De opening - Iyona's hutje

Hemera was niet meteen op het briefje in gegaan, ze vond het maar raar en sowieso hoe kon iemand een briefje in haar huis leggen als de deur opslot was geweest. Deze morgen had ze toch besloten te gaan kijken wat er aan de hand was, ze wilde eigelijk wel weer eens wat avontuur in haar leven.

Op haar paard, en blijkbaar was ze de enige die te paard gekomen was, reed ze de laatste paar meters richting het hutje waar al een hoop mensen stonden. Blijkbaar waren meer mensen uitgenodigd, Hemera glimlachte een klein beetje en bekeek iedereen uiterst zorgvuldig.

Aris lag nog steeds en had haar ogen gesloten en voelde de warmte van de zon wat ze erg lekker vond. Ze hoorde steeds meer stemmen maar sloot ze af en dacht aan het doel van de vreemde vrouw.

Dooeeeg

-------------------------

Leia bleef maar zitten, ze had wel een goede indruk van iedereen, maar durfde niemand aan te spreken. Dan maar wachten tot iemand haar op merkte.

Aris zuchtte. Dit had ze gemist. Aris had nooit veel tijd gehad om te relaxen ze werd altijd achterna gezeten om dingen die ze niet gedaan had als ze ergens was. Ze werd gezien als het ware ongeluk, natuurlijk stak Darken Rahl met kop en schouders boven haar uit maar de mensen vergaten dat voor het gemak graag even. Daardoor was Aris nergens geliefd en overal gevreesd. Het vreemde was wel vond Aris zelf dat de mensen al snel haar moorden waren vergeten.

Akira vond het een beetje een vervelende sfeer die rondhing en hoopte dat de vrouw snel zou gaan beginnen met praten. Ze keek even omzich heen naar de andere mensen, er waren er al best wat. Of zouden er nog meer mensen met brieven zijn, niet dat het haar heel erg uitmaakte of er nog meer zouden zijn maarja.

------

Ik ga doeii iedereen

Met een zachte plof sprong Hemera van haar paard af. Ze had geen idee of iemand haar had gezien ookal verwachte ze van wel, niet dat ze nou zo'n opvallend uiterlijk of karakter had maar toch ze hadden allemaal ogen. Ze fronste even.

Aris verwachtte niet dat iemand naar haar toe zou komen. Waarom zouden ze ook, dacht ze. Ze was een hopeloos geval. Daarom vroeg ze zich ook af waarom zij de broef wel kon openen en anderen niet.

Lilly keek nog steeds een beetje rond. Waarschijnlijk zat ze wel goed, want niemand leek elkaar te kennen. Ze keek verwachtings vol naar de tovenares, zoals iedereen deed.

Kate had het briefje wat ze had toegezonden gekregen pas laat gelezen. Ze kreeg haast nooit post en daarom was ze een tikje verbaasd toen haar naam op de envelop stond. Nieuwschierig had ze gelezen wat erin stond en waar ze heen moest. Ze snapte niet alles wat er in de brief stond, maar daar maakte ze zich niet druk om. Op haar paard was ze vertrokken en ze had een oude kaart van thuis meegenomen. Ze wist niet of deze nog precies klopte en hierdoor kwam ze een paar keer langs paden die niet op de kaart stonden of paden die opeens waren verdwenen. Nu zat ze nog steeds op haar paard en spoorde hem aan naar galop toen ze geluiden hoorde. Het waren geen stemmen, alleen maar voetstappen. Door de bosjes zag ze een groep mensen staan, daar zou ze moeten zijn. Ze liet haar paard over een boomstronk springen en maakte zo haar entree in de groep. Ze leken allemaal zo gespannen te kijken naar ene mevrouw, die blijkbaar belangrijk was. Kate fronste haar wenkbrauwen even en stapte van haar paard. "Sorry dat ik zo laat ben" hijgde ze terwijl ze zich in de groep mengde. Toen er niemand antwoord gaf ging ze gewoon verder met praten. "Ik heet trouwens Kate" zei ze met een glimlach naar de groep.

Natas voelde de spannende sfeer. Ze vond dat best logisch iedereen wou natuurlijk meer over die brief weten. Langzaam zag ze meer mensen komen. Ze stelde zich nog niet voor als dat moet zou ze dat uiteindelijk wel doen. Natas glimlachte nog wel en bekeek de rest. Twee waren er op een paard. ´die komen zeker van ver weg´ dacht Natas.

Evelien komtover een halfuur
-----------------------------------------------------------------------------------------
Leia stond op, hmm. Er waren nu ook mensen op paarden gearriveerd. De sweer was nog steeds gespannen. Die vrouw zou er zo nog heel wat aan moeten doen om de sweer gezellig te krijgen. Ze kijkt de groep rond, het vel haar op dat het allemaal meisjes en een jongen van haar leeftijd waren. In zo'n grote groep voelde ze zich heeeeel on gemakkelijk. Ze had twijfels. Die brief was vast niet voor haar bedoeld, hij was gewoon weg gewaaid en bij haar beland. Ja, dat moest het zijn, hoe kon zij nouw bij al deze mensen horen, ze was toch niet bijzonder.

Met een opgelucht gezicht liep Iyona terug naar haar huisje, er was gelukkig niks gebeurt met het meisje. Nu pas merkte ze dat het nog drukker geworden was. Ze had meer berichten verzonden in de hoop dat ze honderd man had kunnen trainen, maar dat zat er zo te zien niet in. Toch was ze niet teleurgesteld, in tegen deel ze was dolblij dat er eindelijk mensen op haar oproep gereageerd hadden. Ze wreef met haar linkerhand over haar rechterpols en bekeek elke jongeling 1 voor 1. Ze hadden allemaal wat wat hen anders maakte dan andere. Dat was van hun gezichten af te lezen, net als een soort spanning. Ook zag ze op elk gezicht de onwetendheid die typisch was voor de mensen uit Ashtar. Het was de onwetenheid van magie, maar daar zou snel verandering in komen.
Iyona ging weer in de deuropening staan van het huisje. De blikken van de nieuwe strijders waren allemaal op haar gericht. Dat voelde apart, het was jaren geleden geweest dat ze voor het laatst 1 mens had toegesproken dus laat staan een hele groep. Toch had het wat vertrouwds uit de tijd voor de grenzen, uit te tijd dat tovenaressen nog een hoog aanzien hadden. "Aller eerst heet ik jullie alle welkom" begon Iyona met een heldere stem. "Iedereen wil zeker weten waarom jullie hier zijn" zonder aarzeling begon Iyona verder te spreken, alsof het een praatje was dat ze dagelijks maakte , het enige verschil was de passie waar mee ze sprak."Stuk voor stuk hebben jullie een brief ontvangen, niet waar? Deze brief heeft zich speciaal voor jou geopend. Dat is met een rede" Ze stopte even om iedereen aan te kijken. Om te zorgen dat elke blik op haar gericht was. "De rede is dat jullie speciaal zijn, dat jullie het hart hebben om magie toe te laten, dat hart is nu nog gesloten. Maar met enkele woorden kun je je hart openen en zul je een nieuw deel van je zelf leren kennen." Ze stopte met praten, benieuwd naar de reactie van deze jonge mensen. Sommige zouden misschien gaan schreeuwen, andere bang worden en weer andere zouden alles stil tot zich laten doordringen wist Iyona.

Om een of andere reden gelofde leia de dame meteen. Ze was opgelucht dat de brief toch voor haar bestemd was, dat was erg duidelijk aan haar te zien. Van het magie deel werd ze al helemaal blij. Dat leeg een wens die uitkwam. Al als kind droomde ze al van magie. Ze begon nu pas te bedenken dat de anderen ook verbaasd zouden zijn. en Keek rond

Natas keek de vrouw verbaast aan. Zelf wist ze dat magie in Ashtar verboden was. En zeggen dat zei magie kan dat was helemaal raar. Natas wou het liefst weg lopen. Terug naar haar oude huis, weg van de grap. Ze dacht aan de buurvrouw. ´Waarscheinlijk had ze gelijk´ dacht Natas. Maar iets hielt haar tegen. Misschien waren het de vragen. De vragen over haar ouders, de vragen over over haar moedervlek, de vragen over haar ogen. Of gewoon de vrouw maar Natas wou hier blijven en alles uit horen.

Akira luisterde rustig tot de laatste zin en dacht toen even na....Het duurde even voordat het tot haar doordring wat de vrouw had verteld. Toen het tot haar doordrong bleef ze totaal verbaasd staan. Was het echt waar wat ze had verteld. Waren hun echt zo speciaal....Ze wist gewoon even helemaal niks te zeggen en hoopte maar dat de vrouw snel veder zou gaan vertellen.

Rose ogen bekeek iedereen, stuk voor stuk waren het meisjes. Tot haar oog op Jack viel, was hij nou de enige jongen? Het verbaasde haar dat hij de enige jongen was, maar ze zei niks.
Ze draaide zich om toen de vrouw begon te spreken. Het waren aparte woorden die de vrouw sprak vond Rose. Elk woord wat ze zei werd vreemder en vreemder. Toch had ze het gevoel dat ze de waarheid sprak, hoe was anders dat briefje in haar appartement gekomen.

Kate vertrouwde de vrouw niet helemaal en nu begon ze eindelijk te praten. Ze keek naar hoe ze bewoog en de uitdrukking op haar gezicht. Daaraan kon je veel zien bij personen en daar lette ze ook altijd op. Ze probeerde niet een al te grote geirriteerde zucht te slaken bij het moment dat de vrouw begon over 'hoe speciaal ze waren'. Maar ze wist dat ze hier was met een rede en ze was ook nieuwschierig dus liet ze de vrouw haar praatje houden. Ondertussen hield ze haar paard bij zijn teugels vast om hem in bedwang te houden.

Leia Zag dat de meesten net zo verbaasd keken als zij. Ze keek hoopvol naar de vrouw, wat zou er nog meer te vertellen zijn.

Iyona grinnikte inwendig toen ze de verbazing op sommige gezichten zag. Andere leken juist blij te zijn. Ze deed een stapje naar voren, richting de groep. Zo had ze het gevoel dat ze sneller tot de mensen doordrong.
"Zijn er geen vragen?" met een verbaast gezicht keek ze naar de groep voor haar. Ze had veel verwacht, maar dat er geen enkele vraag gesteld werd verbaasde haar zichtbaar. Met een geïrriteerd gebaar streek ze een lok van haar lange bruine haar achter haar oog. Ze wilde nu niet gestoord worden door haar, maar een spreuk mompelen om alles vast te zetten zou iets teveel van het goede zijn. "Dan zal ik zelf wel verder vertellen" ging ze weer naar enkele seconden verder. "Jullie weten waarschijnlijk allemaal dat magie hier verboden is? Dat hier geen enkel magisch wezen woont" Dat laatste zei ze met een spottende toon in haar stem. "Dat laatste is zeker niet waar, want ik sta hier. Ik, de eerste en laatste tovenares Iyona"

Kate hield er niet van om lang te staan en leunde van haar ene been op het andere. Ze keek de groep even rond terwijl de vrouw sprak. Ze zagen er allemaal anders uit, maar om nou te zeggen dat ze er anders uitzagen dan anderen leek haar sterk. Ze draaide haar hoofd weer naar de vrouw toen die haar laatste woorden van haar zin uitsprak. Met een frons in haar voorhoofd keek ze haar aan. Moest ze dit nou geloven? Dat deze vrouw hun hier allemaal heen lokte en hun nu zoiets ongeloofwaardigs ging vertellen? Sprak ze eigenlijk wel de waarheid?

De verbazing stond van haar gezicht af te lezen, dit moest wel een grap zijn. Dit was te mooi om waar te zijn. Ze zat vol met vragen, maar haar verlegenheid verhinderde haar. Ze hoopte zo dat Ilyona meer zou vertellen. Ze keek rond. De meesten keken net zo verbaasd. Ze keek weer naar Ilyona.

Akira had nog maar net het vorige nieuws verwerkt en kreeg nu weer een nieuwe shok. 'Er..was dus hier nog een tovenaar...' Akira had gedacht dat ze allemaal aan de andere kant van de grenzen zaten. ..Het duurde nu niet meer lang voordat ze alles begreep. 'Gaaf...' Akira's ogen glinsterden, het was meschien een beetje een raar verhaal ,maar ze geloofde het helemaal.

Natas keek nog verbaasder naar de vrouw. Ze was een totale gek die zich belachelijk maakte of echt een tovenares. Misschien moest Natas boos worden zoals bijna alle andere uit dit land. Maar zelf was ze best rustig. Natas bleef stil staan en keek ook naar de rest. Als dit een grap was dan had ze wel heel erg veel moeite voor gedaan. ´Misschien is dit echt´ dcaht Natas even. Al snel ging dat gedachten weer weg maar ergens in haar achter hoofd geloofde ze de vrouw wel.

Rose had de vrouw willen geloven, tot ze zei dat zei een tovenares was. "yeah Right..." mompelde ze net iets harder dan ze had gewild. Er verscheen een lichte blos op Rose haar gezicht. Het was niet de bedoeling om beledigend over te komen ook al was deze vrouw hoogstwaarschijnlijk gek. Rose verplaatste haar gewicht op haar andere been en bleef de vrouw aanstaren. Misschien had ze haar gemompel niet gehoord.

Aris was de hele tijd blijven liggen luisteren en opende nu haar ogen. Het kwam allemaal ongeloofwaardig op haar over. Had die vrouw dat niet jaren eerder kunnen doen zodat ze niet bij haar ouders had hoeven blijven. Aris ging staan en stak haar hand op dat ze een vraag had.