Het Kerkhof

Her kerkhof is niet bepaald de gezelligste plek waar je kunt zijn maar wel een mooie plek. Hier en daar tussen de stenen en om het kerkhof staan lange treurwilgen. Overal staan graven maar er is een plek waar de speciale mensen van Yuka worden begraven, bevoorbeeld de burgemeesters en zeer rijke mensen die voor een plekje hebben betaald. Er zijn ook normale graven. In de avond moet je er niet komen, dan schijnt het te spoken en er zitten dan ook allemaal tuig. Het is meestal rustig op het kerkhof.

Regels ; geen graven vernielen. En je kunt er beter niet in de avond rondhangen.
max aantal personen ; er is geen maximum maar niet té veel
rang ; geen

Kalm slenterde Aisha over de hobbelige grond . Ze keek naar de grafstenen die onder het mos zaten en scheef stonden , het zag er zo uit als de kerkhoven die in sprookjes beschreven werden . Er hing een duistere sfeer die haar aan het klappertanden maakte . Toch liep ze verder , het was een prachtige plek om tot rust te komen . Teminste , dat dacht ze . Op haar rug bungelde haar tas die eens een keer bijna leeg was . Seyoung zat in haar capuchon , zo klein was hij nog . In haar tas zaten een tekenblok , een geslepen potlood en een stukje houtskool . Ze wist nog niet of ze ging tekenen , maar het was gewoon voor het geval als er een idee opkwam .

Owen liep met een tas aan zijn schouder over het kleine zanderige slingerpaadje. Hij liep een eintje naar de speciale graven en naar de naast elkaar liggende graven van zijn ouders. "Hoi pap, mam..." Hij moest een snik onderdrukken "...ik...ik...wilde dat jullie er weer waren..." en met tranen in zij ogen legde hij meegebrachte lelies op de graven. "..wetn jullie al dat Mainde gaat trouwen? Ik sprek ook namens haar als ik zeg dat we willen dat jullie erbijkunnen zijn..." en hij zat met een brok in zijn keel. Hij ging op zijn knieen zitten en dacht aan de enige herinneringen an zijn moeder, geen gezicht, maar meer een gevoel, en de herineringen aan zijn vader, ookal was hij aan de drank geraakt, Owen had nog steeds leuke herinneringen aan hem. Snikkend met tranen in zijn ogen dacht hij aan die herinneringen en gevoelens.

Aisha stopte bij een boom die al behoorlijk scheef stond . Hij zag er treurig uit maar daardoor maakte het hem juist prachtig . Met haar rug ging ze er tegenaan staan , zakte door haar knieën , deed ene voet onder haar kont vandaan en toen de andere . Even keek ze om zich heen en zag een jongen verdrietig bij een graf staan . Ze bleef kijken maar zei niks . Dat was niet nodig . Vaag herkende ze de jongen van de meetparty maar wist zijn naam niet . Toen richtte ze zich op het magische uiterlijk van het kerkhof en haalde haar tas van haar rug vandaan . Ze trok de touwtjes open en haalde haar tekenblok , het stukje houtskool en het potlood eruit . Een tijdje bleef ze naar het lege fel staren maar na een paar minuten begon ze ijverig te tekenen .

Een paar minuten later stond Owen ,de tanen uit zijn ogen vegend, op. Andrew klom uit een boom door het ruiken van een andere draak, waarschijnlijk was het wel veilig. Owen liep naar het tekenende meisje, dat ook op de meetparty was geweest. "Hoi, ik ben Owen. V oor je het vraagt, mijn ouders liggen daar." Vertelde hij ietwat treuriger dan normaal"Wat teken je?" en hij ging nieuwschierig over haar schouder kijkend naast haar zitten.

Aisha schrok op uit haar werk . Ze was zo druk bezig geweest dat ze hem, niet had horen aangekomen . ' Oh , ik ben Aisha en ik maak gewoon een schets van het kerkhof ' zonder op te kijken . Ze vond hemniet zo intressant , ookal waren zijn ouders gestorven . Ouders boeide haar niet zo . Met korte bewegingen maakte ze een graf die voor haar stond .

Rose trapte tegen een steentje dat op het pad van het kerkhof lag. Eigenlijk wist ze niet wat ze hier deed. Waarschijnlijk wilde ze gewoon eens een kijkje nemen. Al haar familie leden lagen niet in Yuka, maar onder de zode in Fortuna. Tenminste de leden die ze gekend had, van de rest wist ze maar weinig af zelfs niet waar die leefde voor dat haar grootvader een rijkdom verschaarden.

Kate zat op een grafsteen en dacht na. Het kon haar niet veel schelen dat er onder haar een dood persoon lag. Ze keek naar de lucht en wiebelde met haar benen.

"Mooi hoor" en Owen liep verder over het pad "Hoi Rose." riep hij haar toe, hij verwachte een scherpe reactie, Andrew vloog gelijk op hem af en zat beschermend op zijn schouder.

Rose gleed met haar handen over een verweerde grafsteen, maar voor ze het naamplaatje kon lezen schrok ze van een stem achter haar. "Owen" riep ze kwaad terwijl ze zich geschrokken omdraaide. "En wat doe jij nou weer hier?" haar stem klonk zacht uit eerbied voor de mensen die begraven lagen maar dat deed niks onder voor haar kwade ogen.

"Ik ben bij mijn ouders geweest. Mijn moederl lag hier omdat ze hier geboren was, en mijn vader ligt ernaast. Wat doe jij hier?" Owen keek haar aan, waarom was ze altijd kwaad op hem, wat heeft hij haar ooit kwaad gedaan. Andrew keek TRose verbaasd aan, dat meisje was boos op Owen, maar hij niet op haar. Vreemd dit trok zijn aandacht wel.

Rose zuchte, ze voelde altijd een vreselijk irritatie gevoel opborrelen als ze hem tegen kwam. Waar dat vandaan kwam wist ze niet maar het was gewoon een standaard gevoel van hem als ze hem zag. "Dat gaat jou niet aan" antwoorde ze snibbig terwijl ze zich oer het graf boog waar ze voor stond. 'Anton Li' was de naam die op de zerk preikte.

"Oke dan, nou doeg" En hij liep snel weg. Waarom was ze altijd zo geirriteerd als hij er was, Nou ja. Samen met Andrew liep hij het zandpad weer af, terug naar Yuka.

Even keek ze op uit haar tekenen toen ze Rose hoorde snauewen tegen Owen . Het kwam niet in haar op om zich af te vragen waarom ze zo boos op hem was . Ze leek in een soort trans door het magische van het kerkhof . Haar ogen hadden een doffe glans waardoor het leek of ze heel verweg was in haar gedachten en haar mond stond een klein stukje open . Een paar minuten staarde ze vooruit zonder ook maar een gedachte in haar hoofd te hebben . Uiteindelijk ging ze verder met haar tekening .

Kate voelde een koude wind langs haar gaan en die bezorgde haar de rillingen. Het viel haar op van zichzelf dat het haar niks deed om op dit kerkhof te zijn en op zomaar een grafsteen van een dooie te zitten. Ze had respect voor de doden maar was al zo vaak op een kerkhof geweest dat het voor haar een normale plek was geworden. En het verbaasde haar dat er nooit bankjes werden neergezet. Misschien kwam dat ook wel doordat iedereen niet zo lang op het kerkhof bleef. De meesten kwamen er alleen om iemand op te zoeken en een bloemetje neer te leggen.

Aisha voelde bijna niks meer om zich heen . Ze was in haar eigen wereld beland . Het kerkhof leek een met haar en haar handen leken vanzelf te werken . De tekening ging steeds echter te lijken en de levensechte details begonnen op te komen . Nogsteeds was dezelfde wazige blik in haar ogen waarbij je meteen zag dat als je haar aanstootte ze het nog niet eens zou merken .

- nieuw

Sheena liep langs de graven naar de grond te staren. Ze voelde de kille maar ook rustige sfeer van het kerkhof. Ze keek op en haar blik gleed langs de graven. "Takashi Souma" stond er op een van hun. "Oud burgemeester". Sheena zuchtte. Haar ouders hadden nooit begraven kunnen worden. Of misschien waren ze wel begraven, maar dan ergens in Mitda, waar ze geboren was. Ze slikte, ook Eva was niet begraven, dat wist ze. De dorpelingen hadden haar verbrand omdat ze dachten dat ze vervloekt was door Sheena zelf. Ze keek weer naar de grond en haar blote voeten die door het gras liepen.

nieuw

Cole liep over het kerkhof. Hij wou niet naar een graf maar wou stilte en dat kon je meestal op het kerkhof vinden. Hij zoch een rustig plekje achter een paar graf stenen en pakte zijn tekenblok. Snel begon hij te tekenen en er verscheen al snel een mooie schets van de mortuarium wat iets verder stond. Hij was niet echt trots dat hij dit kon omdat hij er weinig aan had maar tog deed hij het graag.

Akira liep langzaam over het kerkhof, en dan echt langzaam meschien haalde een slak haar nog in. Bij elke stap keek ze of er niet ergens een zombie tevoorschijn kwam. Ze hield echt helemaal niet van kerkhof...Maar er waren hier belangrijke mensen begraven, meschien zal ze wel de bloem vinden die ze zocht.. Na een stukje gelopen te hebben hoorde ze de wind, meteen keek ze achter zich maar er was gelukkig niks te zien. Een klein beetje sneller liep ze veder.

Cole hoorde niet het meisje die er aan kwam maar ging gewoon verder tekenen. Dit was het enigste wat hij kon dat hem rustig maakte en misschien zelfs een beetje blij. Toen hij klaar was hield hij de tekening wat omhoog om te kijken of hij mooi was. Meteen zuchte hij en scheurde de tekening af. Daarna verfrommelde hij het en gooide hij het achter zich.

Akira was druk bezig met kijken of er niemand achter haar aan liep.Toen bleef ze even stil staan en keek voorzichtig om. Ze zag Cole zitten. Ze trok helemaal bleek weg bij het zien van de jongen. Was het een zombie...? Die hier zat te wachten op iemand die zo dom was om langs te lopen. 'h-h-halo...?' Zei ze voorzichtig, hopen dat het geen zombie was en hij gewoon zou antwoorden.

Toen Cole een stem hoorde keek hij op. Hij zag een meisje die angstig hallo probeerde te zeggen. Hij trok een wenkbrauw omhoog en vroeg ´´eh waarom ben jij zo bang´´. Hij kende het meisje ergens van maar wist niet meer waarvan. Toch stopte hij voor de zekerheid snel zijn tekenblok weg. Daarna ging hij weer op staan en zei ´´je ziet het namelijk duidelijk´´. Door zijn training werd hij niet snel bang en snapte ook niet waarom iemand voor niets bang.

Akira deed een stap achteruit bij het horen dat hij antwoorde. 'bang..bang..Ja natuurlijk ben ik bang als je over het kerkhof loopt en opeens iets dat op een zombie lijkt ziet zitten.' Ze keek nog even goed naar de jongen, eigelijk zag hij er niet uit als een zombie. Ze ging weer wat rustiger staan. '...Je bent geen zombie he..?'

Cole zuchte diep , hij dacht niet dat mensen nog in zombies geloofde maar blijkbaar wel. ´´Wat denk je´´ zei hij terwijl hij naar zijn getinte huid wees. Hij was al vaker uit gescholden door mensen maar niet voor een zombie. Hoe meer hij eraan dacht leek het steeds grappiger. Uiteindelijk begon Cole te lachen om wat Akira zei.

Akira keek naar Cole's huidkleur. 'Nee sorry zombies zijn veel witter..'
Opeens zag ze hoe Cole begon te lachen, ze snapte even helemaal niet meer wat er grappig was. Zou ze het fout hebben was hij echt een zombie, nee dat kon niet. 'Huh...Wat is er grappig!?' Helemaal in de war bleef Akira Cole aanstaren.