Dust's ouderlijke huisje

Het huisje van Dust's ouders en grootouders wat in Mista ligt. Zijn moeder en zusje wonen daar samen met zijn twee oma's. Voor de rest is iedereen overleden. Namen (had geen zin om het bij wie ben je te zetten)
Oma1: Chery
Oma2: Beryl
Moeder: Meraine
Zusje: Laris

Regels: Je moet kloppen want de bel doet het niet xD
Max. Pers: 4 (wel zelf voor eten zorgen)
Min. lvl: 2

Schysta vloog hoog in de lucht toen Dust in Mista aankwam. Hij reed op Arachni en ging eigenlijk direct naar huis. Hij kende niet veel mensen omdat er veel verhuizingen waren geweest, maar diegenen die hij kende begroete hij blij. 'Wat is het toch fijn om weer thuis te zijn.' dacht hij terwijl hij voor het huis van zijn familie stopte. Laris zat op de veranda te breien toen ze een paard hoorde. Ze keek op en liet haar breiwerk vallen. Snel rende ze naar voren en gaf Dust een knuffel. Hij deed hetzelfde en zei "Hee kleintje, wat ben je groot geworden." Laris keek glimlachend naar hem en zei "Kom je binnen, mam en oma willen je vast graag zien." Ze trok hem mee naar binnen en riep toen "Dust is thuis." Meraine kwam samen met Beryl via de achterdeur binnen en Chery kwam van de trap afgelopen. Ze begroeten hem hartelijk en Meraine gaf Dust een grote knuffel. "Het is fijn dat je weer thuis bent." zei ze zachtjes. Ze dirigeerde iedereen rond de keukentafel en Dust begon te vertellen over zijn reis naar Yuka en zijn verblijf daar. "Kunnen jullie een geheim bewaren?" vroeg hij aan zijn familie. Ze knikten allemaal en Dust liep naar de achterdeur. Daar floot hij en Schysta kwam naar beneden. Ze keken hem stomverbaasd aan en zijn zusje zei toen "Coooooool"

"Hoi" zei Schysta opgewekt tegen Dust's familie. "Ik ben Schysta." Ze was behoorlijk gegroeid maar kon nog steeds in een tas, maar dan moest het wel een grote zijn. Chery, Beryl, Laris en Meraine stelden zich allemaal voor aan Schysta die glimlachte. Snel rende ze door het huis en plofte op de bank neer. Laris liep er gelijk achteraan om haar beter te bekijken. Schysta vond de aandacht wel fijn en ze liet zich uitvoerig bekijken. "Beloven jullie het aan niemand, maar dan ook echt niemand door te vertellen?" vroeg Dust serieus. Ze stemden allemaal in en Laris stond echt te stuiteren van de opwinding. "Zijn er nog meer speciale dingen?" vroeg ze gretig. Dust knikte en terwijl hij begon te zweven pakte hij een appeltje op met een luchtbol en stuurde die naar zijn hand. "Ik heb mijn krachten nu helemaal onder controle." zei hij terwijl hij de appel uit de lucht pakte. Hij pakte zijn grote mes en begon de appel te schillen. Toen hij klaar was voerde hij de schilletjes aan Schysta die ze langzaam op at. Dust stopte zijn mes weer weg en pakte een blokje koper en vormde dat om tot een klein draakje. Hij gaf het aan Laris en zei "Alsjeblieft kleintje." Laris bekeek het vol bewondering en stoof toen naar boven om het op haar kamer te zetten.

Dust liep naar de bank toe en ging naast Schysta zitten die overeind kwam. Laris kwam weer naar beneden en ging toen aan de andere kant van Schysta zitten. De rest ging ook zitten en Dust ging verder vertellen over wat hij in Yuka had beleefd. Hij vertelde over zijn vrienden, maar niet speciaal over Natas. Ze zouden haar wel een keertje zien als hij haar meenam. Ondertussen werd Dust bedolven onder de vragen over Schysta en zijn krachten.

Aris was verdwaald geraakt. Wat vreemd was voor een Doler maar toch. Ze kende het hier niet goed. Ze was ook nog jong. Ze verouderde langzamer dan een normaal mens, dat zat in haar bloed. Aris zag plots een huisje staan en wist niet wat ze moest denken. Ze twijfelde maar liep toch naar de deur. Dan kon ze naar de weg vragen. Aris liep naar de deur en klopte erop.

Laris hoorde dat iemand klopte en rende gelijk naar de deur. Ze opende die en zag een meisje staan. "Wat kan ik voor u doen?" vroeg ze beleefd. Dust stond rustig op terwijl hij nog steeds antwoord gaf op de vragen van zijn familie. Schysta rende snel een hoekje in zodat ze niet snel ontdekt zou worden. Dust keek om het hoekje en zag Aris staan. "Aris!" riep hij blij en hij liep naar de deur toe. "Een vriendin vanuit Yuka." legde hij snel aan Laris uit. Die zei meteen plagend "Ooh, Dust heeft een vriendinnetje, Dust heeft een vriendinnetje, en dat is Aris, ofzo." Ze ontweek behendig de handen van Dust, die haar een duw wilde geven en stoof naar boven terwijl ze verder zong. "Kom binnen, ik ben ook pas net thuis." zei hij tegen Aris. Hij keek naar haar verband en zag dat het een beetje gescheurd was. "Weer te wild geweest?" vroeg hij hoofdschuddend terwijl hij naar de woonkamer liep. "Mijn zusje Laris heb je net ontmoet, en dit zijn Beryl, Chery en mijn moeder Meraine. Wil je iets te drinken?"

Aris glimlachte om het meisje. Dat kennelijk Laris heette en Schysta. 'Graag, Hallo. Aris is de naam' zei ze tegen de drie vrouwen. 'En nou, zo wild ben ik niet geweest denk ik. Licht eraan wat je wild vind. Waarschijnlijk deden de schubben van Darweimn dat.' zei Aris vrolijk. Ze vond het erg leuk hoe ze hier onthaald werd. Dust woondde met vriendelijke familie. Hij had dat verdiend vond ze. Zelf had ze de Elfen. Maar dat waren eeder vrienden dan familie.

"Oke, maar ik verbind het wel nog een keertje." zei Dust terwijl hij wat cola inschonk. "Ook een cola?" "Dust is erg goed in het helen van mensen met verband en zo." zei Meraine. "Hij is in de leer geweest bij een kruidenvrouwtje en de dokter in ons dorp. Verder heeft hij op zijn reizen veel geleerd." zei ze terwijl Schysta op de leuning van de stoel ging liggen. "Wil je me kriebelen?" vroeg ze aan Dust's moeder. Die begon Schysta zo te kriebelen dat er gelijk gerommel uit kwam. "Wie is Darweimn dan? Een slang of een draak?" vroeg ze nieuwsgierig. "Dat soort dingen wil ik altijd weten."

'Graag. Op beide dingen. Dust waar ben jij dan allemaal geweest met je reizen?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem. 'Nou als je Darweimn wilt zien kan ik hem wel laten komen. Al past hij niet in huis.' zei Aris glimlachend. Op datzelfde moment klonk er een soort doffe landingsklap. 'O wacht, hij is er al.' zei ze grijnzend. Ze nam een beker van Dust aan en nam een slok.

"Ik ben in de bergen geweest, ik ben ergens in het bos opgeleid door een Jager, een vak dat behoorlijk verdient omdat je meestal voor rijkere mensen werkt, ik heb een aantal weken bij een kruidenvrouwtje aan een rivier gewoond en daar heb ik de kruidenkennis vandaan. Ik ben naar zee geweest en naar Yuka, waar ik je heb leren kennen." zei Dust terwijl hij op de bank ging zitten. "En is Darweimn gegroeid? Schysta moet haar groeispurt nog krijgen, maar ze pas nog maar net in een rugtas. Een schoudertas is te klein geworden. Kom je even mee naar boven, mijn familie kan niet al te goed tegen bloed. Neem je cola maar mee." Meraine knikte als antwoord terwijl Dust voor de trap wachte op Aris.

Aris pakte de cola en liep met hem mee. 'Nou dan heb je veel gezien. Ik ook, maar ik dacht dat ik de enige was die zoveel van Ashtar had gezien. Ik ben tot achter de bergen geweest waar de Elfen wonen. Ik heb daar nu mijn beste vrienden. Ook heb ik daar een deel van mijn afkomst achterhaald. Ik ben er bijvoorbeeld achter gekomen dat ik een van de laatste Dolers ben. Misschien zelfs de laatste. Verder ben ik aan zee geweest. In de hoofdstad en verder naar beneden. Ook ver in het westen en Yuka. Ik ben opgeleid door de Elfen en mijn moeder.' vertelde Aris ondertussen. 'Van mijn moeder heb ik kruidenkunde geleerd. Alleen dan als wapen..' zei ze, waarop ze ook haar zwaard iets uit de schede deed. Je rook de kruiderige geur goed.

"Oke, wat zijn Dolers? En ik heb nog nooit van elfen gehoord, kun je me er wat meer over vertellen?" vroeg Dust terwijl hij naar zijn kamer liep. Hij opende een kastje en daar lagen allemaal witte verbanden. "Ga zitten op het bed" commandeerde hij. Dit was zijn ding. Hij pakte een paar potjes en een schoon verband. Hij wachtte tot Aris zou zitten voordat hij zou beginnen. "En doe je wapenrusting af, ik wil niet dat er iets in mijn weg zit, anders gaat mijn mes erdoorheen." zei hij serieus.

Aris knikte. Ze stond voor het bed. Rustig deed ze haar wapenriem af. Met het zwaard en de shurikens eraan af. Ook deed ze het mes af en legde dat op de grond neer. Daarna ging ze op het bed zitten. 'Dolers zijn mensen die reizen. Ze behoren tot het oude volk dat van over zee kwam. Ze beschermen reizigers en kennen de meeste wegen. Ook leven ze iets langer dan gewone mensen. Elfen daarintegen zijn wijze wezens die wel duizenden jaren kunnen leven. Ze bemoeien zich niet met ons. Ze hebben respect voor Magiers en Dolers. Verder voor hun eigen volk en hun goden. Ze bemoeien zich niet met oorlogen al zijn ze erg goede smeden en boogschutters alleen als ze zelf bedreigd zijn.' vertelde Aris.

"Oke" zei Dust terwijl hij het verband rond de wond loshaalde. Hij hoopte dat het niet meer ging bloeden, maar dan moest Aris wel stilzitten. Hij dacht dat ze dat wel zou weten en keek de wond onderzoekend aan. Hij was goed aan het genezen, maar het zou nog even duren voordat er alleen nog maar een litteken zat. Hij pakte een potje zalf en smeerde dat op de wond, waarna hij een ander zalfje eroverheen smeerde. "Dat zou genezing moeten versnellen." zei Dust terwijl hij het verband pakte. "Stil blijven zitten nu, ik ga een drukverband aanleggen. Dat voorkomt een litteken zoveel mogelijk. Het kan pijn doen." Dust begon het verband strak om de wond te wikkelen en lette niet op pijnkreten als die werden uitgeroepen. Het was een tijdrovend klusje en was wel even bezig gezien de wond.

Aris knikte ze zei geen woord meer. Ook gaf ze geen kik. Zo'n pijn deed het niet maar het was een onprettig gevoel. Al had ze wel meerdere ergere wonden gehad. Aris bekeek rustig hoe Dust zijn werk deed en vond het knap hoe iemand dat kon. Ze had nu de tijd om hem eens goed te bekijken. Aris was daar nooit zo goed in geweest. Mensen bekijken. Dus nu deed ze dat rustig.

Toen Dust bijna klaar was zette hij het verband met een constrictor knoop vast zodat het verband niet los zou komen. "Klaar" zei hij. "Je bent een sterke meid geweest." Het floepte eruit en Dust sloeg zijn hand voor zijn mond. "Sorry, maar ik verbind vaak kleine kinderen omdat ze mij aardiger vinden." legde hij uit. Hij stopte alles weer in het kastje en vroeg toen "Wat voor kruiden gebruik je eigenlijk voor je zwaard? Ik zou zelf monnikskap nemen, maar misschien gebruik jij iets anders."

--------
Monnikskap, Kamperfoeli, Vlas, Lelietjes van Dalen en Palmboom zijn giftig, kan een antwoord zijn

Dankje
----------------

'Bedankt voor het verbinden. Ik zou jou ook liever hebben dan een kwakzalver..' ze Aris gemeend. Daarna pakte ze haar zwaard op zijn vraag. 'Je mag raden. Ruik maar hoor..' zei Aris, ze schoof haar zwaard wat uit de schede, die fonkelde fel. "Gaat het een beetje?" hoorde ze Darweimn in haar hoofd. "Het gaat prima, dankje.." antwoorde Aris op zijn vraag. Zelf wist ze welke kruiden ze had gebruikt. Het was een mengeling ven Lelietjes van Dalen en Vlas.

Dust rook goed aan het zwaard, nam wat op zijn vingers en pakte toen twee potjes. Hij vergeleek de geuren en zei toen "Ik denk dat het Lelietjes van Dalen en.... Vlas zijn." zei hij overtuigd. "Is dat goed?" terwijl hij de potjes terug zette en het mengsel op zijn huid smeerde. "Kom je weer mee naar beneden?" vroeg hij aan Aris. "Dan kunnen we nog wat praten." Dust liep naar beneden en ging zitten. Ondertussen was zijn familie weer bezig met hun dagelijkse bezigheden.

'Dat is goed.' zei Aris glimlachend. Ze volgde hem naar beneden en ging ook zitten. 'Maar je bent naar de bergen geweest zei je. Tot hoever?' vroeg ze nieuwgierig aan hem. Volgens de Elfen was zij sinds jaren weer een bezoeker. Ze hadden verteld dat haar vader ook op bezoek was geweest. Hem hadden ze vertelde dat zijn dochter een Doler was. Aris glimlachtte. Het nieuwe verband voelde veel beter.

"Niet al te ver, tot de boomgrens. Anders valt er niet meer te jagen en ik wil liever niet open en bloot rondlopen met alleen een boog als wapen. Zelf heb ik het niet zo op close-combat, ik zoek liever een boom op." zei Dust "Kan je al boogschieten? Ik zou het je kunnen leren als je het nog niet kan, en anders kan ik het verbeteren."

'Ik kan het al wel. Maar verbetering is nooit mis. Zeg wat voor een wapens gebruik jij dan allemaal?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem. Misschien kan hij nog wat van haar leren. Zelf gebruikte ze best veel, maar het was voor haar veiliger en aan het gewicht was ze gewend geraakt, ze kon er mee rennen en ze zou er mee overleven. Zeker omdat het leek op de oude krijgstechnieken van de Dolers, en die maakten vaak vele oorlogen mee maar leefden erg lang.

"Zelf gebruik ik gewoon een boog en twee messen. Dat is alles." zei Dust. Hij rende snel even weg en kwam toen met zijn boog en pijlen terug. Hij legde ze op tafel en gespte zijn messen ook af. "In dubbele schede zodat ik ze allebei met een hand kan pakken. En die boog, probeer zelf maar achter." zei hij. "Zolang je maar geen pijlen kapot maakt hoor, anders moet je nieuwe maken." zei hij lachend.

Aris glimlachte. Ze gespte haar wapenuitrusting ook af. 'Dit gebruik ik. Pijl en boog, zwaard, shurikens-twee om precies te zijn- en werpmessen.' zei ze tegen hem. Ze wachtte zijn reactie af. De pijlen en de boog kwamen van de Elfen evenals de werpmessen, de shurikens had ze gekocht en het zwaard was een oud familie-erfstuk. Eigenlijk nu ze het zo bekeek had ze best veek mee.

Dust pakte de boog van Aris op en bekeek die goed. "Wie heeft deze gemaakt?" vroeg hij. "Het is er eentje van heel goede kwaliteit. Mijn boog is een tikkeltje slechter, maar ook goed. En de rest is misschien handig." zei hij. "Maar ik houd het liever bij twee messen en pijl en boog." zei hij glimlachend. "Zullen we achter gaan oefenen?"

'Mijn vriend Erendil heeft hem mij gegeven voor mijn zestiende verjaardag. Dus gemaakt door de Elfen.' legde Aris uit. Die alles vast gespte en terug deed op de verberg plekken. Ook haar pijlkoker en boog hing ze weer om. Aris glimlachte. 'Ja, laten we maar gaan oefenen, we moeten wel fit blijven..' zei ze vrolijk.