Het kleine kapelletje

Owen ging weer zitten en concentreerde zich weer op zijn ouders hij zweefde, en als roe een kaars naar hem had gegooit dan was deze gestopt door een onzichtbare luchtbubbel. Hij sloot hem af van al het gelui behalve de oorlogs krijs van de rode duivel.

'Wat doe jij nou hier?" Rose stampvoette haast op de grond. Had hij Haar handen jeukte. Hij had gewoon alles gezien wat ze deed zonder ook maar een woord te zeggen.

Owen zuchtte en de bel brak. "Bidden voor mijn ouders, mag dat?" Hij ging weer in mediteer houding zitten en slootzich weer af "Als je het niet erg vind ga ik weer verder." Hij begon weer met bidden/mediteren.

Geïrriteerd bleef ze nog even naar Owen kijken. Zoals gewoonlijk had hij weer die onschuldige blik op zijn gezicht die haar mateloos irriteerde. "Je gaat je gang maar" Kwaad blies ze het kaarsje aan wat zij had aangestoken.

Owen moest zijn best doen op Rose geen goede reden te geven om hem aan te vallen. Kalmeer Sluit je af en denk aan wit. Hij ademde diep in en uit.

iets langere berichtjes aub
-
Rose kreeg de neiging om ook de andere 2 kaarsjes uit de blazen. Maar deed dit niet. Dat was wel erg onrespectvol tegenover zijn ouder. Voor Owen kon het haar geen enkele bal schelen. Ze beet op haar lip om niet nog eens naar Owen uit te halen, hij zij toch niks zinnigs terug.

Owen keek half toe. Gelukkig blies ze zijn kaarsjes niet uit, dan was hij echt kwaad geworden. Hij zag dat ze graag iets gemeens wilde zeggen. "Rose, ik zie dat je wat wil zeggen, zeg hat maar hoor"Hij zette zich schrap, ze moest het ooit zeggen, dan maar nu meteen.

Vashti slenterde door de straatjes van Yuka toen ze een deur zag die anders dan de anderen was. Ze liep ernaar toe en zag dat er een kruis in uit was gesneden. Ze verveelde zich een beetje en dacht dat ze wel even naar binnen kon om te bidden voor haar ouders en broertje waarvan ze niet wist waar ze waren en hoe het met ze ging. Ze stapte het kapelletje binnen. Normaal bad ze eigenlijk nooit en geloofde ze ook niet in een God, maar ze kon hun misschien wel door te bidden, duidelijk maken dat ze aan hun dacht en dat ze van hun hield. Want Vashti geloofde wel dat liefde alle grenzen overschreed. Ze ging naar voren en pakte 3 kaarsen, ze hield ze boven het vuur van een ander kaarsje en zette ze toen ze brandden in 3 houders die naast elkaar stonden, een beetje op een afstandje van de andere kaarsjes. Toen ging ze naar een van de bankjes, om daar te gaan zitten en te bidden

let op je account
-
Rose keek hem quasie stomverbaasd. "Het praat" zei ze sarcastisch. Haar ogen flitste van Owen naar degene die de deur opendeed maar zo te merken merkte diegene hen niet op aangezien die gewoon zijn of haar gang ging. In het donker kon ze nauwelijks zien of het een hem of haar was.

sorry het is zo irri
--------------------------
Vashti bad terwijl ze probeerde zoveel mogelijk aan haar familie te denken terwijl ze hun liefde toe zond. Toen ze uiteindelijk klaar was, bleef ze nog even zitten en keek in de vlammetjes van haar kaarsjes.
Ze wilde dat ze weer naar Mitdar kon om ze te gaan zoeken en als ze het nodig hadden te helpen. Ze onderdrukte een snik wat niet helemaal lukte en veegde een traantje in haar ooghoek weg. Ze miste haar ouders en vooral haar broertje waarmee ze altijd kon praten of stoeien.

- nieuwheid ♥
--

Sheena opende de deur van het kapelletje en liep zachtjes naar binnen. Ze had even rust nodig, om na te denken. Het was nu zoveel jaar geleden dat Inu, de vrouw die haar opvoedde, gestorven was en dus ook zoveel jaar geleden dat zei beschuldigt was voor een moord. Ze slikte en ze ging gehurkt in de kleine ruimte zitten. Ze sloot haar ogen langzaam en probeerde tot rust te komen.

Gavril kwam zachtjes binnen. Hij zag dat er anderen waren, maar dat kon hem niets schelen. Hij haalde een klein, blauw flesje uit zijn zak en liep naar de oliebranders. Hij goot de inhoud in de brander en zette er een kaarsje onder. Hij ging vlak bij de brander zitten en al snel rook hij de zoete lucht van honing. Hij had speciaal deze olie gekocht om te mediteren, maar dat kon hij niet in de grot branden dus was hij hier gekomen. Hij zat op de houten bank, die behoorlijk hard was. Hij dacht aan de grens en hoopte dat die snel weer weg zou zijn. Maar dan konden ze niet naar huis omdat Rahl achter hen aan zou komen. Gavril kon het niet laten de grens en Rahl te vervloeken, maar deed dat wel in zijn hoofd omdat hij anders misschien uit de kerk zou worden gezet.

New
--
Kate liep stilletjes het kleine kapelletje in en keek om zich heen. Hier was ze nog nooit geweest, maar het leek haar een mooie plek om tot rust te komen. Niet dat ze ergens in geloofde, behalve dat er misschien iets was na de dood. Ze had geen zin om kaarsjes aan te steken, dat ze anderen wel eens zag doen voor een dode, omdat ze er dan heel veel moest aansteken. Ze ging op een bankje zitten en deed haar ogen dicht. In haar hoofd dwarrelden alle namen van de mensen die veel voor haar betekenden en waren doodgegaan. Zonder dat ze het zelf merkte begon ze ze hardop achter elkaar te mompelen.

Gavril draaide zich zachtjes om toen hij iemand namen hoorde mompelen. Die was er net nog niet geweest, maar hij vond het niet vreemd dat mensen af en toe zo deden. Hij bracht zijn eigen handen bij elkaar toen er een vonk oversloeg waarbij je duidelijk maar zachtjes "Tak" hoorde. Gavril draaide zich snel om en deed alsof hij mediteerde.

Kate was niet diep genoeg in haar concentratie om het geluid onopgemerkt voor zich bij te laten gaan. Met een ruk had ze zich omgedraaid en haar ogen geopend en diegene waarvandaan het geluid kwam even raar aangekeken. Ze wist niet wat hij had gedaan, maar het klonk vreemd en anders dan de meeste geluiden. Langzaam draaide zich weer terug.

Gavril haalde opgelucht adem dat diegene niets vroeg. Hij probeerde zijn kracht te onderdrukken, want hij voelde nog steeds energie stromen. Zijn handen werden positief en negatief geladen en zorgden toen weer voor een "Tak", nu wat harder. Gavril stond op omdat hij de rust niet wilde verstoren, maar je zag af en toe een flits tussen zijn haren. Die was heel klein en je zag hem alleen als je net keek.

Kate was net weer in haar rust gekomen toen ze een tweede tak hoorde. "Jezus" zei ze in een opwelling geirriteerd en net iets te hard zodat ze wel wist dat iedereen zou opkijken. Kate keek naar het persoon van het geluid en vond hem maar raar. Ze knipperde met haar ogen om te proberen om te zien wat ze net had gezien. Maar ze zag niks meer. Ze wist zeker dat het iets te maken had met kracht dus liep ze op de persoon af. "Ben je gek om hier zomaar kracht te gaan gebruiken?" siste ze in zijn oor zodat alleen hij het kon horen en niet de anderen. Misschien was hij geen krijger, zat ze ernaast, dan zou hij haar aanzien voor een gek, maar dat kon haar niets schelen, ze had wat gezien waarvan ze niet wist wat het precies was , maar wel dat het niet zomaar wat was.

Gavril stopte toen het meisje iets tegen hem zei. Hij keek haar even aan en zei toen "Kom mee." Hij liep toen naar buiten zodat de schichten in zijn haar minder op vielen. Hij zou het haar buiten wel uitleggen omdat het binnen te stil was om goed te kunnen praten. "Nee, ik ben niet gek, alleen soms heb ik de kracht niet onder controle." zei hij uitleggend. Hij had tegenwoordig altijd potloden bij zich om de tikken te kunnen uitleggen, maar soms geloofden mensen hem niet. Dan moest hij een hele uitleg geven, en als ze dan nog niet ophielden deed hij alsof hij in de nek drukte, maar gaf dan een verlammende schok zodat ze niet achter hem aan kwamen.

Kate onderzocht de jongen even snel en vroeg zich af hoe hij aan deze bijzondere kracht, die ze niet kende, was gekomen. Ze liep achter hem aan, ookal vertrouwde ze hem niet. Ze was te nieuwschierig om weg te lopen of wat dan ook. Het leek haar niets meer dan verstandig om buiten te gaan staan om te gaan praten. Intussen was er wat minder boosheid en irritatie in haar en kon ze wat helderder nadenken omdat er buiten niemand was. Eingelijk was het rustiger en kalmerender dan in het kapelletje zelf. "Oh, wat voor kracht heb je dan?" vroeg ze nieuwschierig aan hem.

"Kijk zelf maar." zei Gavril tegen het meisje terwijl hij zijn handen naar elkaar bracht. De vonken vlogen over, maar in de wind ging het geluid gelukkig verloren. Gelukkig was zij niet iemand die gillend wegrende voor magie, zoals veel andere dorpelingen zouden hebben gedaan. "En anders heb ik ook nog aarde." zei hij.

Kate keek naar de handen van de jongen. Ze keek geintresseerd toe hoe de vonken overvlogen en vond het leuk om weer eens een nieuwe kracht te hebben gezien. Ze knikte goedkeurend toen hij klaar was met het laten zien van zijn bliksem kracht. "Ik kan helen, maar nog niet zo goed hoor, en ik heb water als kracht" vertelde ze hem.

Gavril knikte terwijl hij op een muurtje ging zitten. "Oke." zei hij. "Ik ben trouwens Gavril." Hij vond het een beetje raar dat hij zichzelf nog niet had voorgesteld, maar het zou wel goed gaan. Hij stak een hand uit om die te schudden. Deloi, die in de tas had gezeten, keek via een gaatje naar buiten. Gavril pakte snel een toffee en vroeg toen "Ook eentje?"

Kate ging naast Gavril op het muurtje zitten omdat het wel zo makkelijk was om te praten. Ze keek even naar de lucht en toen Gavril zich voorstelde weer naar hem. "Kate" zei Kate en ze pakte Gavrils hand aan en schudde die. "Ja graag" zei Kate en ze glimlachte even kort.

Gavril pakte nog een toffee, maar voelde dat die door iets nats uit zijn hand werd gepakt. "Als je zo doorgaat wordt je ook verslaafd." zei hij zachtjes tegen zijn tas, waar zijn kleine draakje in zat. Die bromde alleen maar en hij pakte nog een toffee. "Alsjeblieft." zei hij terwijl hij zijn hand ophield. Hij pakte zijn schetsboek uit zijn tas met potlood en begon een schets te maken van het kapelletje en de mensen.

Kate keek dromerig naar de lucht en vroeg zich af hoe het zou zijn om te kunnen vliegen. Waarom ze daar op dit moment opeens aan dacht was haar een raadsel. Ze werd uit haar dromerige gedachtes gehaald door Gavril zijn stem en pakte de toffee aan. Ze keek even naar zijn schetsblok. "Teken jij ook veel?" vroeg ze ookal wist ze het antwoord waarschijnlijk al.