ondergronse meer

Owen had Arab net aan een boom gebonden aan de rand van het bos, met Andrew naast hem liep hij over het pad, een klein stukje van boven de grond zwevend. Thuis had hij van een oud rodeo zadel een draken zadel gemaakt. MET vleugel gaten, Andrew zat er al de hele weg al vertwijfeld mee te klapperen. Hij was al groot, maar hij kon Owen nog niet op zijn rug dragen, beide hadden blauwe plekken als bewijs. Owen gaf Andrew een aai over zijn hoofd en dook het water in.

Dust bedacht zich iets toen hij aan het vallen was. Hij zag een paar meisjes rondzwemmen. Hij herkende ze niet dus waren het waarschijnlijk geen strijders. Hij maakte een luchtbal en toen hij het water in dook schoot hij die bal af naar de plek waar de meisjes zwommen. Een gigantische waterfontein was het gevolg, en de meisjes gilden het uit van schrik en plezier. Dust zwom schuin naar boven omdat hij best wel diep gezonken was. Schysta landde ondertussen ergens op een beschutte plek. Toen zag ze Andrew en Owen en bedacht ze een plannetje.

Andrew begon te grommen, want hij kon niet zwemmen, en zeker niet mer dat irritante zadel. Hij wurmde zich eruit, en maakte de gespen bij zijn vleugels los. Hij spreidde de twee gespierde witte zeilen helemal, wapperde een keer en sprong de lucht in. Hij draaide al vliegend zijn hoofd en bekeek de grote blauwe plek bij zijn schouder. Hij zuchtte en vloog een paar rondjes rond de vijver en bekeek alle mensen, en uit het niets viel hem opeens een draak op. "Schysta, Hooy!!" riep hij terwijl hij met een duikvlucht op haar af vloog.

Schysta vond het jammer dat ze haar plannetje niet kon uitvoeren, dus vloog ze ook maar op. Dust was ondertussen boven gekomen, ergens in het midden van het meer. Het was een behoorlijke afstand tot de kant. Toen zag hij dat Schysta een andere draak had gevonden die verdacht veel op Andrew leek. Hij nam een grote hap lucht en begon toen metaal te sturen. Hij trok zichzelf voort aan zijn armbanden, waardoor hij met grote snelheid net onder het wateroppervlak doorschoot. Hij merkte dat hij langs iemand ging en stuurde met een grote bocht terug.

Owen glimlachte. Hij dacht dat hij net een dust voorbij zag schieten. Hij ademde diep in en liet zich naar de boden zakken. Telkens als hij lucht nodig had stuurde hij een luchtbel naar beneden.

Anmdrew zag Schysta opstijgen en vloog een rondje om haar heen. Dankzij zijn geweldige concentratie vermogen vloog hij opeens achter een Zwaluw aan, hij haalde het diertje in en maakte er een achterwaardse salto omheen. Het diertje schrok zich tepletter en vloog snel naar de beschuttiong van een boom.

Dust schoot naar beneden achter de persoon aan waarmee hij bijna een botsing had. Hij zag dat het Owen was en zwaaide even. Toen hij zag wat hij deed moest hij lachen en snel maakte Dust er een verfijning van. Hij liet verse lucht naar zijn neus stromen en vervuilde lucht via zijn mond naar boven. Toen wees hij ernaar en maakte gebaren dat Owen het ook moest doen.
Schysta zag wat Andrew deed en lachte. "Leuk zeg." zei ze. Snel vloog ze achter hem aan en zag toen een vis zwemmen. Ze maakte een duikvlucht en greep de vis tussen haar kaken. Ze beet hem snel door en at toen een deel op. "Ook wat?" vroeg ze met volle mond aan Andrew.

Zonder op andwoort te wachten vloog Andrew naar beneden. Hij vloog over het water en ving een Baarsje. Hij vloog omhoog en de baars keek zo onthutst als een vis kan kijken, en voor de Baars kon bedenken dat er op die plek geen water was, was hij als een haring Andrews mond in gegaan.

Owen glimlachte en deed hetzelfde. Toen bedacht hij dat het er nogal knullig uit zag en hij maakte er maar meteen een duikhelm van. Hij zwaaide tewug naar Dust en keek naar een Reuzachtige baars die langs zwom.

Dust glimlachde om wat Owen deed. Zelf vond hij het behoorlijk fijn om zo te liggen, hij zou het eens aan Natas gaan vertellen. Toen bedacht hij zich ineens iets en hij vormde zijn metalen armbanden om tot ze in letters gevormd waren. Toen zette hij ze in de volgorde "Hoe gaat het?" Hij stuurde de letters naar Owen toe en liet ze in het water zweven.
Schysta glimlachde en at de rest van de vis op. Ze had wel honger, maar vond het leuk met Andrew te spelen. "Kan jij goed zwemmen?" vroeg ze poeslief terwijl ze aan een vleugel van hem ging hangen.

"Nope, ik ben een gevleugelde baksteen." Riep hij terwijl hij om het gewicht kwijt te raken zijwaards ging vliegen, zodat Schysta boven het water hing "Jij?" zei hij grinnikend.

Owen lachte en maakte lettervormige bubbels. "Het gaat goed, met jou?" en hij liet de bubbels weer ontsnappen.

Schysta glimlachte om het antwoord. Ze bleef hangen aan Andrew's vleugel en voelde het water over haar rug scheren.
Dust hervormde de letters in "Ja, goed." en zwom toen naar boven.

Owen glimlachde en zmom omhoog achter dust aan. Hij keek om en kom nog net optijd uitwijken voor een draak die bijna tegen zijn hoofd knalde.

Andrew Glimlachte en begon kurketrekkers te maken. Na een poosje werd hij het zat en landde als een watervliegtuig op het water.

Schysta keek geschrokken naar de plek waar ze iemand onder water had zien zwemmen. Toen zag ze dat het Owen was en haalde opgelucht adem. Ze vond de kurkentrekkers grappig en liet zichzelf in het water vallen toen Andrew geland was. Daar dook ze snel onder om hem met haar staart onder zijn buik te kriebelen. Dust was ondertussen ook bovengekomen en had de metalen letters weer omgevormd tot armbanden. Die zaten nu naast zijn andere armbandjes en hij gebruikte weer metaalsturing om onder het oppervlak door te scheren.

Andrew begon te lachen "Ik....kan....niet....tegen....kie...tel...len" zij hij tussen lachstuipen door. Hij dook onder en begon onderwater proberen te zwemmen met behulp van zijn vleugels. Hij probeerde bij Schysta te komen, maar het zag er idioot uit en het hielp niet, dus hij stopte en probeerde bij de kant te komen, waar hij het kietelmonster wel de baas kom zijn.

Schysta zwom snel achter Andrew aan en vloog toen uit het water op en zou hem bespringen als hij of zou vliegen of op de kant zou klimmen. "Dan moet je toch echt eens een cursus anti-kietelen volgen." zei ze lachend. Dust begon nu als een dolfijn omhoog te springen. Het maakte hem niet uit als mensen hem zouden zien, ze konden hem toch niet beschuldigen omdat hij armbanden om had en ver sprong.

Owen Glimlachte bitter toen hij dust zo zag springen. Hij zuchte, hij kon ook echt werkelijk niks met die heel krachten van hem. Ja hij kon wonden genezen, maar dat was niet leuk, en hij kon er ook niks bijzonders mee.

Andrew lachte en klom op de kant, als een verzopen kat. Hij schude zich droog en vloog de lucht in "Hier kan ik met tenminste wel fatsoenlijk bewegen." en hij maakte een looping en daarna een kurkentrekker.

Dust bedacht zich dat Owen het misschien ook leuk zou vinden en liet zich rustig naar hem toen drijven. "Wil je ook eens?" vroeg hij grijnzend. "Neem wel een grote hap lucht want je hebt er dan geen tijd voor." zei hij terwijl hij zijn armbanden al aan het vervormen was. "Maak je lichaam ook slap, dat stuurt wat fijner."
Schysta ging gelijk op Andrew af, in een duikvlucht en lande precies tussen zijn vleugels. Daar hield ze zich goed vast aan hem en begon met haar staart weer te kietelen.

Andrew had haar dit keer door en vouwde boven het meertje,nadat hij twee keer gecheckt had dat er niemand onder hem was, zijn kop poten staart en uiteindelijk vleugels naar zijn buik. "BÒÒMMUTJUUUh" En hij liet zich in het water vallen. Onder water ontdeed hij zich van Schysta en zwom omhoog.

Owen knikte ,nam een enorme hap lucht, en maakte zich slap, precies zoals Dust had gezecht..

Dust liet snel de armbanden om Owen's polsen vormen en stuurde die toen een klein stukje onder water naar voren. Eerst langzaam, toen steeds sneller. Uiteindelijk ging Owen snel genoeg, dus liet Dust de armbanden lichtjes omhoog sturen en liet hem een sprong maken van twee meter voordat hij weer onder water dook.

Schysta merkte dat ze van Andrew af werd gegooid. Snel zwom ze achter Andrew aan naar boven en hapte toen naar lucht, maar bleef zwemmen omdat ze niet meer achter hem aan wilde gaan.

Owen vond het geweldig, als hij niet beter had geweten had hij geschreeuwd van plezier. Hij moest bekennen dat Dust veel beter was dan hijzelf, als hij metaal had kunnen stusen was dit hem dat nooit gelukt.

Andrew keek rond en zag Schysta zwemmen, blijkbaar had ze geen zin meer in stoeien, dus hij liet haar maar met rust. Hij vloog naar de kant en ging in de zon liggen.

Dust liet Owen rustig afremmen en naar hem glijden. Toen hij dichtbij genoeg was vroeg hij "Was het leuk?" Hij keek grijnzend naar hem.
Schysta zag dat Andrew ging zonnen en ze vond het een goed idee. Ze zwom heel stilletjes naar hem toen en klom ook stilletjes op de kant. Toen sprong ze boven op Andrew en ging liggen.

Uit hijgend, knikte Owen. toen hij eindelijk weer gewoon kom adem halen zei hij "Wow, das best cool. Ik wou dat ik dat kon." Hij keek Dust grijnzend aan "Ik kan aleen blauwe plekken genesen en schrammen helen."

Andrew schrok, en hij rolde onder Schysta vandaan. "Hé, ik ben geen bed" Zei hij verontwaardigd.

Dust knikte even en zei "Fijn dat je het leuk vond. En dat helen, volgens mij wordt dat wel beter als je sterker wordt. Nog een rondje?" Hij glimlachde en keek Owen vragend aan.
Schysta viel op de grond toen Andrew onder haar vandaan rolde. Sip keek ze naar hem en zei "Waarom mag ik niet op je liggen? Je bent zo lekker warm. Of wil je niet dat je niet bruin wordt?" Het laatste zei ze brutaal/speels en haar ogen twinkelden van de pret.

"Ik wil opdrogen en... en... en... aleen Saphira mag dat." blozend draaide hij zich weg en ging op zijn buik liggen met zijn neus in het gras. Hij dacht aan Saphira en haar twinkel oogjes, en werd warm van binnen.

Owen knikte "Over dat helen zal je wel gelijk hebben, en ja, ik zou heel graag nog een ritje maken." Opeens bedacht hij iets, en hij keek naar de draakjes. Hij had meteen door dat Andrew zich ergens voor schaamde. Waarschijnlijk Saphira. Die twee waren altijd zo schattig.

Schysta liet haar hoofdje hangen en vloog toen snel naar Dust en Owen. Ze lande voorzichtig op Owens hoofd en had gehoord dat Owen nog wel een ritje wilde maken. "Mag ik dan mee op je rug?" vroeg ze grijnzend. Dust schudde snel zijn hoofd en zei "Ik denk niet dat Owen het fijn vind als hij met krassen uit het water komt. Tenzij hij die kan helen." Hij keek vragend naar Owen, want hij wilde niet dat Schysta zonder toestemming iemand pijn zou doen.

"Het kan nooit erger dan Andrew met een nachtmerrie of een paard dat jou naar het midden van een braamstruikenveld lanceerd, dus van mij mag het hoor." Hij knikte naar Dust, en hij maakte zich klaar, ook ontspande hij zijn rug, zodat de nagels niet in strakgespannen huid zouden priken.

Andrew keek op. Schysta was wel lief, maar hij hield van Saphira. Hij rolde op zijn rug en liet zijn gedachten de vrije loop gaan, en langzaam viel hij in slaap.