Het Kerkhof

´´Sorry ik had niet gedacht dat iemand nog in zombies geloofde´´ zei Cole die probeerde met lachen te stoppen. Hij bedoelde het niet erg maar om het gewoon eerlijk te zeggen was hij gewoon. Toen hij eindelijk klaar was met lachen vroeg hij ´´ als je er zo bang voor bent waarom ben je dan hier´´.

Akira keek heel even boos. 'Nou ik weet zeker dat zombies bestaan hoor!' Ze werd weer rustig en keek even naar de graven. Hij had wel gelijk het was niks voor haar om op een kerkhof rond te lopen. 'Ik zocht iets...Maar het is hier niet zo'n hele speciale plek, dus kan ik het niet vinden.' Ze keek naar een paar bloemen die naast een graf groeide. Ze vond ze wel mooi, maar het waren niet de bloemen die ze zocht.

´´Wat zoek je dan´´ vroeg Cole zo interseert als hij kon. Hij was hier nu een paar keer geweest omdat bijna niemand hier kwam dus was het lekker rustig. ´´Misschien kan ik je wel helpen´´ vervolgde Cole. Hij probeerde te glimlachen wat nog net lukte. Hij keek het meisje aan wachtend op een antwoord.

Akira dacht even na, zal ze het hem vertellen naja ze deed het maar gewoon. 'Hmm een soort paarsachtige bloem.' Ze was heel even een paar seconden stil en begon daarna veder te praten. 'De bloem groeit alleen op plekken waar wat speciaals is gebeurd. Maar ik ben bang dat deze plek niet zo heel speciaal is.' Zei Akira, stiekem hoopte ze wel dat ze de bloem meschien al zou vinden.

Cole dacht na en herinnerde wel iets over zo´n bloem maar dan in Hesta. Toen hij heel hard na dacht herinnerde hij dat hij wel zoiets gezien had achter mortuarium bij een boom. ´´Ja die heb ik daar achter gezien´´ zei Cole terwijl hij achter de mortuarium wees. ´´Moet ik mee om je tegen de zombies te beschermen´´ vroeg Cole. Hij probeerde aardig te doen ook al kwam het er bot uit.

Akira keek even blij. 'Echt..?' Ze hoopte dat het de goede bloem was. Toen hoorde Akira, Cole iets zeggen over of hij meeging..Akira dacht even na het zou best kunnen, dat als ze straks om de hoek liep ze opeens werd aangevallen door een zombie. Akira glimlachte even heel lief. 'Ja ehh, dat zou wel fijn zijn...Als jij dan maar voorop loopt...'

Cole knikte en pakte zijn tas op. Hij liep daarna meteen naar het mortuarium. ´´Schiet wel op´´ zei Cole. Hij had eerder in een boek over de boom gelezen. ´´Het verhaal van de draken Ying en Yang´´ mompelde Cole hard op. OP de een of andere manier onthoude hij precies het verhaal.

Akira bleef heel even staan en keek naar hoe Cole al begon te lopen. 'Ja ik schiet op!Ik blijf hier dus echt niet alleen staan.' Snel liep ze achter Cole aan. En herhaalde nieuwschierig wat Cole zei. 'Het verhaal van de draken Ying en Yang..?' Ze vroeg zich af wat het was, en of het iets met de bloem te maken had.

Cole draaide zich om en liep toen achter uit. ´´Laat maar gek verhaal draken bestaan niet´´ zei hij vluchtig. Hij had zelf een draak maar wist dat dit geheim moest blijven. Daarna draaide hij zich weer om naar de boom. Ze waren er nu bijna en je zag al iets paars bij een van de takken zitten.

Verbaasd keek Akira naar Cole. 'Draken bestaan ook al niet volgens jou?' Akira had nog niet echt door dat hij ook een van de mensen was die bij Iyona was geweest. 'Net zoals ik in zombies geloof, geloof ik in draken.' Zei Akira. Ze keek even om voor de zekerheid of er geen zombie achter hun aan zou lopen. 'Maar wil je het verhaal echt niet vertellen..?' Ze was gewoon hardstikke nieuwschierig nu en wou het gewoon graag weten.

Cole keek om en zei met een lach ´´oke dan´´. Hij liep alleen een stukje verder en stopte bij de bloem. Daar ging hij zitten om het verhaal te vertellen. ´´Lang geleden waren er een tweeling draken´´ begon Cole. ´´Ze brachten rust en stonden voor Ying en Yang tot de oorlog uit brak. Yang ging vechten in de oorlog en Ying wou de mensen helpen om sterker te worden. Dus gingen ze uit elkaar een richting Hesta ander hierheen. Uiteindelijk werden ze allebei gedood door mensen´´. Cole stopte even met het verhaal en zei toen ´´en toen waren er geen bladzijdes meer´´.

Akira was blij dat Cole het verhaal wou vertellen. Ze ging tegenover Cole op de grond zitten en luisterde. Ze luisterde aandachtig naar het verhaal en bleef toen hij klaar was heel even stil. '....Hoe bedoel je geen bladzijdes meer?' Zei Akira, waarom zal het verhaal zo stoppen..

´´Geen idee, er miste wat pagina´s´´ zei Cole. ´´Maar ieder geval ze zeggen dat dit de boom is waar Ying is gestorven´´ zei Cole terwijl hij naar de bloem wees. ´´Is dat hem of heb ik het fout´´ vroeg hij. Hij hoopte dat het de goede was maar je wist het nooit zeker.

Akira vroeg zich even af waarom die bladzeiden zouden missen. Toen richtte ze zich op de boom, het waren inderdaad paarse bloemen. Ze liep naar de laagste tak en keek naar de bloem, het leek heel erg op de bloem die ze zocht. Ze plukte een van de bloemen en keek er naar. Teleurgesteld liep ze terug naar Cole. 'Het is inderdaad de juiste bloem...' Zei ze. Ze keek heel even naar de paarse bloem. 'Maar ze zijn te oud ben ik bang...waneer de bloemen ouder zijn, zijn ze niet meer zo goed.' Ze keek naar het midden van de bloem waar een zwarte tint was. 'Deze boom is al heel oud denk ik.' Ze keek naar de grote boom.

´´O jammer´´ zei Cole emotieloos. Hij had zelf eigenlijk wel een idee waar die bladzijden zouden blijven maar dat had er mee te maken waar hij het boek vond en dat zou hij echt Akira nooit vertellen. Hij bekeek even de boom en zei ´´misschien net zo oud als het verhaal´´.Cole keek even naar Akira het leek wel of ze wel iets had waardoor ze kon vechten maar Cole kon het ook fout hebben.

Akira knikte een beetje automaties. 'Ja meschien wel..' Ze trok haar schouders op en draaide zich om naar Cole. 'Gewoon een vraag..Maar woon jij hier in Yuka..?' Akira had heel even gedacht dat Cole op het kerkhof woonde of zoiets. Maar dat had ze ergens wel weer een raar idee gevonden.

´´Nergens ´´ zei Cole nuchter. Hij was wel gewend geraakt in alleen rond reizen dus was het makkelijk en helemaal niet raar voor hem om te zeggen. Daarna keek cole Akira aan en vroeg ´´en jij woon jij hier of ben je hier voor een speciale reden´´.

Ergens vond Akira het wel raar worden. Een jongen op een kerkhof, die eigelijk nergens woont. Straks was hij echt een zombie! 'Ik kom uit Kosta.' Ze tweifelde even, maar ze kon waarschijnlijk wel zeggen dat ze hier met een rede was. 'Ja ik ben hier met een speciale rede.'Ze was heel even stil en praate toen weer veder. 'En ben jij hier met een rede..?'

Cole knikte rustig en zei ´´een rede ja´´. Cole bedacht dat ze misschien wel voor dezelfde reden hier waren. ´´En welke reden dan´´ vroeg hij benieuwd. Als ze het zou ontkennen dan zou het logischer zijn dat Akira ook een strijder was. Teminste dat dacht Cole dan met zijn logica.

Akira had nu geen idee wat ze moest vertellen. Eigelijk kon ze haar reden niet aan Cole vertellen. 'Nou....umm.' Akira dacht even na wat ze zou vertellen, ze had inmiddels al gezegd dat ze hier voor een speciale rede was. 'Ik...Ging bij iemand langs..ehmm'. Dit was best iritand ze kon niet vertellen dat ze hier voor Iyona was..

´´Wat toevallig ik ook´´ zei Cole. Hij vond het wel leuk iemand uit de kast lokken. HEt kon toch geen kwaad om te doen. Hij keek Akira in haar ogen aan. ´´Ik kwam eigenlijk voor iemand die net buiten Yuka woont´´ zei Cole.

Akira keek verbaasd naar Cole. 'Echt..?' Ze vroeg zich heel even af of hij meschien ook bij Iyona was geweest. Of meschien was hij gewoon bij iemand anders geweest buiten Yuka. '.....Die gene waar je langs ging...ehmm. Woont die gene niet toevallig in het bos..?' Akira dacht dat ze eigelijk nu al te veel praate, straks ging hij nog vragen waarom ze dat vroeg. Dan zou ze waarschijnlijk al helemaal niet goed kunnen antwoorden.

´´ Ja toevallig wel´´ zei Cole . Hij onderdrukte een lach omdat hij al lang door had dat Akira ook een strijder was. Hij vond het wel een keer leuk om iemand te plagen. ´´Ja in een klein hutje´´ zei Cole droog. Hij wachte rustig af oop wat Akira zou doen en jhaar reactie was.

Akira wist nu even niks te zeggen. Was hij gewoon stomweg heel toevallig ook in het bos op bezoek geweest bij iemand die in een hutje woont. 'He...oh...hoe...' Akira zuchte ze was nu echt helemaal in de war. 'Ik snap het helemaal niet meer, sorry.' Ze ging even met haar handen in haar haar en staarde even naar de lucht. 'Je bent bij iemand op bezoek geweest, die in het bos woont, in een hutje...?'

Cole trok een wenkbrauw op. Zo moeilijk was het toch niet te begrijpen dat iemand op bezoek ging bij een vrouw in een hut. Hij wou zuchten zoals hij zo vaak deed maar hij hield het nog net in. ´´Ja´´ zei Cole hopend dat Akira daar iets aan had. ´´Ze was best oud maar kon goed voor zich zelf zorgen´´ vervolgde Cole rustig.