Rose' ouderlijke landhuis

Familie La'ducras bezit 1 van de grootste landhuizen in Fortuna. Alleen de oprit vanaf de weg is al een kilometer lang, deze oprit is omring door prachtige bomen die je vrolijk toewuiven in de wind. Aan het eind van de oprit staat een enorm huis, waarschijnlijk 1 van de grootste in heel Ashtar. Dit huis heeft een lichte buitenmuur dat een verbazingwekkend vriendelijke uitstraling heeft. Het huis zelfs bestaat uit vele kamers, nog nooit is iemand op het idee gekomen om te tellen hoeveel kamers er überhaupt zijn. Om het huis liggen prachtige tuinen in verschillende stijlen, helemaal achterin is een stuk tuin omring door hoge coniferen van waarschijnlijk al honderd jaar oud. Dit stuk zal Rose gaan gebruiken voor Cairo, en als je het haar vraagt zou je daar je draak ook mogen stallen. Kijk wel uit voor het personeel, er komt haast om de week een nieuw personeel bij dus je weet niet wie je kan vertrouwen. De enige die Rose zeker durft te vertrouwen is de kokkin Larissa.

regels: pas op met het personeel, en kom niet zomaar binnengestormd. De wacht zal je zonder problemen tegen houden.

Een onbekend gevoel liep door de aderen van Rose, zenuwachtig? Ze wist het niet en kon het niet precies plaatsen. Maar het kon goed de zenuwen zijn van het herzien van haar ouders. Het was lang geleden. Ze had haar moeder een jaar geleden voor het laatst gezien. Toen ze een dagje op bezoek waren in Yuka, haar vader had ze niet gezien. Die was bezig met zaken zoals gewoonlijk. Het zou haar niet verbazen of het zaken waren geweest met Jack. Maar Rose hield zich daar niet mee bezig. En nu al helemaal niet, ze was nu met rustig blijven bezig. Ze veegde een onzichtbaar pluisje van haar broek af terwijl ze langs de enorme bomen liep die langs de oprit stonden.

Het huis kwam steeds dichterbij. Even dacht ze eraan dat ze beter een rijtuig had kunnen laten komen. Nu ze naar haar ouders ging. Ze haalde haar schouders op, ze moesten er maar aan wennen dat ze niet het meisje was dat altijd netjes met een rijtuig ging. Plots werd ze ruw gestoord uit haar overpeinzingen. 2 breed geschouderde jonge mannen versperde haar het pad en hadden beide dreigend hun hand op de handvaten van hun zwaard. "Wat doe jij hier, schooister" zei de langste van de 2 met een barse stem. Rose bleef even geschrokken stilstaan, het moest even tot haar doordringen dat ze nu werd bedreigd in haar eigen huis. Door haar eigen personeel. Rose keek ze beide met een koele blik aan. "Wat denken jullie wel" zei ze met een besliste stem. Ze liet zich niet wegjagen door haar eigen personeel.

De kortste van de 2 liet een arrogant gesnuif horen, hij had Rose naar hun dolken zien kijken voor ze hen een koude blik toestuurde. De blik leek wel echt koud. Dat had Rose ook verbaast, ze had koelte om zich heen gevoeld toen ze hen aankeek. Ineens ging haar een lampje branden, ze had niet voor niets ijskrachten. "Laten jullie mij nog doorgaan of moet ik jullie laten ontslaan" er verscheen een hard trekje rond de mond van Rose die geen tegenspraak dulde van 2 uit de kluiten gewassen kleerkasten die dachten dat ze wat waren. "Ga maar naar het armenhuis als je wat te eten wilt dametje" zei de langste weer, alsof hij haar niet gehoord had. Hij had wel lef zeg, om zo tegen de dochter van de grootte baas te praten. Even kneep Rose haar ogen tot spleetjes. Nu ze haar krachten echt goed onder controle had had ze moeite om ze nu in te moeten houden. Omdat ze wist dat ze ze kon gebruiken, alsof hun 2 poppen waren op wie ze haar krachten wilde testen. Maar Rose hield zich netjes in in plaats daarvan liep ze gewoon naar voren om zo tussen de 2 jongens door te lopen.

Dust kwam aangereden op Arachni tot voor de oprijlaan. Hij zag dat die best wel lang was, hij schatte die in op een kilometer. Schysta landde in een boom toen ze zag dat Dust was gestopt. Hij las het naamplaatje en zag dat Rose hier eigenlijk woonde. Hij spoorde Arachni aan tot draf en reed rustig de oprijdlaan op. Hij hoopte dat ze hem door zouden laten. Zijn boog zat losjes om zijn schouder, net zoals zijn pijlenkoker, maar die zat wat strakker. Hij had zijn mantel gewoon om en nam de omgeving goed in zich op. Hij wilde gewoon even met Rose over koetjes en kalfjes praten.

De 2 jongens knipperde met hun ogen. Ze hadden niet veel in hun taakomschrijving gekregen. Als ze de buitenstaanders maar buiten hielden. Je zag beide jongens twijfelen om wat ze moesten doen. Je wist maar nooit of het meisje wat voor hen stond echt de dochter van de grote baas was, of een schooister dat hier eten probeerde te stelen.
Rose grinnikte om hun gezichten "Tja, laten jullie me nog door" 1 van hen had een speer tussen de opening gezet zodat ze er toch niet door kon. Op eens zag ze het gezicht van de langste van uitdrukking veranderen. Achter zich hoorde ze paardehoeven die het erf opreden. Rose draaide zich verbaast om, wat was dat nou weer. Ze herkende het paard, misschien uit Yuka of gewoon uit de stallen hier. Maar precies plaatsen kon ze het niet. Het kon haast niet dat het van iemand uit Yuka was. Achter zich kon ze de 2 wachten haast hardop denken 'Kan het nog gekker?!' Rose grijnste, ze vond het wel grappig om 2 breedgebouwde mannen die ogenschijnlijk voor niemand bang waren nu bijna in angstzweet uitbraken. En dat allen om een meisje dat er langs wilde en misschien wel een gevaar vormde.

Dust zag Rose staan en zwaaide. Misschien zag ze het. Hij stopte naast haar en zei toen "Heey Rose, ik dacht 'Laat ik Rose eens even gaan opzoeken' maar je bent blijkbaar nog niet langs de wacht." Dust barste in lachen uit en steeg van Arachni af. Hij nam de wacht goed in zich op en gelukkig had hij zijn mantel om. De meeste rijken zouden die wel herkennen, alleen Jagers droegen ze. "Mogen we er nog langs?" vroeg hij beleefd "Mevrouw La'Ducras heeft om een ager gevraagd, en ze zou het niet fijn vinden als ze zou moeten wachten." zei hij. Hij knipoogde snel naar Rose.

Rose grijnste naar Dust, die waarschijnlijk ook wel moest denken. Wat hebben zij nou weer voor een wacht voor huis. "hey" zei ze vrolijk. Ze wilde net wat zeggen toen Dust begon met zijn toneelspel. Met moeite kon ze haar lachen inhouden, dit was best wel geniaal verzonnen van hem. Maar moest je nagaan hoe makkelijk je eigenlijk voorbij de wacht kon komen als vreemdeling, dacht ze toen de mannen snel naar de beide kanten van de weg liepen en een buiging maakte alsof ze een soort van prinses was. Ze mompelde beide wat onverstaanbaars wat waarschijnlijk een excuse was. Rose trok haar wenkbrauwen arrogant naar ze op terwijl ze snel een knipoogje naar Dust terugzond en begon te lopen. Dit was wel een leuk entree om thuis te komen. "Zo" grijnste ze toen ze uit het gehoor van de mannen was "Dankje, anders stond ik daar nog wel even"

"Gelukkig waren die wachters goedgelovig. Ken je de Jagers trouwens?" vroeg Dust aan Rose terwijl hij naar Arachni toe liep. "Volg" zei hij tegen het paard en Dust ging weer naast Rose lopen. Arachni begon ze rustig te volgen. "Hoe lang is de oprijdlaan wel niet?" vroeg Dust toen hij verveeld raakte. "Ik schatte hem in op ongeveer een kilometer. Is dat goed?" Schysta vloog ondertussen weer op uit de boom en ging hoog boven Dust, Rose en Arachni zweven. Ze zou wel zien of ze kon landen, daar had Dust een speciaal gefluit voor.

"De jager? Nog nooit van gehoord" zei Rose verontschuldigend "En je hebt goed geschat" grijnste ze "Hij is geloof ik 1090 meter. Maar ik rond het altijd af op een kilometer" zei ze terwijl ze de bomen telde waar ze al langs gelopen waren. Ze wist dat er precies 110 bomen stonden. Ongeveer 1 per 10 meter. "We zijn nu bij boom 55 dus precies op de helft"

"Nog nooit van de Jagers gehoord?" vroeg Dust vol ongeloof. "Als je een gewone dorpeling was oke, maar als dochter van een rijke heer..." Dust schudde zijn hoofd. "De Jagers zijn een orde van zeer goede boogschutters. Ik ben getraind door zoeen. Ze hebben echt goede bogen en een pijlenkoker met twee dozijn pijlen. Ze oefenen veel met de boog, daardoor is bijna elk schot zuiver. Ik heb alleen niet al te veel tijd gehad om te oefenen de laatste tijd." zei Dust met een grijns. "Verder hebben ze een werpmes en een groot mes in dubbele schede." Dust gespte zijn schede los en liet die zien. "De twee messen zijn niet het optimale wapen voor een Jager, maar je kan er een groot zwaard mee tegenhouden als je de juiste positie voor de messen weet." Hij gespte de schede weer om en haalde toen de messen eruit zodat Rose ze kon zien. "Verder krijg je nog een speciaal opgeleid paard wat onder andere gewoon los kan worden gelaten zonder dat het wegrent. En probeer er maar niet op te gaan zitten, ik heb geen zin om het aan je ouders uit te leggen hoe je zo vies bent geworden. En als laatste deze mantel." Hij maakte die los en eronder zat een leren wapenrusting die zeer soepel was zodat hij snel ergens in kon klimmen etc. "Het patroon is speciaal ontworpen voor bomen en struiken. Je bent heel lastig te zien als je stilzit met deze mantel om. Je lijkt haast te versmelten met de achtergrond." Hij deed de mantel weer om en zei toen "Nou, ik heb geen zin meer om te lopen hoor. Wil je een lift? Op Arachni zijn we er zo."

Jaloers luisterde Rose naar zijn uitleg. Het enige waar zij les in gehad had was doodnormaal zwaardvechten. Niet heel bijzonder dus. Haar ogen dwaalde langs de bomen en zag voor zich hoe Dust zou versmelten in de omgeving "Gaaf" zei ze bewonderend toen hij klaar was met zijn uitleg. "Graag" grijnste Rose toen hij haar een lift aanbood. Ze was vergeten hoe ontiegelijk saai het was om te moeten lopen. Ineens bedacht ze zich iets "Word Natas dan niet jaloers als ze het merkt?" vroeg ze wijfelend. Je zat dan wel heel dicht op elkaar en dan kon je al gauw de verkeerde conclusie trekken.

"Tuurlijk word ze niet jaloers. Ik heb een goede reden, namelijk dat mevrouw La'Ducras niet wil wachten" zei Dust lachend. Hij steeg op en vroeg toen "Kan je zelf opstijgen of heb je hulp nodig?" Dust zei snel een paar kalmerende woorden tegen Arachni want hij wilde niet dat hij Rose zou afwerpen. "Kunnen draakjes eigenlijk vrij rondlopen?" vroeg hij nog snel voordat ze zouden vertrekken.

Rose knikte lachend "Dan is het goed" zei ze. "Maar hulp heb ik niet nodig" zonder wat verder te zeggen sprong ze achter op het paard. "Het is wel een mooi dier zeg" zei ze ineens, het viel haar nu pas op. "En de draakjes kunnen hier niet rondlopen in verband met het personeel" zei ze met een lichte schaamte, het klonk zo, zo stom om te zeggen 'om het personeel'. "Maar achter het huis een stuk verderop is een groot gedeelte waar ze los kunnen lopen. Bij de coniferen"

"Oke, goed om te weten" zei Dust terwijl hij Arachni tot galop aanzette. Ze stoven over de oprijdlaan en lieten een enorme stofwolk achter. Toen ze bijna bij het einde waren liet Dust Arachni afremmen tot stap, want hij wilde niet dat alles vies zou worden. "Zeg alsjeblieft dat je me hebt laten komen als mensen rare vragen gaan stellen, want dan zijn we daar ook gelijk weer vanaf. En misschien is het handig als je alvast afstapt, ik wil niet de verkeerde indruk wekken." zei Dust beschaamd. Hij wachtte tot Rose afstapte en zou dan zelf ook afstappen.

Rose hield zich stevig vast op niet van de rug van Arachni te vallen. Toen ze eenmaal door had hoe ze moest bewegen werd Arachni al stilgezet. "Te laat" kreunde Rose geschrokken. Ze zag 2 gedaantes op het bordes die ze uit duizenden zou herkennen. Haar moeder, met haar altijd lange en smetteloze jurk en haar vader naast haar in een smetteloos zwart pak die hij nooit uit scheen te doen. Ze waren waarschijnlijk gewaarschuwd door de wacht. Beide keken ze afkeurend van Rose naar Dust "Pap mam" ze liet zich snel van Arachni glijden terwijl ze een blik wisselde met Dust.

"Oh nee." zei Dust "Ik hoop dat ze je geen preek gaan geven." zei hij met medelijden tegen Rose. Zelf steeg hij ook van Arachni af en legde de teugels goed. Hij liet het paard los en stak zijn hand uit. "Jager Alyavenix" stelde hij zich voor. Hij moest wel netjes doen tegen een rijke familie, vond hij. Schysta zag wat er was en lande snel in een boom zodat ze het net kon horen. Hopelijk had niemand haar gezien.

Rose hoorde de medelijden in zijn stem. Die medelijden kon hij beter voor zich zelf gebruiken. Ze wist nu al hoe haar ouders zouden reageren als ze de verkeerde conlcusie zouden trekken. Ze zouden hem over van alles uithoren en de hele tijd hun denigrerende toon houden waar door je haast depressief zou worden. Tot de verbazing van Rose veranderde de uitdrukking op het gezicht van haar vader toen Dust zich voorstelde als een jager. "Welkom" zei hj bewonderend. Alsof hij ook altijd al een Jager zou willen zijn. Hij schudde de hand van Dust stevig. Een beetje vertwijfeld bleef Rose staan, wat dacht haar vader nu. Haar moeder was ondertussen ook naar voren gelopen "Wat heeft onze dochter een goede smaak, ze komt met een Jager thuis!" Rose draaide zich als een razende naar haar moeder "MAM!" haar stem schoot nog net niet over "Hij is gewoon een vriend" probeerde ze uit te leggen. Op de lippen van haar moeder kwam een ondeugend glimlachje "Ja dat zeggen ze allemaal"

"Nee, we zijn alleen maar vrienden hoor." sprong Dust Rose bij. "We hebben elkaar leren kennen in Yuka. Mevrouw La'Ducras had speciaal om mij gevraagd voor een opdracht, maar ik was sneller als gedacht dus toen heb ik haar een lift gegeven." Dust wende zich tot Rose "Zullen we de opdracht in de tuinen verder bespreken?" vroeg hij beleefd. "En Arachni zou vast graag wat gras lusten, mag ik hem laten staan of moet hij een stal in?"

Rose glimlachte naar hem. Hij redde zich er goed uit. Gelukkig maar, ze kon zo slecht met haar ouders praten vooral over jongens. Ook al betekende het niets. Rose knikte instemmend dat ze naar de tuin gingen. Snel gaf ze haar ouders een knuffel. "Ik zie jullie zo nog wel" zei ze toen ze haar arm om haar moeder geslagen had. Toen draaide ze zich om "Je kan Arachni gewoon meenemen hoor" zei ze tegen hem.

"Oke" zei Dust instemmend. Arachni wist ondertussen wel wat hij moest doen en liep achter Dust en Rose aan. "En, wat vond je van dat toneelstukje?" vroeg Dust grijnzend. "Echt handig als je het een beetje weet." zei hij terwijl hij achter Rose aanliep. "Net pas thuis blijkbaar en nu al weer een heel avontuur beleefd. Het is echt te gek hier. Alleen wel een beetje groot." zei Dust prijzend. Arachni had ondertussen een lekker grasveld opgezocht en begon daar te grazen. "Zullen we even naar het stukje toelopen dat de draken ook kunnen landen?" vroeg Dust. "Misschien wel leuker."

"GEweldig stukje toneel spel" grijnste ze toen ze de bocht om waren. "Ik weet dat ik geluk heb gehad om in dit huis te mogen opgroeien, maar ik had liever gewoon een een 'normaal' gezin gezeten denk ik" Rose had zich jarenlang afgevraagd hoe het kwam waar je geboren werd was er een soort grabbelton waar de ouders een geest uit konden grabbelen of was het gewoon toeval. Uieindelijk was ze op het laatste aangekomen. "Hier naar" rechts wees ze. Nu liepen ze door een oosterse tuin met enkele van die watervalletjes en keien heen.

"Bedankt hoor. Dat heb ik geleerd vanwege mijn vak. Dan moet je wel met rijke mensen om kunnen gaan." zei Dust. "En als je een gewoon leven wilt leiden voor een paar weekjes mag je vast wel bij mijn ouders gaan wonen. Je hebt nog wel contact met je ouders, maar geldstromen naar jou worden afgesneden en je zal moeten werken voor je geld." zei hij lachend. "Denk maar aan kleren wassen, boodschappen doen en grasvelden maaien."

Rose grinnikte "Ik denk niet dat het mij heel goed af zou gaan" zei ze eerlijk. Ze zag zich zelf misschien nog wel achter een kassa staan of boodschappen doen, maar grasmaaien en andere landelijke activieteiten was ze nou niet echt goed in. Rose wees naar een klein boompje dat nauwelijks opviel tussen de andere grootte bomen "Kijk, daar ligt mijn eerste huisdier. Een poes" ze dacht aan de lieve ogen die haar poes had gehad. Het waren van die ogen die het kwade in de wereld niet kende. Het was het enige echte huisdier dat ze ooit had gehad dat echt alleen van haar was. Maar toen ze 8 was, was de kat 18 en aan ouderdom gestorven. Naar de poezenhemel.

"Nooit geschoten altijd mis, zeggen ze." zei Dust lachend. Hij keek naar het boompje en zei "Wat voor een karakter had ze? Zeker heel aanhankelijk en lief, hè?" Zelf had hij geen kat gehad maar hij kende er genoeg in Mista. Die kwamen altijd naar hem toe als ze de restjes van geschoten dieren mochten opeten. "Hoe oud is ze geworden?" vroeg hij nog. "Maar even terug naar een 'normaal' leven. Je kan het altijd leren bij mijn moeder en zusje en in het begin krijg je misschien nog wel wat geld. Maar die geldstroom wordt steeds minder totdat je het niet meer nodig hebt. En dat buikje krijg je er ook nog wel in een week af." zei Dust lachend. Hij lette goed op Rose zodat hij niet verrast zou worden als ze hem een zet gaf.