ondergronse meer

Natas vond het ook fijn toen Dust zijn armen om Natas sloeg. Natas voelde dat ze bijna weer lagen en dat ze waarscheinlijk drukte op Dust. Eigenlijk wou Natas vragen of het niet erg was. Maar ze voelde dat ook Dust door wou gaan dus waarom zou zij dat niet doen. Natas keek Dust gelukkig aan, voor haar kon deze dag niet beter worden.

"Hallo, gaan jullie dat nog de hele tijd doen of besteden jullie ook eens wat tijd aan mij?" vroeg Schysta jaloers. Je hoorde het gewoon in haar stem zonder te hoeven kijken. Dust kuste nog een aantal seconden en moest toen stoppen want Schysta had eigenlijk wel gelijk. "Zullen we ook wat aandacht aan haar geven?" fluisterde hij zacht in Natas' oor. "Dan is zij ook weer even blij." Opeens kwam er een plannetje op in Dusts hoofd en hij vertelde tegen Natas dat hij een geintje met Schysta wilde uithalen. "We zorgen voor een krachtige luchtstroom zodat ze opstijgt en dan sturen we haar hoog boven het water. Dan laten we Schys een stukje vallen, vangen haar weer op en sturen we haar weer de kant op. En als ze probeert weg te vliegen moet je de luchtstroom even laten draaien zodat ze schrikt." Hij keek Natas grijnzend aan en wachtte af of ze het een goed idee vond.

Natas merkte pas nadat Dust gestopt was dat Schysta er nog was. Ze luisterde aandachtig naar Dust en zei uiteindelijk met een glimlach ´´oke dan´´. Natas stond op omdat ze het niet handig vond liggend de lucht te besturen. Ze keek even naar Schysta die een beetje jaloers keek.

Dust zei "Nu!" en begon lucht onder Schysta te sturen. Die schrok zich kapot en probeerde snel weg te vliegen. Hier was Dust op voorbereid en hij liet de luchtstroom een salto maken en duwde Schysta nog verder de lucht in. Hij moest even wachten op Natas voordat hij haar kon gaan bewegen naar het midden van het meer. Hij kwam ondertussen ook overeind en ging naast Natas zitten.

Natas glimlachte een beetje om Schysta maar ook een beetje om Dust. Snel hielp ze hem met Schysta naar het midden te waaien. ´´Weet je zeker dat we zo ver kunnen komen´´ zei Natas twijfelend. Het verst waar zij kwam met sturen was een paar meter ook al had ze het niet verder geprobeert.

"Vast wel." zei Dust zelfverzekerd. "En als het luchtsturen niet meer gaat kan ze altijd nog terug vliegen." Hij merkte dat Schysta ongeveer boven het midden hing. Hij liet zijn luchtstroom zakken en zei dat ook tegen Natas zodat ze die van haar ook kon laten zakken. Net boven het water stopte hij. Schysta probeerde ondertussen weg te vliegen wat telkens werd gedwarsboomd door Natas en Dust. "Lameloslameloslamelos!" schreeuwde ze en toen ze boven het midden vloog gilde ze. Ze vond het wel grappig als het met iemand anders was gebeurd, maar zelf schrok ze toen de kracht plotseling halveerde.

Natas deed precies na wat Dust deed. Ze moest zelf even denken dat het net les was maar nu was Dust de leraar. Daarom moest ze ook even lachen. Daarna keek ze weer naar SChysta ze had wel een beetje medelijden maar Natas wist dat Dust nooit te ver zou gaan bij SChysta.

Dust hoorde dat Natas moest lachen maar lette er even niet op. Hij concentreerde zich weer en begon toen langzaam de luchtstroom terug te trekken. "Ik trek hem terug, doe jij dat ook?" vroeg hij aan Natas. Schysta spartelde wild toen ze viel en ze zuchtte opgelucht toen ze weer opgevangen werd en naar land gevlogen werd. Toen ze binnen gehoorsafstand was riep ze "Dat is NIET grappig!" Alleen moest ze toen wel lachen en maakte ze een koprol omdat ze naar voren leunde.

Natas knikte en trok de luchtstroom rustig terug. Stiekem keek Natas van haar ooghoeken naar Dust. Ze keek pas weer naar Schysta toen ze iets riep. Natas verstond het niet echt omdat ze te druk bezig was met na te denken. Maar toen Natas SChysta zelf zag lachen begon ze ook te lachen.

Dust zorgde ervoor dat Schysta boven land vloog voordat hij zijn kracht stopte. Hij was uitgeput, maar had wel lol gehad. "Nu genoeg aandacht gehad?" vroeg hij lachend aan Schysta. Die keek hem beteuterd aan waardoor hij nog harder moest lachen. "Kom toch hier kleine meid." zei hij lachend. Schysta rende naar Dust toe en sprong tegen zijn schouders. Dust viel daardoor om, maar een andere kant op als naar achteren en omdat hij tegen Natas aan zat duwde hij haar ook om. Hij begon nog harder te lachen en dit keer deed Schysta mee. "Geen bedankje nodig hoor." zei ze grinnikend. "Ik denk dat ik genoeg aandacht heb gehad, gaan jullie maar weer verder." Ze sprong op en vloog de boom in waar ze ging zitten om nog te overdenken hoe ze haar erin hadden kunnen laten trappen.

natas moest ook lachen om Dust en Schysta. Het leek of hun echt een goed band hadden. Zelf viel ze ook naar achteren maar dat vond Natas niet erg. Ook al schaafde ze zich toen af aan het steentje ze bleef wel lachen. Natas merkte niet eens dat de wond begon te bloeden.

"Oeps" zei Dust toen hij de wond van Natas zag. Hij zag dat die gelukkig niet zo erg was. "Moet er een kusje op?" vroeg hij plagend aan Natas. "Ik bedoel tegen de pijn." Hij moest toen weer een beetje lachen en hoopte dat Natas het niet al te erg vond. Hij gaf haar een kusje en pakte toen nog een van de aardbeitjes. Nu was er nog maar eentje over.

Natas keek Dust onbegrijpend aan. Wat bedoelde hij met een kusje dacht ze. Pas nadat hij haar het kusje had gegeven zag Natas de wond pas. ´´Oh´´ zei Natas droogjes terwijl ze het bloed een beetje af veegde. ´´Ik had het nog niet eens gemerkt´´ zei Natas. Eigenlijk vond Natas zich zelf een beetje schaapachtig daarom maar ja zo was ze. Daarna zag Natas dat Dust weer een aarbei nam en ook van de laatste aarbei. Behendig pakte ze snel de aarbei.

"Ohneeneeneenee, die aardbei is voor mij." zei Dust tegen Natas terwijl hij de aardbei uit haar handen tikte en hem opving. Hij bracht hem naar zijn mond terwijl hij vroeg "Moet dat kusje nog?" Voordat ze antwoord gaf kuste Dust snel de wond en wilde toen de aardbei in zijn mond steken. Hij bedacht zich en zei nog "Dat was voor de pijn." Toen stak hij de aardbei wel in zijn mond.

´´Dat is gemeen´´ zei Natas tegen Dust toen hij de aardbei uit haar hand haalde. Al snel had Natas door waar Dust heen wilde en bedacht dat ze er zelf ook nog wat van te zeggen heeft. Langzaam kwam Natas dichterbij Dust en kuste hem op de mond. Daarna pakte ze snel de aardbei en at hem snel op. Toen stopte ze met zoenen en zei ze plagend ´´ik denk dat dit genoeg is´´.

Dust merkte dat Natas snel de aardbei opat en riep toen verontwaardigd uit "He, die was voor mij." Alleen kon hij het niet laten om te glimlachen. Hij ging liggen want het begon ondertussen te schemeren. Hij keek rond of hij een ster zag en in het westen zag hij een zeer helder puntje. "De avondster, Venus, Planeet van de liefde, hoe je het ook wil noemen." zei hij zacht in zichzelf. Hij wilde eigenlijk een vraag stellen maar schaamde zich er zo voor dat hij niets kon uitbrengen.

Natas ging langs Dust liggen en ze deed haar hoofd op zijn buik leggen. Dit was minder zwaar dan zich zelf dus Natas dacht dat Dust het wel kon houden. Natas keek ook naar de sterren en zei ''als die konden praten dan hadden ze veel te vertellen''. Pas na een paar minuten merkte Natas hoe dom het eigenlijk klonk maar zij geloofde dat de sterren van boven alles zagen wat de mensen deden.

Dust voelde dat Natas haar hoofd neerlegde. "Ja, als ze dat konden..." zei Dust langzaam. Hij wachtte even en zei er toen achteraan "...dan weet nu iedereen van onze liefde." Hij moest glimlachen en keek of hij nog wat sterrenbeelden zag. Ja, daar had je maagd, schorpioen, grote en kleine beer, draak, tweelingen en nog veel meer. Nu was het zijn beurt om Natas te kriebelen dacht hij en hij begon haar haar te strelen. "Nu is het mijn beurt jou te verwennen." legde hij uit.

Natas glimlachte om wat Dust zei. ´´Ik heb zo´n gevoel dat ze het al weten´´ zei Natas. Ze had al gemerkt dat Akira er snel achter was dus de rest zal het ook wel weten. Natas vond het fijn toen Dust haar streelde. Ze deed haar ogen ducht en genoot van het gevoel.

Dust vond dat Natas mooi haar had, ook om met zijn handen door te gaan. Hij zag opeens het hartje liggen en hij pakte het op met een luchtbal. Hij liet het naar zich toe zweven en voelde dat het behoorlijk warm was. Gelukkig had Natas haar ogen dichtgedaan, dus kon hij ongemerkt het hartje op haar borstkas leggen. "Dat is de warmte die jij bij mij veroorzaakt." zei Dust liefdevol. Hij ging verder met het strelen van Natas en deed ook zijn ogen dicht. Schysta werd ondertussen behoorlijk moe dus zei ze snel en zachtjes tegen Dust "Ik vlieg naar huis en ga slapen." Dust knikte alleen maar en Schysta vloog op en ging naar huis.

Natas voelde opeens wat warms op zich en daarom deed ze haar ogen weer open. Verbaast keek Natas naar het hartje dat op haar borst lag. Toen Natas de uitleg van DUst hoorde begon ze meteen te blozen. ´´Ik ken dat gevoel´´ mompelde ze zacht.

Dust zag dat de maan in het rood opkwam. "We hebben een speciale nacht uitgekozen. Er is een maansverduistering." Hij tilde Natas hoofd een beetje op en legde die toen op zijn borst. Hopelijk hoorde ze niet dat zijn hart klopte als een gek. Hij wilde gewoon graag dat ze dichter bij zijn hoofd was. Hij kroelde door haar haar naar haar nek, hopend dat ze het fijn vond.

----------------
Ja, bij een maansverduistering is de maan rood. Als je de maan niet kan zien is het nieuwe maan.
Wikipedia over maansverduistering

Natas glimlachde en deed haar ogen open. Ze had nog nooit de maan gezien dus vandaag was niet anders. Maar ze vond het wel fijn dat Dust er zo over sprak. Opeens voelde Natas haar hoofd verplaats werd naar Dust zijn borst. Natas hoorde al snel zijn hardslag en vond het helemaal niet erg eigenlijk.

Dust ging met zijn vingers verder naar haar nek. Hij dacht dat ze dat ook wel lekker vond. "Wat zullen we doen als ik ook kan gaan reizen?" vroeg hij opeens. Als hij weg mocht, wat zouden ze dan doen? "Eerst naar, wat was het nou, Inon en daarna naar Mista, waar ik vandaan kom?" Hij had zin om weer eens terug naar zijn familie te gaan. "En daarna kunnen we nog naar allerlei plaatsen." Zijn hart begon een beetje rustiger te worden en het liefst had hij nog een kusje gehad, maar dit was ook goed.

Natas glimlachde om Dust zijn ideen. Ze zou het helemaal niet erg vinden om samen met hem te reizen. ´´We zien wel waar we komen´´ zei Natas rustig. Dat kwam een beetje omdat Dust zijn hartslag ook rustiger werd of gewoon omdat ze gelukkig was.