De Weg.

Natas luisterde naar Rose haar verhaal. Ze was te moe om alles goed te horen maar verstond uiteindelijk dat ze allebei verdwaald waren. Eerste begon Natas super hard te gapen voordat ze iets kon zeggen en daarna zei ze ´´dat klopt´´. Natas keek ook heel even om zich heen en daarna weer naar Rose en Cairo. Die was trouwens een tsuk gegroeid sinds de laatste keer Natas hem zag. Verbaast keek Natas weer naar Max die net een poes leek. Natas zuchte diep en keek op toen ze Aris hoorde. Natas vloog meteen blij naar Aris en zei als een hulpeloos kind ´´ik ben zo blij dat je er bent´´.

Verdwaasd door de hysterie die zich langzaam meester begon te maken draaide Rose zich om. Weer een stem, weer een bekende stem. Haar oog viel op Aris die naar beneden kwam gezeild op haar draakje. Voor ze antwoorde haalde Rose diep adem. Dat Natas haar had zien flippen was genoeg, Aris hoefde dat niet ook te zien. De Hysterische blik verdween langzaam uit haar ogen "Dat kun je wel zeggen" antwoorde Rose opgelucht.

Aris glimlachte. 'Ik zal helpen. Net als mijn vriend. Dit is Erendil. Hij reist met mij mee.' zei Aris. 'Maar waar moesten jullie heen? Ik breng je er zo. Nou ja, in een paar dagen. ' zei Aris. Natas wist als enige vna haar Doler bestaan en binnenkort zou Rose het ook weten. Heel binnenkort. 'Indilwen, ik wil je niet afleiden maar wie zijn dit. Zoals jullie al weten, ik ben Erendil, zoon van Elendil.' zei hij tegen de twee meisjes. Hij glimlachte en hield daarbij zijn hoofd schuin.

natas was blij dat Aris was maar liet haar uiteindelijk toch los. Ze had nog steeds een glimlach op. Stiekem was Natas blij dat ze een bril altijd droeg zodat niemand haar meters lange wallen zagen. Natas keek op naar Erendil en zei blij ´´aangenaam kennis te maken´´.

Erendil boog lichtjes, dat was gebruikelijk voor hem. Zeker omdat hij wist via Aris dat dit Strijders waren. Daar moest je respect voor hebben. Niet zo veel als ze voor Aris hadden maar wel respect. Aris glimlachte. "Ik vraag me af wat ze hier doen.." zei ze tegen Darweimn in gedachten."Ik ook. Het is niet prettig hier als je de weg niet weet." zei hij geamuseerd doelend op Erendil.

Rose glimlachte, gered. Dat was het enige wat er nu door haar hoofd schoot. "Inderdaad, aangenaam kennis te maken" zei ze blij. Dat was ze echt, nogn ooit was ze zo blij om Aris of een levend wezen wat ze kon vertrouwen tegen te komen. Cairo deed een stap naar voren om Erendil een lik over zijn hoofd te geven.

Erendil maakte ook een lichte boog voor Rose en aaide Cairo. 'Oké. Hier zijn we dan. Rose ik wil je een korte informatie geven waarom ik je zal leiden en niet Erendil die veel wijzer lijkt. Wat hij ook is maar dit is mijn vak. Natas weet al dat ik een van de laatste Dolers ben. Ik weet niet of je daar gehoord van hebt?' zei Aris tegen Rose. 'Maar voor we verder praten gaan we daar in de schaduw zitten. Dat wordt onze overnachtingplaats. Morgen trekken we verder.' Erendil knikte en begeleide zijn paard en Darweimn erheen.

Rose knikte ten teken dat ze het begreep. Ze was op dit moment nou ook niet bepaald in de positie om er tegen in te gaan. Aris kon haar zonder wat te zeggen gewoon achter laten. "Als ik wat kan doen, zoals het vuur aansteken" moet je het maar zeggen" bood Rose aan. Ze had wel door dat Erendil al wist dat ze magie hadden en hij niet raar zou opkijken dat er vuur uit haar vingers schoot.

Natas was blij met de wijze raad van Aris maar was er zelf ook een beetje bang voor. Zelf merkte ze dat ze ook schreeuwde onder de droom en ze wou eigenlijk niet dat andere strijders ervan af wisten. Toch ging Natas mee, ze had eigenlijk geen keus. ´´Kan ik ook wat doen´´ vroeg Natas terwijl ze een plan maakte .

Aris schudde haar hoofd. 'Nee dat hoeft niet. En we maken pas een vuur met uiterste nood. Het is veranderd hier dus ik wil niet teveel opvallen. Maar Rose, wat weet jij van de Dolers, oftewel de Dinudi?' vroeg Aris haar. Erendil ging tegen een boom aanzitten. Aris zat in de schaduw op de grond. Ze zat inde kleermakerszit. Rustig wachtend op Roses antwoord.

zijn het dezelfde soort dolers als die van Tolkien? (schrijfer)
-
Rose schudde haar hoofd "Ik heb er wel van gehoord, redelijk vaak zelfs. Maar die verhalen waren onduidelijk, vaag zelfs. Dus ik weet niet precies wat ze zijn" gaf Rose eerlijk toe.

Ja, alleen even de naam veranderd.. Mar we kunnen ook gewoon De Dunedan aanhouden. Ofwel Númenoreaan. Ik ben een klein *kuch* beetje LotR verslaafd
___________________

Aris glimlachte. 'Reizigers. We beschermen de reizigers en helpen ze. Ook reizen we zelf veel en hebben we vele banden. We zijn bedreven vechters en worden alom gerespecteerd. Ik ben een van de laatste Dolers. Er is zelfs een lied over.' zei Aris grijnzend. Ze keek Rose aan. Veel mensen hadden vage verhalen gehoord.

ghehe, ik vroeg het me gewoon even af '
-
Rose knikte "Jullie hebben allemaal bijzondere levens zeg" ze dacht even aan Dust die een Jager bleek te zijn. Ook al zo iets bijzonders. Tenminste voor haar. Ze strekte haar benen en klopte even op Cairo's nek die de hele tijd naar Erendil keek. Hij leek hem wel te mogen.

Natas bleef wachtend staan en luisterde half mee. Natas kende het verhaal al dus hoefde ze niet helemaal op te letten en ze wist dat als ze ging zitten dat ze meteen in slaap viel. Heel even keek natas naar Max die rustig zat te slapen. Natas voelde een steek van jaloezie door haar heen gaan. Meestal was Natas niet jaloers maar als ze moe was dan was ze eenmaal chagerijnig.

Aris knikte. 'Hebben jullie eten of moet er gezocht worden?'vroeg ze aan beide meisjes. Erendil stak zijn hand uit naar Cairo om hem dichterbij te laten komen om hem te aaien. Erendil was altijd goed met dieren geweest en glimlachte. 'Als er gehaald moet worden doe ik dat wel. Datis wel even het minste dat ik kan doen voor u, Indilwen.' zei Erendil. Aris glimlachte, 'Dankje Erendil.'

´Dank je wel maar ik hoef niks´´ zei Natas terwijl ze weer begon te gapen. Natas had wel door dat ze eigenlijk hulp nodig had met haar slaap probleem maar ze wist niet van wie. De mensen die ze kende wou ze eigenlijk niet ongerust maken en de mensen die ze niet kende zouden het deel met de draak toch niet begrijpen. Natas probeerde haar ogen nog verder open te doen. Het maalte voor haar niks uit of ze kon zien maar wel om in slaap te komen.

Aris zag Natas vermoeid kijken. 'Weet je dat zeker. Morgen houden we namelijk maar een pauze, zo komen we het verst. Tenminste. Dat proberen we. En ga anders maar slapen. Ik houd de eerste wacht. Morgenochtend staan we vroeg op.' zei Aris. Aris nam een slok water en voelde zich verfrist. Erendil wierp alledrie de draken een stukje vlees toe. Hij zag wel dat Max sliep maar dat maakte niet uit.

Natas zag dat Aris zich druk om haar maakte en zei snel maar ´´nee hoeft niet anders hou ik wel de wacht´´. Natas was waarscheinlijk wel het meest moe van de rest maar ze wou nog steeds niet dat de rest het wist van haar slapeloze nachten en de droom. Toch begon Natas weer te gapen. Uiteindelijk besloot Natas maar ook om te gaan slapen en hoopte dat de droom gewoon niet terug zou komen. Rustig ging Natas op de grond zitten en viel meteen in slaap.

Aris glimlachte toen ze Natas uiteindelijk in slaap zag vallen en ging rustig zitten. Erendil was nog wakker. Hij ging bij haar zitten. Aris keek omhoog naar de sterren maar zag ze nog niet. Ze hoopte dat ze ze vanacht eindelijk weer zou zien. Aris at wat vlees dat nog goed was.

Natas had minder geluk dan ze dacht en meteen begon haar droom weer. Het afschuwelijk schouwspel van eerst wijs de mensen helpen als draak en daarna verdreven worden van je broer. Om dan uiteindelijk alleen gedood te worden. Het laatste wist Natas niet zeker want toen werd ze weer gillend wakker. Toen Natas besefte dat het een droom was stopte ze meteen weer met gillen. Had ze het nu al weer gedaan zo hard gegild in haar slaap.

Rose wees naar haar rugtas die ze nog steeds op haar rug had. "Daar zit genoeg eten in voor enkele dagen" ze keek even naar Natas die onrustig sliep "Ik neem de wacht na jou wel. Ik heb gisternacht minstens 12 uur achter elkaar geslapen dus ben niet heel erg moe" legde ze uit. Rose wist dat 1 van de middelste wachten het zwaarst was, je had dan een gebroken nacht. Daar konden vele mensen niet tegen.

Aris knikte. 'Wij hebben ook genoeg.' zei ze vriendelijk. 'Ik neem de laatste wacht wel.' zei Erendil tegen de twee. Hij keek naar de lucht. Daarna keek hij naar Rose. 'Waar moet je heen?' vroeg hij aan haar. Aris glimlachte. Soms vond ze Erendil onnatuurlijk nieuwsgierig voor een Elf, maar dat vond ze wel prettig.

Natas keek om naar de rest, die zaten tenminste rustig te kletsen. Natas wist dat ze toch niet kon slapen dus ging ze maar een eindje lopen. ´´Ik ga een stukje lopen, kom dalijk wel terug´´ zei Natas terwijl ze probeerde te glimlachen. Eigenlijk was ze daar ook te moe voor maar ze deed het toch.

Aris knikte. 'Maar verdwaal niet. O wacht. Neem deze mee. Die heb ik gemaakt. Als er iets mis is haal die dan langs iets stevig en houd hem vast. Wij kunnen de vonken dan zien.' zei Aris terwijl ze een rode staaf naar haar gooide. Het was niet heel moeilijk gemaakt en Aris vond het erg handig. Zeker hier. Ze was er alleen niet zeker van of het al goed werkte.

´´ja en anders gebruik ik wel mijn krachten´´ zei Natas terwijl ze verder liep een stukje van de rest weg. Ze owu dat de dromen stopte dus had ze een idee bedacht. Meestal kwamen dromen terug als je ze niet af hebt gezien dus wou Natas vandaag alleen de hele droom beleven. Zodat het misschien zou stoppen, zelf al moest ze dood gaan. Natas slikte even bij die gedachten maar ging gewoon wel door. Ze zocht een dichte boom uit met veel bladeren zodat niemand haar zag en klom er toen in. Het zat niet comfortable maar Natas was zo moe dat het niks meer uit maakte. Binnen een paar seconden was ze al weer in slaap.