ondergronse meer

' Ik heb ook een andere keer die veiligheid gehad , bij een vriendin van mij . We vertelde alles tegen elkaar maar toen we 9 waren moest ze verhuizen , ik heb haar daarnaar nooitmeer gezien , ik had dat gevoel gemist en heb het weer , het is zo fijn ' vertelde ze met een glimlach op haar gezicht .

'Ik heb het ook een keer gehad. Dat was kort, bij een vriend van me. Hij reisde mee. Hij werd voor mijn ogen vermoord door zijn familieleden die hij wilde bezoeken. Snel ben ik toen ontkomen. Nu heb ik dat gevoel ook weer. Dat is heel fijn..' zei Aris glimlachend.

Langzaam knikte ze . ' De meeste mensen hebben het gevoel bij hun moeder of vader maar als je die niet kan vertrouwen heb je die nodig bij je vrienden ' Ze zag dat er een bospaadje kwam en ging daar op lopen . De bomen werden minder en ze verwachtte dat ze bijna bij de straten waren .

'Dat is waar maar dat gevoel had ik nooit. En jij ook niet jammerlijk genoeg.' zei Aris. 'Ach, we hebben elkaar nu. Dat is al beter!'zei Aris vrolijk. Haar stemming werd er echt beter op. Wat mooi was. Dan was ze beter in praten.

' Ja ! '. Vrolijk haakte ze haar arm in de arm van Aris , dat deed ze altijd met Stefanie(haar oude vriendin) . ' We zijn er bijna , we zijn er bijna maar nog niet helemaal ' zong ze vrolijk met haar heldere stem .

Aris glimlachte. Ze begon mee te zingen. 'We zijn er bijna, we zijn er bijna maar nog niet helemaal' zong ze vrolijk mee. Aris zag dat ze al op een bospaadje liepen en vond dat spijtig maar ook wel weer leuk want dan kon ze Aisha gaan helpen. Aris dacht wel dat ze snel wat van metaal konden vinden omdat er veel van wordt gemaakt.

Aisha viel stil toen ze de straten zag . ' We zijn er ' zei ze dromerig . Ze zou straks misschien wel metaal kunnen buigen alleen door er na te kijken . ' Oke nu rondzoeken , het moet denk ik iets van zeker 1 cm bij 5 cm zijn anders is het veel te makkelijk om te buigen ' .

'Oke,' zei Aris. Ze begon rond te kijken. Ze vroeg zich af wat het verschil was tussen ijzer en metaal. 'Hmm. Aisha, wat is het veschil tussen ijzer en metaal? Hoe zie je dat?' vroeg ze nieuwsgierig. Zelf wist ze het namelijk nog niet. Misschien voelde Aisha het ofzoiets.

' Metaal is sterker als ijzer , volgensmij teminste en metaal is moeilijker te vinden als ijzer, er wordt veel van ijzer gemaakt ' zei ze zoekend . ' Ik weet niet of ik het met mijn krachten kan zoeken , ik zal wel kijken ' . Diep consentreerde ze zich op metaal en ademde in en uit . Langzaam rees ze haar hand op en een klein metaal staafje rees achter haar ook omhoog . Hij was uit het zand tevoorschijn gekomen. Blij kneep ze in haar hand en zag ze het staafje vervoren in een soort misvormd rondje . ' Kijk ' riep ze uitgelaten . Maar precies op het moment dat ze het zei viel hij op de grond.

Aris liep snel naar Aisha. Ze stak haar hand uit om haar overeind te helpen. 'Gaat het?' vroeg ze vriendelijk. Ze zag wel dat Aisha wat metaals in haar hand had. 'Je hebt wel wat metaals gevonden,' zei Aris positief. Hopelijk bekeek Aisha het ook zo.

' Ja ' . Een vrolijke glimlach verscheen op haar gezicht en als je goed keek zag je pretlichtjes in haar ogen . Ze pakte haar hand vast en trok zichzelf half omhoog . ' Kom we gaan snel oefenen ' opgewonden begon ze te lopen , wat eerder op snelwandelen leek .

Aris was wat achterop geraakt dus rennend haalde ze dat even in. Glimlachend eindigde ze weer naast Aisha. 'Oké, waar wil je zo mee beginnen?' vroeg Aris vriendelijk. Ze had Natas wat zien vervormen maar wist niet of Aisha dat ook kon en of dat per persoon anders was. 'Euh, wat kan je allemaal al is een betere vraag.' zei Aris vrolijk. Haar ogen straalden net als de rest van haar gezicht.

' Ik heb het metaal toenet al een beetje vervormd , want eerst was hij een staafje en ik maakte er een rondje van ' zei ze vrolijk . Meestal zat ze nu te piekeren over Darken maar nu was het anders , ze voelde zich zielsgelukkig en had een vriendin erbij . Voor haar een beste vriendin , natuurlijk zei ze dat niet hardop dadelijk zou ze zeggen dat ze een andere vriendin had.

'Gaaf, Ik heb het een keer gezien maar het begin is er!' zei Aris vrolijk. Ze keek Aisha aan. 'Ik denk dat ik bij mijn lijste van beste vriendinnen de nummer 1 kan plaatsen.' zei Aris veelbetekend tegen Aisha. Ze begreep het vast wel. Het was overduidelijk gezegd. Aris meende het ook echt, ze zou haar leven geven voor Aisha als hetmoest.

Het hele gezicht van Aisha straalde toen ze het horen . ' Meen je dat? ' vroeg ze alsnog hoopvol , ze bleef altijd onzeker waar het ook om zou gaan . Waarschijnlijk was het niet gelogen en ze kon wel een gat in de lucht springen , eindelijk een beste vriendin na al die jaren nadat Stefanie weg was gegaan .

'Ja, Helemaal. Je bent de enige aan wie ik dat zou zeggen.' Aris glimlachte van geluk dat het wederzijds was. Ze knuffelde Aisha, ze vond dat dat wel kon. Eindelijk, na al die jaren alleen rondzwerven had ze iemand die ze volledig vertrouwde. Leo had ze wel vertrouwd maar dat was anders. Aisha vertrouwde ze volledig. 'Ik zou mijn leven voor je geven.' fluisterde Aris in haar oor toen ze haar knuffelde.

' Ik ook voor jou ' . Het was een verbinding met haar dat ze met niemand anders ooit had gehad , echt met niemand . Ze had hetzelfde verleden en dat was dierbaar voor haar , het was geen zwak meisje en wou altijd helpen . De perfecte beste vriendin voor haar . ' Je bent als een zus voor me ' zei ze zachtjes . Ze knuffelde vrolijk mee en toen ze stopte knikte ze respectvol . ' Hoe oud ben je? ' vroeg ze met een jong stemmetje.

Aris glimlachte teder. Rustig gaf ze antwoord op de vraag. 'Ik weet het niet zeker maar volgensmij ben ik 17.' zei ze zacht, Aris had het nooit bijgehouden. Verjaardagen waren zeldzaam. Leo had wel voor haar vijftiende verjaardag een ringetje gekocht die ze om haar duim had. 'En jij?' vroeg ze. Ze schatte Aisha ongeveer even oud. Maar zeker weten deed ze het niet dus wachtte ze rustig af terwijl ze de glimlach niet van haar gezicht kon krijgen.

' Ik ook . Hmm . Ik denk dat mensen jou ouder schatte dus ik noem jou zus ' zei ze met een grote glimlach . Vrolijk pakte ze haar hand en trok haar mee . ' Kom we gaan oefenen , ik kan het bijna niet meer uithouden ' . ' Ik wil mijn krachten ' fluisterde ze erachteraan , niemand mocht hun horen .

Aris glimlachte en liep mee. Ze vond het wel lief dat Aisha haar zus noemde. 'Dus dan noem ik jou mijn lieve kleine zusje.' zei Aris glimlachend. Ze zag dat ze al snel in het bos waren. Daar kwam haast niemand, gelukkig. 'Ik snap dat je je krachten wilt uitproberen..' fluisterde Aris.

' Wij beschermen elkaar ' fluisterde ze opgewonden . Ze zag in de verte al de afdaling naar het ondergrondse meer . Het was dit keer sneller gegaan als de heenweg , misschien omdat ze dit keer heel snel liepen .

'Natuurlijk. Ik zou je voor alles beschermen,' zei Aris teder glimlachend. Aris zag de afdling nu ook en liep mee. Het ging echt snel. Maar dat maakte niet uit, ze waren nu samen en beschermden elkaar. Dat hadden ze elkaar beloofd vond Aris. Ze vond het zo geweldig dat ze haar vriendin had gevonden.

' Ik jou ook , kom wedstrijdje rennen doen ' . Voordat Aris een antwoord kon geven rende Aisha vliegensvlug naar beneden . Ze zag de bomen voorbij zoeven en je hoorde de blaadjes kraken .

Aris grijnste en begon ook te rennen. Ze zat nog steeds achter Aisha maar begon snel bij haar te komen. Aris lachte dit was erg leuk om te doen. Ze had in tijden niet meer voor de lol gerend. Ze had überhaupt veel leukde dingen in tijden niet gedaan. Maar dat kwam door omstandigheden.

Toen begon Aisha een sprintje te zetten , ergens waarin ze het beste was . Ze zag het water al in zicht komen en nam een grote sprong . Met een harde plons kwam ze in het water en hard schaterde .