De duistere fabriek

Jullie hebben vast wel eens van die duistere spookverhalen gehoord die de ronde doen over de fabriek. Niemand komt er en het staat al jaren leeg. Zolang al dat niemand zich eigenlijk herinnerd wat er eigenlijk was. Mensen blijven er dus weg, zelfs de meest heldhaftige of armen. Ook elke dronkeman weet hoe je daar niet komt. Het geeft zo'n duistere kracht. Ik hoor sommige van jullie al denken: Een prima trainingsplek. Dat klopt wel. Maar wees gewaarschuwd het staat midden in de stad en alleen s'avonds kom je er ongezien. Maar of je het gelooft of niet er is daar iets gaande. Iets duisters.. Zo iets duisters dat Draken niet in de fabriek kunnen komen.. Dus wees gewaarschuwd want:
Het leeft!

Personen: Het is een grote fabriek met vele gangen maar max. 13
Rang: Maakt niet uit.
Regels: Geen, maar let op Draken kunnen er niet in.

Aris liep laat in de avond over straat ze had niet gedronken en Darweimn was niet bij haar. Haar mantel zweefde achter haar aan door de snelheid waarmee ze liep. Soms keek ze om zich heen maar meestal strak voor zich uit. Ze had gehoord over spookverhalen dus wilde ze erheen en uitvinden wat wel en niet waar was. En natuurlijk om te trainen. Zoliep ze door tot ze voor de grote hoge fabriek stond. Langzaam keek ze helemaal omhoog en klom over het hek heen snel doorlopend naar de deur die krakend openging voordat ze die had aangeraakt. Aris bedacht dat her de wind wel zou zijn want ze hield niet van spookgedachtes.

Jack staarde emotieloos naar Aris die zonder veel moeite de fabriek betrad. 'dwaas...' Hij had geen behoefte om haar achterna te rennen om te zien of ze er wel levend terug zou uit komen. Waarom zou hij ook? Op het moment dat hij zich wilde omdraaien herinnerde hij zich ergerend aan het feit dat ze een wederdienst van hem verschuldigd was. Hij kon er zich niet veel meer van herinneren maar hij wist wel dat ze hem had helpen naar huis dragen zodat hij niet zou dood bloeden op straat. Aris had hem niet aan zijn lod overgelaten dus zijn schuldgevoel brokkelde op. Hij zuchte diep en twijfelde of hij wel wilde naar binnen gaan waar hij ooit had moeten werken onder zwaare omstandigheden. Hij wist dat er veel herinneringen zouden terug komen spoken in zijn hoofd maar Jack kon het niet langer verdragen dat Aris daar roekeloos rond liep te dwalen. Geërgerd beet hij op zijn tanden om vervolgens niet veel later in de schaduwen te verdwijnen van de fabriek. Krakend opende de deur zich en een zwarte schim flitste naar binnen.

Aris was ondertussen binnengekomen en had een kaars of lamp gezocht en een klein kaarsje met een luciferdoosje gevonden. Nu liep ze in het zwakke licht rond en bekeek de dingen. Ze vroeg zich af wat hier was gebeurd vroeger en bedacht dat ze wel de enige kon zijn. Toch was ze op haar hoede wat ze van zichzelf best vreemd vond. Ze liep langs een raam dat kennelijk opengebroken was en de vlam werd uitgeblazen waardoor ze tegen iets aanliep.

Aris merkte dat het een raam was en duwde het weg. Voorzichtig liep ze door. Ze vond het erg spannend wat haar opwondt. Ze had de neiging om te gaan lachen maar vond dat niet zo gepast. Met een lichte tred dwaalde ze door de hoofdgang. Haar ogen waren inmiddels gewend aan het donker dus zag ze vrij goed.

New
________________

Aris liep met haar kap over haar hoofd getrokken. Het was zo'n avond waarbij men niet graag buiten was. Zo'n avond waarop je Aris altijd buiten zou vinden. Ze was steeds minder op haar slaapplek bij Jack. Ze zwierf veel rond wat Darweimn soms verontrustte. Ze was erg teruggetrokken geworden. Ze had een tas mee waarin haar boek zat. Ze sprong over het hek heen waar het wat lager werd.

Wyvern liep door Yuka, zoals gewoonlijk ingepakt(x]). Hij liep langs een gebouw, toen hij er net langs liep zag hij dat er iemand op het terrein stond. Langzaam liep hij terug, zonder een enkel geluid te maken, en als er geluid was moest het lijken alsof het de wind was die door de bomen ruist. Hij keek vanachter een hek, aan de vorm van de persoon te zien was het een meisje. Wyvern klom snel over het hek en kwam aan de andere kant op de grond. Daar verstopte hij zich achter de eerste de beste struik en hij keek naar het meisje. Langzaam ging hij naar een andere struik en verstopte zich daar achter.

Aris dacht dat ze iets hoorde maar gaf de wind het voordeel van de twijfel. Toch keek ze nog een maal om zich heen om zich ervan te verzekeren dat er niemand was. Ze kon zo snel niemand ontdekken. Haar ogen waren inmiddels gewend aan het donker. Aris deed haar kap niet van haar hoofd af en haar rechterhand rustte gespannen op het gevest van haar zwaard. Klaar om te trekken als dat nodig mocht zijn.

Wyvern keek naar het meisje wat om zich heen keek. Als hij snel was kon hij dichterbij komen, daarvoor moest hij wel de veiligheid van de struik achter zich laten. Hij riskeerde de kans maar en sloop achter de struik vandaan. Langzaam ging hij hij naar een struik die 5 meter van het meisje verwijderd was. Daar verstopte hij zich weer, eigenlijk wist hij ook neit waarom hij dit deed, misschien was het automatisme, of wilde hij gewoon weten wat deze persoon in de nacht op het terrein van een verlaten fabriek deed. Vandaar keek hij toe, vanuit de struiken.

Aris bedacht dat het niets was en liep onhoorbaar door. Met een zachte tred. Snel kwam ze bij de half weggerotte deur aan en glimlachte. Nog eenmaal keek ze achter zich waarna ze de deur open deed. Die krakend en piepend openging. Ze liet hem open, ze wist niet waarom maar was deels bang dat hij er anders af zou vallen. Half op de tast vond ze met haar handen een kaars. Ze riep een vlammetje op in haar hand en stak daar de kaars mee aan. 'Mooi. Even rust..'

Wyvern zag het meisje naar binnen lopen. Hij kwam achter de struik vandaan en rende naar de deur. 'Oké,' dacht hij, 'door de deur naar binnen gaan ligt voor de hand, dar risico neem ik niet.' Hij keek even om zich heen en begon toen om het gebouw heen te lopen. Uiteindelijk kwam hij weer bij de deur aan. Zuchtend keek hij om de hoek van de deur, er was een lichtje te zien, van een kaars. Wyvern liep naar binnen, liep naar het licht, totdat hij er een meter of 3 vanaf stond. Toen merkte hij dat er een meisje bij te lezen zat. Hij liep naar een muur, leunde ertegenaan en zei niets.

Aris voelde een aanwezigheid maar was erg geconcentreerd. Ze wilde haar eigen verhaal herbeleven zonder op iets te hoeven letten. Aris sloeg al gauw een bladzijde om en zag dat dit een tekening was, op de volgende bladzijde. Van haar reis. Al was die nog niet verder afgemaakt. Gelukkig had ze een houtskool staafje mee en begon het lijntje door te trekken naar Yuka en opnieuw langs de weg. Ze glimlachte erbij, het voelde goed om haar reis voort te zetten.

Wyvern besloot het meisje maar alleen te laten. Een stukje verder zag hij een raam, met een beetje geluk zou het zonder geluid open gaan. hij stond op en liep langs het meisje. Als hij de kaars tussen hem en haar zou kunnen houden zou ze hem door het licht niet kunnen zien. Hij sloop naar het raam een keek of het het open zou kunnen krijgen. hij wrikte aan het schuifslot, maar het hout was broos, en het glas niet zo sterk meer. Met een hard gerinkel viel het glas uit het raam, de ene helft buiten, de andere binnen, waar het in nog kleinere stukjes uit elkaar spatte. Wyvern was blij dat hij handschoenen aan had getrokken, die weerhielden de meeste stukjes glas van zijn hand. Geschrokken keek hij naar het meisje, hield zijn adem in, en ging in een donkere hoek naast het raam staan.

'Waarom wilde je weg?' vroeg Aris uit het niets aan de persoon nadat ze het gerinkel hoorde. Ze keek niet op maar haar ogen schoten wel heen en weer en ze klapte het boek dicht. Aris haar stem was zacht maar met een koele ondertoon die ze had overgehouden na al die jaren. Ze ging niet verzitten en staarde naar het glas.

Wyvern zuchtte. "Ik wilde jou niet storen," zei hij na een tijdje aarzelen of hij iets moest zeggen. "Dat zou ik ook niet willen, dus jij waarschijnlijk ook niet." Hij haalde verveeld zijn schouders op. "Ik had trouwens geen flauw idee waarom ik je in eerste instantie volgde, maar dat komt waarschijnlijk omdat ik gewend ben mensen te volgen. Je moet van elke mogelijke gelegenheid gebruikmaken om je talenten te verbeteren." Hij stond een tijdje stil naar haar te kijken en zei verder niets meer.

Aris keek hem aan en sprong op, ze kwam zacht op de grond terecht. Ze keek hem aan en merkte dat ze eigenlijk bijna op gelijke ooghoogte met hem kwam. Ze stak haar hand uit. 'Aris.' zei ze kort. 'Ik zou je trouwens niet kunnen storen omdat ik je niet zou achtervolgen. Ach.. Je doet het best goed.. Al moet je nog werken aan je uitgang.' zei Aris met een knipoog.

"nou alleen voor jou zal ik de volgende keer door de muur lopen," zei Wyvern spottend. "Maar ik laat je voor nu met rust, het was een goede training. Van de fouten zou ik moeten leren. Ik ga nu." Wyvern fronste zijn wenkbrouwen. "Al vraag ik me toch af waarom een meisje zo midden in de nacht op het terrein van een verlaten fabriek rondzwerft." Hij draaide zich om en liep naar het raam. "Tot wederziens meisje," zei hij toen hij door het glasloze raam sprong. Met een flauw glimlachje op zijn gezicht liep hij weg, richting een boom die binnen het het stond, maar met takken die aan de andere kant hingen. Toen hij daar stond draaide hij zich nog om. "Het was me een genoegen je te ontmoeten," riep hij hij bleef even staan om op antwoord te wachten - zo aardig is hij wel.

Aris knikte en vroeg zich af waarom hij zo snel weg ging. Onbewust had ze het gevoel dat hij wist wat ze was. Ze maakte een vuurtje in haar hand om zijn gezicht nogmaals te zien. Ze keek hem aan. 'Zit jij er ook bij?' vroeg ze hem fluisterend. Zijn gezicht lichtte op in het vuur. Aris glimlachtte.

Wyvern glimlachte terug. "Ik zit bij wel meer dingen," zei hij. "Maar ja, inderdaad, waarschijnlijk zit ik er ook bij." Hij keek gefascineerd naar de vlam. "Ook vuur?"vroeg hij. Hij liet zijn vingers langs het vuur gaan. "Mooi," zei hij, "niet veel mensen begrijpen de schoonheid van het vuur." Hij maakte een klein vlammetje in zijn hand die hij aan haar liet zien. "Toch heb ik het altijd mooi gevonden." Hij liet het vlammetje in zijn hand weer doven.

'En teveel mensen zien de wreedheid ervan in.' zei Aris tegen hem. 'Vuur is prachtig en levendig. Maar wat kan je nog meer?' vroeg ze hem. Ze doofde het vlammetje tot een kleine lichtje waardoor ze alleen nog de weerkaatsing in zijn ogen kon zien. Ze merkte dat ze dichter bij hem stond dan ze normaal bij een persoon deed. Maar het was dan ook donker.

'Niet zo gek veel, ik kwam later dan jullie, door...' hij aarzelde even, 'omstandigheden. Vandaar heb ik niet zo gek veel kunnen oefenen.' Hij staarde naar de grond en deed aarzelend een stapje achteruit. Hij staarde naar het flakkerende vlammetje eigenlijk alleen maar om ergens naar te kunnen kijken. 'Wat is jouw andere kracht?' vroeg hij na een tijdje en hij keek weer naar haar gezicht.

Aris glimlachte geniepig. Ze sloot haar hand even en het werd aardedonker. Al snel opende ze haar hand en er kwamen kleine flitsen uit. 'Raad maar.' zei ze met een vrolijke ondertoon. Zo moeilijk was het niet en Aris was in een goede bui. 'En daarna geef je antwoord op mijn vraag.' zei ze serieus. Ze keek hem aan, met een indringende blik.

Wyvern keek even naar de flitsen. 'Het ziet er elektrisch uit,' zei hij na een tijdje. 'Ik heb telekinese erbij, maar daarmee heb ik nog niet geoefend. het is ook nog eens heel ingewikkeld. Ik denk dat je dus elektriciteit hebt... bliksem misschien... Hoe je het ook wil noemen. Iets in die richting.' Hij keek haar vragend aan, maar met een glimlachje op zijn gezicht.

Aris kreeg ook een klein glimlachje op haar gezicht. 'Bliksem klopt. Dus.. Als het je na trainingen even meezit kan je mijn gedachtes lezen?' zei Aris tegen hem. Ze wist nog steeds zijn naam niet, maar dat maakte haar even niet meer uit. Ze sloot haar hand weer en het werd weer aarde donker. Ze vond dat wel prettig maar ze wist niet of de jongen dat prettig vond, daarom maakte ze een klein vuurtje voor hem.

Wyvern grinnikte. "Ja, als het klopt wel," zei hij. 'En als het nou echt goed gaat kan ik al jouw geheimpjes ontfutselen,' hij grijnsde, 'maar als je lief doet doe ik dat niet.' Hij keek naar het kleine vlammetje. 'Als jij het liever donker hebt mag het van mij hoor, het maakt mij toch niets uit.' Hij vond het persoonlijk fijner als er alleen geluiden waren en alles donker was, behalve het beetje licht van de maan en wat er van het verdere licht kwam. 'Maar als je een lichtje wilt vind ik het ook niet erg, jij bent de dame, jij mag kiezen.'