De kleine vijver

Tussen de drukken straten van Yuka kom je ineens op een pleintje uit dat met gras is bedekt. In het midden staat een klein vijvertje met een fontijn in het midden. Dit vijvertje is vierkant en de randen zijn met kleine rotsblokken afgezet. Dit is een rustige plek waar maar weinige mensen van weten omdat je door een guur uitziend steegje moet lopen om er te komen.

personen: 2 tot 3
regels: Vrij
rang ook vrj

Cairo had Rose thuisgelaten. Ze was van plan om in alle rust te kijken of ze iets met haar krachten kon. Ze wilde dat op een rustige plek proberen waar ze niet gestoord kon worden. Dus daar kon ze geen draakje bij gebruiken. Rose liep het steegje in dat naar een kleine vijver leidde. Maar weinige wisten van het bestaan van dit vijvertje af, en als ze datal wisten kwamen ze er niet. Rose had dit vijvertje ontdekt in 1 van haar eerste dagen dat ze in Yuka woonde. Ze was verdwaald geweest en uiteindelijk dit steegje in gelopen en het vijvertje ontdekt. Nu had ze dit tot plekje gebombardeerd waar ze kwam als ze alleen wilde zijn. Toen ze het pleintje op liep dat in tegenstelling tot de meeste pleintjes een grasoppervlak had rekte ze zich uitgebreid uit. Daarna liep ze zonder te aarzelen naar het vijvertje en ging op een klein stenen bankje zitten dat waarschijnlijk voor 2 personen bestemd was. Ze haalde diep adem en staarde enkele seconden in het fonteintje dat in de vijver stond.

Daarna schudde Rose haar hoofd. In haar buik voelde ze lichte zenuwen opkomen. Dat was niks voor haar. "oké Rose, gewoon concentreren" zei ze hardop tegen zichzelf toen ze er zeker van was dat er niemand in de buurt was. Rose slot haar ogen en dacht aan de sleutel waarmee ze haar hart had geopend met magie. Rose voelde wat veraderen in haar geest, alsof er een deur werd geopend. "Goedzo" mompelde ze inzichzelf. Waar Rose zich precies op moest concentreren wist ze niet, waarschijnlijk op haar innerlijke vuur ofzo dacht Rose.

Natas liep naar het meertje. Ze had hem een andere keer perongeluk gevonden en nu ook weer perongeluk. Al snel zag ze Rose staan. Ze leek geconsentreert dus zei Natas niks. Ze bleef rustig staan en keek om haar heen. ´ Max zou dit geweldig vinden´ dacht Natas. Meteen schudde ze haar hoofd. Zelf had ze nog nooit zo iemand vertrouwd, teminste niet meer. Maar Max vertrouwde ze op de een of andere manier wel.

Net toen Rose het gevoel kreeg dat er een klein vlammetje in haar hand ontstond hoorde ze zachte voetstappen achter haar. Gelijk sloot ze haar hand waar nog geen enkel vlammetje zichtbaar in geweest was. Met een geïrriteerde zucht draaide Rose zich om naar de eigenaar van de voetstappen. Kwaad keek ze in het gezicht van het meisje dat ook in Yuka woonde. Ze kon ook nooit ergens alleen zitten.

´´Sorry hoor´´ zei Natas toen ze Rose gezicht zag. ``Je hoeft ook niet zo boos te kijken´´ zei Natas geergerd terug. Daarna ging ze op de grond zitten in meditatie houding. Meteen was ze stil en consentreerde zich om de wind om haar heen.

"Dat maak ik zelf wel uit of dat hoeft of niet" antwoordde ze bot op haar opmerking. Ze sloeg haar benen van het bankje en stond op. Weer staarden Rose in het water van het fonteintje. Het water lichte af en toe op als de zon achter het dikke wolkendek tevoorschijn kwam.

Natas negeerde wat Rose zei. Haar hoofd was bijna leeg. Langzaam steeg ze 2 milimeter of zo. Dit had ze gisteren ontdekt toen ze wakker werd. Toen zweefde ze plotseling boven haar bed. Meteen viel ze weer op het bed maar ze zweefde. Nu wou ze het weer proberen en dit was een van de stilste plekjes.

Rose keek even vernietigend naar Natas die haar gewoon straal negeerde. Even kreeg ze de neiging om een straal water van de fontein met haar hand af te buigen richting Natas. Maar zo kinderachtig was Rose nou ook weer niets.

Langzaam zweefde Natas milimeter bij milimeter naar boven. Haar hoofd was perfect leeg. Dit vond Natas fijn geen zorgen alleen rust. Ze begon te glimlachen toen ze voelde dat het lukte. Ze was zo ver in trans dat ze de buitenwereld niet meer hoorde.

Lex gaf Jack niet echt de kans om hem tegen te houden. Hij had nu eindelijk eens kunnen ontsnappen van het terrein en de kans om alles eens te doorzoeken zou hij niet ontnemen. 'Lex! Idiote Hagedis, blijf staan!' Klungelig ontweek hij de putten in de weg en de vuiligheid die was blijven rondslingeren. Hij had geluk dat niemand het had gezien dat Lex uit zijn rugzak was gesprongen en zo door deze smalle steeg nu was geraakt. Jack hoopte dat dit niet ergens uitkwam waar er een hele hoop mensen waren want dan kwam hij absoluut zwaar in de problemen.

Rose wilde net het pleintje verlaten, ze zou wel een ander plekje gaan vinden waar ze haar krachten onder controle kon gaan krijgen. Maar voor ze het steegje in stapte blokkeerde een klein wezen haar de weg. "Wat the f..." mompelde Rose geschrokken uit. In nog geen seconde drong het bij Rose door dat dit geen hond of iets dergelijks was maar een draak. Snel sprong ze achter de draak aan, geen moment realiseerde ze zich dat er vast ook een eigenaar bijhoorde. Ze wilde voor geen geld, dat had ze al genoeg, dat dit draakje door mensen gezien zou worden.

Op het zelfde moment dat Rose naar zijn draak greep deed hij dat ook. Maar wanneer hij bijna met zijn vingertoppen de gladde schubben van Lex raakte sprong hij weg en pakte hij inplaats van Lex de handen van Rose vast. Een paar seconden leek hij het niet echt goed door te hebben dat hij haar handen vast hield maar liet toen haastig los met beschaamde rode kaken. Lex was ondertussen door gerent naar het vijvertje en zich daar gaan nestelen in een boomtak.

Geschrokken wilde Rose haar handen terugtrekken toen iets of iemand haar hand vastpakte. Maar haar handen zaten vast. Toen pas merkte ze dat het een jongen was die haar hand vast hield, vlak voor ze haar knie naar voren wilde doen werd haar hand los gelaten. "Jack?" ze keek hem verbaasd maar lachend aan. "Was dat jou draak?" ze keek om zich heen waar hij heen geschoten was. Ze wreef haar handen over elkaar, ze voelde nog steeds Jacks aanraking op haar huid. Even had ze gedacht dat het draakje eropuit was om haar handen op te eten, maar ze kon hast niet meer verbaast zijn toen ze merkte dat het geen vlijmscherpe tandjes waren. Met een glimlach volgde ze het draakje dat in de boom geklommen was.

'ja, hij heeft nogal de nijging om af en toe ongehoorzaam te zijn.' Net zoals Rose liep hij richting Lex op die hoog en droog verscholen zat tussen de bladeren en takken. Behendig hefte hij zich op aan 1 van de stevigste uitziende takken en klom zo veel mogelijk dichter bij Lex.

rose lachte toen Jack behendig de boom in klom. "Misschien tijd voor een heropvoedingscurcus" opperde ze met een knipoog. Cairo zou het zelfs niet in zijn hoofd halen om ooit een boom van dicht bij te kijken, daar was hij veel te lui voor.

'Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Nu ik dacht dat Lex eindelijk eens naar me luisterde loopt hij weg.' Hij trok zich op aan de laatste tak die zijn gewicht kon dragen en rijkte uit naar zijn draak die ondertussen hogerop was geklommen. Lex jammerde geluidloos. Hij wilde duidelijk maken aan zijn meester dat hij hier naar toe wilde komen met een reden. Maar hij mocht nooit van zijn leven een woord spreken tegen zijn meester zonder hem eerst te beschermen van zijn stem. Hij moest het toch ooit eens doen? Anders zouden er later problemen komen als hij werkelijk iets heel belangrijk moest vertellen.

Met een quasi medelijdend gezicht keek ze naar Jack. "Ik wens je succes" zei ze met een lach op haar gezicht. Ze ging onder de tak staan waar het draakje zat. Het leek nou niet bepaald gelukkig naar zijn meester te kijken. Het viel Rose op dat dit draakje ook niet praatte, net als Cairo. Misschien lag het aan het ras ofzo, bedacht Rose.

Lex gaf het op met weg lopen ookal kon je het nu niet echt weg lopen noemen. Na nog een aantal tellen te twijfelen kroop hij weer terug naar beneden richting zijn meester. Net wanneer Jack hem bijna kon vast nemen slierde hij uit op de tak waarop hij stond en viel meteen een aantal meters naar beneden. Geschrokken vloog Lex hem achterna tot wanneer zijn meester bleef steken met zijn voet tussen twéé takken. Voorzichtig gaf hij een lik aan Jack die ondersteboven hing te bengelen als een lappen pop. Versuft van de val keek Jack wat wazig voor zich uit. Alles zag hij dubbel maar dat verdween na een aantal seconden.

"Godsamme Jack" vloekte Rose. Ze was zich dood geschrokken toen Jack als een pop van de tak viel. Het leek net een tekenfilm hoe hij aan 1 van de laatste takken bleef hangen met zijn voeten in plaats van te pletter te vallen. Verontwaardigd keek ze naar Lex die Jacks neus af begon te likken, Cairo had precies hetzelfde gedaan als het Rose was overkomen inplaats van te helpen. Aangezien Lex niks leek te doen ging Rose onder Jack staan en keek onderzoekend omhoog. "Alles oké?" Ze stak haar armen omhoog zodat Jack die vast kon grijpen om eruit te klimmen. Als wist ze niet of dat een goed plan was aangezien zijn voeten ook vast zaten.

'oeps' Hij glimlachte versuft als teken dat hij in orde was en nam niet veel later haar handen aan. Hij trok zichzelf een beetje naar voren, greep een tak vast en trachte zijn voet los te krijgen door op zijn 2 handen naar het uiteinde van de tak te balanceren. Iedere keer als hij met zijn handen een stukje opschoof liet hij zijn voet ook opschuiven tot hij zijn voet tussen de twee takken vandaan kon krijgen. Vlot liet hij zich weer op de grond neer zakken en haalde een aantal takkjes en blaadjes uit zijn haar die waren vast blijven steken tijdens de val.

Wankelend probeerde Rose mee te gaan in de bewegingen van Jack. ze moest lachen toen hij weer netjes op de grond stond, het was eigenlijk best wal apart dat je even iemand uit een boom moest redden door zijn draak die verboden waren in Ashtar en niemand van wist. "Niks gebroken?" vroeg Rose nog eens voor de zekerheid terwijl ze speels nog een paar overgebleven takjes die Jack vergeten was tussen zijn warrige haal vandaan plukte.

'nope volgens mij niet nee...' Een vreemde onbekende tinteling gierde door hem heen toen Rose de laatste paar takjes uit zijn haar haalde. Verbaasd legde hij zijn hand op zijn maag. 'alleen een beetje misselijk...' Misselijk was eigenlijk het verkeerde woord maar hoe kon hij het anders beschrijven? Zoekend keek hij om zich heen op zoek naar Lex die weer verdwenen leek te zijn. 'verdomme.. waar is die hagedis nu weer naar toe?'

Rose glimlachte even toen ze de takjes nonchalant in de bosjes gooide. Ze voelde zich op haar gemak bij Jack, niet gewoon op haar gemak, maar alsof het hoorde het altijd zo geweest was. "Misselijk" ze keek bezorgd naar Jack "Je ziet niet bepaald wit" ze voelde voorzichtig aan zijn voorhoofd. Het voelde heerlijk zijn gladde, warme huid. Snel haalde ze haar hand van zijn huid af "Je hebt geen koorts. Daar achter de fontein" riep ze opeens toen ze een glimp opving van de staarts van lex die achter de stenen rand verdween.

Het onbekende gevoel versterkte toen ze haar hand op zijn voorhoofd legde. Hij voelde hoe zijn maag salto's begon te maken wat hem nog meer in de war bracht. Lex was ondertussen speels achter een muis aangerent die hij in de verte had zien lopen. Trots kwam hij van achter de fontijn gelopen richting Rose en Jack met zijn prooi in zijn mond.