Het Kerkhof

Opeens werd het helder voor Akira. Ze klapte in haar handen en keek toen naar Cole. 'Ik snap het nu helemaal.' Akira was vreselijk blij dat ze nu eindelijk door had, bij wie Cole langs was geweest. 'Je bent naar een hutje buiten Yuka geweest. Naar een vrouw. En die vrouw is oud.' Ze wist het nu zeker, waar hij naartoe was geweest. 'Je bent naar je Oma geweest!'

Meteen proestte Cole het uit van het lachen. Als Akira wist hoe ver ze er langs zat dan zou ze zich ook diep schamen. Cole vroeg zich af hoe ze daar op kwam. Na een paar minuten lachte Cole al wat minder en zei hij ´´nee net niet´´. Hij probeerde serieus te kijken maar wist zelf eigenlijk al dat het niet zou lukken.

Toen Cole opeens begon te lachen snapte Akira er helemaal niks meer van. 'dus je was niet bij je Oma...' Dit werd alleen maar ingewikkelder. 'w-wacht!' Ze dacht nog eens na, in het bos, buiten Yuka, een hutje, een oude vrouw.....'Iyona..' Ze sloeg haar hand tegen haar hoofd aan, wat was het stom dat ze dacht dat hij naar z'n Oma was. Hij was natuurlijk ook naar Iyona geweest. Het was namelijk ook te toevallig als er presies nog een oude vrouw in het bos zou wonen.

´´Ja net zoals jij´´ zei Cole opgelucht dat Akira het eindelijk door had. ´´Jij bent toch ook een van de strijders want anders moet ik je vermoorden´´ zei Cole op een toon. Hij wist zelf niet of het als grap bedoelt was of dat hij het echt zou gaan doen als het zo was.

'Ja klopt.' Akira schrok van wat Cole daarna zei. 'W-w-wat ga je me vermoorden...' Ze deed een stap achteruit. 'Dus je bent toch een Zombie!' Ze dacht er al niet meer over na dat Cole had gezecht. -wand anders-
'Nee dat kan niet wand dan kan je niet van Iyona weten...' Akira bedacht zich dat ze nu alweer stom bezig was. '...whaa oh sorry nee natuurlijk ben je geen zombie...sorry..'

Cole zuchte en keek naar Akira. Begon ze nu alweer over die zombies dacht Cole. Hij bekeek haar goed ze zag er niet bijster slim uit en ook niet mega lenig wat zou dan zijn waarmee ze kon vechten. Cole zat zo in gedachten verzonken dat hij niet eens merkte wat Akira zei. Pas na een paar minuten zei hij ´´eh ja het is al goed´´.

Een beetje somber staarde ze naar de grond. 'Ja sorry...Op zo'n kerkhof word ik gewoon een beetje zenuwachtig...' Waarschijnlijk zou Cole haar ook wel heel raar vinden. Ergens snapte ze dat wel, ze was ook weer raar bezig geweest. En ze verpeste haar eerste indruk bijna alteid wel, dus zou het wel logies zijn als hij haar raar vond. '...Wat zijn jou krachten..?'

´´Ehm vertel jij ze eerst maar dan doe ik dat ook´´ zei Cole. Door zijn soldaten opleiding zou hij dat toch vragen. Misschien was het raar voor sommige mensen maar logisch voor Cole. Toch was Cole blij dat hij nog een strijder kende ook al liet hij dat helemaal niet zien.

Akira vond het een beetje raar dat hij het weer aan haar vroeg. 'umm oke. Ik heb Aarde en Ijs als krachten.' Zei Akira ergens toch wel een beetje trots, wand ze vond het toch wel hele goede eigenschappen. 'En vertel je nu welke jij hebt..?'

´´Water en ijs´´ zei Cole droogjes. Het werd was een gewoonte voor hem om niet overal trots op te zijn wat hij kon. ´´Dan hebben we allebei dus ijs´´ zei Cole terwijl er een lachje op zijn mond verscheen. Hij had het helemaal eigenlijk niet van Akira verwacht om het zelfde element als Cole had.

'Yep.' Zei Akira, ze had wel verwacht dat er meschien andere mensen waren met hetzelfde element. 'Kan jij er al goed mee omgaan..?' Ze bedacht zich dat Cole het meschien weer eest aan haar zou vragen en antwoorde er zelf maar eerst op. 'Bij mij lukt het wel al een beetje met het ijs. Ik heb ook al een manier bedacht om niet uit te glijden op het ijs.'

´´Ik heb nog niet echt geoefend´´ zei Cole. Dat klopte wel als je het over zijn krachten had. Nieuwschirig keek Cole naar Akira en vroeg ´´welke tactiek dan´´. tacktiek was misschien niet het juiste woord ervoor maar zo was Cole nu een maal.

'Oh.' Akira had verwacht van iemand als Cole dat hij meschien al heel veel geoefend zal hebben, maar blijkaar dus niet. 'Nou ik he m'n schoenen aangepast.' Ze pakte haar been vast en liet de onderkant van haar zool zien. Ze had een soort ijzere plaatjes met anti slip op gemaakt. Ze glimlachte , ze was blij dat ze zoiets had bedacht.

Cole keek naar Akira schoen en zag wat ze gedaan had. ´´Slim ´´zei hij . Niet mega bewonderend omdat dat Cole gewoon niet was meer op zijn eeuwige drooge toon. ´´Maar kan je niet met steen punten erin maken als je het nodig hebt´´merkte Cole op.

Akira dacht na over Cole's vraag. 'hmm eigelijk vind ik dit gewoon handiger...Maar het zou ook kunnen.' Ze zette haar voet weer op de grond en schoof hem een een beetje heen en weer.

´´Dat moet je natuurlijk ook zelf bepalen´´ zei Cole terwijl hij zijn schouder op haalde. Hij kon niet de baas over iemand spelen en zeggen dat ze dat moest doen. En misschien als je krachten nog niet onder controle hebt zou het ook moeilijker zijn.

New

______

Rustig en in stilte liep Githa rond. Ze had vandaag een van haar weinige jurken aan. Die hing licht om haar dunne lijf waardoor alle dingen mooi uitkwamen. Ze wist niet waarom ze op het kerkhof kwam maa het gaf haar veel rust. Githa wist niet of ze nu juist wilde dat ze iemand tegen kwam of juist niet. Ze wist wel dat ze hier zichzelf kon zijn en rustig kon zingen en neurien zonder dat ze de anderen stoorde. Ook kon ze rustig nadenken over hoe het verder moest met de eens zo grote, machtige familie Valencia. En ze kon denken over haar belofte.

Githa zag een mooie boom in een soort middelpunt maar zag er vederopook een dus dit zou niet het middelpunt zijn. Githa glimlachte, ze ging tegen de boom aan zitten en streek haar jurk even glad. Hij was zwart, een van de weinige jruken die ze al had was zwart en dat voelde erg prettig. Githa had een tasje meegenomen waar een glazen fles met water in zat. Githa draaide de dop open en nam een paar slokjes. Een paar druppels gleden langs haar mond over haar kin op haar jurk wat lekker koel was.

new
---
Kate liep stilletjes over het kerkhof. Ze kwam hier niet om een bloemetje neer te leggen zoals de meeste mensen deden. Ze kwam hier voor de rust die ze hier kon krijgen en de mooie treurwilgen die perfect waren om na te tekenen of te schilderen. Dit was voor haar een doodnormale plek, waar ze af en toe wel eens kwam. Misschien kwam het omdat ze al bij veel begrafenissen in haar leven was geweest dat ze dit als haar plekje beschouwde. Of ten minste een deel van haar plekje. Haar echte plekje op het kerkhof is een grote treurwilg waar je goed in kan klimmen en als je je best doet en goed je evenwicht kan bewaren misschien ook nog de top te behalen. Daar liep ze nu heen terwijl ze om zich heen keek. Door de dunne mist was er niet veel te zien, maar ze kende het kerkhof goed genoeg om op haar gevoel te lopen.

Vashti liep langs de graven van het kerkhof. Ze had de gewoonte om een kerkhof op te gaan als ze er een zag en bij de naam die haar het meest aansprak een bloemetje neer te leggen. ze vond dat respect ook bij de liefde hoorde. ze bekeek alle graven en de namen die erop stonden en op een gegeven moment stopte ze bij een kleine grafsteen. op de steen boven de datum van dat zijn leven begon en eindigde stond ene Sikoh Makiau. Vashti glimlachte door een paar tranen die uit haar ogen ontsnapte heen. ze legde een mooie bloem die ze geplukt had voor de grafsteen. 'rust in vrede, Sikoh' dacht Vashti zachtjes. Haar broertje, de naamgenoot van deze man, waarvan ze nog niet zo lang geleden gehoord had dat hij een paar jaar terug omgekomen was in een gevecht. 'Deze man heeft tenminste een lang leven gehad voordat hij is gestorven' dacht Vashti nadat ze de datums las die onder de naam stond. ze glimlachte nog even terwijl ze haar tranen wegveegde. Toen liep ze verder.

Kate stopte op een gegeven moment met lopen en knipperde met haar ogen om nog wat door de mist te kunnen zien. Met haar handen voelde ze aan de stam van de boom die erg dik was. Yep, dat was zeker haar boom. Ze wist precies waar alle takken zaten en begon erin te klimmen. Ze kon zich niet voorstellen dat het ooit iemand gelukt was om sneller dan haar in deze boom te klimmen omdat ze hem kende als geen ander. Ze bleef even op een dikke tak zitten en vroeg zich af of ze nou nog wel zulk mooi uitzicht zou hebben van de top van de boom met deze mist.

Vashti liep verder soms struikelend als er iets op de grond lag. Ze kon niet veel zien in de mist en liep daarom dus op goed geluk naar de uitgang. Maar waarschijnlijk helemaal verkeerd, want ze liep zowat tegen een boom aan die ze nog niet eerder had gezien. gelukkig had ze er alleen met haar voet tegen aan geschopt en was er niet volop tegen aangelopen. 'Dit gaat zo niet werken' dacht Vashti. plots voelde ze met haar telekinese ergens boven zich iemands gedachten. ze keek omhoog maar zag niks door die rotmist.

Kate was na een tijdje verder klimmen bijna bovenaan de top van de boom aangekomen. De mist hinderde haar nu wel degelijk omdat de takken verder naar boven steeds dunner werden en ze ze niet meer goed kon zien. Het leek haar geen verstandig idee om verder te klimmen, maar ze wou wel graag het uitzicht hebben vanaf bovenop de boom. Voorzichtig stapte ze op een tak die meteen ging kraken toen ze erop stapte. Om haar evenwicht te bewaren klampte ze zich vast aan een tak die ze in de buurt voelde zitten maar die brak ook af. Ze kon zich inhouden om geen kreetje te slagen wanneer de tak die ze vasthield naar beneden viel en durfde niet na te denken over hoe lang de tak waarop ze stond haar nog ging houden.

Vashti keek verbaasd toen een tak rakelings langs haar heen scheerde. Ze voelde de bange gedachte boven haar en begreep de situatie meteen. Maar ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze gaan klimmen om de persoon die boven haar zat te helpen of moest ze hier beneden blijven. Ze besloot om maar te gaan klimmen. Ze zocht zo snel als mogelijk was in deze mist de takken om naar boven te klimmen.

Kate hoorde nog meer kraken en bleef stokstijf zitten. Nu kon ze beter zich niet verroeren en hopen dat ze haar evenwicht niet verloor. Ze fronste haar wenkbrauwen toen het gekraak maar door bleef gaan. Dat kwam in ieder geval niet van haar. Er zat iemand onder haar te klimmen. Het liefst wilde ze wat zeggen of roepen maar haar keel leek te zijn vastgeplakt en ze wist niks uit te brengen. Ze boog haar hoofd een stukje om om zich heen te kijken maar zag niks, mede door de mist.