grot Valencia

Gavril was wat later gekomen. Hij had zijn kristallen staf weer goed verpakt en stuurde een paar stenen naar een paar wolven, die recht door het oog gingen. "Hoi broertje." zei hij grijnzend. Hij hoorde een wolf huilen en stak de punt van zijn staf onder zijn keel. Toen gaf hij hem een enorme schok waardoor de wolf begon te stuiptrekken. "Oepsie." zei hij grijnzend. Deloi knikte alleen maar naar Ren en vloog van de ene wolf naar de andere.

Vashti was achter Ren aangerend om op de plaats van het gevecht in een boom te klimmen. Ze pakte drie pijlen uit de pijlkoker en richtte ze zorgvuldig op drie wolven die op het punt stonden Ren en Dromé aan te vallen. Ze liet ze los en ze boorde zich met een strakke lijn in de wolven die neervielen. Ze zag een grote beer en pakte een dolk van haar riem en zette die op haar boog en mikte. Ze moest de beer in het hart raken want anders zou hij alleen maar woester worden.Ze was zo geconcentreerd dat ze niet opmerkte dat een andere beer in de boom klom. Ze liet de dolk net los toen ze een enorme klap kreeg van de poot van de beer. haar boog viel naar beneden toen ze met een klap tegen een andere tak aan werd gesmeten. Ze voelde haar onderarm kraken en keek half verdoofd ernaar. Hij lag in een rare hoek achter haar rug en ze kon hem niet bewegen. Ze wendde zich naar de beer en zag wazig dat hij naar haar toe kroop over de stevige brede tak. ze raakte lichtelijk in paniek, want haar zwaardarm was gebroken en met haar andere arm kon ze niet bij haar zwaard. Ze keek naar beneden en zag dat de andere druk bezig waren.

Gavril zag dat een beer werd neergeschoten door een mes. Snel keek hij waar het vandaan kwam en zag dat Vashti in moeilijkheden zat. Hij stuurde een brok aarde naar de beer toe, die hem vol tegen zijn hoofd raakte. Die keek woest naar hem en liet Vashti voor wat het was. Hij besprong hem, en Gavril stak zijn staf naar het hart van de beer, hopend dat hij die zou raken. Ook was de staf geladen, dus kreeg de beer een schok toen hij de staf raakte.

Drome zag Vashti en zette haar irritatie voor dat kind opzij, en ze stuurde dodelijke spikes onder haar schoenen, en liep over de wolven naar vashti. Ondertussen smeet ze shurikens naar de beer, een giftige hakte hem in zijn zij, dus hij zou hoe dan ook over een minuut of drie niet meer te redden en na een een halfuur dood zijn. Ze pakte haar katana, en stuurde de spikes weer weg, ze sprong in de boom, en stuurde de spikes op de beer af. Beschermend ging ze voor Vashti staan.

de beer was al bij gavril, dromé
--------------------------------------------------------
Vashti keek even dankbaar naar Gavril en probeerde zichzelf overeind te helpen met een arm voordat er iets anders in de boom zou klimmen. Ze kreeg het moeizaam voor elkaar en hurkte toen op de tak om even naar beneden te kijken. ze zag verdrietig een stuk van haar boog die verbrijzeld was doordat de beer die ze had neergeschoten erop was gevallen. Haar vader had hem nog voor haar gemaakt en ze had hem altijd goed verzorgd. haar boog was net zo belangrijk voor haar als haar zwaard, misschien nog wel belangrijker. Vashti wendde haar blik af, er was toch niets meer aan te doen. Ze bedacht wat ze nu nog kon doen. Ze kon haar zwaard niet hanteren, maar... Vashti kreeg een idee en keek naar het waterdichte zakje aan haar riem. waarom had ze er niet eerder aan gedacht. ze haalde eerst een reep leer uit haar buideltje en bond dat om als een mitella voor haar arm. daarna probeerde ze uit de boom te klimmen met haar ene arm.

ze stuurde shurikens en metalen pijlen, die kunnen de beer alsnog raken, en ze ging bij vashti staan om nog een beer te voorkomen.

"Goed plan" zei ze tegen Vashti terwijl een aantal shurikens de boog naar boven droegen, "Zo word hij niet meer vertrapt" zei ze terwijl ze op de grond sprong. Met een hand op de grond stuurde ze metaal naar zich toe, en maakte nieuwe shurikens die verdwenen in de richting van aanvallers.

oh oke
-----------------------------------
Na een tijdje worstelen met haar ene arm en haar benen voelde Vashti de grond onder haar voeten. Ze liet met haar ene arm los die nog de boom vasthield en stond nu op de grond. Ze stuurde wat water uit haar zakje en probeerde eerst even of het wel ging met een arm. Ze had wel met een arm geoefend maar veel meer met twee armen. het ging wel, maar niet zo goed als normaal. Ze stuurde het water op een wolf af en het gaf haar genoegen te zien dat het water dwars door de wolf heen ging. Ze viel andere wolven aan terwijl ze haar telekinese gebruikte om te bepalen hoeveel er nog over waren. Ze zag dat er een paar zich terugtrokken en het aantal vechtende dieren werd snel minder, nadat hun gedachtes een voor een uitdoofden.

Mim en long wei kwamen aanlopen "De herten, hulp, alpha" en ze schoten weg. Drome wist wat er aan de hand was "De herten" schreeuwde ze in de hoop dat Gavril het zou horen, en ze rende naar de omheining waar 5 elite3 wolven en de alpha de kooi aanvielen, meteen stuurde Drome water uit een stroompje in combinatie met metalen uit de grond tegen de wolven, een voor een werden ze aangevallen, en longwei en Mimm werkten samen tegen een exemplaar.

Vashti hoorde Drome iets schreeuwen en zag dat ze naar de hertenkooi rende. Daar begon ze te vechten tegen de wolven die het aanvielen. Ze stuurde het water naar haarzelf toe en hield het bij haar terwijl ze naar Drome rende. Ze voelde de hevige pijn in haar arm en wist dat ze zo niet lang meer kon doorvechten. Hij bloedde ook heel erg en het bloedverlies verzwakte haar. toch begon ze toen ze bij drome was haar water pijlsnel tussen de wolven doorschietend naar de wolf die de leider was. Hij was immens groot met veel littekens over zijn lichaam van de vele gevechten. Het water bezorgde de wolf meerdere sneeen, voordat hij zich omdraaide en zich naar Vashti richtte. Vashti liet het water vallen en trok een dolk. Ze had niet veel aan het water als de wolf dichtbij was. De wolf nam een grote sprong, maar Vashti liet zich achterover vallen en stak haar arm uit. De wolf vloog over haar heen en haar dolk maakte een lange diepe snee in de buik van de wolf. Vashti stond snel en lenig op afwachtend op een nieuwe aanval van de wolf.

Drome zag een wolf op Vashti aflopen, en gooide haar katana, die ging dwars door d4e wolf heen, en ze pakte haat dubbelzwaarden van haar rug, ze rende op de wolf af en hakte zijn kop eraf, toen ving ze de alpha op na zijn sprong over vashti, en de twee oude gezworen vijanden liepen in een circel om elkaar heen. "Vashti, help me niet, ik heb nog een appeltje met Beowulf hier te schillen, hij heeft me een keer een mooi liteken op mijn rug gegeven waar ik hem nog voor moet bedanken" zei ze met een angstaanjgende kalmte op haar gezicht, de andere wolven, ook sommige op het slagveld stopten met vechten, en gingen kijken naar het gevecht tussen naar wat naar hun mening de alpha mens en de alpha wolf.

Vashti stuurde even een kort dankje naar Drome met telekinese. Ze kwam trillend overeind en probeerde naar een boom te lopen die aan de rand van van het slachtveld stond. haar benen trilde hevig, omdat ze zich moe voelde door het vele bloedverlies. Net toen ze de boom bereikt had zakte ze door haar knieën die hard op de grond kwamen. ze draaide zich moeizaam om en ging met haar rug tegen de boom aanzitten. ze pakte met haar ene hand het buideltje en trok hem open. maar er zat niks meer in om haar arm te verbinden. Ze let het vallen en dwong zich toen te kijken naar Drome en de wolf.

Gavril had zijn wond zelf zo goed mogelijk verbonden en liep toen naar het veld toe. Daar zag hij Dromé en de grootste wolf rondjes om elkaar draaien. Hij zag dat Vashti onderuit ging. Hij ging naast haar zitten en zei "Gaat het?" Hij was een beetje bezorgd omdat ze zo hard onderuit was gegaan. Hij legde zijn staf neer, waar gelijk een staart uit de aarde omheen sloeg.

'oh ja hoor' zei Vashti een beetje vermoeid tegen Gavril. Ze wilde niet dat Ren en de andere dachten dat ze zwak was. 'ik ben gewoon een beetje moe.' zei ze tegen Gavril. Ze wendde zich weer naar het gevecht van Drome en de wolf. Ze wilde dat ze iets kon doen om te helpen maar ze wist dat Drome dat niet wilde.

Na een tijdje merkte Ren dat hij samen met een paar beren ergens anders heen gingen. Eerst waren er ook wolven maar die gingen er om een rede weer weg. Ook zag Ren dat de rest ook weg waren waarscheinlijk met de wolven bezig dacht Ren. Zijn katana zat helemaal onder het bloed en zijn kleren ook voor een deel. Behendig sloeg hij een beer weer neer. Hij hoopte alleen maar dat de rest oke waren.

Vashti haar gedachten dwaalde steeds verder af en ze voelde alles wat er om haar heen gebeurde. naast zich voelde ze Gavrils bezorgde gedachte. ze hoorde de bloeddorstige gedachten van de wolfen en Dromé's wraakzuchtige gedachten tegen de leiderwolf. na een tijdje voelde ze ook de gedachte van de beren en Ren. 'De beren waren natuurlijk niet opgehouden me vechten.' bedacht ze terwijl ze zich dom vond dat ze dat over het hoofd had gezien. Ze werkte zich overeind en liep toen naar de plek waar Ren bezig was met de beren te vechten. Ze zag dat een beer van achteren op hem toe liep en ze kreeg een stoot nieuwe energie. Ze legde haar hand op de dichtstbijzijnde boom en liet daar water uit stromen. Ze maakte er vliegensvlug een heel scherpe waterstraal van en stuurde hem op de beer ze kop af. zonder veel geluid te maken sneed de waterstraal door de kop heen. het maakte wel wat kabaal toen de beer neerviel.

Ren sloeg nog een hoofd er af tot hij opeens een kabaal achter hem hoorde. Hij keek achter zich en zag een beer die neer viel. Daarachter stond Vashti die niet echt goed eruit zag. ´´Wat is er gebeurt´´ vroeg Ren terwijl hij zich klaar maakte voor het volgende gevecht.

Vashti haalde haar waterstraal weer bij zich en stuurde het op een andere eer af waarbij hij dwars door zijn hart ging, voordat ze Ren antwoord gaf. Haar gezicht was heel bleek door het bloedverlies en een grotere vlaag duizeligheid ging door haar hoofd. Ze wankelde even maar kon zich nog net staande houden. 'Dromé is vechten .....alphawolf.... wolfen kijken toe' ze Vashti verward. Alles draaide om haar heen en ze zag nog net de grond toen ze viel voordat alles zwart werd.

Ren zag het gebeuren en sprong sneller dan een normaal mens naar Vashti. Net voordat ze op de grond viel ving haar op. ´´Rust maar uit ik zorg wel voor de laatste beren´´ zei Ren door dringend al verwachte hij neit dat Vashti het zal horen. Hij keek om en zag dat er nog 3 beren waren. Dat moest toch wel lukken dacht Ren. ´´Schaduw´´ riep Ren terwijl schaduw al weer tevoorschijn kwam. ´´Hou vashti vast´´ zei hij terwijl hij vashti op SChaduw legde. Schaduw was wel een stuk kleiner maar kon wel als zacht kussentje zorgen. Ren draaide zich om en rende naar de eerste beer waar hij zijn vinger op kon leggen en sloeg zijn hoofd er af.

Vashti zag niks dan donker toen ze toen ze in haar 'droom' haar ogen open deed. Ze keek rond en liep een stukje alle kanten op. Maar er gebeurde helemaal niks. Vashti raakte geïrriteerd, er maakte vast iemand een grapje met haar. Ze rende een heel stuk een kant op en zag toen opeens iets in haar ooghoek bewegen. Ze draaide zich met een ruk op en zag een vrouw staan. 'mam?' zei ze niet gelovend dat dat echt haar moeder was. Maar de vrouw kwam dichterbij en Vashti zag nu duidelijk dat het haar moeder was. 'Mam!' zei Vashti opgewonden. Ze rende op haar moeder af, maar hoorde opeens een indringende stem. Het was die van haar moeder. 'Vashti, blijf staan en luister.' Vashti deed meteen wat ze zei en keek haar aan. Haar moeder ging verder met praten:' Vashti, ik denk dat ik je heel wat moet vertellen, dus blijf alsjeblieft luisteren en stel geen vragen.' ze wachtte even en ging verder. 'Je vader en ik hebben de aanval op het kasteel overleeft en We zijn trots op je dat je je zo goed staande hebt weten te houden in Ashtar. Maar je broertje..... hij had dapper gevochten, maar is in een 1 op 1 gevecht neergestoken door Than, de leider van de demonen. Het is een zware slag voor het koninkrijk, maar ze zullen er wel weer bovenop komen.' het drong Vashti niet helemaal door dat ze verdrietig moest zijn om de dood van haar broertje. 'dat betekent dat ik koningin word als ik terugkeer, toch?' zei Vashti zakelijk. 'nee Vashti, na de slag is er een nieuw kleintje geboren, een jongen, hij zal de nieuwe koning worden.'zei haar moeder net zo zakelijk. Vashti haalde onmerkbaar opgelucht adem. Ze had er nooit iets voor gevoeld om koningin te worden.

Nu waren er nog maar twee beren. Ren sprong tussen de twee. HIJ draaide zich rond terwijl hij zijn katana uit stak. Hij werd een soort tornado met een scherp mes. Uiteindelijk hakte zijn katana ook hun hoofden door en was het gevecht hier klaar. Ren schudde het bloed van zijn katana en liep weer naar Vashti om te kijken of hij wat kon doen.

'wat moet ik nu doen?' vroeg Vashti een beetje verward aan haar moeder. Haar moeder, Samela, zag er ouder oud dan de laatste keer dat ze haar gezien had. Maar dat was ook niet zo raar aangezien het al een hele tijd terug was dat ze haar gezien had. 'je moet doen wat jou goed lijkt' zei Samela zoals altijd wijs en raadselachtig. Vashti dacht na, maar hoefde dat niet lang te doen. 'ik moet terug he?'zei ze . Samela knikte. Vashti werd verdrietig en zei wanhopig. 'maar ik wil bij jou blijven. ik wil dat alles weer hetzelfde wordt zoals het was.' Vashti wist dat ze zich als een klein kind gedroeg maar het kon haar nu niets schelen. Haar moeder zei terwijl ze al langzaam vervaagde:' ik weet wel dat je dat wilt, maar je moet het zelf doen. dat is jouw doel.' ze wees naar een klein lichtje dat ergens in het niets zweefde. Vashti keek en aanvaardde het. 'ik zal snel komen mam' zei ze zacht het voor haar moeder oploste. Vashti keek even naar het niets en liep toen vastberaden naar het lichtje. toen ze een paar stappen er van verwijderd was voelde ze opeens een stekende pijn in haar arm. Ze keek maar zag niks dus liep verder. Hoe dichterbij ze kwam hoe meer pijn alles begon te doen. toch strekte ze haar arm naar het lichtje uit nadat ze nog een keer had omgekeken naar waar haar moeder had gestaan. Toen pakte ze het lichtje en zodra ze het aanraakte voelde ze alle pijn en gevoelens weer terugkomen. Ze deed moeizaam haar ogen even op een kiertje open en zag Ren die bij haar stond. Ze wist dat ze veilig was.

Ren pakte Vashti weer op en liep terug naar de grot waar ze woonde omdat het daar veiliger was. Toen hij zag dat ze haar ogen weer open had zei hij ´´lekker geslapen´´. Het was half als grapje bedoelt. Zijn gezicht zat onder de bloed vlekken maar hij had al weer een glimlach. De aura van Vashti was alleen verandert dus waarscheinlijk zou Vashti nog iets belangrijks zeggen.

Vashti glimlachte even naar Ren, maar herinnerde zich toen weer de droom. was het wel een droom geweest? Ze had nog nooit zo'n droom gehad, het had eerder geleken op een... een visioen ofzo. Toen herinnerde ze zich wat haar moeder gezegd had en sprongen de tranen in haar ogen. Ze was blij toen ze hoorde dat het kasteel de slag gewonnen had, maar had toen niet beseft dat het wel haar broertje had gekost. Ze zou zich wreken op die.... wat had haar moeder ook alweer gezegd, ohja, Than. Ze wist nog niet precies wat haar moeder bedoelde met'je moet doen wat je goed lijkt', maar dat kwam later wel. Ze besefte opeens dat Ren nog bij haar stond zonder dat hij iets wist. Ze wist niet of ze hem het moest vertellen. Ze kende hem nog niet heel lang, maar was wel een goede vriend geworden in die korte tijd. Ze besloot om het hem misschien later wel te vertellen. Ze wilde overeind komen, maar voelde dat alles pijn deed.

Ren droeg Vashti al

----------------------------------------------------

Ren keek naar Vashti en zag dat ze overeind wou komen. ´´Je kunt beter blijven liggen, je hebt veel bloed verloren´´ zei Ren streng. Ze waren nu bijna bij de grot. Ren geloofde in Drome en Gavril dat ze zich wel nu redde. Hij wist dat er iets gebeurd was maar vroeg er niet naar. Als Vashti het wou vertellen dan vertelde ze het wel.

sorry ik dacht dat ze al in de grot waren
---------------------------------------------------

Vashti gehoorzaamde Ren maar en bleef stil liggen. Ze was te zwak om alle gedachtes buiten te sluiten en e hoorde dus ook Rens gedachten. Ze dacht nu ook aan Dromé en Gavril en vroeg zich af hoe het met hun ging.
Ze wilde haar visioen wel vertellen aan Ren, maar was te moe om het helemaal uit te leggen. Ze kon nauwelijks 1 zin uitspreken.