grot Valencia

Deloi zag waar Dromé naar wees en sprong er gelijk in. "Liggen l...Ze liggen lekker." zei hij. Hij kon steeds beter praten, maar het ging nog wat lastig als hij nieuwe zinnen moest maken. Gavril glimlachde en legde zijn staven er neer. "Zo vergeten we ze echt niet." zei hij glimlachend. Hij hield zijn handen vlak bij elkaar en er vlogen kleine vonkjes tussen zijn vingers heen en weer. Opeens zag Gavril een stukje karbiet liggen en stuurde er een bliksemstraaltje op af. De elektrischiteit kwam alleen tegen de grond aan waardoor de lading wegtrok.

Drome glimlachte en liep naar een enorme boomstronk met daarnaast een aantal miniatuurtjes van hen allemaal. Ze ging verder met het uihabben van hun "Gezin" in het blok, en voegde nu hun element toe, Ren zweefde, en Schaduw zat in de schaduw onder zijn mantel. Githa had een vlam in haar hand, en haar draak zat naast haar voeten, Gavril had een echte steen in zijn hand, en had vonkjes tussen zijn vij=ngers, en een Houten Deloi was om de staf gekronkeld, en zijzelf has een flesje echt water, en een brok puur ijzer in haar handen, Mimmy en Long wei zaten op haar schouders. Het was nog wel een ruwe uithak, en de mensen herkende je nog niet bepaald, maar zij zag ze al. ze veegde haar ponny uit haar ogen en merkte dat ie al bijna donker was. "We moeten gezien mijn ponny bijna terug, weet dat je altijd hier mag komen, zolang je van mijn bos afblijft" zei ze glimlachend, terwijl ze de kussens en wat brokjes hout in hun manden deed.

Deloi sprong van de kussens af met de staven van Gavril in zijn bek. Hij gaf ze aan Gavril die ze vastmaakte aan zijn rug. Toen deed hij de bijl tussen zijn riem en pakte een mand op. "Oke, bedankt." zei hij glimlachend. Hij vond het leuk dat zijn kleine zusje zoiets had gemaakt. Hij haalde zijn hand even door haar haar en zei "Wat zullen we vanavond eten?" Hij zei nooit Ik en Jullie, omdat ze gezamelijk aten. Hij maakte altijd een vegetarische maaltijd en zijn broertje en zusjes namen dan nog vlees. Deloi sprong ondertussen in Gavril's mand, waar hij zich opkrulde op een van de kussens en begon te spinnen.

"Mimmy heeft vanmiddag hert gejaagd, en Ik ving zwijn, dus we hebben houdbare gezouten bacon in een pot en versgedroogd hert met kruiden gerijpt " glimlachend tilde ze haar mand over haar schouder. Toen zij ze opeens heel serieus "Niet aan de anderen vertellen he, van mijn grot, het is nog niet klaar, dus zij hebben het recht niet om het al te zien, maar jij hebt me altijd zo goed geholpen, dat je wel een prievieuw verdiende." zei ze glimlachend terwijl ze naar buiten liep en de takken achter haar en de rest sloot.

Gavril schudde zijn hoofd en zei "Ik zal het niet vertellen, zusje." Hij zou als ze terug waren de gevonden staf eens goed bekijken en proberen. Hij hoopte dat hij niet zou breken, want het was een mooi ding. Hij zou er eigenlijk een hoesje voor moeten maken/kopen zodat de staf altijd beschermd zou zijn. "Denk je dat die staf gebruikt kan worden als wapen? Bijvoorbeeld mensen verblinden en dan hun wapens jatten?" Hij glimlachde bij de gedachte.

"Kan best" zei ze terwijl ze over een boomstronk sprong. "Alles kan een wapen zijn, zelfs slagroom, want daar kan je ze in laten stikken" ze klom over een steen en de huisgrot was in zicht. Ze sprong over nog een omgevallenboom en liep de grot in "Volluk" riep ze, en ze legde een paar kussens op ieders slaapplek. de gesponnen deken legde ze op de tavel van het schaakbord. Ze liep met het gedroogde hertenvlees naar het vuur en hing het boven het vuur.

Gavril glimlachde bij de gedachte. "Maar dat eten ze gewoon op." zei hij grijnzend. Het zou hemzelf vast wel lukken. Hij liep de grot in en zette de mand neer. Deloi sprong eruit met een kussentje in zijn bek. Hij sleepte het naar het vuur en ging er toen op liggen. "Dit ligt veel lekkerder." zei hij glimlachend. Gavril legde ondertussen de kussens neer en haalde toen zijn staven van zijn rug. Hij legde de metalen op zijn bed en de kristallen hield hij vast in de doeken. Hij ging dicht bij het vuur zitten en tikte er zachtjes op met een steentje. Hij deed het aan de onderkant, maar zag geen krassen ontstaan. Hij liep naar buiten en liet het oplichten, waardoor hij alles haarscherp zag.

Drome glimlachte en pakte een een paar te kleine splinters en haar emmerboomsap. Ze maakte allemaal kraaltjes die ze daarna in het boomsap gooide, af en toe draaide ze het vlees een beetje. Ze neutiede een liedje en sneed een roosje uit een stukje hout.

Gavril had ondertussen genoeg gespeeld met de staf en borg die zorgvuldig op. Je wist maar nooit of Ren zijn vingertjes thuishield. Toen pakte hij de mand groenten en begon een salade te maken met een paar bessen die hij had gevonden op de weg terug. Hij had iemand anders ervan zien eten en hem een tijd gevolgd. Hij had er geen duidelijke verschijnselen van gezien, dus nam hij aan dat de bes eetbaar was. Hij had al een besje opgegeten, die aan een stekelige struik groeide. Hij deed ze nu door de salade omdat ze niet giftig waren.

"Gavril, vanmiddag voor ik ging jagen was ik op de markt houten beeldjes aan het verkopen, nou ik kwam Ren daar tegen, rara wat deed hij, er zijn twee opties?" zei ze met een 'het andwoord is makkelijk' blik. Ze pakte een aantal Mimmy sculptuurtjes uit haat tas en liet ze zien "Kijk, deze" zei ze.

Balen, k moet voorlopig gaan Bye

Gavril knikte en zei "Hij pakte er een paar." Het was inderdaad een makkelijk antwoord, want met Ren als meesterdief moest je oppassen. "Daarom vertel ik het hem ook liever niet. Wie weet wat hij ermee gaat doen." Hij bekeek het mimmybeeldje goed en zei "Mooi, ze zien er echt uit als Mim." Hij glimlachde en gooide wat gesneden sla in de kom.

Byebye

"Nou dat niet dat zou geen probleem geweest zijn, hij was anderen aan het bestelen, en hij zat weereens te flirten met willekeurige voorbijgansters" Ze zuchtte "Typisch hem" ze draaide het vlees om en gooide wat hout in het vuur.

Gavril rolde met zijn ogen. Typisch Ren om te gaan stelen. En het flirten, welk meisje kon hem nou niet weerstaan behalve zijn familie? "Tja, dat heb je als je kleine broertje er enorm goed uit ziet en erg vlugge handjes heeft." Hij gooide wortel en ui door de salade en deed daar wat azijn over. Het zou een heerlijke maaltijd worden, maar hij maakte voor zichzelf nog wat ijzerrijk voedsel klaar. Anders zouden zijn spieren gaan slinken, wat hij niet wilde.

Vashti reed op Mayflower door het bos, terwijl ze nadacht over van alles en nog wat. Blade, de strijders, darken Rahl en veel andere dingen. Ze volgde een van de vele hertenpaadjes die door het bos slingerde en kwam opeens voor een rotswand te staan. 'Shit' dacht Vashti. 'nu moet ik helemaal terug voordat ik weer een ander pad in kan slaan naar Yuka. Ze keek langs de rotswand en besloot om eerst maar te proberen om hier ergens een pad te vinden. Ze draaide mayflower bij en liet haar in draf langs de rotswand rijden. Ze was zo in gedachten verzonken dat ze eerst het grote gapende gat in de muur niet had gezien. Ze draaide zich er verrast naar toe en liet Mayflower stil staan. Ze stapte af en keek om het hoekje van de rand van het gat. Ze zag een meisje en een jongen die eten aan het klaar maken waren. Ze stapte brutaal de grot in en zei:'hallo'

Gavril keek even op van zijn werk. "Ook hallo." zei hij rustig terwijl hij een doek over de salade legde. Hij zette de schaal hoog weg zodat er geen beesjes in zouden kruipen en ervan gaan eten. Deloi zat onder zijn dekens, en je kon het zien als een kussen. Hij pakte zijn schetsboek, ging op bed zitten en begon het meisje en haar paard snel te schetsen. "Welkom in Grot Valencia." zei hij om haar tevreden te houden. Deloi keek voorzichtig naar het meisje van onder het bed, maar liet zich niet zien.

Drome was thuis, anders had Vashti nu een met de dood dreigende Drome. Drome keek star naar Vashti en vroeg nuchter "Wie ben je, wat doe je hier en hoe de f*ck ben je hier terecht gekomen?" zei ze terwijl ze haar katana en shurikens dichterbijlegde. Je wist nooit welke gek hun grot had gevonden. Intussen was Longwei verdwenen in de hoop met dodelijke, soms vergiftigde wapens. Zij, Mimmy en Androme zijn de enige die dat kunnen. Mimmy rende met een snelheid die je van zo een schattige pluizebol niet verwacht, naar het paard, en begon te grommen, en liet haar normaal gesproken verborgen hoek-, bijna slag-tanden zien. Dat diertje maakte een angst aanjagend geluid. "Mimmy af!" riep drome. En Mimmy deed een paar stappen naar achteren en ging zitten, nog steeds met haar hoektanden uit haar mond, aleen de grom liet ze achterwege.

Gavril glimlachde. Wat had je aan een hond als je een Mimmy had. Hij schetste verder voor het meisje kon reageren en was al snel klaar. Hij legde zijn boek weer weg en keek naar Dromé, die haar wapens als bij de hand had. Als het op haar aan kwam zou ze in een gevecht makkelijk doden, dacht hij. Zelf zou hij haar eerst onschadelijk maken, desnoods gevangen houden, maar hij zou niet doden.

Vashti had even toegekeken en wilde het konijn al bijna wegschoppen, maar het was gelukkig niet nodig. Ze hield er niet van om dieren kwaad te doen, zelfs niet als ze zo agressief waren. Vashti zag dat de jongen iets getekend had, maar liet dat maar gaan. Vashti wendde zich tot het meisje en keek arrogant op haar neer en zei:' ik kan hetzelfde aan jou vragen maar ik ben Vashti en ik heb het volste recht om hier te komen, omdat dit openbaar gebied is en ik was gewoon wat nieuwe paden aan het verkennen. En nog iets die wapens kun je achterwege laten hoor. wie zijn jullie?' Vashti keek even de grot rond met haar telekinese en zag dat er nog iemand aanwezig was die zich ergens in de hoek waar dat kussen lag was. Ze zei luid:' je hoeft je niet te verstoppen hoor.'

"Mijn vriend is behoorlijk verlegen." zei Gavril. Hij stond rustig op, want ze had het waarschijnlijk over Deloi gehad. "Hij komt niet snel tevoorschijn." Hij wilde weten hoe Vashti, zoals ze bleek te heten, wist dat Deloi in de ruimte was. Hij zat goed verborgen achter de kussens, dus waarschijnlijk had ze magie gebruikt. "Ik ben trouwens Gavril." zei hij glimlachend. Hij pakte zijn staf en stond op. Hij liep naar haar toe en stak zijn hand uit.

Vashti mimmy is geen gewoon konijn, ze heeft hoektanden, en kan met gemak een beer aan

Mimmy werd kwaad omdat ze niemand mocht dood bijten, en liep naar buiten om te jagen op fazanten voor Long wei. "Ik ben Andromeda Larita Margareta Valencia, ik en mijn twee broers en zus wonen hier" Zei ze chagie terwijl ze een houtblokje pakte wat ze in het evenbeeld van het meisje en haar paard ging snijden. dan kon ze die in haar miniatuur bos zetten. Ergens achter in de grot vogde een ander mes haar voorbeeld en bgon eigenhandig een houtblokje ook op die manier te snijden, Drome had haar krachten nog niet helemaal onder controle. in gedachten zei ze tegen Long wei "Dametje, niet mee bemoeien, laat je niet zien, dat kan je kop kosten". haar katana en shurikens legde ze niet weg, je wist maar nooit of je ze nooit nodig zou hebben.

weet ik maar dat weet Vashti toch niet

Vashti zag de staf in Gavrils hand en trok haar wenkbrauwen op. 'waarom zouden deze mensen in een grot wonen als ze zoiets konden betalen?' dacht ze in zichzelf. ze keek argwanend naar de hand en stak toen haar eigen hand en schudde de hand een keer op en neer. Ze vond hun maar raar. Vashti keek om zich heen of ze de broer en zus zag waarover het meisje vertelde, maar zag niks. Ze vroeg:' waar zijn jullie broer en zus dan?'

"Weg." zei Gavril simpel. Hij wist niet waar Ren naartoe was nadat hij op de markt was geweest, en Githa wist hij ook niet. Gelukkig had hij zijn bliksem krachten onder controle kunnen houden en hield ze nog onder controle. Hij had gezien hoe Vashti naar de staf had gekeken en zei "Een familiestuk. We zijn hier gekomen...op een aparte manier." Hij zei nog niets over de scheiding, ze wist genoeg als hij haar dat vertelde, vond hij. Hij liep terug en zag dat Dromé haar krachten niet onder controle had. Hij stuurde een klein steentjes achter haar tegen haar aan en wees toen naar het beeldje op de andere plek.

ehm, Mimmy liet net har tanden zien...

Drome draaide met haar ogen bij de vraag van Vashti. het beeldje kreeg vorm, en was klaar dankzij de steentjes kreeg ze door dat ze er nu twee had. Het exemplaar dat ze met de hand had gemaakt bewaarde ze. Ze hing haar katana aan haar riem en ztak de shurikens in de zak, nu Gavril aardig deed kon ze waarschijnlijk niet meer met haar vechten. Ze liep naar haar bed en begon met haar hand tussen de wapens te graaien en viste er een aantal houten schijven met een dartbordverdeling uit. Ze gooide de schijven in de lucht. Daarna wierp ze de shurikens eropaf en er landde er drie in iedere schijf. Ze verzamelde de schijven, noteerde in een boekje haar sciores en gooide opnieuw.

Vashti keek een beetje verbaasd naar Andromeda. normale mensen konden helemaal niet zo goed omgaan met wapens. het wekte nog meer argwaan in haar op en ook voorzichtigheid. Ze wist wel dat ze heel goed met haar wapens was maar zij waren met ze tweeen en blijkbaar net zo goed. 'waar komen jullie dan vandaan?' vroeg ze aan Gavril nog steeds arrogant klinkend, maar nu minder omdat hij aardiger was dan het meisje.

"Uit Ashtar." zei Gavril oprecht. Het was deels waar, want hun ouderlijke huis had bijna op de grens gestaan. Hij vond dat het meisje niet zo veel moest vragen. "En we zijn hier beland toen we van onze ouders zijn gescheiden. We hebben ze daarna niet meer terug gezien." Hij ging weer op zijn bed zitten terwijl hij de staf in zijn handen hield, als ze aan zou vallen.