De opening - Iyona's hutje

Iyona zag sommige gezichten weer vol verbazing staan. Andere vol ongeloof en bijna allemaal negatief. Op een paar na, 1 van hen was het meisje dat eerder gestruikeld. Iyona had een plan uitgewerkt om iedereen naar haar hutje te laten komen, om ieders hart te openen, maar ze had er niet bij stil gestaan hoe belachelijk alles klonk voor 'blinde' mensen. Haar blik bleef hangen op een meisje dat zachtjes wat mompelde en keek toen weer verder. "Ja?" zei ze tegen een meisje dat haar hand in de lucht had gestoken. Van vroeger hinderdde ze zich nog dat ze dat had moeten doen om ergens een vraag te mogen stellen.

Aris keek de Tovernares aan. 'Waarom komt dit bericht nu pas? Als het nou eerder kwam hadden sommige van ons misschien minder geleden..' Aris zei het op een harde kille toon. Ze keek de vrouw ook strak aan. Het kon best waar zijn vond ze, maar toch.. In Aris'haar gezicht was niets te lezen dat had ze zichzelf wel aangeleerd.

Akira keek naar de uitdrukkingen van de andere mensen. Ze leken het niet bepaald te geloven. Akira snapte niet wat ze dachten, zij zelf vond het ergens wel logies klinken...Net zoals een begin van een boek. En zij was een van de karakters van het verhaal samen met de andere hier. Meschien had ze ook wel te veel gelezen, maar toch wouw ze het heel graag geloven. Akira keek om naar het meisje in de boom, ze was haar helemaal niet opgevallen.

Rose keek naar het meisje dat een vraag stelde. Het klonk nou niet echt heel vriendelijk wat ze allemaal zei, maar daar zou ze vast en zeker een rede voor hebben. Roze trok aan een rood draadje wat was losgeraakt van haar kleding. Na even te hebben getrokken brak het draadje af, ze draaide het even rond in haar hand en wond het uiteindelijk om haar vinger. Ondertussen bleven haar ogen geïnteresseerd de tovenares zoals ze zich noemde en de andere aankijken.

Kate keek naar de mensen om zich heen en haar blik bleef even hangen bij het meisje wat wat had gemompeld. Gelukkig waren er dus nog wel mensen die net zoals haar de vrouw niet geloofden. Ze keek de groep nog eens rond. Ze wist niet wat ze hier nu van moest denken. Dit leek allemaal heel vaag en onwerkelijk in haar ogen. Maar wat nou als de vrouw gelijk had? vroeg ze zich af. Ze trapte een steentje voor haar uit en keek naar het meisje wat een vraag stelde. Ze had een soort van verbeten uitdrukking op haar gezicht.

Leia vond het een vreemde vraag. Ze heeft nooit moeten lijden. Als Ilyona eerder was geweest zou er niets anders zijn.
Ze plukte een maisbroodje uit haar tas. Ze nam een muizen hapje, mmmmmmm, ze at verder. Ze keek gespannen naar Ilyona. Wat zou ze og meer vertellen.

Aris wachtte op antwoord. Ook al wist ze dat het bij de meesten overkwam als iets vreemds. Uiteindelijk ging Aris weer zitten. Ze hoopte dat ze snel door kon gaan.,

Natas was met het meisje dat de vraag stelde eigenlijk mee eens. Zelf had ze niet veel gelede. Maar toch zou ze het liever ook eerder weten. Dan kon ze misschien haar pleegmoeder redden. Dan kon ze misschien de jongen tegen houden. Natas zuchte eerst maar knikte daarna instemmend mee.

Akira vond het een beetje een rare vraag, maar blijkbaar waren er zelfs in dit gebied nog mensen die het ook niet alteid goed hadden. Ze verwachte dat er waarschijnlijk wel een rede achter zou zitten om het nu te vertellen. En om op haar 9e magie te leren leek haar ook niet echt een fijne gedachte. Al was ze toen wel minder klungelig.

Aris vond het vreemd dat zo weinig mensen de vrouw geloofden. Zelf ging ze tegen een steen aan zitten en sloot ze haar ogen om tot rust te komen.

Nova keek Ilyona aan, ze glimlachte schaapachtig. "Ik dacht dat alle tovenaars al jaren geleden gedood waren...'mompelde ze, nja... eerder zei. Het was bedoeld als mompel. Memo rende heen en weer over haar schouder, en af en toe wilde hij naar een ander persoon zweven. Nova trok hem net optijd aan zijn staart voor hij dat kon doen.

Akira zat na te denken over als het echt waar was wat de vrouw zij, dat ze snel een geschikte outvit moest vinden. Iets veel beters dan de slobber kleding die ze nu aan had. Ze bedacht zich dat het nu niet echt het moment was om over zoiets na te denken. Ze hoopte maar gewoon dat de vrouw snel veder ging vertellen.

Sheena zat vertwijfelt in een boom, vlak bij het huisje. Ze luisterde naar de stemmen die iets interresants vertelde. Langzaam gleed ze uit de boom en liep door de struiken heen naar de groep. Ze keek onderzoekend naar de tovernares en daarna naar alle andere. Ze deed een pluk haar, die voor haar ogen was gevallen, uit haar ogen en keek vluchtig naar het huisje en de omgeving. Magie, dat kan ik niet hebben, ik ben niks bijzonders, die brief is duidelijk verkeert gepost dacht ze onzeker.

Aris zat weer met haar ogen dicht onder andere naar de natuur te luisteren. Ze verveelde zich erg, maar ze moest toegeven dit was prettig dan op straat zitten.

'ik geloof geen enkel woord dat jij uitspreekt. De laatste tovernares is lang geleden meegesleurd in hel.
Tovenaars en tovernaressen zijn uitgestorven.' Hij herkende deze vrouw niet. Waar haalde ze het recht vandaan te zeggen dat zij een tovenares was? 'Ik heb geen behoefte om mijn tijd te verdoen aan iemand die valse hoop heeft aan mensen.
Als je werkelijk een tovernares bent, bewijs het ' Een lichtelijk agressieve toon in zijn stem was hoorbaar en zelfs al had hij niet gezegt dat hij niks van haar woorden geloofde kon je het zo al aan zijn houdig hebben gezien. Maar toch kwam hij zeer kalm over alsof hij de hele situwatie volledig onder controle had en precies wie wie was en wie wat kon.

Aris opende een oog toen de jongen strak. Ze zag hem staan niet zo ver van haar vandaan. Hij had eigenlijk wel gelijk aan de ene kant. Ze kon het best zeggen, maar kon ze het ook bewijsen. Aris nam de jongen aandachtig in haar op.

Akira werd een beetje onzeker bij het zien van de rest van de groep. Ze geloofde het blijkbaar niet, was ze dan echt zo goed gelovig... Nee ze verwachte niet dat iedereen hier naartoe was gekomen om een grap als deze te horen. Het moest gewoon waar zijn, ze durfde er op te wedden.

Iyona knikte naar het meisje dat de vraag had gesteld. Ze snapte haar vraag enigszins. Maar een duidelijke rede kon ze haar niet geven, daar was ze heel eerlijk in. De rede dat ze het bos in gegaan was dat de mensen ondankbaar waren én haar vervolgde, haar het liever dood wilde dan levend. Wat had het dan voor nut om hen te helpen? Ze hoefde haar niks met materiële waarden voor haar daden te geven, maar toch vond ze dat er wel een beetje dankbaarheid mocht hebben voor haar daden. Een duidelijk antwoord kon ze dus niet geven op haar vraag, maar voor ze dat hardop kon zeggen trok de enige jongen in het gezelschap zijn mond open.
Iyona slikte onmerkbaar een brok in haar keel weg toen hij vertelde dat 1 van haar tovenaars-zusters de hel in gesleurd was. Het konden vele verschillende zijn. Ze zou niet weten hoeveel van haar zusters er nog in Mitda waren, maar ze zou niet weten hoe een tovenares de hel in gesleurd zou kunnen zijn.
Ze zette die gedachtes over haar mede tovenaressen van zich af, haar wenkbrauw ging langzaam omhoog in een spottende blik. Eigenlijk was het best ironisch, bijna niemand realiseerde zich wat er eigenlijk echt gaande was in deze ellendige wereld. "Als jullie allemaal een stap opzij zouden willen doen zal ik een kleine demonstratie geven op de voorwaarde dat jullie nooit en te nimmer met andere bewoners van Ashtar over dit gesprek gaan delen." Elk persoon die nu op de open plek stond bij haar hutje kreeg een blik toe die gehoorzaamheid eiste op haar voorwaarde.

Aris sloeg haar ogen neer na die blik en bleef zitten kijken. Het zal nu vast wel waar zijn dacht Aris. En dan, wat wil ze dan met ons gaan doen. We zijn hier met heel veel en zij is maar alleen.

Akira sprong enthousiats een paar stappen achteruit. 'Zie je het moet wel waar zijn.' Nieuwschierig bleef ze naar de vrouw staren, ze zou geen een beweging willen missen.

Zonder veel te zeggen had Rose alles gevolgd. Uiteindelijk had ze het touwtje laten vallen en gewoon stil staan luisteren naar alles wat er gezegd werd. Rose kon naief zijn, maar ze was ook weer niet zo naïef om in tovenaressen te geloven die in Ashtar leefde. Toch deed ze netjes een stap achteruit toen Iyona dat vroeg en knikte. Er waren toch weinig mensen aan wie ze hier ooit over zou kunnen praten zonder pontificaal uitgelachen te worden.

Lilly keek om haar heen en deed een paar stappen achteruit. Ze was benieuwd of Iyona echt een tovenares was. Als zij dat nu zou bewijzen, zou ze haar zeker geloven. Ze wist niet waarom, maar ze wist dat dit waar was.
Gespannen en vol verwachting keek ze naar de vrouw.

---
ik kan vanavond er niet zijn, heb training :C, maar ik zal morgen ochtend gelijk bij lezen

Natas luisterde naar wat de andere zeiden. Ze wou wel zien wat die tovenares kan. Dus deed Natas een stap achteruit. En keek afwachtend wat er zou gebeuren. Ze hoopte stieken dat de vrouw de waarheid sprak. Maar haar gezonde verstand schreeuwde de hele tijd nee. Ze moest het maar gewoon afwachten .

laatste bericht voor nu :C
------
Lilly dacht na terwijl ze naar de vrouw keek. 'Zou ze echt, echt een tovenares zijn?' dacht ze. Als dat zo was had ze nog zo veel vragen. En wat verwachtte ze dan wel niet wat Lilly kon doen? Zij bezat geen magie, of geld. Ze bezat alleen een paar wapens en een goede techniek...

Iyona die wist dat haar blik genoeg effect zou hebben om de andere het zwijgen op te leggen deed een stap naar voren. Er was nu genoeg ruimte voor een kleine demonstratie die genoeg indruk zou maken. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze haar ogen sloot. Langzaam zakte haar geest in het oneindige niets en concentreerde ze zich op haar innerlijk. Haar geest zakte verder weg naar de diepe plek waar de magie in haar hart zat opgeborgen. Ze voelde hoe de zinderende massa van magie zich samen voegde en haar geest er een straal van creëerde en wegschoot. In haar hoofd leek tijd in dit proces niet te bestaan. In werkelijkheid duurde dit nog geen seconde. Uit de vingertoppen van Iyona was een blauwe straal van tovernaarsvuur geschoten die een boom tegenover Iyona totaal verpulverde. Er was niks meer over van de boom. Het enige wat nog aan de boom deed denken was een diepe kuil in de grond.
Tevreden keek Iyona naar het resultaat, het was een beetje een onbehouwen zet geweest maar ze wist dat dit resultaat moest hebben.