Het Schaduwmeer

'Ook leuk, maar ik wil niet dat ik je doodt of dat je in een eeuwig coma raakt dus nog even aanhouden. Heel even en zorg dat je niet geraakt wordt. De rest leg ik na het gevecht wel uit.' zei Aris tegen hem als informatie. Zwaardgevechten waren leuk, als ze voor het echt waren want dan was haar zwaard perfect om mee te doden.

Cole grijnsde diep en zei ''ik heb wel vaker zwaardgevechten gedaan''. Hij zei expres maar niet tegen wie omdat het dan heel verkeerd klonk vond hij zelf. Zelf vroeg hij zich wel af wat Aris bedoelde met dood of in come gaan maar dat zou hij later wel zien.

Aris glimlachte niet en keek heel geconcentreerd. Nu moesten al haar slagen goed zijn. Ze deed een pas naar voren en bewoog haar zwaard langs het zijne heel snel als afleiding maar daarna naar zijn linkerschouder toe.

Cole blokte hem nog net voordat het zijn hoofd raakte. Hji stond er wel wat losser bij omdat het alleen een hand moest werken bijna. ''Bijna'' zei hij terwijl hij het zwaard van Aris weg duwde van zijn zwaard en zelf uithaalde naar haar schouder.

Aris had een klein wrang glimlachje op haar gezicht maar concentreerde zich haast volledig op de strijd. Snel blokte ze ook zijn aanval en haalde uit naar zijn benen. Hopelijk lukte de aanval deels, ze wilde hem echt geen ernstig letsel aanbrengen.

Behendig sprong Cole over Aris haar aanval heen en lande achter Aris. Zelf vond hij het altijd knap dat hij zo hoog kon springen maar daar werd hij eerst ook voor getraind. SNel schudde hij zijn hoofd dit was niet de tij om erover na te denken maar om te consentreren. Cole haalde weer uit met zijn katana maar naar Aris haar hand zodat ze misschien het zwaard zou laten vallen. Langzaam voelde hij zich meer moe worden maar dat maakte Cole niks uit hij deed noch steeds wat hij wou doen.

Aris zag niks aankomen. Of wel, ze zag uitval aankomen. Shit, dacht ze. Niet nu. Ze voelde de katana langs haar arm schieten en die openrijten voordat ze neerviel en hetzwart werd omdat ze op haar hoofd viel. Ze had vage dromen over draken en hun berijders en over Darken Rahl.

Dust zag dat twee mensen aan het vechten waren en dat er eentje neerviel door een wond aan haar arm. Hij rende er snel naartoe en vroeg "Echie of training?" Hij had die twee eerder gezien maar hij kende ze niet. "Ik ben trouwens Dust." zei hij. Hij pakte zijn tas maar wachte totdat het meisje wakker was.

Aris probeerde weg te rennen van de dromen en hoorde wel stemmen van buiten haar hoofd komen. Ze zweefde op de rand van bewusteloosheid. Ze schrok toen ze iemand achter haar zag die ze meende te kennen tot ze met een gil weer bij bewustzijn kwam. Die persoon had haar gezicht. Schaduwmeesteres had het gefluisterd.

Dust schrok toen het meisje zo gilde, maar ze was tenminste wel weer bij bewustzijn. "Heb je hulp nodig voor je arm?" vroeg hij. "Ik heb verband bij me." Dust pakte het snel uit zijn tas samen met een potje waarin een ontsmettende zalf zat. "Ik ben trouwens Dust."

Aris kon alleen maar even ja knikken. Ze moest even bekomen van haar droom. Even later merkte ze pas dat de jongen zijn naam had gezegd. 'Aris.. Mijn naam is Aris..' zei ze fluisterend. Ze bekeek de jongen even maar er zat niks anders op. Dit was geen normale uitval, het had ook te maken met het bloedverlies. Ze ging haar verleden na. Waren haar ouders normaal, nee. Verder veel gereisd, veel gevochten. Ze wist niet waardoor het kwam en zou snel naar Iyona gaan.

Toen Dust toestemming kreeg pakte hij de arm en legde die zo neer dat de wond geen vuil binnen zou krijgen als hij ermee bezig was. Hij maakte een lap vochtig met het water uit zijn waterzak en maakte daarmee de wond schoon. Hij smeerde er onstmettende zalf op en verbond de wond daarna. Hij gaf Aris ook nog wat blaadjes kamille om op te kauwen zodat de pijn minder zou worden. "En klaar zijn we. Leuk je te ontmoeten trouwens, minder om je gelijk te moeten behandelen." zei Dust

Ze ging in de kleermakerszit zitten en kek even naar Cole, schoof een klein stukje op zodat hij er ook bij kon zitten als hij wilde maar keek Dust toen even aan. 'Bedankt, waarschijnlijk zou ik zijn doodgebloed.. Het is ook leuk jou te ontmoeten, ik heb vaker last van zo'n soort iets, maar niet zo vreemd..' zei ze min of meer tegen Dust, of tegen zichzelf.

"Geen dank joh" zei Dust "Mensen zijn er om elkaar te helpen." Hij keek goed naar Aris maar zag niets bijzonders. "Hoe bedoel je dat je vaker last hebt van zoiets? En doodbloeden, daar heb je gelijk in." zei hij. Schysta kwam ondertussen in een hondenpakje aangerend. "Oh nee, daar hebben we dondersteen weer." zei Dust serieus. Schysta kwam bij het groepje aan en klom gelijk bij Dust op schoot.

Aris glimlachte. 'Dan is deze dondersteen wel een schattige dondersteen. Nouja, niet alle mensen zijn er om elkaar te helpen, bij heel veel veranderd het spreekwoord in mensen zijn er om elkaar om zeep te helpen..' zei Aris nog steeds met een glimlach, alleen een wrange.

"Ja, jammer genoeg wel." zei Dust treurig. "Heb je nog veel pijn nu? Kamille hoort rustgevend te zijn, maar soms werkt het niet goed. En eet vooral veel vlees, je hebt behoorlijk wat bloed verloren." zei hij. Schysta sprong naar Aris omdat ze graag wilde spelen, maar ze praatte niet omdat ze niet goed wist of ze wel een strijder was. Ze sprong op haar schoot, maar in plaats van spelen bedacht ze dat ze net zo goed gekriebeld kon worden. Dust merkte dat ze opeens haar kopje omhoog stak en zei "Volgens mij wil ze graag dat je haar onder de kin kriebelt. Dat vindt ze het lekkerst."

Aris glimlachte. 'Zal ik daar dan maar gehoor aangeven..' zei ze en begon haar te kriebelen, wat vast lekker moest zijn bedacht Aris, want ze had best lange nagels. 'Zeg denk jij dat we van Darken Rahl kunnen winnen?' vroeg ze plots aan Dust. Ze had het draakje al herkend, ze wist niet meer hoe, maar Dust was hoe dan ook een strijder.

Toen Schysta merkte dat Aris over Rahl begon zei ze gelijk "Ik wil NU uit dit pak!" Ze rende snel naar Dust die haar hielp en toen ze eruit was vouwde hij het op en stopte het in zijn tas. Schysta klom weer op Aris' schoot en vroeg "Kriebelen?" Dust moest wel lachen en zei tegen Aris "Ik denk dat het wel lukt, maar dan moet ik wel wat meer krachten krijgen en dan moet Schysta kunnen vliegen en mij dragen.

Aris begon weer met kriebelen en aaide soms tussendoor. 'Je had Darweimn moeten zien. Hij is bijna volgroeid. Een dag geleden kwam hij al boven mijn voorhoofd uit. Hij zal hopelijk binnenkort kunnen vliegen. Ik wil weer bergen zien en ben al veel te lang in Yuka. Ik leer onderweg wel.. Trouwens, het is wel drukke tante..' zei ze weer grijnzend over Schysta.

"Je zou haar moeten zien als ze een eekhoorn op heeft. Op de een of andere manier wordt ze daar helemaal hyper van. Dan begint ze pijlsnel te rennen, bijna net zo snel als mijn paard of ze praat je de oren van je kop. Let maar op." Dust pakte een reepje eekhoornvlees en gaf dat aan Schysta. Ze begon nu niet te trillen maar opeens kwam er een woordenwaterval uit haar mond. "Weetje dat ik al kan vliegen en met een looping kan landen. En ik kan vissen vangen zodat ik altijd te eten heb. En ik heb het vliegen geleerd van Max, het draakje van Natas, die trouwens echt heel aardig is. Hij kan zo goed uitleggen, ik wist al snel hoe je moest vliegen." Schysta ratelde maar door en door en door. "En blijf kriebelen" zei ze streng tegen Aris.

Aris schoot in de lach om Schysta. 'Ben ik even blij dat Darweimn niet kan praten.. Niks tegen jouw haar, maar anders zou ik gek worden, nouja. Nu zou ik gek in mijn gedachten worden. Maar Darweimn is heel rustig alleen soms een beetje arrogant, maarja, wie niet.' zei Aris toen haar lachbui over was.

"Nou, ik ben dat nooit." zei Schysta en er begon een hele monoloog over hoe anti-arrogant ze was. "Schys, wees toch een ff stil" zei Dust "Je praat mn oren van mn kop. Kun je niet even gaan vliegen ofzo?" Schysta vloog gelijk op zodat ze haar energie sneller kwijt was. Door te praten kon het een aantal uren duren, maar na een half uur intensief vliegen was ze op.

'Wow, wat een stilte ineens.' zei Aris plagend. 'Ik vind het best jammer dat Darweimn niet meer meekan maar hij is te groot. Maar als ik weer ga reizen gaat hij vliegen en land hij als ik stop, wel jammer, maar het is het waard. Oeps, nu ratel ik ook.' zei ze grijnzend en ze sloeg haar hand voor haar mond.

"Wees maar niet bang, ik kan ertegen." zei Dust lachend. "Dat draakje daar kan echt drie uur achtereen praten en dan val ik ook nooit in slaap." Schysta was ondertussen uitgevlogen en ging weer op Aris' schoot liggen. "Kriebelen" commandeerde ze en ze stak haar kinnetje op.

Aris glimlachte en begon te kriebelen. 'Hmm, Dan heb ik toch wel een heel rustige draak.'zei ze grijnzend. Ze bedacht hoe stil Darweimn vaak was. Hij was altijd zo.. Zo wijs. Alsof hij al jaren meeging. MIsschien was dat ook wel zo, mentaal.