Restaurant 'd'amour'

Leonardo grijnste. 'Ik had het eigenlijk al wel kunnen raden.' zei hij en nam een hap van zijn ijsje dat al bijna op was. Als je aan het kletsen was at je veel meer door in zijn geval vond Leonardo. 'Dit ijsje mag er ook wel zijn! Net als jij!' Leonardo vond het gevoel van verliefd zijn prettig, nou meer dan dat. Geweldig zelfs.

Leia bloosde enorm Wat lief van hem, dacht ze "Anders jij wel" Zei ze lief en ze nam een klein hapje ijs en keek Leonardo lief aan. Ze nam nog een slokje wijn en keek om zich heen. Als ze niet hier waren, maar in het bos zou ze de wijn geprobeerd hebben te sturen, mou ja. Ze moest het houden bij lieve verliefde blikken.

Leonardo glimlachte. De wijn was lekker, de avond was wat zwoeller dan normaal. Hij vond het perfect en stuurde een dankgebed naar Afrodite en Zeus. Hij glimlachte. 'Dankje. Mag ik je linkerhand eens?'vroeg hij plots. Vroeger kon hij handen lezen, waarschijnlijk nu nog.

Leia stak verbaasd haar hand uit. Wat zou hij ermee gaan doen? Ze keek hem vragend aan "Wat ga je doen dan?" Vroeg ze nieuwschierig. Ze nam met haar andere hand een slokje wijn. Ze kon wel wat op, al moest ze letterlijk kotsen van bier, dat was goedkope gore alcohol.

Leonardo nam snel een nipje maar glimlachte. 'Ik ga je hand lezen, vroeger kon ik het heel goed en ik was het bijna vergeten.' zei hij tegen Leia. Met een hand pakte hij haar pols losjes vast, de andere zat even in zijn broekzak opzoek naar het cadeautje dat hij voor haar had meegenomen. Hij deed dat in zijn vuist en haalde de hand boven de tafel en bekeek Leia's hand goed.

Leia keek geintereseert naar haar hand, wat zou hij zien. Ze voelde een warm tintelig gevoel over haar arm kruipen toen hij haar hand pakte. "En wat staat er in mijn hand geschreven?" vroeg ze nieuwschierig.

'Nou ik zie liefde, en je hebt een lange levenslijn, hij is wel erg grof, dus waarschijnlijk zal je vaak net op het randje van de dood zweven maar gered worden. Ook zie ik nieuwe vrienden komen. Je hebt veel kracht en wordt haast met de dag wijzer en leert van je daden. En nu je ogen dichtdoen.' zei hij met een glimlach.

Leia bloosde "Wat een mooievoorspelling"zei ze. Toen ze hoorde dat ze haar ogen moest sluiten glimlachte ze verbaasd, "Oke" en ze sloot langzaam haar ogen "En nu ?" Vroeg ze.

Leonardo glimlachtte en zei niks. Hij opende zijn eigen vuist en liet er langzaam een ketting uitglijden die op Leia's hand kwam. De ketting was van de pleegmoeder van zijn zusje geweest en ze had gezegd dat hij hem moest geven aan degene van wie hij het meeste hield, buiten zijn familie om. 'Voor jou, van mij. Met de wijze woorden: Voor degene van wie ik het meeste houd, ebij' fluisterde hij in rijm tegen haar.

Leia opende haar ogen, en zag de ketting. Gelijk deed ze hem om "Wat ius ie mooi." En spontaan gaf ze Leonardo over tafel een knuffel. Toen ze hem vasthad kreeg ze een geweldig gelukzalig geoel. Als het aaan haar lag liet ze hem nooit meer los.

Leonardo glimlachte. Hij knuffelde haar ook en het voelde geweldig. Stomme tafel, dacht hij nog even wat best wel een stomme gedachte was vond hij iets later. Maar hij was zo gelukkig en blij dat het niks uitmaakte!

Leia draaide haar gezicht naar zijn wang en drukte e een kus op, waarna ze weer ging zitten. Verlegen nam ze nog een slokje wijn. Waarom had z hem nou een kus gegeven, nu vond hij haar vast stom, en had ze het verpest. Met een kop als een tomaat keek ze snel naar buiten.

Leonardo bloosde ook en keek naar zijn bord dat ineens heel interresant was. Hij wist niet wat hij moest zeggen en voelde zich ineens heel nerveus en zenuwachtig. Maar hij glimlachte wel en legde zijn hand op zijn wang.

Leia at snel haar laatste restjes ijs en probeerde ervan te genieten. Ze pakte de ketting, en begon hem te bestuderen, wat vond ze hem toch mooi. Buiten begon het te regenen, en de kat die net nog buiten liep rende zeiknat naar binnen.

Leonardo nam zijn laatste slok wijn en luisterde naar de regen, zouden ze daardoorheen moeten rennen?! Hij zuchtte vanbinnen. 'B-bedankt..' zei hij met een zacht trillende stem. Waarmee hij doelde op de kus. Hij keek op naar Leia.

"Oh...eh...ja..ehm...geen dank...denk ik..."Stamelde ze. Leia keek geboeid naar de door de regen rennende mensen, om niet na te hoeven denken over die kus. "Ook bedankt voor die ketting, hij is echt heel mooi" zei ze om het onderwerp te veranderen.

Leonardo glimlachte. 'Dat is mooi. Ik moest hem aan iemand geven van wie ik veel houd. En dat ben jij.' zei hij met een glimlach en nu een lichte blos op zijn wangen. Zijn haren waren zwart geworden, dat kreeg hij in de avond. Leonardo heeft nooit geweten hoe maar hij vond het wel leuk.

Leia begon te blozen. "Ik houd ook van jou" zei ze zacht, net verstaanbaar. Zijn zwarte haar viel op, eerst was het toch veel lichter geweest, en die middag een compleet abdere kleur. Ze zou hem er later wel naar vregen, en ze keek hem met een lieve glimlach aan.

Leonardo glimlachte. 'Dankje.' zei hij zacht terug. Hij glimlachte met een zachte, lieve glimlach. Hij keek haar aan door zijn haren heen. Hij deed een plukje aan de kant zodat hij haar beter kon zien. Zijn haar zat soms bij hem in de weg.

Leia begon niks denkend haar haar om haar vingen aan het winden. Ze keek hem lief in zijn ogen en begon een liedje dat ze pas op haar harp had gespeeld te neurien, dat liedje zat al twee dagen in haar hoofd. ze veegde een aantal lokken van haar ponny uit haar gezicht en keek hem lief aan.

'Welk liedje is dat?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar toen hij hoorde neurien. Leonardo glimlachte. Muziek vond hij altijd mooi alleen kon hij zelf niet zingen. Wel kon hij er goed op dansen. Geleerd van zijn zusje.

dit melodietjeis inderdaad van pokemon, maar persoonlijk vind ik het een van de mooiste melodien. Dit filmpje is een van de weinige op youtube dfat goen gespeeld is, niet tge hoog niet te laag, en niet vals.

"O wat" Leia dacht even na "O wat ik neuride dat is Lugia song (yep van pokemon), dat is een liedje dat ik aan het oevenenen ben op mijn harp, ik kan hem al op mijn panfluit en op een ocarina" ze glimlachte naar hem "Hij is lastig op fluiten, op de harp gaat beter, maar daar heb ik de muziek niet van." Ze glimlachte "Houd je van muziek?" vroeg ze geinteresseerd.

'Muziek vind ik prachtig, en dansen ook. Daarom vind ik het zelf ook erg jammer dat ik niks kan bespelen of kan zingen. Maar hoeveel instrumenten bespeel jij wel niet?!' zei hij vrolijk tegen haar. Hij had er al drie gehoord en vond dat ontzettend knap dat ze dat allemaal kon.

Leia lachte "Het blijft bij vier hoor, Fuit, POanflkuit Ocarina en harp" ze glimlachte "Ze liggen thuis op de Ocarina na." ze pakte het kleine schelpachtige instrumentje uit haar tasje. Ze floot 40 seconden van het liedje dat ze eerder neuride. "En wat vind je?" vroeg ze benieuwd.

Leonardo keek haar aan met een blik die boekdelen sprak en zijn mond hing een klein beetje open. 'Wow, dat is geweldig!' zei hij tegen haar. Helemaal overdonderd dat zo'n klein ding zulke mooie muziek kon maken. Dat je er überhaupt op kon spelen vond hij al heel erg knap. Logisch want zelf kon hij het niet.