De heuvels en akkers.

Rose grinnikte, haar actie had het gewenste resultaat gehad. Maar al snel verstarde ze en was haar triomf gevoel alweer verdwenen. Wat wist dat meisje over de beginnende oorlog die er speelde buiten Ashtar? Niemand in Ashtar zou er van moeten weten. Dat kon gewoon niet. De informatie kon niet over de grenzen. Alleen een beperkt groepje wist er van Iyona en de strijders, waar zij ook onder behoorde. Vol verbazing bleef ze even staan voor ze kon reageren. Zij kon er niet van weten, tenzij... Haar hersenen begonnen op volle toeren te werken. Nee, dat kon gewoon niet. Zij kon ook niet 1 van hen zijn dat wist ze zeker. Dat kon gewoon niet. Ze schudde onopvallend haar hoofd, ze zal het wel gewoon als opmerking bedoeld hebben. Er zullen vast wel oorlogen komen in Ashtar zelf, burgeroorlogen of oorlogen over een stukje land. Ze moest niet gelijk aan Darken Rahl en zijn leger denken, dat kon gevaarlijk zijn. Verkeerde conclusies trekken, daar was Rose goed in, en dat was ze aan het afleren. "Altijd beter dan een hypcriet die om het minste en geringste iemand 'aanvalt' " Ze sprak de woorden express met een licht bekakte toon die thuis altijd had gehoord van de vrouwelijke gasten. Het was gewoon onmogelijk om deze kans om haar te irriteren te laten liggen.

'Aanvalt?' zei Nariko bijna schaterend en begon op een spottende manier te lachen. 'Ik zal je eens echt aanvallen, misschien ken je dan het verschil tussen verdediging en aanvallen. God, jij moet echt nog veel leren,' zei ze hoofdschuddend.
Natuurlijk was Nariko zich bewust van de paniek die ze kon laten uitbarsten als er teveel mensen wisten van de komende oorlog van Darken Rahl. Maar, hadden de mensen er het recht niet op om het te weten? Waarom mochten ze het niet weten, zodat ze zich erop voor konden bereiden? Zodat ze zichzelf klaar konden stomen net zoals zij zelf ook aan het doen was. Waarom mochten ze het niet weten? Zou het juist niet meer paniek opleveren als ze er pas achter zouden komen als het te laat was? Als de oorlog al begonnen was en iedereen moest onderduiken om in leven te kunnen blijven? Wat was de logica daar in godsnaam van!? Sinds wanneer hadden de mensen het recht niet meer om voor zichzelf te vechten? Sinds wanneer hadden de mensen het recht niet meer om te vechten voor wat ze waardig waren!? Ze snapte het niet. Waarom werd het op zo een manier aangepakt?
Dat was dan ook de rede van Nariko haar opstandigheid. Ze had meestal haar eigen ideeën over bepaalde dingen aanpakken. De mogelijkheden waar de andere blind voor waren, zag Nariko meestal liggen, helder als glas. En dat wilde ze meestal maar al te graag laten merken.
Maar in dit geval kon dat niet. Ze kon moeilijk op het stadsplein gaan staan en gaan lopen schreeuwen dat er een oorlog zou komen. Waarschijnlijk zou ze niet eens geloofd worden. Of ze zou opgepakt worden en achter de dikke tralies terecht komen. Of in het ergste geval zou ze zelfs geëxecuteerd worden. En de dood mocht nog wel even wachten voorlopig. Ze was nog niet levens moe. Dan moest ze maar wat geduldiger zijn. Hoe moeilijk dat soms ook was, ze moest afwachten tot het juiste moment.

"Ach meid" Rose schudde even haar hoofd om nu haar irritatie te verbergen "Je doet je best maar" Nog steeds kon ze het niet laten om een bekakt accent te faken. Alsof dat meisje dacht dat ze haar zomaar aankon.
Waarschijnlijk trainde zij regelmatig. Maar ze was niet de enige. Ook Rose traint regelmatig en ze had niet te vergeten haar magie. Niet dat ze die nodig zou hebben, dat wist ze zeker. Ze wilde het zo lang mogelijk geheim houden. Alleen als het echt nodig was zou ze dat laten zien. Ze gleed met haar hand over de schede van haar zwaard. Het was nog steeds het oude ding wat ze het liefst weg wilde gooien. Het was niet 'haar' zwaard. Het lag niet lekker in haar hand zoals de dolk die ze van haar broer gekregen had met het woordje waarheid erin gegraveerd.
Eigenlijk moest er ooit een smidse komen die voor iedereen een wapen op maat zou maken. Het wapen dat bij alleen bij dat persoon hoorde. Al snel verwierp ze die gedachte. De wereld zou er vreselijk uit zien als iedereen het perfecte wapen kon hanteren. Dan zou angst regeren, misschien dezelfde angst die Rahl zou verspreiden. Weer kwam die oorlog terug in haar gedachte. Ze zuchtte. Het zou niet lang meer duren voor er een grote aanval kwam hier ergens in de buurt waarvoor ze door Iyona uitgezonden zouden worden. Op 1 of andere manier wist ze dat zeker. Het leek haast in de lucht te hangen als je door het bos liep. Gelukkig kwamen daar bijna nooit normale mensen die daar op een vreselike manier hun dood zouden tegemoet gaan.
Rose rukte zich weer terug uit haar gedachtes en keek het meisje even aan. Het enige wat in har eigen ogen te lezen was was waarschijnlijk iets van amusatie.