ondergronse meer

"Oke" zei Dust langzaam. Hij ging met zijn vingers weer terug naar Natas haar haar en hij wilde het liefst zo voor eeuwig blijven liggen. Maar Rahl moest toch eens gedood worden, dus kon dat niet. Hij zag nog een aardbeitje in de yoghurt zitten. 'Die is er zeker per ongeluk in gekomen.' dacht hij. Dust pakte de aardbei op en stopte die in zijn mond, hopend dan Natas niets door had.

Natas rook opeens een aardbei en draaide zich om naar Dust. Daar zag ze dat hij een aarbei had en hem al in zijn ond had. Natas vond dat ze vandaag wel genoeg hadden gezoend dus zou ze er niet meteen achter aan happen. Ze gaf hem een kleine jaloerse blik en ging daarna weer liggen. ´Je kan niet alles hebben´ dacht Natas terwijl ze meer naar de waterval keek. Ze waren ver genoeg ervan dat je niet de hele harde klotsen hoorde van het water. Natas glimlachde omdat nu alles rustig was , maar ze wist dat ze uiteindelijk toch het perfecte moment moest verliezen. Haar glimlach ging meteen weg. Hoe verder ze eigenlijk over de grenzen gingen hoe meer gevaar ze liepen. Het was voor een goed doel dus vond Natas niet zo erg voor zich zelf maar voor Dust zou ze het heel erg vinden als hij dood ging. Ze draaide weer een keer om naar hem maar nu met een verdrietig gezich. ´´Beloof me dat je wat er ook gebeurd blijft leven´´ vroeg Natas. Ze wist eigenlijk dat hij dat niet kon beloven maar ze vroeg het toch maar.

Dust zag dat Natas hem jaloers aankeek maar zij had al genoeg aardbeien op. "Zometeen wordt je nog aardbei verslaafd" zei Dust lachend. Hij keek weer naar de sterren en zei tegen Natas "Ik probeer het, maar ik kan het niet beloven. En jij moet het ook proberen, want ik weet niet of ik zonder jou verder zou kunnen." Hij ging een beetje overeind zitten en gaf Natas een kusje op haar hoofd.

Natas bloosde een beetje maar haar gezich was nog steeds serieus. ´´Ik red me wel´´ zei Natas uiteindelijk terwijl ze weer ging liggen. Ze had eigenlijk zo erg over het leven na gedacht. Toen Natas haar pleegmoeder overleed was ze nog jong dus wist Natas er niet veel van en haar ouders heeft ze nooit gekend. Verder had Natas niet echt iemand waarvan ze super veel hield. Nu ,terwijl haar leven juist gevaarlijker werd, begon ze echt van mensen te houden. Dust en nog meer van de strijders zou ze niet snel willen verliezen. Er schoot een traan over Natas haar gezicht terwijl ze wel weer glimlachde. Iedereen om haar heen was sterk genoeg om zich te beschermen daarom glimlachde Natas. Maar hoe meer ze aan haar verleden dacht wou ze weten wie haar echte ouders waren en waarom ze in een bos was gevonden en wat dat rare moedervlek betekende. Natas veegde snel de traan weg omdat ze niet hield van huilen en depresief denken. Snel dacht Natas aan leuke dingen en loog tegen Dust ´´tranen van geluk´´.

"Mooi zo, ik heb liever niet dat je huilt van verdriet." zei Dust "En ik denk dat jij wel blijft leven. Jij kan dat." Dust werd ook een beetje emotioneel en deed zijn ogen dicht zodat de tranen niet naar buiten kwamen. De maan werd ondertussen weer wit en er kwamen steeds meer sterren tevoorschijn. "Ik blijf altijd bij je." zei Dust tegen Natas.

´´Altijd is een lange tijd´´ zei Natas. Ze geloofde zelf eigenlijk niet erin. Je kon nooit altijd bij elkaar zijn want dan haatte je uiteindelijk elkaar. Natas wou alleen verliefd zijn op Dust niet haat. ´´Zullen we het gewoon zo lang mogelijk proberen´´ zei Natas blij. Het klonk misschien stom maar Natas wou niet dat er beloftes kwamen die hij niet kon na komen. Terwijl ze er net eigenlijk na vroeg.

"Ja, zo lang mogelijk..." zei Dust. Hij was nu net met zijn gedachten bij Schysta, hopend dat die het gehaald had. Dust was ook moe en deed zijn ogen dicht. Al snel lag hij te slapen en droomde over Natas, dat ze voor heel lang samen zouden zijn.

Na een tijdje merkte Natas dat het te stil was. Ze draaide zich om en keek naar Dust. Haar mond klapte meteen open van verbazing. Hij zat gewoon te slapen dacht Natas. Maar Natas kon haar gezicht niet afwennen omdat het er zo mooi uit zag. Uiteindelijk begon Natas zelf ook te gapen. Het was al laat dus kon ze ook beter gaan slapen alleen vertrouwde ze deze plek niet echt. Ze keek heel even naar Dust aan daarna naar de omgeving. Hij was duidelijk te zwaar om hem helemaal naar huis te dragen. Opeens wist Natas iets. Ze stond voorzichtig op en liep naar het water. Daarna probeerde Natas met haar krachten Dust op te tillen en ook naar het water te laten komen.
Zo liep Natas helemaal door het meer naar de waterval. Daar moest ze ook nog eens een schils om Dust heen te doen zodat hij niet wakker werd van zijn droom. Snel liep Natas dus dit stukje omdat ze zelf ook moe was en het ook niet lang meer kon vol houden. Toen ze eindelijk in de grot waren liet Natas Dust langzaam zakken en ging uitgeput langs hem zitten. ´´Dat was zwaar´´ mompelde Natas zachtjes. Daarna ging Natas weer langs Dust zitten en viel in slaap op zijn borst.

Dust werd wakker toen hij iets op zijn borst voelde. Hij merkte dat het Natas was en dat hij opeens achter de waterval lag. Hopelijk zou Schysta geen argwaan krijgen. Hij ging weer slapen en er kwamen nog mooiere dromen als daarvoor. Hij droomde over Natas en hij en dat ze samen zouden wonen ergens in Ashtar en dat Max en Schysta aan het spelen waren met elkaar.

Natas had een wat vagere droom. Ze droomde dat ze op een onbekende plek was (mistda) en tegen mensen praten. Ze had opeens klauwen en vleugels en was een draak. Maar ze leek helemaal niet op MAx of de andere draken maar ze was groot en wit. Opeens wist Natas alles hoe ze de mensen kon helpen. Langs haar zat een andere draak die zwart was. Hij sprak tegen Natas alsof zij zijn zus was. Opeens verandere rustige droom in een nachtmerrie. Er kwamen allemaal mensen boos op Natas af en haar broer. Daardoor werden ze verdeelt. Uiteindelijk net toen de mensen op het punt stonden Natas te doodden werd Natas wakker. Snel probeerde Natas adem te halen en keek of ze normaal was. De droom leek zo echt net alsof het een herinnering was.

Wordt het alweer ochtend?
--------------------
Dust droomde verder. Zijn droom veranderde nu zo dat hij bij zijn oude leermeester was en aan het oefenen was met een boog. Opeens zei de meester 'Kom, we gaan een stukje wandelen.' De meester liep weg en Dust liep erachteraan. Ze hadden een heel gesprek en de zon stond al laag toen ze bij een kleine boerderij aankwamen. Daar stonden twee paarden, een blauwe met witte manen en een bruine met zwarte manen. Er stond een man buiten die de meester hartelijk begroete en zei 'Kom je voor het nieuwe paard?' 'Ja. Dit is Dust, hij krijgt hem.' Dust keek rond en vond het blauwe paard enorm mooi. De stalmeester zag Dust kijken en zei 'Ja, die is voor jou. Hij heet Arachni en heeft een speciale opleiding gehad. Je kan alleen maar erop klimmen als je het juiste vraagt. Wat je moet zeggen is 'Mag ik?' ' Dust herhaalde het en de meester en stalmeester zeiden toen in koor 'Niet tegen mij, tegen het paard' en barsten allebei in lachen uit. Dust deed wat er werd gezegd en aaide toen Arachni. Hij steeg op en reed een rondje. 'Is dit paard voor mij?' vroeg hij ongelovig. De stalmeester knikte en de meester en Dust reden op hun paarden terug naar het huisje van de meester. Hij leerde veel over Arachni en hij werd uiteindelijk een lid van de familie.

doe maar denk ik
----------------------------------

Natas was opgelucht toen ze erachter kam dat het maar een droom was. Ze was geen draak en had die mensen nog nooit gezien en die andere draak al helemaal niet. maar toch knagde iets aan Natas als of er een stukje ontbrak van de puzzel. Natas besloot om op te staan en liep naar wat water. Ze pakte wat water en gooide het in haar gezicht. Opgelucht ademde Natas en keek ze door de waterval. Ze zag al wat zonnestralen door komen dus werd het al snel weer dag. Natas keek heel even om naar Dust die gelukkig wel een fijne droom leek te hebben.

Dust werd wakker doordat hij niets meer op zijn borst voelde drukken. Hij keek slaperig op en zag Natas bij de waterval staan. Zijn haar zat helemaal in de war en hij zei "Goeiemorgen" terwijl hij gaapte. Hij stond op en had het een beetje koud. Hij zag dat hij alleen zijn zwembroek aan had en hij vroeg zich af hoe hij de nacht had kunnen doorstaan. "Lekker geslapen?" vroeg hij aan Natas terwijl hij rechtop zat. Had hij nu maar een sterke kop koffie, dan was hij wel wakker.

Natas schrok toen ze opeens achter zich hoorde dat Dust wakker werd. Had ze nu zo veel lawaai gemaakt dat hij wakker werd. Maar toch keek Natas blij om naar Dust. Ze moest lachen in houden want Dust zijn kapsel zag er niet uit. Pas toen merkte Natas dat het bij haar waarschijnlijk ook het geval was. Snel probeerde ze haar haren wat goed te doen. Ondertussen zei Natas ook goedemorgen. Toen ze eindelijk klaar was met haar haren keek ze weer naar Dust. ´´Volgens mij heb jij beter geslapen´´ zei Natas plagend.

Dust zag dat Natas haar haar goed probeerde te doen en zei snel "Het zit goed hoor." Hij stond op en liep naar haar. "Heb jij me vannacht hiernaartoe gebracht?" vroeg hij aan Natas. "Ik werd nog even wakker vanacht toen jij je hoofd op me neerlegde. Heb je heel misschien een pakje koffie bij je? Ik moet echt een kop van dat spul hebben." Zelf schudde Dust even zijn hoofd zodat het haar gewoon rond zijn hoofd hing, zoals altijd. "Ik pak even mijn kleren, ik heb het koud gekregen." zei hij tegen Natas voordat hij naar de rand ging lopen.

Natas rekte zich nog even uit voordat ze verder naar Dust luisterde. ´´Ja en wat ben jij zwaar´´ zei Natas grappend tegen DUst. Natas was blij dat Dust al snel zijn haren weer goed deed zo zag hij weer een stuk leuker uit. Daarna keek Natas naar de waterval en zei ´´misschien kunnen we beter even naar huis gaan´´. Eigenlijk wou Natas niet weg van Dust maar Berta zou ongerust zijn en ze had geen koffie bij. Vragend keek Natas naar Dust hoe hij zou reageren.

"Goed idee" zei Dust terwijl hij langs de waterval zweefde en weer landde op de plek waar ze gegeten hadden. Snel trok hij zijn kleren aan en pakte alles weer in. "Schysta zal ook wel ongerust zijn denk ik." zei Dust tegen Natas. Hij stopte twee vingers in zijn mond en floot zo hard en schel dat Arachni het gehoord had. Die kwam aanrennen langs het pad en stopte voor Dust. "Wil je nog een lift?" vroeg hij aan Natas terwijl hij opsteeg.

Natas zwom snel achter Dust aan. Ze vond het eigenlijk wel fijn zo´n ochtendeuk.´´Nee hoeft niet ik red me wel´´ zei Natas op Dust zijn vraag. Natas redde zich wel met gewoon lopen dan hoorde ze tenminste de prachtige geluiden van het bos. De vogels die floten de eekhoorns die aten en nog veel meer. Natas luisterde daar graag naar want de natuur leek altijd zo rustig zonder oorlogen. Natas merkte weer dat ze zich liet afleiden dus zei ze snel nog ´´ik zie je later nog wel´´.

"Oke, doei." zei Dust en hij reed op Arachni weg. 'Als Schysta nou maar niet ontdekt is ofzo' dacht Dust terwijl hij naar boven reed. De tas zat om zijn schouder en toen hij boven was zette hij Arachni tot draf aan en toen tot galop en ging terug naar huis om koffie te drinken.

Natas pakte rustig haar spullen in. Ze kleedde zich ondertussen aan en lette goed op de omgeving. Max zou nu zeker boos thuis zitten wachten maar dat maakte Natas niet uit. Ze hield ervan om lekker traag te doen. Bij de terug reis zal ze wel langs de bakker gaan om iets voor Max te kopen. Toen ze eindelijk klaar was met al haar spullen pakte ze haar tas en begon aan de reis naar boven. De zon scheef fijn en het water gaf ook een rustige sfeer. Blij liep Natas door naar huis wetend dat ze nu een echt vriendje had.

New
---------
Dust kwam aangereden op Arachni en ging naar beneden. Schysta zat in zijn mantel en ze gingen samen naar de plek waar hij en Natas nog gepicnict hadden. Daar steeg Dust af en hij liep resoluut op de waterval af. Hij begon te zweven en hij stuurde een sterke luchtstroom door de waterval zodat er een opening ontstond waar hij doorheen zweefde. Toen hij in de grot achter de waterval was zocht hij de ader op waar hij het stukje Emotoer vandaan had en begon daarop in te hakken met een houweel die hij zelf had gemaakt uit kleinere stukjes metaal. Er sprongen steeds meer brokken los en uiteindelijk had hij er genoeg voor een ketting. Toen hij bijna weg wilde gaan brak er nog een groter stuk Emotoer van de ader af en Dust dacht 'Mooie versiering voor mijn hutje.' Hij tilde het op en vloog het naar de kant. Hij ging weer naar Arachni toe, legde alle stukjes Emotoer in de zadeltassen en reed weer weg, voordat iemand hem zou zien.

Vashti kwam aanrijden op Mayflower terwijl Saphira naast haar mee rende. Eerst had die nog achterop gezeten, maar na een tijdje had ze toch zin om haar poten te strekken. Vashti reed naar beneden naar het meertje en Saphira rende al voor haar uit om met een grote plons in het meertje te springen. Vashti reed eerst naar een ondieper gedeelte, zadelde mayflower op de kant af en sprong weer op haar rug en reed toen samen met Mayflower het water in. Vashti vond het heerlijk en aan Mayflower te zien zij ook. na een tijdje stuurde Vashti Mayflower er weer uit en gleed ze van het paard af. Ze sei in gedachten tegen Mayflower dat ze niet te ver weg moest gaan en ging zelf even liggen drogen voordat ze haar vechttechniek ging oefenen.

Toen Vashti genoeg gedroogd was stond ze op en keek even om zich heen voor iets wat ze als oefenmateriaal kon gebruiken. Ze zag een paar bomen staan en bedacht dat ze die wel kon gebruiken voor het oefenen met boogschieten. Niet dat ze veel beter kon worden, maar ze moest het wel bijhouden. Het meer was geschikt voor watersturen en ze had in een zadeltas een zak met zaagsel die ze op een stok kon zetten om zwaardvechten mee te oefenen. Ze knikte tevreden als bevestiging dat ze hier alles kon oefenen. Vashti ging maar als eerst aan de slag met het zwaardvechten, omdat ze dat al een tijd niet meer had gedaan. Ze haalde de zak uit de zadeltas en zocht een lange stevige tak om hem op te zetten. Ze vond hem en stak de zak op de stok. het was niet veel maar ze kon het er mee doen. Ze ging in de begin houding staan en liet toen haar zwaard beheerst om haar heen zwaaien en stak toen met een soepelheid die bijna niet voor mogelijkheid werd gehouden het zwaard in de zak op de plek waar het hart zou moeten zitten. Zo begon de reeks lange en steeds moeilijker wordende oefeningen.

Toen Vashti eindelijk met de laatste oefening klaar was stak ze haar zwaard weer in de schede en gespte de riem los. Ze legde die bij het zadel van Mayflower. Ze liep naar het water en stapte er met 2 voeten in. Ze concentreerde zich en liet haar handen boven het water hangen. Het water steeg in twee kolommen omhoog en bleef net voor haar hand hangen. Daarna stopte Vashti de ene kolom water in de buidel die aan haar middel hing en liep ze naar de 'oefenpop' toe met de sliertwater achter haar aan. ze ging in een vechthouding staan en probeerde het water als zweep te gebruiken. Ze liet het water haar bewegingen precies volgen en zwaaide toen haar arm naar voren om het water in een rechte lijn naar de pop te sturen. Het water spatte uiteen op de pop en viel toen op de grond. Vashti stuurde het weer bijeen en probeerde het nog een keer. Nu kwam er een scheur in de zak. Vashti glimlachte tevreden en ging door. Ze probeerde ook Dim mak oefeningen en na een tijdje lukte het aardig, maar het was moeilijk het water precies op de goede plek te sturen.

Dust kwam aangevlogen op Schysta, best hoog. Het was een beetje bewolk en ze vlogen mee met een wolk. Dust had zijn zwemspullen al aan en zei tegen Schysta "Ik spring vanaf je rug in het water." Ze knikte even kort en Dust stond op, wat best moeilijk ging. Toen sprong hij voorover naar het water. Hij zat behoorlijk hoog en gebruikte luchtsturing om zichzelf sneller te laten gaan. Hij nam ook alvast een grote hap lucht zodat hij niet zou stikken als hij onder dook.