Het witte paleis

Diep in de wouden, ver van de bewoonde wereld op een vergeten plek staat het paleis van Esmè. Het is geheel opgetrokken uit wit glimmend marmer. Het schittert in de zon en geeft een kille uitstraling in de regen. Maar het lijkt op deze plek nooit te regenen. Het paleis is niet enorm groot maar geeft door haar schoonheid elk ander huis of paleis een minderwaardigheidscomplex.
Esmè heeft maar 1 man personeel in 'dienst'. Een klein mannetje dat Esmè ooit had betoverd om als haar slaaf te werken. Hij lijkt fel over been en heeft 2 kleine priemende gele oogjes die door alles heen lijkt te kijken. Je zal denken dat je hem zonder reden aan de kant kon trappen door zijn lichaamsbouw, maar daar zul je verstelt over staan. Alleen als hij je al zachte stomp geeft heb je het gevoel dat je bot gebroken word.
Maar terug naar het paleis. Zoals ik al zei is het een wit marmeren paleis. Om het paleis heen is een groot grasveld met hier en daar een populier of een andere mooie boomsoort. Elke boom die er staat ziet er perfect en volmaakt uit alsof ze door de schepper zelf gepland zijn. Magie.
Onder 1 van de bomen staat een picknick tafel waar altijd het lekkerste eten op staat. Op wonderbaarlijke wijzen word het altijd aangevuld zonder dat er iemands hulp aan te pas komt.
In plaats van angstaanjagend zoals je zal denken bij de heks Esmè geeft dit paleis het gevoel dat je thuiskomt en je hier hoort. Alsof je thuis bent gekomen na een lange reis.

regels: vrij, maar het paleis in puin hakken lukt je niet. En Esmè zomaar verslaan? Dream on ;p

level 2

Aris dwaalde door de bossen. Darweimn was op hun verblijfplaats gebleven maar Aris wilde graag op onderzoek uit. Rustig liep ze rond. Op blote voetenn en zonder wapens, alleen haar magie en natuurlijk wel 1 dolk, maar dan voelde ze zich veiliger. Aris liep al een tijdje rond toen ze plots een groot marmeren paleis zag. Hij was prachtig, haar mond viel er van open. Toch bleef ze op een afstandje, haar instinct wantrouwde de plaats. Zo diep in het woud.

Esmè zat in haar eigen gedaante. Haar lange donkerblonde bijna bruine haren hingen los langs haar gezicht. Haar handen gleden over haar zwarte jurk die precies de goede punten van haar lichaam accentueerde en leek alsof hij met haar huid versmolten was. Ze glimlachte toen ze door de prachtige omgeving richting de picknick tafel liep. Zoals gewoonlijk lag deze vol met het lekkerste eten. Dit keer was het middag en stond de zon precies tegen de boom waardoor de tafel in de schaduw stond maar het niet koud was. De tafel was gedekt met zoet gebak en vers brood en beleg. Qrage had het goed opgemerkt. Er kwam iemand aan die nu in de buurt van het huis verkeerde. "Kom verder" Esmè's stem klonk als zilverenbelletjes die door de wind werden bewogen. Het was een stem die een onbewust vertrouwen opwekte bij iedereen die het hoorde. Met een elegant gebaar viste ze tussen 2 vingers een witte roos die in een klein vaasje op tafel stond en rook er aan. Het waren geruststellende baren naar het naderende bezoek.

Aris twijfelde maar liep naar haar toe. Daarvoor keek ze even naar de lucht en prevelde iets. Daarna keek ze de vrouw aan. Zonder weg te kijken met haar stalen gezicht. Ze herkende haar ergens van maar wist neit waarvan. Aris vertrouwde op haar instinct en die zei dat dit niet goed was. Maar het was zo lang geleden, en ze deed haar denken aan haar moeder. Alleen dan veel knapper en liever.