De Weg.

Aris zag haar weglopen. Ze stond zelf op en ging liggen om naar de sterren te kijken. Erendil wachtte op het antwoord van Rose en volgde elke beweging van Aris. Aris maakte haar haren los. Haar paarse haren vielen tot haar heupen in slag. Ze was van plan het misschien af te knippen. Maar daar was ze nog niet zeker over. Aan de ene kant vond ze het erg zonde.

Al snel begon de droom van Natas zoals altijd. Ze gaf advies aan mensen terwijl zij en haar broer langs elkaar zaten. Dit keer probeerde Natas niet uit de droom te komen maar aandachtig naar alles te luisteren. Opeens hoorde Natas de andere draak zeggen ´´ Ik moet ...... ....... Darken Rahl´´. Natas kon het niet perfect verstaan maar had wel al snel door dat het over Darken Rahl ging. Was er een verband tussen Darken Rahl en haar dromen bedacht Natas. ´´Dit was genoeg , de rest vertel ik later als je nog beter bent´´ zei opeens een stem in Natas haar hoofd. Natas wist dat ze het zelf niet was maar wie dan wel. ´´Wie ben jij´´ vroeg Natas. Maar de stem was weg en Natas werd weer wakker. Dit keer niet zo ongemakkelijk als anders maar zelfs uitgerust. Bedenkend liep Natas terug naar de rest. De dromen waren nu weg maar er waren meer vragen bij gekomen. Wie was die stem ? Wat had Darken Rahl er mee te maken ? En waarom kreeg Natas die dromen ? die vragen spookte door Natas heen waar ze toch geen antwoord op zou kunnen krijgen. Toen ze bij het kamp was zei ze tegen de rest ´´dat was een fijne wandeling´´.

Aris keek op. 'Mooi..' zei ze glimlachend tegen haar. Aris was aan eht wachten tot de anderen zouden slapen. Dan zou ze haar taak als wachter innemen. Rustig wachtte Aris want ze had alle tijd. Ze wist niet waar de twee meiden heen moesten dus zat ze te bedenken hoe ze zo snel mogenlijk bij Lord Luthien kon komen.

Natas ging tegen een boom aan zitten. Eigenlijk moest ze nu gaan slapen dus probeerde Natas ook dat te doen. Het ging alleen wat moeilijk dan net omdat ze minder moe was. Uiteindelijk deed Natas maar net als of ze sliep zodat de andere niet zou storen. Misschien zou ze er zelfs daardoor in slaap vallen dacht Natas.

"Ik ben niet weg naar iets specifieks" antwoorde ze. "Ik denk dat dat ook een rede was waardoor ik snel ben verdwaald" gaf ze met moeite toe. Ze was gewoon ordinair verdwaald geraak. Net zoals bij de meeste mensen vond Rose het ook moeilijk om haar zwakheden of fouten toe te geven.

Erendil knikte. 'Mijn vraag is nu, waar zou je heen willen gaan. Niet dat we je weg willen hebben maar ik kwam Indilwen zoeken omdat mijn heer haar dringend wilt spreken. Jullie kunnen wel mee. Dat mag vast wel, jullie zullen onder mijn bescherming staan.'vertelde Erendil. Aris luisterde mee. Ze vond het wel een leuk idee. Dan was ze minder alleen.

"Indilwin?" ze keek hem vragend aan. Maar niet veel later ging er een lichtje bij haar op. Waarschijnlijk bedoelde hij Aris aar word ze hier Indilwin genoemd. Ze strekte haar benen uit "Klinkt leuk" zei ze eerlijk. Wat het precies in hield wist ze niet. Maar haar vragende blik zij genoeg dus hoefde ze het niet hard op uit te spreken.

Erendil glimlachte bij het zien van de vragende blik. 'Indil betekent lelie en wordt gebruikt voor Aristola. Omdat ze niet zo genoemd wilt worden en wen is het vrouwelijke achtervoegsel dat wij bij vrouwennamen gebruiken.' legde Erendil uit. Aris gromde een beetje bij haar volledige naam maar zei verder niks. Soms ko ze haar ouders wel wurgen omdat ze haar die naam hadden gegeven.

Kate keek nog steeds strak voor haar uit. Ze had geen goed besef van hoe laat het was, maar wist wel dat ze hier al té lang zat. Die gids was vast weggerend en had haar in de steek gelaten. Dat kon niet anders. Het maakte Kate woedend. Als ze hem ooit nog zou tegenkomen zou ze hem leren. Tegelijkertijd wist ze dat het geen zin had om boos te worden en dat ze hier te lang zat. Ze keek op naar de lucht en zag dat het al donkerder was geworden. Cherr sprong rondjes om haar heen en leek verder te willen. Ook hij leek de situatie maar raar te vinden. Kate vond het niet verstandig om te gaan lopen als het steeds donkerder werd, maar deze plek leek haar niet zo veilig. Dus begon ze op een snel tempo te lopen, hopend dat ze ooit nog de weg vond. Haar tas was zwaar, vooral de pijl en boog maakte het lastig om de tas mee te zeulen. Die haalde ze eruit en deed ze over haar schouder.

Rose knikte "Ik snap het" ze veegde wat takken aan de kant. Ze schoof haar rugtas van haar rug en legde die onder haar hoofd "Ik ga nu wel slapen, vergeet je me niet te wekken?" vroeg ze Aris.

Aris ging rechtop zitten. 'Nee joh. Slaap lekker!' zei ze tegen Rose. Aris ging tegen een boom aanzitten. Ze deed haar mantel om en haar kap over haar hoofd. Ze wist dat het hier 's nachts koud zo worden. Ze had gelukkig meerdere dekens mee. Erendil liep geruisloos naar haar toe en ging voor haar zitten. 'Ik zal vooruit moeten reizen. Heer Luthien moet weten dat je ze eerst begeleid.' Aris keek hem aan vanonder haar kap. Er was niks uit haar bliks te lezen. 'Zie ik je snel weer?' vroeg ze hem. Erendil knikte. Aris stond vlug op en bracht hem zijn paard. Erendil stapte op en fluisterde een paar woorden. Aris drukte hem de hand. 'Namárie, an s'il nin mellon.' zei Aris, overgaand op het Elfs. Erendil knikte. Daarna reed hij weg. Snel als de wind.

Rose knikte nog even naar Aris en sloot toen haar ogen. Het geluid van het bos leek gelijk een stuk harder. Ze hoorde Cairo naar haar toe kruipen en tegen haar aan gaan liggen. Een glimlachje verscheen op haar lippen. Het voelde gelijk een stuk beter, veiliger. Niet dat ze Aris niet vertrouwde maar het voelde toch goed als je een sterke draak naast je had liggen. Langzaam begon ze verder weg te zakken. Het laatste wat ze hoorde waren de woorden van Aris in een voor haar vreemde taal.

Kate ging nog sneller lopen en keek om zich heen. Het leek nu helemaal donker te zijn. Ze had aardig goede ogen en kon dus nog wel dingen in het donker zien, maar nu werd dat een stuk lastiger. Ze had erover nagedacht om haar kleine meeneem tentje op te staan en te gaan slapen, maar hoe kon ze weten of het hier wel veilig was en of en geen roofdieren kwamen? Ze wist helemaal niks van de omgeving en dat begon haar nu aardig tegen te werken. Deels in haar gedachten, deels doordat ze niet veel zag, liep ze recht tegen een boom op. Ze schrok er zo van dat ze voordat ze op de grond viel een hoge harde gil slaakte. Meteen daarna hield ze haar hand voor haar mond. Te laat. Wat dom van haar.

Aris hoorde iets maar kon ze niet verlaten. Het zou moeten wachten tot morgen, als ze dan nog op tijd zou zijn. Aris ging zitten. Gespannen keek ze rond. Ze zat in de positie om gelijk aan te vallen als het moest, haar ogen flitsten heen en weer. Ze volgde elke beweging. Aris was gewend aan lange nachten dus zou ze Rose pas midden in de nacht wekken omdat Erendil ook weg was. Maar Aris vermoedde dat ze snel genoeg een ander zouden tegenkomen.

Kate krabbelde weer overeind en beet op haar lip. Ze hoopte dat niemand haar had gehoord. Want ze zou niet denken dat hier ook maar iemand zou zijn die te vertrouwen was. Ze veegde de bladeren en het stof van zich af. Dat ging niet geheel zonder geluid te maken, maar ze deed haar best om het zo zacht mogelijk te houden. En ze had toch al zichzelf verraden door tegen een boom op te botsen en een gil te slaken. Ze moest van zichzelf wel weer doorlopen en letten nu meer op haar stappen. Ze kon het zich niet weer permitteren om tegen bomen aan te lopen, zo zou ze nooit uit dit gebied komen. De stappen die ze maakte waren kort. De bladeren op de grond kraakten een beetje en soms moest ze wat takken voor zich weg slaan, maar verdere geluiden maakte ze niet.

Natas schoot opeens wakker. Ze wist niet waarom want Natas had heerlijk geslapen. Maar iets in haar zei dat ze iets vergeten was. Natas ging maar recht zitten en keek om zich heen. Ze zag dat Aris nog wakker was en klaar was om aan te vallen. ´´Goedemorgen´´ zei Natas blij. Eigenlijk wist ze niet eens of het morgen was maar ze vond het wel leuk om het altijd te zeggen.

Rose had niks door van de schreeuw die Aris oplettend maakte, ook had ze niks door van dat Natas ondertussen wakker geschoten was. Rose was gezegend, vond ze zelf tenminste, dat als ze eenmaal sliep ze niet zomaar wakker werd door het minste of geringste. In haar slaap rilde Rose van de kou zonder het door te hebben, ze had geen deken over haar heen gelegd en dan krijg je het al snel koud. Ze kroop wat dichter tegen Cairo aan.

Aris hoorde Rose rillen. Ze wendde zich af van het geluid. Ze pakte een deken uit haar tas en legde die over haar en Cairo heen. 'Goede avond. Je hebt niet lang geslapen maar wel goed. Voel je je uitgerust om even op te passen?' vroeg ze aan haar. Dan zou ze kort even kijken waar het geschreeuw vandaan kwam. Ze zou rennend gaan en snel terug zijn.

Rose stopte bijna direct met rillen toen er een deken over haar heen gelegd werd. Alsof haar lichaam het gelijk doorhad dat ze binnen enkele minuten het weer warm had. Ze ontspande wat en draaide zich om naar haar andere zei. Nog steeds lag ze diep in slaap, wachtend tot Aris haar wakker maakte voor de 2de wacht.

Aris wachtte niet langer op antwoord. Ze ging gewoon zitten, niet wetend wat te doen. Zekon de groep niet in de steek laten maar straks had diegene hulp nodig, nou, dat moest maar wachtend zei het overgrote deel van haar. Aris ging zitten en wachtte rutig af.

Natas merkte dat Aris har negeerde of gewoon haar niet gehoord had. Naats stond maar op en rekte zich uit terwijl ze om zich heen keek. Bij Natas maakte het niet uit hoe donker het was het bleef het zelfde voor Natas. Ze keek heel even naar Max die rustig zat te slapen en daarna naar de plek waar de maan stond. ´´Kon ik hem maar een keer zien´´ mompelde Natas.

Aris hoorde Natas niet. Aan de stand van de maan te zien was het bijna een uur. Ze zou nog een uurtje wachten, daarna zou ze Rose wakker maken. Ze zou haar de opdracht geven om ze rond zes uur te wekken, dan konden ze mooi doorlopen in de vroegte. 'Ik zou nog proberen te slapen Natas, om zes uur trekken we verder..' zei Aris tegen haar.

Kate bleef maar doorlopen en had werkelijk geen idee waar ze was. Het kon haar niet veel meer schelen, ze was nu toch al verdwaald. Ze hoopte op een meer, ergens waar ze haar bidon kon vullen en kon rusten. Dan zou ze wel weer verder lopen. Ze hoorde wat gehijg, en kwam er later pas achter dat dat haar eigen ongecontroleerde ademhaling was.

´´nee ik heb wel genoeg geslapen´´ zei Natas. Natas had het gevoel als of ze makkelijk een marathon kon gaan lopen. Natas was wel gewend kort te slapen en had al genoeg aan een klein beetje rust. Natas keek opeens in een andere richting. De lucht was anders gevormd doordat iemand zat te hijgen. ´´Weet jij misschien wie dat is´´ vroeg natas terwijl ze in de richting wees. Je kon Kate niet zien van af waar ze stonden maar de wind fluisterde het bijna in haar oor.

'Ik denk degene die net schreeuwde. Is het erg als ik even ga kijken, of is het handiger als jij gaat?' vroeg ze aan Natas. Ze vond het niet erg dat Natas niet ging slapen, zo had ze wat gezelschap. Ze keek haar aan en keek in de richting die Natas aanwees. Aris deed verder niet veel.