Het bos

Kate zuchtte zachtjes toen ze na een tijd lopen nog niks had gehoord en gezien. Geen geluiden van scharrelde dieren, geen voetstapjes in het zand, helemaal nada. Misschien was dit haar dag niet. Ze probeerde zo licht mogelijk te lopen, zodat ze niet al te veel geluid maakte, dit was hoe ze altijd liep als ze aan het jagen was. Ze kon nu iets in de boom horen bewegen en keek naar boven. Het was een klein vogeltje wat zat te piepen. Daar zou ze niets aan hebben. Als ze het vel van de vogel eraf zou halen zou er zowat niks overblijven en had ze amper wat vlees. Toch moest ze wat te eten hebben voor het einde van de dag, wanneer ze honger zou krijgen, dus liep ze verder.

Achter haar ritselde iets. Ritselen kon je het eigenlijk niet noemen, het was eerder kraken. Kraken van dorre bladeren. Zo geluidloos mogelijk draaide Aisha zich om en jahoor een paar meter achter haar zat een konijntje onschuldig te snuffelen aan de bladeren. Waarschijnlijk was dat de siroop die Aisha toestraks had gemorst. Nog steeds geluidloos en vliegensvlug gooide Aisha haar werp stilleto op het konijntje af die, toen hij te dicht bij was, verschrikt opkeek. Het wapen doordrong zijn vel en raakte zijn kleine hartje. Bloed stroomde uit het beestje en na een korte zenuwtrekking bewoog hij niet meer. ''Dat ging makkelijk.'' fluisterde Aisha met een klein glimlachje, ze had verwacht dat ze langer in het bos had moeten blijven.

Kate liep verder en hoorde wat ritselen. Ze liep er zachtjes heen en gluurde door de bladeren. Het was een klein konijntje dat hulpeloos alleen zat. Misschien was hij zijn moeder verloren. Dit dier kon ze niet doden, ten eerste omdat ze het zielig vond en ten tweede omdat het niet genoeg vlees aan zich had.

Vrolijk spring ze op en keek naar het best dikke konijntje. Hij was ter grote van een volgroeide konijn. ''Goeie vangst.''. Aan zijn achterpoten pakte ze hem op en stopte hem in de plastic tas die ze meegenomen had. ''Dan ga ik maar..'' mompelde ze.

Kate liet het arme kleine beest alleen en besloot om bij haar strikken te gaan kijken. Als daar niks in zat, had ze wel een groot probleem. Ze kwam langs de eerste die nog helemaal leeg was en in takt om zo nog een keer te gebruiken. Ze liet hem voor wat het was. Toen ze bij de tweede strik kwam haalde ze opgelucht adem. Een konijn, daar kon ze het mee doen. Ze haalde het beest uit de strik en tilde het over haar schouder en floot een liedje toen ze verder liep.

Iets van gefluit doordrong haar oren. ''Is daar iemand?'' riep ze zo hard mogelijk. Misschien was het een domme actie maar dat was het eerste wat in haar opkwam. Als het een jager was kon ze heus wel een smoesje verzinnen of anders vechten.

"Ja" schreeuwde Kate zowat terug. Dit deed ze expres, om de dieren die er nu nog waren voor diegene weg te jagen. Had die persoon maar niet moeten roepen. Ze bleef staan met het konijn om haar schouder en zette het uiteindelijk op de grond. Ze pakte een van haar werpmessen en vroeg zich af of ze het nu of later zou villen.

NEW
___
Wyvern liep door het bos, eigenlijk gewoon omdat hij niets beters te doen had dan door het bos lopen. Iustre liep voor hem uit, dook opeens de bosjes in, en kwam daarna weer terug en verklaarde in het draaks dat er toch geen vijanden in zaten. Iustre was gegroeid, ze was nu ongeveer zo groot als een Sint Bernard en haar gedrag was nog brutaler geworden. Al was het wel grappig om te zien hoe ze struikelde en dan weer overeind klom.