Herberg De zwarte kater

Leonardo knikte. 'Echt wel. Ik heb het veel te lang niet geproefd.' zei hij tegen haar en nam nog een grote slok waar hij bijna in stikte dus begon hij te hoesten en daarna te lachen om zijn domme ongeluk. Tuurlijk moest dat hem weer overkomen.

Rose sloeg geschrokken op de rug van Leonardo. Je moest niet hebben dat er de volgende dag in de krant stond 'Jongen gestorven aan zin laatste slok'. Nee dat klonk niet echt geweldig. "Alles oké" lachte ze toen ze zag dat het weer ging met hem.

Vashti kwam de herberg binnen. Ze had een droge keel gekregen van de lange tocht op Mayflower en nu had ze zin in een lekker koud biertje. Ze liep naar de bar en ging op de barkruk zitten. Ze zag dat de barman bezig was en keek maar even om haar heen. Ze zag Rose met een jongen en nog wat andere mensen die ze niet kende.

(Hells yeah, Nariko gaat knokken )

In een hoog tempo liep Nariko in een drafje de herberg binnen en liet haar blik meteen zoekend door het hele gebouw gaan, voor zover ze alles kon zien. Zoekend liet ze haar ogen over elk persoon dat binnen stond glijden, tot ze bij het juiste persoon uitkwam. Toen ze die persoon gevonden had, liep ze in een wat rustiger tempo naar hem toe, naar be bar, waar hij met een pilsje voor hem aan zat als een eenzame zak, die al jaren vrijgezel was.
Bij de bar aangekomen, sloeg ze met haar vuist op de bar, vlak voor de man zijn neus, die iet wat geschrokken opkeek. Maar zijn blik veranderde in een gladde grijns toen hij het gezicht van Nariko zag. 'Nee maar, mevrouw Mazakawa, u bent op precies de juiste tijd gekomen,' zei hij met een schorre stem, alsof hij zenuwachtig was.
'Ik kom mijn afspraken altijd na, heer Suyou. Zeker als het om een belangrijke zaak als deze gaat. Want ik heb ik twee weken geleden al betaald en nog steeds heb ik de producten niet in handen,' zei ze en naar mate dat ze verder praatte, begon haar stem dreigender en gevaarlijker te klinken. Met een kille blik in de ogen boog ze wat naar voren toe. 'U gaat mij toch niet vertellen dat u mij opgelicht heeft, heer Suyou? We spreken hier wel over het leven van mijn jonge zuster. En ik ben niet zo een liefhebber van stervende mensen. Zeker niet als het verholpen had kunnen worden,' siste ze en ze keek hem vijandig aan.
'N-nee nee nee! Natuurlijk niet! Het is alleen... dat ik wat meer tijd nodig heb, dat is alles. De medicijnen waar u om gevraagd heeft zijn zeer moeilijk te vinden. Zelfs voor mij als arts zijnde, is het niet gemakkelijk. Volgende week heb ik het zeker!' legde hij uit. Nariko snoof even en sloot haar ogen. 'Bah, de geur van leugens. Ik wil mijn geld terug heer Suyou. Ik ga wel naar een ander, die zich wel aan zijn afspraken houd,' zei ze en stak haar hand uit, waarmee ze duidelijk maakte dat ze in een ongeduldige bui was en snel haar zilverlingen terug wilde.

Vashti had net haar biertje gekregen die ze had bestelt, toen er naast haar een iemand met haar vuist op de bar sloeg. Ze schrok eerst een beetje en keek even om, het was een meisje die iets ouder was als zij. Ze was zo te zien erg boos op de man die naast haar op een barkruk zat en ze probeerde het gesprek te volgen. Ze begreep dat de man iets niet aan het meisje had gegeven en nu wilde zij haar geld terug. Vashti zag dat het meisje woedend was en dacht dat het wel eens op vechten kon uitdraaien. 'He, doe eens rustig!' zei ze tegen het meisje.

Vanuit haar ooghoeken keek Nariko naar de persoon die haar aansprak. Die had wel lef, om zich zomaar in andermans zaken te vestigen, alsof ze wist waar ze over spraak. Onwetende mensen, die te hoogmoedig waren. Mensen waar Nariko nogal een hekel aan had.
'Bemoei je er niet mee, daar gebeuren ongelukken van,' siste ze het meisje toe en richtte zich weer op de man, die het aardig benauwd begon te krijgen. 'Mevrouw Mazakawa, ik zou u het geld met alle respect heel graag terug willen geven, maar,' -'Ik heb het geld toch gegeven? Waarom zou je het nu niet meer hebben?' viel ze hem in de rede. Ze was zeker niet in een geduldige bui vandaag. 'Ja, maar ik heb het geld al geïnvesteerd. In het product dat u wilde kopen. Als u over een week nou terug komt...' probeerde hij nogmaals.
'Ach man, stik in die gladde praatjes van je. Je liegt! En dat weet je zelf ook!' riep Nariko en balde één van haar vuisten. 'Moet ik je misschien uitschudden, zodat ik kan kijken hoeveel geld je werkelijk op zak heb?' voegde ze er nog aan toe en ze kneep haar ogen vijandig samen tot spleetjes.

Sheena opende de deur van de herberg. Ze had hier van een tijdje geleden nog spullen op een kamertje liggen en moest die nodig eens gaan ophalen. Ook moest ze de kamer gaan betalen en ze had het geld. Sheena liep verder en toen pas zag ze Vashti die bij een nogal boos meisje stond. Sheena keek verbaast en liep naar de bar om het geld te geven. Ze keek naar Vashti. 'Hé, Vashti.' Zei ze en ze keek naar het meisje dat boos was, ze luisterde waar het over ging en begreep het meisje volkomen.

Leonardo grijnste. 'Het gaat heel goed.' zei hij grijnzend tegen haar. Leonardo vond haar erg vriendelijk. Hij glimlachte naar Rose en vroeg zich af wat ze allemaal kon en had meegemaakt. Daarna nam hij nog een slok. Bijna was zijn biertje alweer op.

"Gelukkig maar" zei ze terwijl ze zelf ook weer een slok nam. Even viel haar blik op een meisje dat flink tekeer ging tegen 1 van de stamgasten. Die man kende ze wel vaag van gezicht. Ze mocht hem niet. Hij zat altijd overdreven naar 1 van de 2 serveersters te knipogen en kneep ze, als de barman even niet keek in haar billen waardoor zij bijna haar dienblad liet vallen. Een kleine grimas verscheen op haar gezicht. Dat meisje mocht hem wat haar betreft flink op zijn nummer zetten. Lang bleef ze niet naar het tafereel kijken, het was nou niet echt heel boeiend. Voor haar tenminste. Met een blik op het glas van Leonardo zag ze dat hij het alweer bijna ophad "Nu trakteer ik" zei ze voor ze de rest van haar glas naar binnen goot.

Leonardo grijnste. 'Dat sla ik niet over!' zei hij opgewekt. Hij keek even naar het egvecht maar kende beide niet en het was ook niet heel erg interresant of iets in die richting. Het duurde hem allemaal te lang. Hij was meestal zo klaar en liet iemand verlamd achter. Hij gooide het laatste beetje inhoud in zijn keel en zette het glas neer.

Rose draaide zich naar de barman "2 bier" riep ze hard, boven het geluid van de gasten heen. Uit haar zak viste ze een zilveren munt die genoeg waard zou zijn. Wachtend op haar bestelling liet ze hem tussen haar vingers doorgaan "Zo, wat brengt jou hier?" ze keek Leonardo even vragend uit "Een lekker avondje uit?"

Blade lachte speels naar haar. "Zo, wilt deze schoonheid wat drinken" hij gleed met zijn vingers door haar prachtige haren heen. Achter zich voelde hij de blikken van enkele meisjes op zijn rug branden. Dit keer besloot hij alleen op Aisha te letten en niet op andere meisjes.

' Eh , is goed ' zei ze terwijl ze charmant glimlachte . Ze voelde zich meer op gemak bij hem als de dag ervoor . Misschien was het eerst gewoon omdat ze hem nog niet goed kende , tsjaa ze moest voortaan gewoon naar de toekomst kijken en niet naar het verleden .

Dust kwam de herberg in omdat hij zin had in iets te drinken. "Een appelcider alstublieft" zei hij tegen de barman en hij betaalde. Hij zag dat Vashti en nog twee personen een beetje ruzie hadden. Hij had geen zin om te vechten, maar hij maakte het riempje van zijn werpmes alvast los, zodat hij zich nog kon verdedigen.

Hij haalde zijn vingers uit haar haren terwijl hij zich naar de barman draaide die nog bezig was. Het was aardig druk zo te zien. Blade glimlachte naar Aisha, het was lang geleden dat hij echt het gevoel had gehad dat hij weer verliefd was.

Aisha pakte even zijn hand vast . Hij was veel groter als haar en voelde warm en veilig . Lichtjes bloosde ze en keek hem even verliefd aan . Hij was ook zo aantrekkelijk . Toen keek ze weer naar de barman en glimlachte vriendelijk naar hem . Zo te zien merkte hij het ook want hij gaf haar een vriendelijke knipoog terug .

Leonardo grijnste. 'Hm, Ik wilde graag wat bier hebben er eens even van genieten. Ik zit veel thuis te schilderen en dat dan 's avonds bij maanlicht dus slaap ik overdag meestal. Maar dan heb ik weer eens zin in een biertje in plaats van wijn en ik hang weer een heel verhaal op..' zei hij zuchtend om zichzelf.

sorry beetje laat
------------------------------

'ik bemoei me ermee als ik dat wil.' Zei Vashti tegen het meisje. Ze wilde niet dat er iemand tegen haar sprak alsof ze een klein onwetend meisje was. Dat had ze vroeger al genoeg meegemaakt.
' je kan ook een beetje normaal tegen die man doen' Ze keek naar de man en zei daarna tegen hem:' Ik zie ook aan u dat u liegt, en probeer u er alsjeblieft niet onderuit te praten, want dan geef ik deze mevrouw hier gelijk en zal ze u wat harder toetakelen dan ik. Als u nu wil zeggen of het klopt wat ik denk: Ik denk namelijk dat u het geld zelf heeft besteeds aan iets leuks en dat u toen de bestelling heeft afgezegd van deze vrouw hier en toen maar hoopte dat ze niet erachter kwam. is dat waar?' . Ze had zelf al in de gedachtes van de man gekeken en had gezien dat het waar was en wachtte nu op antwoord van de man.

Dust merkte op dat Vashti er opeens veel van wist. Hij dacht dat ze haar kracht had gebruikt. Hij nipte van zijn cider terwijl hij goed oplette. Hij wilde niet graag verrast worden. Als ze begonnen te vechten en die andere meid miste met haar zwaard, had hij geen zin om onnodig gewond te raken.

"Dus je bent een kunstenaar" zei ze geïntresseerd. "Schilderen bij maanlicht" dat klonk wel heel... heel romantisch. "Wat schilder je dan zo al?" vroeg ze nieuwsgierig. Ondertussen werden er weer 2 glazen bier voor hen neergezet door de barman.

'Potretten en landschappen.. Ik probeer heel veel uit, maar die twee lukken me het best..' zei hij vrolijk. Leonardo vond het prettig om over zijn hobby te praten omdat hij er veel van wist maar hij was niet iemand die een heel saai verhaal ging ophangen over een probleem met bijvoorbeeld de dikte van een kwast.

Rose nam een hap uit het schuim op haar bier "Zo portretten, wauw" zei ze jaloers. Als ze iets probeerde te tekenen leek het altijd nergens op. Nouja vaak wel op iets, maar dat was niet wat ze bedoelde.

'Het is niet zo wauw als het klinkt want verder ben ik haast hopeloos in alles.' gaf hij nog steeds vrolijk toe. Hij nam een slok en veegde het schuim weg ,dat op zijn gezicht was blijven hangen, met zijn mouw. Hij glimlachte naar Rose.

"hopeloos" zei ze sarcastisch "Hoe kan een jongen zoals jij nou hopeloos zijn in iets" ze gaf hem een speelse glimlach. "Noem eens wat" ze trok haar wenkbrauwen vragend op terwijl ze weer een paar grote slokken naar binnen werkte. Met het overige bier wat er nog in het glas zat begon ze rondjes te draaien zodat er een mini draaikolk ontstond. Het was volkomen doelloos om te doen, maar het was een soort beginnende gewoonte van haar. Ze deed het steeds vaker met een klein laagje bier.

Leonardo lachte. Misschien een tikkeltje schamper. 'Dingen opnoemen waar ik hopeloos in ben? Dat wordt een hele waslijst, nou opruimen, misschien ook wel praten, ik ben erg onhandig en vind ik zelf een erg slechte gastheer. Ook een slechte vriend al vinden anderen van niet,' zei een beetje schaapachtig grijnzend.