Het Kasteel van Jack

'Zeker weten. Ik hoop dat het lukt want ik verbaas me wel over daarnet. Ik heb het bos al bijna platgebrand en Darweimn bijna gedood. Maar als je het echt wilt.' zei Aris. Ze liep naar hem toe en pakte beide schouders vast. Ze gaf hem schokjes en ze probeerde hem in lichterlaaie te zetten.

Een hevige pijn schoot door hem heen waardoor hij voor hij het zelf wist een luide pijnkreet uit riep. Zijn hele lichaam reageerde meteen en stootte de magie zo rap mogelijk af samen met Aris die hem vast hield. Je zou het kunnen beschrijven als een blauwe energie gloed die van Jacks lichaam kwam die alles wat uit magie bestond van zich weg duwde voor minstens een meter. Het vuur dat hem had moeten aantasten loste op in in de lucht een meter van hem vandaan. Hijzelf ademde zwaar en voelde hoe zijn huid in brand stond. Delen van zijn kleren waren verbrand maar hijzelf had geen schram. Enkel de pijn bleef ondanks het vuur weg was. Tintelingen vloeiden over hem heen en langzaam verdween de pijn ook.

Aris was weggeblazen en lag op de grond. Ze keek naar Jack. 'Je bent er immuun voor!' riep Aris. Ze keek hem aan. 'Dat was best eng eigenlijk. Je hebt geen pijn toch? Of wel..?' Ze stond langzaam op. Ze wel een paar schaafwonden maar die deden geen pijn.

'niet heel veel...' ok, die leugen was overduidelijk aangezien hij zelfs al moeite had om te ademen. 'wel, misschien ietsje erger dan ik had verwacht.' Hij glimlachte zwakjes. Hij bleef even staan maar dwong zichzelf om de pijn gewoon te negeren en Aris overeind te helpen.

'Dankje. Maar ga gewoon even zitten. Je piept helemaal.' zei Aris terwijl ze hem een bankje op duwde. Ze ging er zelf ook zitten. 'Misschien iets te veel tegelijk.' zei Aris zacht. 'Lukt het wel een beetje om je ademhaling onder controle te krijgen? Anders weet ik wel iets.'

'het gaat....' Hij glimlachte en bleef die glimlach vast houden. Zijn kracht was geweldig. Een normaal mens of een ander zou volledig zijn verbrand en aangezien het magies vuur was kon je het niet doven met normaal water. Het was geweldig. Zijn kracht gaf hem een machtig gevoel. Alsof niks hem meer zou kunnen raken. ok, dat was nu ook wel niet volledig waar. Misschien was hij lichaamelijk niet gewond maar de pijn die nogsteeds over zijn hele lichaam brande was er overduidelijk wel. Nu hij er even zo over nadacht. Gewond raken kon hij altijd. Zelfs met magie. Hij was nog maar slechts level 1 dus onkwetsbaar kon hij onmogelijk zijn. 'ik wil dat je me help met mijn training. Ik zal je er wel voor betalen.'

Aris glimlachte. 'Ach daar hoef je me niet voor te betalen. Ik oefen zelf ook terwijl ik jouw help dus het is gewoon een vriendendienst.' zei ze. Ze zat niet heel erg om geld verlegen en vond niet dat betaling nodig was. Zo doende zei ze dat. Zou die toch niet erg vinden, dacht ze.

Hij glimlachte versuft terug als teken dat het goed was maar sprak niks meer uit. Bezorgd kwam Lex aan zijn meesters hand snuffelen. Hij voelde de pijn emotioneel aan van zijn dierbaare meester. Waarom had dat mens hem aangevallen? Hij begreep het niet. Hij voelde geen negativiteit in de lucht tussen hun twee dus waarom vielen ze elkaar dan heel te tijd aan?

Darweimn kwam aangevlogen en ging op Aris haar schouder zitten. "Lex is een beetje verward denk ik.." zei hij. Aris aaide Darweimn even. 'Wat voor een draak is dat?' vroeg ze nieuwsgierig aan Jack. Ze bekeek Lex goed.

Jack richte zich naar Lex toe die met zijn nieuwsgierige ijsblauwe oogjes hem aan keek. 'Een lightfurrie. Naar het schijnt een zeldzaam soort. Ze praten nooit maar ondertussen heb ik wel ontdekt hoe dat komt.' Lex legde behoedzaam zijn oren plat en bukte zich verontschuldigend alsof hij nog steeds speit had van iets verschrikkelijk.

Aris knikte. 'Darweimn is een vuurdraak. Hij kan via gedachtes communiceren. Hij is best ijdel soms maar geeft wel goede raad en denkt eerst voordat hij iets doet integenstelling tot mij.' grijnste ze. Aris keek hem aan. 'Jouw draakje is wel erg schattig.. Darweimn niet zeuren. Jij bent ook schattig hoor. Oeps.. Sorry..' zei Aris blozend. 'Ik praat weer eens teveel.'

Jack greinsde met wat Aris zei. 'geeft niet, ik hoor je graag praten.' een charmante grijns sierde zijn lippen terwijl een speelse blik in zijn ogen haar uitdaagde. 'wanneer kom je hier terug? Dan weet ik wanneer ik mijn voorraad oefenmateriaal moet aanvullen aangezien jij het allemaal zonder veel moeite verbrand of onthoofd.'

Aris glimlachte. 'Nou Luca heeft me niet verteld om de hoeveel tijd ik alles eten moet geven. Maar zo snel mogenlijk. En sorry voor het onthoofden en verbranden. Darweimn zou me er voor vervloeken, maar hij heeft me vergeven. Ik verbrandde hem bijna levend. Dus het is een wonder dat het goed ging vandaag. En waarom luister je dan zo graag. Djeez, daar ga ik weer.' vertelde ze aan een stuk door en uiteindelijk zuchtte ze om zichzelf.

' punt 1: je praat vlot punt 2: je hebt een mooie stem om naar te luisteren en punt 3: ... wel, dat is mijn mening...' Ondertyssen prutste hij aan een blad van een laag hangende tak. Een windvlaag stak op waardoor er vele bloemblaadjes van de japanse kerselaars hier aanwezig de lucht werden ingeblazen.

Aris glimlachte. Nooit had iemand het echt fijn gevonden als ze ratelde over vanalles. Dus dat vond ze wel fijn. Er kwam een licht blosje op haar wangen. 'Dankje.. De meesten vinden het maar irritant..' zei ze. Ze keek naar de bloemblaadjes en ving er een op haar hand. Ze bekeek de structuur, ze vond dat als Jack deze kleur had uitgekozen hij een goede smaak had.

'Om eerlijk te zijn dacht ik meer dat je het stille type was. Als ik het me goed herinner had je niet echt veel gezegd de eerste keer dat de meeste van ons elkaar ontmoete. Ontmoeten is een te groot woord... zagen zal ik maar zeggen.'

Aris keek op. 'Ik vind praten in een drukke omgeving vaak niet nodig.. Het punt is dan ook dat haast niemand luisterd.. Maar je bent niet de enige die dat denkt haar. Dat wordt vaak van mij gedacht plus nog een paar ergere dingen die over mij gezegd worden. Roddels gaan snel, van dorp naar dorp. En zo weten mensen eigenlijk neit over wie ze het hebben maar als ze dan iemand hebben die er uitziet zoelas dan beschreven wordt dan krijg je het geroddel weer..' zei Aris kil maar vriendelijk. Het geroddel was dan ook voornamelijk over de moorden die ze had gepleegd. Dus het klopte wel..

'ik moet toegeven, onlangs heb ik gehoord dat jij de gene was die je eigen familie had vermoord. Maar nu ik je zo beter begin leer te kennen kan ik dat moeilijk geloven. Maar als het zo is of het is niet zo, mij maakt het niet uit.' Want hijzelf was niet echt de braafste van allemaal. Wat hij allemaal had moeten doen om zijn rijkdom en macht terug te krijgen en informatie over zijn vermoorde familie te vinden was zelfs niet eens te verwoorden hoe vreselijk. Natuurlijk bleef dit strikt geheim van de wereld.

'Het klopt wat je hebt gehoord. Maar ik zal je het hele verhaal vertellen. Ik kom uit Ashtar, wat niet zo vreemd is. Maar als kind woonde ik aan de rand. Ver genoeg om niet in hel te komen maar toch erg aan de rand. Ik ben opgegroeid met gescheiden ouders. Mijn vaders familie komt oorspronkelijk uit Hesta en daardoor zit Hestaans bloed in mijn bloed. Ik val er makkelijker voor. Mijn vader is eens voor de duistere kracht van Darken Rahl gevallen. We woonden gewoon in Ashtar maar hij was bezeten. Ik heb hem er niet af kunnen helpen en we konden niemand halen want niemand geloofde in magie. Toen ik mijn vader aanraakte zag ik Darken Rahl's ogen. Ze staannog voor mijn ogen. Ik moest mijn vader doden. Hij was niet te redden en en.. We konden niemand halen.. Dus heb ik dat gedaan met het zwaard dat hij voor mij speciaal heeft gemaakt. Zelfs mijn bijnaam en de naam van de God naar wie ik genoemd ben staat erop. Ik moest na een week terug naar mijn moeder. Ik had mijn vader begraven in het bos waar hij eerder vaak rondstruinde. Uiteindelijk kwam mijn moeder erachter omdat ik mijn vaders ketting om had waar we alle drie in gehouwd waren, en omdat ik zijn familie geschiedenis bij me had. Ze wilde me aan gaan geven. Kan je je dat voorstellen? Je eigen moeder die je heeft grootgebracht wilt je aangeven. Dat kon ik niet toestaan. Ik heb haar met hetzelfde zwaard gedood. Het laatste wat ze tegen me zei was dat ze trots op me was en dat ik mijn hart moest volgen. Ik had geen broertjes of zusjes dus dat was makkelijk. Ik begroef haar naast mijn vader. Twee jaar lang bleef ik de schijn ophouden. Uiteindelijk ben ik weggetrokken en is de waarheid als roddel verspreid. Daardoor mijden mensen mij nu veel en leef ik vaak in goedkope herbergen of op straat. Daardoor krijg ik die uitvallen.' vertelde Aris aan een stuk door. Soms met een kleine pauze, om adem te halen.

' ... dat is een mond vol ...' Aandachtig had hij naar haar verhaal geluisterd en niet beseft dat hij eigenlijk geïnteresseerder was dan hij had gedacht. Maar dat zou ook niet veranderen als Aris er niks op zou gaan zeggen. 'Dus je bent nu dakloos en dwaalt nu een beetje doelloos rond? Of ben je op zoek naar verdere familie?'

'Nou, eigenlijk wel ja. Mijn droom was altijd om te gaan reizen. Ik heb al veel van Ashtar gezien maar eigenlijk ben ik dakloos, zeker nu ik in Yuka moet blijven..' Beantwoordde ze zijn vraag. 'Ik weet dat ik nog een Opa en Oma heb maar die heb ik nooit gekend. Het enige wat ik weet is dat ze vrij machtig zijn..' Aris keek hem aan. Ze vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging.

'als je wilt mag je hier verblijven voor een tijdje? De herbergen hier in Yuka zijn niet echt veilig...' En daar was hij gedeeltelijk zelf verantwoordelijk voor. Natuurlijk zou hij dat niet gaan rond vertellen. Zeker nu hij al zijn sporen aan het wissen was. De personen die er van wisten meegerekent. 'en als jij het goed vind kan ik je grootouders laten opsporen.'

Aris keek hem vol ongeloof aan. 'Echt?!' zei ze op zijn eerste voorstel. 'Het zou geweldig zijn als ik hier even kon blijven. En over mijn grootouders moet ik nog even denken. Ze hebben ook nooit moeite gedaan om mij op te zoeken. Ik weet ook niet of ze hier wel wonen..' zei Aris. Ze was kil als het om familie ging. Ze hadden nooit moeite voor haar gedaan.

'ok, dan laat ik Luca wel even een kamer klaar maken. Zeg me maar wanneer je een keuze hebt gemaakt over je grootouders.'
Even aarzelde hij over zijn woorden of het wel verstandig was om haar uit te nodigen in zijn huis. Maar echt land dacht hij er niet over na. Het zou grotendeels geen probleem zijn zolang ze niet overal ging gaan rond snuffelen waar ze maar wilde.

'Oké. Zou je me wel even de plekken willen vertellen waar ik mag komen. Zodat jij gewoon je privacy kan houden.' stelde Aris vriendelijk voor. Dat vond ze fijner zodat ze wist dat ze hem niet beledigde om onverwachts stoorde. Ze had wel eens meegemaakt dat niemand dat had gezegd en ze plots in een privévertrek stond. Ze werd er die dag erna gelijk uit gestuurd.