Bibliotheek de witte Roos

Aisha wachtte beleefd totdat Gavril klaar was met de man. Ondertussen keek ze rond. De bieb zag er verbeterd uit. Veel schoner. Misschien omdat er nu veel meer mensen waren dan eerst. Veel meer strijders gingen naar de bieb want ze moesten dingen weten over de wezens waarmee ze nu zaten of gewoon wilde lezen. Waarschijnlijk had de man nieuwe hoop gekregen.

"Ja, dat kan." zei de oude man achter de balie. "Wil je dit formulier even invullen?" Gavril deed wat de man vroeg en was snel klaar met het invullen. De man zette zijn handtekening eronder en gaf Gavril een pas. "Nu mag je zoveel lenen als je wilt, maar het moet binnen drie weken terug." Gavril knikte en zei "Bedankt." Hij stopte het boek in zijn tas en ging toen aan de kant zodat Aisha haar boek kon lenen.

''Dit boek.''. Kort liet ze haar boek zien. Ze had geen pasje nodig , hij vertrouwde haar had hij haar eerder gezegd. Vriendelijk knikte hij. ''Het andere boek moet je nog terug brengen he.''.''Ja, ik moet nog een paar dingetjes lezen. Legde ze uit.''.'' Ga maar.'' een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. ''Doei..''. ''Doei meid.''. Vriendelijk knikte hij Gavril toe en ging verder met zijn werk.

"Oke, bedankt Aisha." zei Gavril terwijl hij rustig naar de deur liep. "Is er nog iets wat ik echt moet zien of kan ik gewoon naar huis gaan?" Hij keek vragend naar het meisje wat zo behulpzaam was. Hij liep door de deur en zorgde ervoor dat Deloi goed verstopt zat. Het was zonnig geworden en de straat lag helemaal te dampen.

''Nee, niet echt. Maar als je mijn hulp nodig hebt kan je altijd bij me terecht.'' een glimlach verscheen op har gezicht.''Ik neem nu de kortste weg om naar huis te gaan. Ik hou niet echt van deze buurt. Ik ben hier wel eens overvallen.''. Een pluk haar kwam in haar gezicht terecht en met de rug van haar hand veegde ze het weg.

Gavril knikte. "Doei." zei hij terwijl hij wegliep. Hij stak zijn hand even op als afscheid terwijl hij in een straatje verdween. Hij zou waarschijnlijk toch wel verdwalen, maar hij kon altijd nog de daken op als hij wilde. Hij vond dat het laat werd en rende even een stukje tot hij inderdaad verdwaald was.