Rose' ouderlijke landhuis

"Inderdaad, het was een schatje van 18 jaar" glimlachte ze aan de herrinering. Ondertussen kwamen de coniferen in zicht. "Jaha het zal wel" grijnste Rose. Ze negeerde zijn laatste opmerking, maar gaf hem een trap tegen zijn enkels. "Haha wat grappig" zei ze met een geïrriteerde toon. Maar de grote grijns op haar gezicht steunde die toon niet.

Dust zag de trap niet aankomen en trok gelijk zijn voet op terwijl hij schold zoals alleen plattelandsmensen dat kunnen. Toen hij een beetje uitgescholden was, vooral op zichzelf, verontschuldigde hij zich bij Rose. "Dat laatste had ik niet moeten zeggen. Ik had moeten zeggen dat je uhm, wat had ik moeten zeggen?" vroeg hij plagend. "Dat je te veel te eten krijgt en op rantsoen gaat?" Dust liep snel een stukje opzij zodat Rose hem niet nog eens kon overvallen.
"Of dat je te weinig krijgt en op dieet gaat?"

Het was dat ze niet naast een meertje of vijver liepen anders had Rose Dust al lang in het water gegooid. Ineens stond ze met een plagende grijns stil "Weet je" zei ze na enkele seconden"Je moet nooit vrouwen met hun gewicht gaan plagen. Dat kan een dodelijke afloop hebben" ze wees met een gevaarlijke blik naar de dolk die zoals gewoonlijk aan haar riem hing. Alsof ze hem elk moment kon pakken "Tenzij ze net een hele doos bonbons heeft opgegegeten." ze keek hem even plagend aan.

"Jammer dat ik geen bonbons heb." zei Dust lachend terwijl hij argwanend naar het mes keek. "Ach, je merkt het vanzelf wel." Dust zag dat ze bij de coniferen aankwamen en vroeg toen "Hier kunnen de draakjes toch vrij bewegen? En ik waarschuw je alvast, Schysta is in de drakenpubertijd." Dust moest grinniken en floot toen twee hoge tonen. Schysta hoorde de tonen en begon aan een duikvlucht die eindigde met een loopinglanding. "En als je iets met je mes probeert, ik kan ertegen."

"Klopt, ik zal er voor zorgen dat er hier geen tuinman of ander personeel komt" zei Rose "En wees maar niet bang, het is zonde om mijn dolk hiervoor te gebruiken" grijnste ze plagend. Cairolag lui in het gras. Hij had zich voor zijn zin veel te veel in moeten spannen de laatste tijd. Nu lag hij eindelijk lekker te luieren in het koele gras en was niet van plan om naar Rose te rennen. Het enige wat hij deed was een klein geluidje maken om te laten zien dat hij haar herkende.

Schysta rende naar Cairo toe en sprong bovenop hem. "Hoooo-ooooi" zei ze terwijl ze zich uitrekte. Ze krulde zich op en vroeg toen aan Rose "Is Cairo altijd al zo lui geweest? Volgens mij rende hij altijd naar je toe als hij je zag." Ze tikte Cairo op zijn kop en vroeg lachend "Waar is dat hyper draakje gebleven?" Dust knikte ondertussen naar Rose en floot toen twee lagere tonen. Arachni kwam aangerend en Dust stuurde hem tussen de coniferen zodat hij wat kon eten. "Dus jij hebt personeel thuis?" vroeg Dust die onder de indruk was. "En waarom zou je dat niet allemaal zelf doen?" vroeg hij brutaal.

Cairo zuchtte "Ja, waarom zou ik me inspannen" zei hij lui in drakentaal. Waarom zou je moeilijk doen met heen en weer vliegen terwijl je ook gewoon kon liggen en naar de gebeurtenissen om je heen kijken.
"Alsof ik dat heb verzonnen meneertje"lachte ze "Maar het is soms wel verdomd handig" Natuurlijk waren er vaak genoeg momenten geweest dat ze al die mensen vervloekte. Ze waren er altijd op gebrand dat Rose netjes deed wat ze moest doen. Bang dat ze waren dat Rose een schrammetje op zou lopen en hun ontslagen zouden worden. Maar je moest niet altijd negatief denken. Het glas hoeft niet altijd halfleeg te zijn, maar kan ook halfvol zijn. "Vooral om al deze tuinen te onderhouden" grijnste z weer

Dust en Schysta schoten tegelijk in de lach. "Daar heb je gelijk in." zei Dust lachend. "Maar is het niet irritant dat ze je de hele tijd op je vingers kijken. Ik zou daar zelf bloednerveus van worden. Mensen moeten niet op me letten. Maar als ik dat zeg doen ze dat juist, en als ik zeg dat ze het moeten doen kijken ze me ook de hele tijd aan. Soms wou ik dat ik zo'n cape voor mensenmassa's had. Schysta tikte weer tegen Cairo's kop en zei uitdagend "Je bent gewoon te dik geworden, daarom ben je zo lui en kan je niet meer vliegen." Ze sprong van hem af en stak voor hem haar tong uit. Snel rende ze weg terwijl ze achterom keek of Cairo niet achter haar aan kwam.

Rose grinnikte even om de gedachte aan zo'n cape maar keek uiteindelijk een stuk serieuzer alsof ze over iets na dacht. "In het begin irriteert het je ook wel, maar later als je ze gewend bent let je niet eens meer op je. Dan lijken de meeste zo normaal, alsof het bewegende meubels zijn. Als een bank die je van gemak moet voor zien..." ze keek hem even aan, het klonk misschien hard maar zo ervaarde zij het. "Maar ze zijn niet allemaal zo" voegde ze er ineens aan toe "Larissa is echt geweldig" met een glimlach dat ze terug aan de tijd dat Larissa har op schoot trok als ze moest huilen omdat ze haar tand eruit was gegaan en ze dacht dat ze nooit meer nieuwe tanden zou krijgen. Niemand had haar ooit iets verteld over het fenomeen melktanden en wisselen.

Schysta stopte met rennen omdat ze het jammer vond dat Cairo niet achter haar aankwam. Ze kwam dichterbei, maar bleef uiteindelijk achter Dust staan omdat hij misschien naar haar zou uithalen. "Meubels zeg je?" vroeg Dust. "Ten eerste, meubels zijn om op te zitten en ten tweede, ik haat lopende meubels, ze moeten gewoon blijven staan." zei hij gespeeld serieus. Schysta moest lachen om wat Dust zei en ze klom op zijn schouder. "Meubels zijn er om kapot te maken." zei ze met twinkelende oogjes.

Rose kon moeilijk haar lachen in houden om de opmerking van Schrysta "Nouja doe dat maar niet met de tuinman" zei ze lachend. "Anders kunnen we gelijk met z'n alle onze biezen pakken en zijn we er geweest" zei ze er waarschuwend achteraan.
Cairo keek lui naar Schrysta "Ik zal je ooit wel eens wat laten zien" zei hij lachend

Schysta liet haar kopje hangen en liep naar een conifeer. Daar begon ze haar nagels te scherpen aan de stam. "Dat is inderdaad niet zo'n goed idee. Thuis zijn de meubels wel van hardhout, maar ze kunnen toch kapot." zei Dust waarschuwend tegen Schysta. Die keek hem lui aan en ging net buiten het bereik van Cairo's poten liggen. Ze had nog steeds niet alle vertrouwen erin dat hij haar niet zou terugpakken.

"Had jij ooit gedacht dat we magisch krachten zouden krijgen die eigenlijk alleen in boeken voorkwamen en zelfs draken" vroeg Rose ineens aan Dust, ze liep al langer met de vraag rond. Iedereen leek het zo vanzelf sprekend te vinden dat hun hele leven ineens zo veranderd was.

"Nee" zei Dust onmiddelijk. "Ik dacht dat ik een Jagersleven zou leiden. Werken voor rijken en jagen om geld te verdienen. Ik had nooit gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren. En dat ik Schysta kreeg was wel fijn. Nu heb ik iemand waarmee ik samen kan zijn als ik jaag of opdrachten uitvoer." zei Dust. Schysta klom op zijn schouder en ging liggen alsof het een sjaal was. "En hij heeft iemand om zijn nek warm te houden." grapte Schysta

Rose knikte, een opgelucht glimlache verscheen op haar gezicht. Het was een opluchting om te weten dat zij niet de enige was geweest die het raar had gevonden, of tenminste niet normaal. Ze grinnikte om Schrysta "Dat zie ik Cairo niet doen zonder dat ik een nekhernia krijg" lachte ze. Ze had het beter niet kunnen zeggen, Cairo stond op en rekte zijn vleugels uit. Voor Rose precies doorhad wat hij van plan was vloog hij al naar haar toe en probeerde in haar nek te gaan liggen.

Dust zag dat Cairo Schysta probeerde te imiteren maar de grote draak zou waarschijnlijk heel erg zwaar zijn voor Rose. Hij moest lachen om wat Cairo deed. "Als je een nekhernia krijgt duw ik alles wel weer goed hoor." zei Dust glimlachend. Schysta ging ondertussen op een andere manier liggen en merkte dat het best fijn lag. Na een paar minuten viel ze in slaap en begon ze licht te snurken.

Rose duwde Cairo lachend van zich weg. "Ja je bent lief, maar je hoeft niet voor sjaal te spelen." Ze draaide zich weer naar Dust "oké heb je misschien honger gekregen?" ze dacht aan de kokkin, haar beste vriendin van hier.

"Ik lust best wel wat." zei Dust hongerig. "En ik wil jullie kok ook wel eens zien." Hij legde Schysta om een dikke tak in een conifeer die bijna exact leek op zijn nek en schouders. Ze bleef doorslapen maar stopte met snurken. Dust liep naar Rose en zei "Ik volg je wel. Het is altijd fijn om weer wat kookkunsten te leren." zei Dust. "Misschien kan jullie kokkin er ook wat van leren.

Rose grinnikte "Ik denk niet dat Larissa nog wat kan leren, ze weet alles als, ze is perfect" overdreef Rose. "Cairo, blijf jij maar hier" zei ze toe nze zich omdraaide om weg te lopen, dat is veilig genoeg op dit moment. "Als ik jou was zou ik Schrysta ook hier laten" voegde ze eraan toe. Rose moest er niet aan denken dat ze straks gesnapt zouden worden, maar dit was het gedeelte van de tuin waar niemand kwam. Zelfs de tuinman kwam hier zelden, maar ze wilde nog wel even het bevel geven voor het geval dat hij net in zijn hoofdhaalde om daar het gras te gaan maaien.

Dust maakte Schysta zachtjes wakker en zei tegen haar "Blijf bij Cairo, ok?" Schysta knikte en viel bijna gelijk weer in slaap. "Zullen we gaan?" vroeg hij aan Rose. "Ik heb echt honger, en als jouw kokkin zo perfect is kan ik vast nog wat van haar leren." Hij deed zijn tas om en liet Arachni staan.

Rose knikte "Goed plan" glimlachte ze. Ze wreef even over haar wapen. "Dit pad af en dan naar de achterkant van het huis. Dan is er de minste kans dat we door bewaking gesnapt worden" grijnste ze.

"Wat gebeurt er dan?" vroeg Dust nieuwsgierig. "Dan denken ze zeker dat we verliefd zijn ofzo." Hij moest glimlachen bij de gedachte. Hij liep alvast het pad af en wachte bij de deur op Rose. Hij wilde graag nieuwe kookkunsten leren.

"Dat ja, ze houden hier er nogal wat simplistische denkbeelden aan over als een jongen en een meisje alleen zijn" antwoorde Rose droog. Ze keek even achter om naar Cairo die lui op de grond lag, die vermaakte zich wel in de schaduw van de coniferen. Ze liep weer achter Dust aan "Hier naar recht" zei ze toen ze bij de deur aangekomen was.

"Oke." zei Dust terwijl hij rechtsaf sloeg. Hij rook de luchtjes van de keuken al, maar bleef gewoon lopen. Hij ging gewoon op zijn neus af en liep naar de keuken. Daar zag hij iemand staan, maar wachte op Rose voordat hij haar aandacht zou trekken.

Rose zag Larissa staan. Zonder op Dust te wachten of te letten stormde ze op haar af. "Larissa!" Het was zo lang geleden dat ze haar had gezien, ze was een soort van 2de moeder voor haar. Een soort vriendin. Rose heeft middagen bij haar doorgebracht in de keuken terwijl ze haar verhaaltjes vertelde tijdens het klaarmaken van bijvoorbeeld haar lievelingskoekjes.
Larissa was een aardige vrouw met een echt moederlijk uiterlijk. Ze was mollig en iet wat klein gebouwd. Ze heeft grijze haren die ooit mooi bruin geweest waren. Ze heeft iets vertrouwds over zich heen en straalt iets uit wat de meeste kennen als liefde.
Larissa draaide zich verbaast om naar het stemgeluid achter haar, het was een bekend geluid, heel bekend zelfs. "Roosje" zei ze vrolijk en strekte haar armen uit om haar te omhelzen.