Het kleine kapelletje

In het centrum van Yuka staat een klein kapelletje. Dit kapelletje is donker en het ruikt er meestal naar kaarsen en geurige olie. Voor wie dit kapelletje gebouwd is weet niemand. Dus de meeste mensen komen hier vaak gewoon om tot zichzelf te komen of gewoon naar hun eigen god of godin te bidden

personen: max 2
regels: vrij, maar natuurlijk geen magie
level vrij

Aris opende de deur van het kapelletje. Ze hield ervan om hier te komen omdat het zo rustig was en ze kreeg het gevoel dat Ares bij haar was. Aris glimlachte toen ze zag dat er niemand was.

Onopvallend schreed Esmè achter 1 van de meisjes aan die bij die afschuwelijke tovenares geweest was. Het was weer hoogst tijd dat ze weer eens wat informatie kon vergaren voor Darken Rahl. Esmè streek haar lange witte jurk glad en gleed met haar vingers door haar lange zwarte haar dat als een krans om haar schouders viel. Dit was niet 1 van haar favoriete gedaantes, maar het was een gedaante dat vertrouwen wist te winnen, een gedaante waarin ze moederlijk overkwam. Met een lieve glimlach op haar gezicht ging Esmè naast het meisje staan. "Mooi is het hier he" zei ze op zachte, vriendelijke toon.

Aris knikte. 'Ja, het is mooi hier...' fluisterde Aris. Ze keek om en zag een vrouw die er mooi uit zag als haar leeftijd klopte met wat Aris dacht. Ze dacht gelijk eraan dat de mensen van Ashtar niet in magie geloofden. Heel onhoorbaar zuchtte ze.

Esmè glimlachte alsof ze het met het meisje eens was. Met langzame passen liep Esmè naar het altaar van het kappelletje en legde daar een rode tulp die ze al de hele tijd in haar hand had op. Daarna draaide ze zich om naar het meisje "Voor wie kom jij hier?" vroeg ze terwijl ze haar blik op een klein zilveren beeldje dat een beeldschone vrouw voorstelde vestigde.

'Voor niemand speciaal want niemand komt speciaal voor mij. Ik kom hier voor de eenzame vrijheid.' legde Aris zachtjes uit. Ze vertelde niet teveel. Waarom zou ze ook. Het ging niemand iets aan. Hoe ze leefde.

New .
_

Aisha stapte het kappeletje binnen . De geur van wierrook en gesmolten kaarsen drong in haar neus door . Het kalmeerde haar en ze ging op een mooi versiert bankje zitten . Ze keek naar de gloed van een kaars en ademde diep in en uit . Zachtjes wiebelde ze met haar voeten en deed haar ogen dicht , er zou toch niemand komen .

Ze probeerde om aan de goede tijden met haar ouders te denken . Niks , nee ze kon helemaal niks vinden . De dag dat ze geboren was kon ze natuurlijk niet herinneren , die zou waarschijnlijk wel mooi zijn geweest . Toen voelde haar ouders zeker nog geen woede en dachten ze dat ze de perfecte dochter zou worden , die geloofde in Darken Ralh . Jammer genoeg was zij er juist fel tegen , zij werd op dat moment het zwarte schaap . De tranen begonnen al te prikken in haar ogen en ze wou er op dat moment niet meer erover nadenken , daar kwamen alleen maar problemen van . Ze stond op en liep uit het kappeletje , nu ging ze echt naar huis .

nieuw
-
Rose zuchtte vermoeid. Ze liep nu al eeuwen door Yuka heen met Cairo in haar tas. Waarom ze liep wist ze niet, soms heb je van die dagen dat je gewoon zin hebt om rond te slenteren zonder een rede. Zo'n dag had Rose vandaag. Tot ze bij het kapelletje kwam. Onwillekeurig dacht ze aan haar ouders die altijd naar de schepper beden. Voor Rose het zelf goed en wel doorhad liep duwde ze de houten deur van het kappeltje open.

Owen stapte het kapelletje binnen, hij wilde een kaarsje voor zijn ouders gaan branden. Toen zag hij rose staan 'Oh oh, die gaat zeker flippen' dacht hij bij zichzelf. Alsnog liep hij naar voren, en stak twee kaarsjes aan.

Rose knipperde met haar ogen tegen de duisternis. dat was waarschijnlijk ook de rede waarom ze Owen niet zag. Met een zucht zette ze de tas waarin Cairo lag te pitten tegen de muur. Onderweg richting het altaar zag ze 2 kaarsjes aan flikkeren. Dat had zij weer, wilde ze een keer alleen zijn was er weer iemand anders. Eerlijk was eerlijk, Rose schaamde zich wel een beetje dat ze geloofde als was het maar een klein beetje. Ze vond het diep van binnen een teken van zwakte dat je in iets hogers geloofde. Alsof je hulp nodig had, je het niet zelf kon redden.

Owen zuchte. Hij kon al bijna tot het momet aftellen dat rose tegen hem uit zou vallen. Hij zette de kaarsjes goed en draaide zich om en ging op een bankje zitten. Klaar voor de volle lading Rose woede.

Rose onderscheidde door het licht van de 2 kaarsenvlammetjes een gedaante. Zonder wat te zeggen of een blik van begroeting op de gedaante te werpen liep ze naar het altaar. Ook zei was van plan een kaarsje te branden. Maar niet voor een overleden dierbare. Als ze er zo over na dacht had ze die niet eens. Degene waar ze van hield leefde nog allemaal. Een klein glimlachje lichte het gezicht van Rose op toen ze een klein kaarsje uit het rekje viste. Wie ze daar neerlegde wist niemand, maar er lagen standaard genoeg kaarsen om op te branden. Uit automatisme greep ze naar het bakje met lucifers. Tot haar verbazing waren alle lucifers op. Voor Rose geen probleem, maar normale mensen wel. Rose deed net alsof ze een lucifer in haar handen nam. De gedaante achter haar zou toch niet zien of ze er 1 in haar handen had. Ze maakte een klein vlammetje in haar hand ter grootte van een lucifervlammetje en stak het kaarsje eerbiedig aan.

Owen dankte alles wat hij aanbad dat ze hem tot nu toe gespaard hadden. Hij richtte zich weer op zijn ouders. Er liep een traan over zijn wang. Waarom moetsen ze nou dood gaan voor hij ze echt kende.

Rose prevelde een klein gebedje dat ze haar ouders vroeger altijd hoorde zeggen. Gek dat ze dat vroeger altijd de grootste onzin vond die er bestond. Een paar woorden zeggen voor iets en ze het nu zelf deed mét eerbied. Nog steeds schonk ze geen aandacht aan de jongen achter haar.

Owen vond het nu wel vreemd. Was de rode duivel blind, of was haar toorn einelijk na al ie jaren afgewimpeld. Hij keek naar haar. Ze deed wat aan haar geloof, Raphaelle la'ducras deed wat aan haar geloof. Nu vond Owen het helemaal gek. Zou het gemis van Jack haar veranderd hebben in een stil, lief en gevoelig meisje, nee dat was onmogelijk. Trouwens wat zag Jack in haar.

haha de rode duivel die moet je erin houden
-
Rose bleef een paar seconde doodstil naar het vlammetje staren. Onwillekeurige moest ze grinniken. Ze moest zichzelf eens zo zien staan. Helemaal opgaand in een gebed waar ze jaren een hekel aan gehad had. Maar het spreekwoord wijsheid komt met de jaren bestaat natuurlijk niet voor niets.

Owen begon bang te worden, de vuurtoren van de dood zou hem nooit met rust laten als ze de kans kreeg. Had hij soms een boze peetmoeder die hem had vervloekt met de rode kwelduivel. Hij had nooit begrepen waarom het giftige roodhaar duiveltje hem had verkozen tot aardsvijand. Wat had hij verkeerd gedaan in een eerder leven dat hij met de Rode dood was besmet.

Hoe vond je die, ik vergeleek haar met de pest Zwarte dood=rode dood XD

whahaha zo erg is rose toch ook weer niet. Als ze nou hem ging bedreigen oké maar nu staat ze alleen maar voor een altaar xd.
-
En toen pakte Rose een konijn. Met een schreeuw veranderde ze in een afschuwelijk wezen. Ze hakte het konijn in stukjes en begon toen met owen

zo goed xD
-
en nu serieus:
Rose draaide zich om naar de schaaltjes die op het altaar stonden. Van uit die schaaltjes kwam een heerlijke geur van verschillende oliën omhoog. Ze pakte een zilveren lepeltje en schepte een beetje uit het schaaltje met de rozen olie. Voorzichtig, met haar hand onder het lepeltje om niet te knoeien bracht ze het olie naar het kaarsje om de geuren door het kapelletje te verspreiden.

Sworrie dat ik overdreef

Owen keek op. Rozen olie, tyoisch rose om roos te kiezen. Zo kende hij haar weer. Hij begon weer met zijn ouders herdenken. Hij moest nu aan hen denken, en zich niet over Rose verbazen. Hij ging in mediteer houding zitten, en sloot zich af van de buitenwereld.

inge reageer even op jorn
-
Rose liet de olie over het kaarsje uitlopen. Maar niet te snel, anders zou het kaarsje uitgaan en dat moest ze niet hebben.
Haar handen gleden door haar haar toen ze daarmee klaar was. Ze ging een paar plaatsen naast de gedaante op het bankje zitten en keek naar het flakkerende vlammetje.

Owen zweefde niets besseffend een centimeter of twee omhoog. Hij maakte zijn hoofd leeg en zocht daarna alle herrinneringen van zijn ouders. Hij vergat Rose en haar draak. Hij rook de Rozen en dacht aan Sheena, zijn lieve Sheena.

Onwillekeurig keek Rose naar de gedaante die naast haar op de bank zat. Ze zag hem langzaam enkele centimeters omhoog komen, eerst wreef ze een paar keer in haar ogen. Misschien verbeelde ze het zich. Maar niets was minder waar. Nu pas herkende ze het gedaante "OWEN!"

Onbewust viel Owen uit de lucht toen Rose schreeuwde. Hij viel op de grond naat de bank 'Oh god'dacht hij' Nu barst onze rode Vesuvisus uit'. Snel stond hij op en klopte het stof van zijn kleding. "Rose" zei hij schaapachtig"Jij hier, ik had het niet gemerkt, vooral die subtiele schreeuw niet.." Hij kuchtte. En ging weer schrap zitten,alarmfase rood Daar kwam Orkaan Rose aan.

Wat deed hij nou weer hier? Hij heeft gewoon alles gezien wat zij aan het doen was. Het viel haar nog mee dat hij haar dit keer gewoon Rose noemde. Rood van woede keek Rose die afschuwelijke kwal genaamd Owen aan. Zonder wat te zeggen bleef ze hem aanstaren.