De heuvels en akkers.

Natuurlijk zijn er ook vredige rustige plekken in Yuka. De afgelegen akkers en de heuvels. Geweldig om uit te rusten als je op doorreis bent en geen geld hebt of als je een zakcentje wilt verdienen door op de akkers te werken. Daar werken ook vooral er bijgelovige boeren. Ze zijn erg vriendelijk en gaan vol liefde met hun gewassen om.

Personen: Geen limiet.
Regels: Je mag hier geen magie gebruiken en je draak mag ook neit gezien worden. Het word gelijk verteld aan de heer want niemand wilt straf. Ze zijn goed in het onderhandelen en soms word er zelfs vis verkocht!
Rang: -

Natas liep rustig over de heuvels. Toen ze de akkers zag dacht ze meteen aan thuis. Maar ze ging daar niet lang bij stil staan want daardoor krijg je alleen maar meer heimwee. Ze ging zitten op het gras en pakte iets uit haar tas. Het waren allemaal verschillende onderdelen. Natas kwam namelijk hier om iets te maken. Ze vond het geweldig om iets in elkaar te zetten. Wat de meeste mensen voelen als ze zingen of muziek maken voelde Natas als haar ding klaar was. Maar ze liet het aan weinig mensen zien, omdat het een ´jongens´ ding was. Ze keek naar de onderdelen en bedacht wat ze er mee kon doen.

Leia huppelde tussen de akkers. Ze kon niets anders dan vrolijk zijn op zo'n dag. Ze zag een meisje in het grs zitten en ging aan de andere kant zitten frutselen met een stel in de knoopgeraakte snaren van haar draagbare harpje. Ze zaten enorm in elkaar gefrummeld. "hooi daar, ik ben leia, ik was ook op het feest. Heb jij daar toevallig een pincet, vergrootglas, of zelfs een tangetje? ik krijg dit niet uit de knoop" En ze keek hoopvol naar het meisje.

Natas schrok van het meisje dat opeens achter haar stond. Dat gebeurde wel vaker als ze geconsentreert bezig was. Snel stopte ze de onderdelen achter zich en zei ´´hoi ik ben Natas´´ . Daarna stak ze beleefd haar hand uit en keek naar de harp. ´´Hier´´ zei Natas al snel terwijl ze met haar andere hand een tangetje uit haar tas pakte.

Bedankt, en leia ging zitten en begon te frutselen aan het knoopje. "Zeg, waarom schaam je je, ik kan auras lezen, dus ik vind het niet erg, maar je hoeft je niet te schamen, ookal was je blaadjes in de vorm van eten aan het knippen was." Het knoopje raakte lichtjes uit de war. en ze begon de losse draden weer vast te zetten, en te stemmen. Nog meer draden raakten uit de knoop en uiteindelijk was het weer een harp. Ze begon een liedje te spelen.

NAtas keek verbaast naar Leia. ´´Kan jij aura´s lezen´´ vroeg ze verbaast. Eigenlijk wou Natas het onderwerp van het gesprek veranderen en dit leek het makkelijkst. ´´Ik kan alleen stom metaal en lucht´´ vervolgde Natas.

"Metaal is ook handig hoor, ik zie dat je daar metaal dingetjes hebt, dus ik denk dat jij blij mag zijn met jou gaven, ik heb alleen wat aan water, en met auras kan ik iemand kleine pijnscheutjes geven, meer niet" En ze begon weer te spelen "Kan jij een keer iets voor me maken, een ding voor de planten ofzo, dan krijg jij er ook iets voor dat ik voor jou heb gemaakt. weetje wat, kom anders een keer bij mijn boomhuis, dan kan ik je maten op nemen, om iets voor je te maken"

laatste bericht voor vammiddag, ik kom vanavond (hopelijk) weer

Natas snapte nadat Leia het over maten had ze waarschijnlijk kleren wou maken. Natas keek naar haar kleren ze waren wel goed behalve de bloed vlek bij haar arm. ´´Nee, ik hoef geen kleren maar ik maak graag iets voor je´´ zei Natas blij. ´´Gratis ´´ benadrukte Natas. ´´En het lijkt me heel leuk om naar je boomhut te komen´´ vervolgde Natas beleefd.

Leia keek tevreden"Echt bedankt hoor, ik zou dat heel leuk vinden" Ze keek naar de auras van alle diere3n om zich heen, zelfs van watr mieren "Ik wil graag wat maken hoor, mijn draakje Kira is het inmiddels zat, die heeft een hele kist vol verkleedkleding, allemaal vis kostuums" en ze moestlachen bij het idee van Kira in haar walviskostuum "Dat is om zich onder de mensen te kunnen komen. Ze is het alleen zat, en ik heb nieuwe mensen/dieren nodig om voor te naaien." En ze glimnlachte.

Natas luisterde aandachtig naar Leia. EN moest dus ook lachen toen ze dacht aan een draak in een vissen pak. Maar daarna zei Natas ´´heel erg bedankt maar mijn kleren zijn goed´´. Natas probeerde niet onbeleefd te klinken maar dat kon bijna niet. Na eventjes na gedacht te hebben bedacht Natas dat Max wel misschien wat kon gebruiken. ´´Maar misschien wil mijn draak Max wel iets hebben´´ zei Natas blij.

"Gelukkig maar, ik begon me thuis al te vervelen" En Leia schonk Natas een vriendelijke glimlach, terwijl ze weer begon harp te spelen. Hjet duurde even tot ze de melodie tepakken had, maar ze speelde uiteindelijk het volkslied van Ashtar.

Natas luisterde naar het muziek dat Leia speelde. Ze vond het altijd knap als mensen zo mooie muziek maken, want zelf heeft Natas geen enkel gevoel voor muziek. ´´Je kan goed spelen´´ zei Natas tegen Leia. Stiekem probeerde Natas achter zich ook alvast verder te werken.

new
-
Met een chagrijnig gezicht brak Rose een korenhalm die langs het paadje stond. De rede dat Rose chagrijnig was, was slaaptekort. De hele nacht had ze aan Jack zitten denken en voor ze het wist ging de wekker alweer. Met moeite had ze zich uit het bed gehezen en was ze naar buiten te gaan.
Ergens in 1 van de velden vol koren liet Rose zich neerploffen, alleen haar haar stak nog boven de halmen uit. Ze viste een pen tevoorschijn en een schrijfblok. Een hobby die ze de laatste tijd had verwaarloosd was schrijven.

---NEW---

Met een dromerige blik staarde Nariko al lopend naar de akkers, die hun oogst vol trots leken te laten zien aan elke voorbijganger. De tarwe was goud geel gekleurd en het zag ernaar uit dat de korrels deze maand nog geoogst zouden kunnen worden. Moestuintjes werden goed bijgehouden door de eigenaren en de grashalmen van de heuvels danste als water op de wind.
Ze had zichzelf beloofd het leven van het platteland achter zich zou laten, maar het was op sommige moment gewoon nog te pijnlijk. Ze moest het afbouwen, de gewoonte afleren. En iets afleren was moeilijker dan het aanleren. En dat kwam voornamelijk omdat ze het leven op de boerderij miste. Het leven in de stad was natuurlijk niet verkeerd en het had zo zijn charmes, maar het leven op het platteland was toch meer haar ding. De ruimte, de prachtige horizon, de rust, de hechte band met de beesten...
Op momenten zoals deze besefte ze pas, hoe erg ze het allemaal miste. Hoe erg ze het zien van het groeien van de gewassen miste, hoe erg ze het miste om hard te werken...
Waarom moest alles dan ook net verkeerd gaan, toen het leven eindelijk rust en perfectie kreeg. Ze waren als gezin zo gelukkig geweest. Maar wat was daar nu nog van over? Er ging de laatste tijd geen dag meer voorbij waarop ze niet moest vechten voor haar leven, of dat van een ander.

Met grote passen baande Rose zich een weg door het koren. Ze was ergens midden in een akker beland en moest er nu weer uit zien te komen. Niet dat dat ontzettend moeilijk was natuurlijk. Hoe ze in het koren was beland? Een kleine vogel was vlak voor haar langs gevlogen en leek even later neer te storten, alsof het in zijn of haar vleugel was geschoten. Rose was er achter aan gerend, misschien kon ze wat doen voor het vogeltje. Maar toen ze daar aan kwam bleek het vogeltje prinsheerlijk van de rijpe graankorrels zat te eten. Even had Rose geïrriteerd naar het beestje staan kijken. Waarom had hij haar zo moeten laten schrikken om eerst bijna tegen haar hoofd aan te vliegen en haar daarna een halve hartverzakking te bezorgen.Na enkele seconden had Rose zich omgedraaid en weer terug naar het pad te gaan. Een beetje spijtig staarde Rose nu naar alle gebroken en geknakte strohalmen die ze had veroorzaakt. Gelukkig behoorde deze boerderij toe tot haar familie die ze te leen hadden gegeven aan een arm gezin. En aan de overvloedige oogst te zien hadden ze het nu een stuk beter en maakte die paar geknakte koren halmen niet heel veel uit.

Kate liep door de akkers en bleef staan op een plek waar ze mooi uitzicht had over alle akkers. In haar schoenen zaten een paar steentjes wat haar lichtelijk irriteerde bij het lopen. In haar haar zaten stukjes stro die er zo waren gekomen doordat ze op een akker was gaan liggen. Toen ze voetstappen had gehoord was ze gaan liggen. Het was vast niet de bedoeling dat je in ander mans akkers kon gaan ligggen. Toen ze dacht dat ze niks meer hoorde was ze weer gaan staan en nu plukte ze de paar stukjes stro in haar haar eruit.

Vanuit haar ooghoeken kon Nariko iets tussen de koren en granen zien bewegen, iets groots. Haar voeten en benen stopte met bewegen, waardoor ze stilstond en haar hoofd draaide zich de kant van het verschijnsel op. Een onbekende liep ongegeneerd door de koren heen, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was! 'OI!' riep Nariko naar het meisje toe en liep zo dicht mogelijk naar haar toe, tot aan de rand van de akker. Ze zou niet door het gewas heen gaan lopen. Er was al genoeg vernield dankzij één persoon.
'Waar denk je dat je mee bezig bent? Ben je soms dronken, dat je zonder enige schaamte gewoon door de gewassen heen loopt. Wie denk je wel niet wie je bent!?' siste ze op vijandige toon en ze kneep haar ogen voor de helft dicht.
Wat dacht ze wel niet dat ze aan het doen was!? Vond ze het misschien leuk om de goederen van een ander te vernielen, alsof het niks was? "Het zijn maar een paar sprietjes, groeit wel weer terug. Zoveel geld kost het niet," dat waren altijd de reacties van de buitenstaanders, de stadsbewoners die ze te horen kregen.
De mensen van buitenaf, die geen idee hadden, de mensen die geen idee hadden hoe het leven op het platteland in elkaar zat. Dat het meer was dan slechts "een paar sprietjes". Mensen van het platte land werkte aan de gewassen, met bloed, zweet en tranen. Ze staken er altijd hun ziel in, zodat het zo goed mogelijk zou groeien en zodat ze een goede naam zouden krijgen. Kregen ze een goede naam, betekende het automatisch dat er bij de volgende oogst een verhoging van de verkoopprijs in zat. En als ze meer geld binnen kregen, konden ze uitbreiden, konden ze zo ook weer meer produceren, meer geld verdienen en zo kwamen ze makkelijker uit de vreselijke omstandigheden, waarin ze meestal verkeerde.
Maar als de kopers er achter kwamen dat het graan vertrapt, of op wat voor een manier dan ook fout was, daardoor er minder verkocht kon worden, mochten de mensen zelf de kosten terug betalen. En dat leidde altijd weer tot verlies, waardoor de omstandigheden nog veel erger werden en het veel moeilijker werd om daar weer uit te komen.
De mensen van buitenaf wisten misschien niet dat het er zo aan toe ging als je leefde als goedkope boer, maar zij wel. Zij wel... Ze kende het leven maar al te goed. Maar het verschil tussen haar en de meeste boeren was, dat zij wél in goede omstandigheden verkeerde.

[@ wie is dat bedoelt]

(Rose)

ik denk voor Rose
-
Rose wankelede op 1 been om de akker uit te komen maar haar beweging werd geremd door een meisje dat voor haar stil bleef staan. Waar denk je dat je mee bezig bent? was de vraag die uit de kwade mond van het meisje kwam. Ze zette haar andere voet weer neer om in evenwicht te zijn. "Wat denk je zelf" mompelde Rose geïrriteerd door haar houding. Alsof ze de grootste misdadiger ter wereld was, net 20 onschuldige mensen vermoord had of een zo'n bruine labrador puppie met van die grote bruine ogen een trap had gegeven, zo keek ze naar haar. "Ik was op weg naar dit pad, maar aangezien jij mijn weg versperd kom ik nou niet bepaald ver" Ze keek haar even aan. Even bleef ze geschokt zonder wat te zeggen haar aankijken. Er was wat aan haar wat haar enorm bekend voorkwam. Alsof haar spiegelbeeld uit de spiegel gestapt was en had besloten haar haar te verven. "En op de vraag wie ik ben. De dochter van de eigenaar van dit land" zei ze nu lichtelijk kwaad, ze had het volste recht om hier te lopen. Ze kon ook nooit wat goed proberen te doen of er waren wel weer mensen die haar voor van alles gingen beschuldigen. Dronken, op klaarlichte dag? yeah right. Ze begon met haar voet ongeduldig op de grond te tikken, wachtend tot het sissende meisje een stap opzij zou doen en ze haar weg kon vervolgen. Ze moest naar Cairo, die in haar appartement lag te pitten zoals gewoonlijk. Maar hij moest er weer uit, om een enorme hoop drakenstront te vinden als ze terug kwam, daar had ze nou niet bepaald zin in.

(Mwhaha, Rose en Nariko zijn dubbelgangers, net als Sheena en Leia x'd)

Nariko haar blik werd gericht op de voet van het meisje, dat ongeduldig op de grond begon te tikken en een irritant geluid begon te maken. Een geluid waar ze de zenuwen van kreeg. Vluchtig nam ze het meisje in zich op. De dochter van de eigenaar hu? Aan haar kleding te zien was ze zeker niet de dochter van de boeren familie. Dus, dan waren er twee mogelijkheden, óf ze stond te liegen zonder enige schaamte, of de boerderij was omgekocht door één van die rijke families, die dachten dat ze alles konden maken, gewoon omdat ze hun geld in het land staken.
'Wacht even ik ken jou...' zei ze zacht en op nadenkende toon en sloeg haar armen even over elkaar. 'Ben jij niet die dochter van... uhm, hoe heten ze nou... familie La'Ducras?'
Ze kende de familie. Of nou, kennen was een groot woord. Ze had wel eens van ze gehoord, omdat er soms onder de boeren en handelaren nog wel eens over hen gesproken werd. Rijke familie, veel overbodige luxe, enorm ego en kapsones.
'Een beetje meer bescheidenheid is geen misdaad,' zei Nariko en deed een stap opzij, zodat het meisje er lang zou kunnen. Misschien was het haar verbeelding, maar ze dacht dat ze enig iets van een lichte trots bij het meisje kon ontdekken. Ze manier waarop ze sprak, haar houding, de kleding, de uitdrukking in haar ogen. Ze was echt zo een rijke klere snob, die alles van haar lieve pappie kreeg als ze het even lief vroeg en hem met grote ogen aankeek. Zo een type dat niks gewend was en geen idee had wat écht hard werken precies inhield. Zo een type dat eens een paar weken op het platteland moest gaan werken.

Even onopvallend sloeg Rose haar ogen naar de hemel. Dit had zij weer, een irritante trien die dacht dat ze zomaar even de baas kon gaan spelen op een openbare weg, waar zij stond in iedergeval. Het kon ook nooit eens zonder problemen gaan hier. "Dat klopt La'ducras inderdaad" antwoordde ze op de vraag die uit de mond van het vreemde meisje kwam. Het antwoord kwam neutraal uit haar mond. Het was handig om rijk te zijn, maar om nou bepaald trots te zijn op haar familie. Nee dat was ze niet. "Bescheiden?" zuchtte ze "Jij vroeg wie ik was, ik geef alleen maar even antwoord" haar wenkbrauwen gingen even omhoog bij het uitspreken van die woorden. Ze zag hoe het meisje naar haar voeten zat te kijken en er aardig door geïrriteerd werd. Een kleine glimlach onderdrukte ze "En ik zou ook wel eens willen weten wie jij bent." Dat wilde ze echt wel even weten, niet dat ze er wat aan had. Ze zette haar voet nu rustig op de grond neer zonder hem meer omhoog te halen om verder te gaan met tikken. Het meisje had een pas op zij gedaan, dat was het enige wat ze wilde. Het kon haar niet schelen wat zij over haarzelf dacht, ze mocht denken wat ze wilde. Als zij maar naar huis kon.
-
gehe 2 verloren tweelingen;p

'Ik vroeg wie je was ja, maar niet wát je was,' reageerde Nariko vinnig. Op het moment was haar tong scherp als een mes en stond ze in de verdediging, alsof het een gevecht was. Een gevecht van woorden, reacties en vragen. En zij was zeker niet van plan om zo een gevecht te gaan verliezen. En zeker niet van zo een rijke klere snob, die eens nodig haar plaatst moest leren kennen.
'Dat kan jij natuurlijk graag willen weten,' zei Nariko en keek naar de wolken die in een langzaam tempo over de lucht trokken, zorgeloos, rustig en geduldig. Zonder angst of enige vorm van zorgen. Wat zou dat een heerlijk bestaan zijn... zonder zorgen, zonder angst, zonder dat ook maar iets je in de weg liep. Maar zo zat het leven niet in elkaar. Je moest vechten voor je bestaan op de wereld, anders zou je eraan onderdoor gaan en dan had je voor niks geleefd. Dan had je voor niks de pijnlijke momenten door moeten maken in je leven en werd alles weggegooid. Dan werd je vergeten naar mate de tijd verstreek en zou het lijken alsof je nooit bestaan had. Dan zou je niks meer betekenen, voor niemand.
'Maar ik zie het nut er niet van in om me gezellig te gaan voorstellen,' vervolgde ze en streek even met haar hand door haar haar nadat er een wind opstak en enkele van haar lokken verplaatst had, voor haar ogen.
Voorlopig zou ze nog wel even de mysterieuze voorbijganger blijven spelen. Ze zou haar naam nog niet zo makkelijk prijs gaan geven. Niet voordat ze er in elk geval wat aan zou hebben. Je wist maar nooit wat er zou kunnen gaan gebeuren als ze aan de verkeerde persoon haar naam prijs gegeven had. En ze had op het moment al zat problemen. Nog een paar erbij kon ze niet echt gebruiken dus.

"Het zal allemaal wel" de stem van Rose was verveeld gaan klinken. Ze was niet van plan om het meisje har zin te geven door met haar in een discussie te gaan. Dit meisje trok nou ook niet echt haar aandacht met haar hypocriete gezeur. Eerst over een paar geknakte graan halmen en dan over het hebben over wie je was. Nee dat was nou niet een discussie waar Rose zich erg in interesseerde. Zonder het meisje verder nog een blik waardig te keuren stapte ze voor bij het meisje de weg op. Voor ze verder liep begon ze overdreven haar kleding af te kloppen en onzichtbare pluisjes weg te vegen. Normaal kon het haar nou niet echt boeien of er enkele grassprieten op haar kleding zaten. Maar dit meisje leek het vreselijk te vinden dat ze nou eenmaal wat meer te makken had. Dus kon Rose het niet laten om overdreven netjes over te komen. Niet dat een net meisje door de graanvelden gaat lopen, maar dat is even wat anders. Ondertussen keek ze even naar de stenen die half onder het losse zand lagen. Alsof het kleine grafzerkjes waren op een vergeten kerkhof. Rose stond na enkele seconden weer op terwijl ze haar t-shirt nog een paar keer afklopte.

Met een blik vol afkeuring en haat keek Nariko haar na. 'Wicht,' mompelde ze geërgerd bij de aanblik van haar overdreven gedrag. De manier waarop ze haar kleding afklopte maakte haar bijna misselijk! Och jeetje, stel je eens voor dat er vieze vegen op je kledij zaten. Nee, zo kon je jezelf echt niet laten zien op het slachtveld hoor, stel je toch eens voor! Wat zouden al die mensen dan wel niet gaan denken, als er een draadje los zou zitten van je rokje, of een paar kreukels in je shirt! Dat zou toch net zo erg zijn als het einde van de wereld, minimaal! 'Pff, wat zal jij een aanwinst zijn voor in de komende oorlogen zeg,' zei Nariko terwijl ze met haar ogen draaide van irritatie. Het sarcasme droop er nog net niet vanaf terwijl ze haar woorden sprak.
Misschien nam Nariko alles een beetje té serieus, maar dat kwam gewoon omdat ze heel erg bezig was met de oorlogen die zouden gaan komen en de strijd die zou gaan volgen. Niemand kon het meer ontlopen en moest het onder ogen zien, de oorlog naderde en er was weinig wat ze eraan konden doen. Het zou een ouderwets goed VS kwaad zijn en er zouden veel slachtoffers gaan vallen. En om te voorkomen dat zij één van die slachtoffers zou gaan worden, trainde ze zichzelf elke dag helemaal kapot. Ze stoomde zich klaar met de lessen die ze van haar vader geleerd had. Hij wist alles van de oorlogen, als oorlogsheld. Hij heeft haar laten inzien wat de oorlog precies inhoud, het wegnemen van iemand anders zijn of haar leven, zodat dat van jezelf veilig gesteld word. Voordat ze die les geleerd had, wilde ze een oorlogsheld worden die levens redde en niet weg nam, maar nadat haar vader haar dat verteld had. begon ze in te zien, dat zo een soldaat niet bestaat...