De glazen berg

Aris glimlachte bij het zien hoe goed Alicia het deed. Aris voelde plotseling een trap in haar knieholte waardoor ze viel en haar huid open lag. Haar huid was daar flinterdun en na zo'n trap lag het gelijk al open. Toch stond ze moeizaam en trillend op. Haar arm waar verband om zat was ook erg toegetakeld. Aris hakte nog een paar koppen af. Ze zag dat de meesten terug liepen en dat Alicia met de laatsten bezig was. Daarom zakte Aris moeizaam ademend neer. Ze had ook een ferme tik op haar rug gekregen haast tegen haar longen aan. Ze scheurde stukken van haar cape af en probeerde haar knieholtes te verbinden, wat moeilijk lukte.

Een paar koppen van de monsters hakte ze sneller af als van te voren en de laatste leek de zwakste te zijn . Toen ze Aris zag keek ze haar even met grote ogen aan . Water , was het enige wat ze dacht. In lucht zat ook water , wist ze . Alicia maakte een grote ronde met haar hand en sloot hem snel . Een klein oppervlakte water zat nu in haar hand en liet ze boven op Aris' wond vallen . Ze hield ze op hun plek . Soms draaide ze een rondje met haar hand zodat er nieuw water in kwam en Aris het koele water voelde.

Aris glimlachte, moeizaam, maar ze glimlachte bij het verkoelde water. 'Iyona of iemands die kan helen.. Is belangrijk.. Nu... Jij kan dit... Niet genezen..' fluisterde Aris moeizaam. Ze hapte telkens naar lucht. Ademen ging nog moeizaam, ze had verwacht dat het makkelijker zou gaan. Ze had niet verwacht dat ze zo slim waren en dat ze haar in haar knieholtes zouden trappen, dat was nou eenmaal haar zwakke plek.

Kate glimlachte naar Ryan. Ze keek hem even aan. Op de een of andere manier leek het alsof hij zich nu wat minder op gemak voelde. Ze volgde zijn blik naar de sterren maar en wist even niks om te vertellen of te zeggen. Daarom zweeg ze maar. Zijn vraag kwam als een verrassing bij haar aan. "Wat?" Ze keek hem eerst met opgetrokken wenkbrauwen aan. Waarom vroeg hij dat? Was er iets gebeurd dat hij liever niet wou vertellen? Vond hij dat ze op hun hoede moesten zijn? Het leek alsof hij snel over wou gaan naar een ander onderwerp of de vraag wilde wegebben door haar te zoenen. Maar ze begreep het nog steeds niet. Zachtjes trok ze hem van zich af. "Waarom vraag je je dat af?" vroeg ze hem en ze keek hem hierbij recht in zijn ogen, ze wilde hoe dan ook een normaal eerlijk antwoord.

'nou eeh...' Ryan bloosde. Hij wist niet wat hij moest zeggen en wist al helemaal geen antwoord op haar vraag. Hij keek weg en ging overeind zitten. 'zie je wel stomkop, nu heb je het verpest.' dacht Ryan boos op zichzelf. Hij ging even verzitten en bedacht waarom hij het eigenlijk had gevraagd. hij wilde graag weten of ze niet alleen met hem wilde, omdat hij rijk was. Dat was vroeger heel vaak gebeurd, dus nu paste Ryan beter op wie hij koos. En hij wilde weten of ze er altijd voor hem zou zijn ook al zat hij in grote problemen ofzo. 'ik... ik wil denk ik weten of je van me houdt.' Hij keek haar lief en een beetje vragend in haar ogen.

' Moet ik naar Iyona toe? ' was het enige wat Alicia verbaasd kon uitbrengen . ' Het zal lang duren , misschien kan je beter op de rug van je draak ' bedacht ze . Het been zag er niet goed uit en als ze er mee rond zou lopen zou het waarschijnlijk alleen maar erger worden .

Aris knikte. Daar had ze nog niet aan gedacht. 'Maar.. We zullen teveel.. Opvallen..' "Nee, ik zal hoog vliegen tussen de wolken." "Ik wil het niet riskeren! Het bloeden stopt al een beetje!" wierp Aris tegen. 'Ik probeer het te.. Verbinden. Vannacht naar.. Iyona.' zei ze tegen Alicia. Ze vloekte van binnen dat Alicia nu al zo snel haar zwakte had gezien. Aris ging rechtop zitten wat haar heel erg veel moeite koste. Ze scheurde grootte repen van de deken die Darweimn had gehaald uit de tas. Die bond ze er strak om heen.

' Oke ' . Alicia leek het niet meer te boeien dat ze een wond had . Ze zei zelf dat het wel ging dus hulp had ze niet meer nodig . Niet dat Alicia mensen in de steek liet maar als ze zeiden dat het ging leek haar het niet meer nodig om ze te helpen , ze konden het zelf wel verder. ' Dat was fijn trainen ' een glimlach verscheen op haar lippen en een paar seconden keek ze Aris aan .

Aris knikte. Ze zag een beetje bleekjes door het vele bloedverlies. 'Heb betere gehad.' zei ze. Daarna probeerde ze op te staan. Op haar knieen ging nog wel. Daarna stond ze redelijk. Maar toen ze de eerste stap probeerde te zetten viel ze om. Opnieuw probeerde ze het en opnieuw viel ze om. Aris zat nu op haar knieen en met haar hoofd naar beneden. Een paar zweetdruppeltjes vielen op het glas.

' Moet ik je dragen? ' vroeg ze toen ze zag dat het niet lukte . Zo kon ze haar ook weer niet achterlaten . Ze pakte Aris bij haar handen vast en hees haar omhoog . ' Doe je armen om mijn nek heen slaan ' . Zonder hulp van Aris zou ze niet ver komen , ze moesten dit samen doen .

Aris keek haar aan. In haar ogen was iets gebroken want ze was niet gewend aan hulp maar er lag ook een vertrouwen en een grote dankbaarheid in. Ze sloeg haar armen om Alicia heen. Ze zag ook dat het donkerder begon te worden maar dat maakte Aris niet veel uit. Ze was erg blij dat Alicia haar hielp en voelde zich vernederd dat ze zoveel hulp nodig had.

Met haar ene hand hield Alicia de rug van Aris vast en met haar andere hand liet ze de voeten op hangen . ' Oke , ik ga nu de berg af ' vertelde ze haar . Ze kon het beste alles vertellen wat ze ging doen , misschien leek het Aris geen goed idee . Met kleine stapjes ging ze de berg af en keek goed uit zodat zij niet viel . In de verte zag ze twee mensen staan . In de verte zag ze niet goed maar ze zag al wel dat de ene zwart haar had en de andere zilverblauw achtig .

Vashti keek even naar de wond. Hij was gelukkig niet diep, maar het bloedde wel veel. Ze keek even in haar tas en vond daar een doek. ze pakte nog wat water uit haar buidel en maakte de doek nat en drukte hem op de wond. 'alsjeblieft, dit stelpt het bloeden wel een beetje.' zei Vashti en keek medelijdend naar hem. Tenslotte was het haar schuld. Ze ging naast Blade op de grond zitten.

Aris luisterde goed naar Alicia en deed het beste wat ze kon doen om het voor Alicia ook zo makkelijk mogenlijk te maken. Aris vond het uiteindelijk wel prettig dat Alicia haar hielp en zette zich over haar negatieve gevoel heen. Het zou goedkomen en ze zou weer kunnen rennen. Dat moest gewoon.

' Ik zie twee mensen . Een heeft er zwart haar en de andere iets van blauw zilver . ' . Ze zou op dit moment de ogen en de benen van Aris zijn . Ze mocht haar ogen sluiten , misschien zou ze daardoor de pijn kunnen verdragen . Of juist niet .

'Zilverblauw.. Zilverblauw.. Volgens mij is dat Vashti, de andere weet ik zo snel niet.' zei Aris tegen haar. Twijfelend dat wel. maar volgens haar had ze een gevoel dat ze het goed had. Hopelijk had de jongen helende krachten. Aris sloot haar ogen even en concentreerde zich op de pijn om die weg te jagen.

Zweet druppelde van haar voorhoofd af op Aris lichaam . ' Sorry ' zei ze zacht . Al haar kracht spande ze in zodat ze Aris omhoog kom houden . Zelf vond ze het al knap dat ze haar kon optillen . Dingen optillen was niet haar sterkste punt. Zachtjes kuchte ze waardoor Aris ook zachtjes heen en weer bewoog . Ze hoopte dat dat niet teveel pijn deed.

'Niet erg, Je doet het geweldig. Ik ben je zo dankbaar!' fluisterde Aris tegen haar. Ze meende alles wat ze zei. Ze zou dan ook een geweldige beloning zoeken voor Alicia. Ze zou zich later wel afvragen wat. Aris hield haar ogen gesloten en concentreerde zich weer op de pijn.

Steeds dichtbij was ze bij de mensen . Tot ze voor hun stond . ' Hai ' zei ze uitgeput . Moeizaam keek ze de mensen aan . Lang kon ze niet kletsen maar vragen of ze helende krachten hadden leek haar wel een goed idee.

Aris keek naar de twee mensen, maar jammer genoeg voor haar herkende ze alleen Vasti door haar haren want van de vermoeidheid die ze door het bloedverlies had gekregen viel ze bijna in slaap. Doordat ze op het randje van slapen, niet slapen hing voelde ze de pijn extra hevig.

Kate keek Ryan nog steeds aan en zag dat hij bloosde. Ze vroeg zich stilletjes af waarom. Ze hield er niet van dat hij wegkeek en bleef hem aankijken. Kate keek hem raar aan. Was dat een serieuze vraag? Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Dus liet ze maar een stilte vallen. Hierdoor lette ze meer op de geluiden om zich heen en vroeg zich even af of ze wel alleen waren. Ze bedacht in de stilte wat ze zou gaan zeggen. Dat er niet een stomme zin uit haar mond zou flappen, die alles zou verpesten. "Wat.. is houden van voor jou?" vroeg ze op een zachte vriendelijke manier aan Ryan. Ze wist wel dat ze van hem hield , alleen wist ze het niet te verwoorden. En ze had nog nooit een verbondenheid met iemand zoals hem gehad, alleen wist ze niet wat dat betekende.

Ryan keek naar Kate haar gezicht. Zijn helderblauwe ogen keken even onderzoekend naar haar. Toen zei hij vastberaden:' als je iemand nooit in de steek laat, je leven voor diegene zou opofferen en je diegene altijd wil helpen of hij\zij nou goed of slecht is.' Ryan keek naar Kate en hoopte op een serieus antwoord.

Kate keek Ryan weer recht aan en luisterde naar zijn woorden. "Natuurlijk" zei ze net zo vastberaden als hij keek. Ze had het idee dat als ze niet snel antwoorde hij haar niet geloofde. Ze nam zijn woorden echt serieus maar moest er wel even bij nadenken. Een heleboel vragen kwamen bij haar op. Hij leek alles zo simpel te nemen, terwijl zij volgens zichzelf weer te veel nadacht. Maar dat deed ze om een reden. Omdat ze wist dat alles waarvan ze hield ook van haar afgepakt kon worden. En dat was haar al zo vaak overkomen. Ze keek in Ryan zijn ogen en zuchte even zachtjes. Hij snapte haar vast niet. Ze begreep het wel. Hij had nooit echt een lastig leven gehad zoals haar of wel? Ze fronste haar wenkbrauwen. "Wordt er niet van jou verwacht dat je met een rijke vrouw thuiskomt en daarmee trouwt?" zei ze op een zachte maar duidelijk hoorbare toon. Ze sprak nu haar gedachten hardop. Ze wilde niet tegen hem liegen en alles opkroppen wat haar dwarszat. Ooit had ze eens gehoord dat de rijken met de rijken werden uitgehuwlijkt, door het geroddel in het dorp, maar natuurlijk waren er geen betrouwbare bronnen.

Ryan was blij dat ze een serieus antwoord gaf en nog blijer dat het het antwoord was waar hij op gehoopt had. Zijn glimlach die op zijn gezicht kwam veranderde in een soort grimas toen hij luisterde wat ze daarna zei. 'ik denk niet dat het mijn ouders veel uitmaakt, maar al zouden ze dat willen dan wilde ik toch alleen maar jou.' zei hij nog steeds opgelucht en zelfverzekerd. 'dacht je dat dan?' vroeg hij grijnzend.

Kate kon niks anders verzinnen dan er maar om te lachen. Ze was heel erg opgelucht dat hij dit zo aan haar vertelde en ze kon zien dat hij het meende. Ze wist alleen niet voor hoe lang dit gelukkige vrije gevoel zou blijven maar op dit moment besloot ze om zich even nergens druk om te maken. "Hmm.. Naja ik kan me soms nogal druk maken om dingen" zei Kate met een scheve grijns.