Het Kerkhof

Vashti bleef door klimmen terwijl ze naar stevige takken zocht om op te staan. na al even geklommen te hebben kwam ze bij het gedeelte waar de takken dunner werden. ze bleef doorklimmen al wist ze dat het gevaarlijk was en ze zelf net als degene boven haar in de problemen kon komen. Na nog even doorgeklommen te hebben kon ze iets wat zeker geen tak was. ' wie is daar?' riep ze naar boven.

Kate keek omlaag en zelfs door de mist kon ze een figuur zien, nouja niet een figuur, meer een vage vlek wat een persoon voor moest stellen. "Kate" zei Kate tegen de stem die ze even niet wist te plaatsen. Wie was dat ook al weer? Kwam ze haar niet bekend voor. Kate bleef stil zitten en wachtte tot de persoon bij haar zou zijn. Maar wat zou het helpen? Als ze allebei hier zaten zouden de takken hun gewicht zeker niet houden. "Misschien moet je niet verder klimmen.." zei Kate aarzelend tegen het figuur.

' Vashti' wei ze als reactie op Kate's naam. 'hoe wil je dan naar beneden komen?' vroeg Vashti met een licht geamuseerde stem. Ze dacht na wat ze kon doen. plots had ze een idee. ze wrong zich zo dat ze bij haar buidel kon en haalde er een lang touw uit. ze bond het vast aan de stam die nog best stevig was hier en hield de ene zijde goed vast. Ze riep: ' je moet het touw vangen als ik gooi. je moet hem om je heen binden en dan moet je naar beneden proberen te klimmenof jezelf laten vallen als het niet anders kan. ik heb het andere einde goed vast zodat ik je langzaam kan laten zakken.' ze wist dat het ongeveer het moeilijkste was dat ze kon vragen, maar ze wist niks anders. ze gooide het touw naar Kate.

"Weet ik veel" zei Kate een beetje beledigend op Vashti haar vraag. Kate hoorde wat gerommel en vroeg zich af waar Vashti in godsnaam mee bezig was. Ze hoopte dat wat ze ook deed nuttig was. Kate dacht even na over wat Vashti zei. Ze twijfelde aan de werking van dit plan maar ze wou haar idee niet de grond in slaan dus besloot ze in te stemmen. Ze hield haar ogen open en keek voor zich waar het touw naar gegooid moest worden. Kate zag vaag iets in de lucht, wat dus het touw moest voorstellen, en greep het snel vast. Ze bindde het om zich, deed het tweemaal om zich heen zodat ze erop kon vertrouwen. "Oke, dan ga ik nu klimmen ofzo" zei Kate en ze zette voorzichtig een stap.

'eeh ja' zei ze. ze begon nu ook wel te twijfelen aan haar plan, maar ze liet het niet merken. ze hield het touw strak terwijl ze als Kate meer touw nodig had een stukje losser liet. het ging tot opluchting van Vashti nu nog goed. ze hoopte maar dat Kate beneden kon komen voordat het fout ging. Ze keek geconcentreerd en gespannen naar de vage vorm van Kate.

Kate voelde eerst met een voet aan de takken onder zich voordat ze er een tweede bij zette. Zo kon ze in ieder geval niet meteen naar beneden zakken. Ze was al aardig een stukje naar beneden geklommen. Haar ene voet zette ze weer op de tak onder zich die vervolgens kraakte en naar beneden viel. Ze zette hem snel naast haar andere voet neer en hoopte dat het beneden goed ging met dat touw.

Vashti kreeg een schram van de tak die naar beneden kwa, maar lette meer op het touw waar plotseling een ruk aan werd gegeven toen Kate snelterugstapte. gelukkig kon ze wel haar evenwicht houden. ' ik dacht dat je me liever niet halfdood wilde hebben als je nog een stuk naar beneden moet.' zei ze lacherig door de zenuwen. ze lette wel nog beter op terwijl Kate verder naar beneden klom.

Kate stopte even met klimmen. Zo kon ze beter horen wat Vashti zei. Ondanks dat hier niks grappig aan was moest ze ook lachen. Ze hield snel weer op. "Eh ja sorry, ik zal wat voorzichter doen" zei ze en ze klom nog wat naar beneden. Steeds stukje voor stukje. Het leek eerst langzaam te gaan maar ze was nu toch echt bijna onderaan. Ze kon Vashti nu als een vaag figuur zien.

Vashti keek naar de steeds meer een vastere vorm krijgende Kate die al bijna bij haar was. ze was opgelucht dat het niet verder fout ging. Ze bedacht zich dat ze Kate eigenlijk nauwelijks kende. Ze dacht erover na terwijl Kate verder naar beneden klom. Vashti wist hoe ze heette en dat ze een strijder was maar verder niks. nouja misschien konden ze hierna wat kletsen.

Kate haalde opgelucht adem toen ze met haar beide benen op de grond stond. "Heh, ben er weer" zei ze en haar handen gingen gelijk naar het touw wat rond haar middel nog zat. Ze trok het eraf en gooide het terug naar Vashti. Ze vroeg zich af of ze altijd een touw bij zich had.

Vashti ving het touw, stopte het weg in haar buidel en klom zelf snel en lenig naar beneden. Toen ze nog een paar meter boven de grond was sprong ze en landde met een zachte plof naast Kate. ' zo, dat ging gemakkelijk' zei Vashti luchtig. Ze keek Kate aan en grijnsde toen. 'zin om wat te drinken? ik trakteer.' zei ze tegen haar.

Kate zag het anders in dan Vashti. Voor haar gevoel was het helemaal niet gemakkelijk en zoals ze in gedachten had gegaan, maar ze was blij dat ze weer op de grond stond. De rest deed er niet toe. Kate glimlachde naar Vashti. "Oke, waarheen?" vroeg Kate aan haar.

' eeh we kunnen bij mij thuis? Dat zal Saphira ook wel leuk vinden als ik weer terugkom en ook nog iemand mee breng.' zei ze glimlachend naar Kate. Ze veronderstelde dat Kate wel wist dat Saphira haar draakje was. Ze keek rond en zag dat de mist al voor het grootste gedeelte weg was. Misschien kon ze nu wel de weg terug vinden.

"Is goed, dan zie ik nog wat anders dan cafeetjes en herbergen" zei Kate en ze glimlachte even. Ze was benieuwd wat voor huis Vashti zou hebben. Kate volgde Vashti haar blik en zag dat de mist langzaam verdween.

' oke, kom mee dan.' zei ze vrolijk net alsof er helemaak niks gebeurd was. Het was wel even lopen naar haar huis, maar ze konden onderweg ook praten. Ze begon in de richting te lopen waar ze dacht dat de uitgang was. Ze keek even achterom naar Kate of die achter haar aan kwam of dat ze een hele verkeerde kant op liep.

Kate keek door het kleine beetje mist wat er nog over was en liep achter Vashti aan. Even later versnelde ze haar pas en ging naast Vashti lopen. "Hoe gaat het met jou?" vroeg ze aan haar om een gesprek te beginnen.

' oh alles gaat wel zijn gangetje' zei ze vrolijk. Ze bedacht zich dat ze vrolijk was, omdat het goed ging tussen Ren en haar, maar dat werd onderdrukt door haar visioen over haar moeder die toen heel slecht nieuws had. ' en jij, gaat alles goed met jou?' vroeg ze aan Kate terwijl ze rondkeek over het kerkhof waar de mist nu helemaal verdwenen was. Ze zag de grafsteen met haar bloem ervoor en glimlachte voordat ze weer verder liep.

Kate glimlachte even en keek naar de grafstenen die ze tegen kwamen. Het zag er vredig uit als er een bloemetje voor was gelegd. "Ja, met mij gaat ook alles goed" zei Kate en ze wist niet echt iets bijzonders om te vertellen.

Ze liepen door tussen de graven totdat Vashti de uitgang zag. ze keek even achterom naar het kerkhof dat er nu vredig bij lag in een zwak zonnetje voordat ze naar buiten stapte. ' welke krachten heb jij eigenlijk?' vroeg ze aan Kate terwijl ze over straat liepen.

verder bij huis van vashti?

Ja
--
Kate was ergens opgelucht dat ze nu bij de uitgang waren. Ze hield er van om over het kerkhof te lopen maar ze was bang dat mensen haar zouden herkennen als ze er lang liep. "Water en helen" zei Kate tegen Vashti. "En jij?" vroeg ze met een nieuwsgierige blik in haar ogen.