle 2 met aarde werken vandaag..' Ze keek naar achter of Chou er nog was, ze was er gelukkig nog. Chou keek met haar stralende oogjes Akira aan en begon daarna meteen te graven.

Nieuw
---------
Dust kwam aangelopen over een klein wildpad. Hij had vandaag nog niets geschoten maar hij was een hert op het spoor. Schysta zat ondertussen in zijn mantel te wachten. Dust merkte dat de sporen naar een beekje liepen. Hij hoorde het water kletteren. Dust liep voorzichtig naar het beekje. Zijn mantel zorgde ervoor dat hij moeilijk te zien was en zijn zacht leren laarzen zorgden ervoor dat er geen takjes braken. Hij kreeg het hert in het vizier, een groot exemplaar en zorgde met zijn krachten ervoor dat de wind recht in zijn gezicht blies. Hij legde een pijl aan, mikte zorgvuldig en schoot toen. Dust merkte dat het een zuiver schot was toen de pijl de boog verliet. De pijl kwam in het oog en ging via de zenuw naar de hersenen waardoor die uitgeschakeld werden. Snel en zorgvuldig zorgde Dust ervoor dat de pijl weer schoon was en pakte toen de achterbenen van het hert. Hij begon het naar het grote pad te slepen. Dust hoopte dat er geen irritante vragen zouden worden gesteld.

Verveeld liep Jake door het bos, met zijn linker hand rustend op de schede van zijn katana en zijn andere hand langs zijn lichaam hangend. Hij was opzoek naar problemen, gevaarlijke problemen. Problemen die beangstigend en bedreigend waren, een uitdaging, iets dat zijn tijd waardig was. En aangezien er in Yuka niet erg veel te beleven viel, ging hij in het bos maar eens opzoek. Het bos, de plek waar wilde beesten met elkaar vochten en alleen de sterkste overleefde. De plek waar tientallen roofdieren op de loer lagen, 24 uur per dag, zoekend naar een prooi waar ze hun tanden in konden zetten en konden genieten van het sappige vlees en verse bloed. Perfect dus als je opzoek was naar problemen waar je jezelf uit moest knokken.
Bij het horen van ritselende bladeren en brekende takken, bleef Jake abrupt stilstaan en legde hij zijn rechter hand op het handvat van zijn katana, klaar om hem te trekken en een *Nikitsuke beweging te maken, als het nodig was. Hij paste zijn adem aan zodat je hem niet meer kon horen en bleef stil staan als een standbeeld. Zijn ogen kneep hij een klein beetje toe, zodat zijn beeld scherper werd. Zo maakte hij zijn meest bruikbare zintuigen scherper. Hij hoorde elk geluid en zag elke beweging om zich heen gebeuren. Zo hoorde hij de ademhaling van iets of iemand, dat steeds dichterbij leek te naderen. Het enige wat hij nu nog hoefde te doen, was afwachten op het juiste moment van toeslaan.

*Nikitsuke = Het trekken van het zwaard, gevolgd door een snijdende slag.

Dust kwam tevoorschijn uit de bosjes en zag iemand klaarstaan om aan te vallen. Snel pakte hij zijn twee messen en haakte die in elkaar zodat ze een zwaard tegen zouden kunnen houden. Hopelijk was hij snel genoeg zodat hij aanvallen kon afweren. Hij keek beter en zag dat het een jongen was. "Hoi" zei hij terwijl hij zijn messen een beetje liet zakken, maar hij bleef wel opletten zodat hij hem niet kon overvallen.

Boven het hoofd van Rose vloog Cairo zo stil mogelijk om niet op te vallen. Ze waren nog te dicht bij de rand van het bos om hem te laten landen. Er was hier nog te veel kans om een onbekende tegen te komen die draken haatte. In haar hand had Rose een klein glinsterend pareltje. Tenminste dat leek zo. In werkelijkheid was het een bevroren water, ijs, dat ze in verschillende vormen bewoog. Ze moest nu echt eens aan haar krachten werken. Als ze weer een volgend level haalde kon ze de grens over. Naar het onbekende land waar ze alleen in verhalen van had gehoord. In die verhalen werd Hesta uitgebreid beschreven als het mooiste land dat ooit had bestaan. Maar dat moest Rose eerst zien en dan pas geloven, in verhalen word alles geromantiseerd en mooi gemaakt.
Na een paar kilometer vond ze dat ze ver genoeg was van de buitenwereld om Cairo te laten landen. Zacht floot ze een deuntje en Cairo liet zich naar beneden storten om daarna netjes naast haar neer te komen. Voor ze het doorhad kwam ook Wolfje tussen de bomen tevoorschijn. Ook hij was flink gegroeid sinds zijn bevrijding uit het kleine kooitje bij die handelaar. Wolfje sprong tegen Cairo op, die 2 waren ondertussen de beste maatjes geworden. Cairo lachte zijn drakenlach die tussen de bomen weerkaatste als een goedgemikte bal die elke boom raakte en zo steeds verder kwam. Wolfje blafte naar hem en begon op hem te klimmen. Rose lachte en liet het stuk ijs omhoog en omlaag gaan om de controle goed te krijgen.