De opening - Iyona's hutje

Met een vermoeide zucht laat Iyona haar handen omlaag zakken. Het was niet zozeer het briefje verzenden dat zwaar was geweest, maar het net web eromheen spannen was een ander verhaal geweest. Met de achterkant van haar hand veegde ze een zweet druppeltje van haar nog altijd rimpelloze voorhoofd. Nat van het zweet plakte haar bruine haren langs haar gezicht. Het web wat ze om elke boodschap had gespannen zorgde ervoor dat alleen degene voor wie de boodschap bedoeld was deze boodschap zou kunnen begrijpen.

Met een zenuwachtig gebaar liet Iyona een bezem in haar hand verschijnen. Waar bleven degene die ze had opgeroepen? Was er niemand in Ashtar die de kracht hadden om de boodschap waardig te zijn? Moest ze de moed opgeven? Al deze gedachten spookte door Iyona's hoofd, het was al twee weken geleden dat ze haar boodschap had verstuurd. "Nee Iyona zo moet je niet denken." Zei ze beslist tegen zichzelf. Met een stevige haal veegde ze de vloer die ze de afgelopen dagen al een stuk of honderd keer had zitten vegen, gewoon om wat te doen hebben in deze tijd waarin ze moest wachten.
De bekende geluiden van het bos werden onderbroken door het heldere geklingel van kleine belletjes. Het hart van Iyona maakte een sprongetje, iemand was door het door haar gespannen web heen gelopen. Dit web was geweven met magie. Voor iemand die geen tovenaar of tovenares was was deze onzichtbaar. Een handig alarm systeem, vooral omdat ze het speciaal op mensen had afgesteld. "De strijders" mompelde ze met een verrukte stem. De kans was klein dat het een normale sterveling was, er waren maar zelde mensen die zich in dit deel van het bos waagde. Met één simpele handbeweging zette ze de bezem die ze van schrik had laten vallen tegen de muur van haar kleine hutje. Ze veegde haar handen af aan haar rokken en moest zich inhouden om niet naar buiten te rennen, ze moest wel waardig overkomen. Zachtjes sprak ze zichzelf streng toe "Iyona, laat je niet van de wijs brengen, misschien mislukt je hele plan wel". Met haar handen ging ze naar een klein zilver armbandje om haar linker pols en staarde naar de muur. Alsof de muur zou zeggen dat alles goed kwam. Na enkele ogenblikken haalde ze haar blik van de muur. Ze moest naar buiten gaan. De strijders konden elk moment aankomen.
Iyona ging in de vervallen deuropening staan, haar blik gleed langs de bomen. Ze wist dat achter elke boom een persoon tevoorschijn zou kunnen komen die misschien over een paar maanden heel Azulea kon redden....

Lilly liep langs een klein beekje een zandpad op. Ze ademde de frisse dennennaalden lucht in en keek naar de lucht. De zon prikte in haar ogen en ze glimlachte vrolijk. Ze liep onder boomtakken door en sprong over een omgevallen boomstam heen.

Lilly huppelde vrolijk verder en bond haar rugzak iets steviger om haar schouders. Ze keek op het dunne kaartje dat ze van haar stiefvader had gekregen. Hij had hem zelf getekend en uitgelegd hoe ze moest lopen.
Volgens het kaartje zou ze ergens in de buurt moeten zijn. Ze keek om elke boom die passeerde.
Nog steeds niemand. Ze spitste haar oren, maar hoorde alleen de vogels vrolijk fluiten.

Aris had de brief in handen gekregen. Hoe, dat wist ze niet meer maar het web verdween. Ze had een tijd na lopen denken of ze wel zou gaan. Uiteindelijk had ze haar besluit genomen dat dit misschien wel een beter lot was dan door de straten zwerven. Ze had haar spullen bijeen gezocht en was op pad gegaan. Aris wist dat het een lange weg zou worden maar dat had ze ervoor over. Ondertussen was Aris al ver gekomen vandaag was ze het bos ingegaan en op gevoel steeds dieper. Wat Aris fijn vondt want zo was er niemand die haar zou storen en haar gevoel had haar nog nooit in de steek gelaten.

Natas liep door het dikke bos. Ze had een brieg gekregen om hierergens heen te komen. Natas dacht weer naar de dag. Toen zat ze zoals altijd in de oude tuin tot ze opeens een briefje zag. Zelf kon ze niet lezen dus ging ze naar de buurvrouw. Die lachde haar meteen uit. Natas keek haar raar aan en vroeg ''wat is er''. De vrouw legde de brief uit aan Natas. Natas vond de brief ook raar maar ze woo het toch uit proberen. Dus reisde ze hierheen. Ze keek noch eens om zich heen. Het was jammer dat ze niet kon lezen, want anders was het veel makkelijker het te vinden. Natas zuchte diep en probeerde gewoon weer verder te lopen. Uiteindelijk kwam ze bij een vrouw en een hutje aan. 'Hier is het hoop ik'' mompelde Natas. Ze was nog steeds best ver weg maar zzez had als enigste plus punt dat ze verder kon zien dan de meeste mensen.

Akira liep langzaam door het dichte bos heen, ze keek nog eens naar de brief de ze had. 'Hmm hier ergens moet het echt zijn....of houd ik hem alweer verkeerd vast..' Akira was al een paar dagen opweg geweest het had ook best lang geduurd, omdat ze alteid vergat welke kant het Noorden was en daarom de andere kanten ook niet wist.
Uiteindelijk kwam ze bij een hutje uit. 'Oke hier moet het zijn.' Akira slikte even en liep daarna met grote passen richting de voorkant van het hutje.

Rose had het gevoel gehad dat ze al de tijd dat ze al in het bos rond liep, ze rondjes liep. Elke boom die ze tegenkwam leek op de boom daarvoor. Toch had ze ergens het vage gevoel in haar onderbuik dat ze goed liep. Alsof ze door iets aangetrokken werd. In haar hand hield ze een klein verkreukelt papiertje vast. Dat was het papiertje dat ze een kleine twee weken terug had gevonden in haar appartement. Ze had de neiging gehad om het papiertje gelijk weg te gooien en de schoonmaker uit te kafferen omdat ze haar huis niet goed had schoongemaakt. Tegen haar gewoontes in had Rose het briefje opengevouwen en gelezen. Bij elk word dat Rose las waren haar ogen groter geworden. Of het moest een hele flauwe grap zijn, of het was echt waar. Ze had het briefje op haar nachtkastje gelegd en er niet meer naar omgekeken. Tot deze ochtend, ze was wakker geworden en haar oog was direct op het briefje gevallen. Op wonderbaarlijke wijzen had ze het gevoel dat ze er echt iets mee moest doen. En nu liep ze te dwalen door de bossen bij Yuka. Rose was bijna bij het punt gekomen dat ze besloot zich om te draaien en deze hele flauwekul te vergeten en in Yuka ergens te gaan eten. Maar op dat moment zag ze een licht punt tussen de bomen verschijnen. Met snelle passen liep ze dichterbij, tussen de bomen werd een huisje zichtbaar. Al was het de naam huis niet waardig, bedacht Rose, het was eerder een hutje. Ze bekeek het huis/hutje aandachtig, toen pas zag ze dat er in de vervallen deuropening een vrouw stond te kijken.

Lilly liep vol verwachting door het dichte bos heen. Na een tijdje zag ze in de verte een huisje. Ze dacht na en besloot om daar maar heen te lopen. Toen ze iets dichter bij was, zag ze dat het huisje vervallen was, maar er stond een vrouw in de deur opening. Er stondt ook al een ander meisje. Lilly keek naar haar en toen naar de vrouw. Ze was al op leeftijd, maar zag er toch goed uit. Twijfelend stond ze naar de vrouw te staren en wachtte ze af.

Akira liep om het Hutje heen en kwam voor te staan, ze zag een,twee andere mensen staan en een vrouw. Het zag er een beetje raar uit, het zag er uit dat niemand echt presies snapte waarom ze hier nou waren. Behalve de vrouw dan waarschijnlijk. Ze wouw zich snel bij de 2 andere voegen toen ze over een uitstekende wortel struikelde en op de grond knalde. Akira stond snel weer op en deed alsof er niks gebeurd was.

Aris zag andere mensen en klom in een boom. Ze hield er niet van als er veel mensen om haar heen waren. Ze hield ze vanuit de boom in de gaten. De vrouw ook. Aris dacht namelijk dat dat de belangrijkste persoon was. Ze zag meerdere mensen komen. Waarschijnlijk hadden ze allemaal zo'n brief.

Goed wetend waar hij naar toe moest ontweek hij de laaghangende takken en de netels die hebberig naar zijn enkels grepen. In gedachten geloofde hij nog steeds niet wat er op die brief had gestaan. Dat was dan ook de reden waarom hij naar hier kwam. Om te bewijzen dat het onzin was wat er in die brief was geschreven. De enigste tovenaares die werkelijk had bestaan en volgens hem ook de laatste was geweest was de gene die hem had geholpen om over de grenzen te geraken. Maar helaas had hij kunnen toe zien hoe ze werd meegesleurd naar hel. Hij had er weinig geloof in dat ze zou zijn ontsnapt aan die wereld die maar enkele wezens verdienden. Zij was trouwens zeker niet zo één geweest die daar thuis hoorde. Hij hoopte voor haar dat ze was ontsnapt maar zoals al eerder vermeld: hij had er weinig geloof in. De wandeling was lang. en hij begon zich af te vragen of hij niet beter met één of ander paard was gekomen. Nee, dat was geen optie. Deze kleine veldwegjes waren zelf moeilijk te doorkruisen te voet. Jack's gedachten werden stop gezet toen hij het hutje in zicht kreeg en spontaan schoot zijn rechter mondhoek omhoog. 'zozo...' Dus het gedeelte van de hut was waar... Het feit dat de brief een leugen was begon hij in twijfel te trekken en de kans om de tovenaarses te bedanken voor hem te helpen leek te vegroten. Zeker hij de toestand van het huisje vluchtig had bestudeerd. Bewoond en druk... Zo te zien was hij niet de enigste die een brief had meegekregen.

Iyona onderdrukte een sprongetje toen ze een jong meisje tussen de bomen zag verschijnen. Haar boodschap was aangekomen was het eerste wat ze dacht toen ze het briefje in de hand van het meisje zag liggen. Met een brede glimlach begroette ze het eerste meisje. "Ja dat is zeker van mij" zei ze terwijl ze de handen van het meisje pakte. "Ik ben Iyona" ze schudde haar handen stevig "Yuno Kasumaï, - zij gijt gezengd" mompelde ze plechtig en keek het meisje goed aan. Nu pas viel het haar op dat er iets mis wat met haar ogen. Met veel moeite hield Iyona haar mond om er niets van te zeggen. "Welkom" zei ze met nog steeds de grote glimlach op haar gezicht om zichzelf af te leiden. Ze deed een paar stappen naar voren, de deuropening uit, haar ogen vielen op enkele mensen die uit het struikgewas tevoorschijn kwamen. Het was toch niet mogelijk? Eerst kwam er twee weken geen enkele sterveling, en nu kwamen er minstens 5 tegelijk aan. Wie weet hoeveel er nog tevoorschijn kwamen? "Kom verder" zei ze met een nu wat beheerstere stem tegen de nieuwe strijders, ze was een tovenares eerste klas dat moest ze niet vergeten, ze moest zichzelf waardig over laten komen. Heel lang hield ze zich niet waardig en beheerst toen 1 van de meisjes struikelde. "God o god" riep Iyona met verschrikte stem en rende zo goed en kwaad als dat ging met haar ouder wordende lichaam richting het meisje dat op de grond gevallen was.

Natas was blij toen de vrouw zei dat ze goed zat. Ze vond het wel fijn dat ze zo blij was. Al snel hoorde ze ook meer aankomen. Ze keek naar de andere. Die waren allemaal groot en leken klaar om te vechten. Natas zuchte even ze zag ook al snel dat ze jonger was. Toch liep ze ook naar het meisje dat struikelde.

Leia klom in een boom om de windrichtingen te bepalen. Ze bleef even zitten, ze zag geen teken van leven. Had haar richtings gevoel haar voor het eerst in de steek gelaten?

Ze klom omlaag. Het viel haar op dat er hier geen ander leven dan de planten was. Zelfs geen mug, dat erg vreemd was voor de tijd van het jaar. Ze rende verder.

Een paar dagen terug had ze een briefje gevonden toen ze wakker was geworden in een boom. Het lag in een nest en ze had de vreemde drang om het te gaan lezen. Ze las met veel moeite het krabbilige handschrift. Ze kreeg het gevoel dat het een oprechte boodschap was en besloot maar te gaan.

Ondertussen was ze bij een huisje gekomen. Er was een dame die ze voorhield voor de schrijfster, en nog een paar meiden. Ze kreeg een goed gevoel over de situatie en besloot er maar op af te stappen. En ze stappte tussen de bomen uit.

Toen zag ze een meisje pijnlijk vallen, snel liep ze er opaf

oké nu heeft iemand zijn berichtje aangepast en klopt die van iyona niet meer...
-

Aris dacht dat het wel veilig zou zijn, toch klom ze nog niet uit de boom. Ze had het gevoel dat iemand haar had opgemerkt maar dat wist ze niet zeker. Ze bleef dus zitten. Hier was ze beschermt door de bladeren en takken.

sorry dat was ik doe maar die van eerst ik denk dat iedereen dat wel gelezen heeft dus moet ik hem nog veranderen

ik moet gaan, dus even een korter berichtje, sorry :C
-----------
Lilly glimlachte naar de vrouw en keek om haar heen. Er waren al aardig wat mensen aangekomen. Ze verplaatste haar voet, omdat het gras tussen haar tenen kriebelde. Dat gat in haar schoen moest nodig gemaakt worden..
Ze keek op toen de vrouw met een raar holletje naar het gevalle meisje rende.

Akira keek verbaast naar de vrouw die naar haar toe kwam rennen. 'Um niks aan de hand hoor, ik struikel wel vaker...ehh' Er zweefde een zin door haar hoofd van: Nooit met vreemde mensen praten. Ze vroeg zich af waarom ze aan zoiets dacht, en richten zich weer op de vrouw. 'um hallo ik ben Akira...'

Aris hoorde het meisje dat gevallen was zeggen dat ze Akira heette. Daar leidde Aris uit af dat ze de vrouw niet kende. Ze zuchtte. Soms vervloekte Aris zichzelf om haar karakter, maar haar moeder had als laatste zin gezegd dat ze trots op haar was en altijd haar gevoel moest volgen.

Toe Leia zag dat de vrouw en het gevallen meisje oke waren, bleef ze staan. Ze mompelde een binensmondse "Hallo ik ben Leia". Ze vroeg zich af wat de vrouw zou doen.

nouja hoeft niet persé
-
Rose trok haar wenkbrauw op toen er een meisje op de grond viel toen de vrouw bij het hutje begon te spreken. Dat begon goed voor dat meisje, niet dus. Rose besloot niet te gaan aarzelen en liep richting de vrouw die waarschijnlijk Iyona zou zijn. Rose had geen idee wat voor persoon ze was, het ene moment leek ze een hele serieuze vrouw, maar hoe ze naar het meisje liep leek het wel alsof ze een bezorgde moeder was. Een beetje onwennig bleef Rose een paar meter van de tovenares afstaan. Normaal was Rose alles behalve verlegen, maar nu had ze het gevoel alsof ze een klein kind was dat iets had gedaan wat niet mocht.
-
ik moet ook gaan, sorrie
Morgen ben ik er rond 3 uur weer, ik moet toch eens mijn ouders overhalen om langer op te mogen blijven >.< (stom zusje die vind dat ik niet later dan een halfuur dan haar naar bed mag gaan >.<)

Aris was naar een andere boom geklommen waardoor ze het beter zag. Na even kijken was ze er snel uitgeklommen en naast het hutje gaan liggen. Ze had een tijd lang gedaan alsof er niks aan de hand was en iedereen genegeerd.

Jack glimlachte breed en plaatste tevreden zijn handen in zijn zij bij het zien dat er een vrouw van middelbare leeftijd de hut kwam uitgelopen. Hij vertrok zijn gezicht toen er plots naast hem een meisje viel maar voor hij kon helpen had de vrouw haar al overeind geholpen. De sfeer was onaangenaam naar zijn gevoel maar dat trachte hij te negeren. Hij hoopte dat deze vrouw snel ter zake zou komen.

Leia metkte dat ze weer eens zo stil was dat niemand haar opmerkte. Ze durfte niet dichterbij iemand te komen dus plofte ze gewoon op de grond en begon onbewust een bloemen ketting te vlechten.

doei tot morgen
------------------------

Akira had opeens het gevoel dat iedereen naar haar keek, en ze zou het liefst daar op dat moment even willen verdwijnen. Ergens vond ze haar eerste indruk totaal mislukt, maarja dat was dan maar gewoon jammer.