Het Kasteel van Jack

Aris knikte. 'Graag.. Zelf weet ik het vast niet te vinden..' zei ze wat rusteloos. Aris liep achter Luca aan naar haar kamer waar ze naar haar idee best gauw was. Ze zou hier hopelijk ook niet verdwalen, ach, dat kwam wel goed had Aris het gevoel.

'het is strikt verboden om de vergaderzalen te betreden of in de west-vleugel te komen. Zodra u die kanten op loopt zult u worden tegengehouden door de wachters. Dus het probleem dat u perongelijk deze betreed zal niet voorkomen. Als u echter wel op deze word gezien word u meteen uitgeschakelt. Om hoe laat zou u morgen uw ontbijt willen?' Zoals gewoonlijk zei ze dit allemaal zonder veel emotie.

'Dat heeft Jack mij al verteld. Ik wil wel graag rond half 8 wakker gemaakt worden. Dan kan ik mijn werk doen en me veen terugtrekken.' zei Aris, zelf begon zo ook een beetje emotieloos te doen tegen Luca, ze kon gewoon niet anders.

'word voor gezorg. prettige dag nog verder' Luca boog vluchtig een korte beleefde buiging. Het duurde niet lang voor Luca om te verdwijnen uit Aris haar zicht. Om de één of andere reden kon ze het niet verdragen dat Aris in het bijzijn van haar meester rond hing en ze moest nog dat blauwharig mensenkind bij haar meester weg halen.

Sheena had iemand opgezocht die haar kon vertellen waar Aris was. Diegene had het vriendelijk maar op zijn hoede vertelt en was voor de veiligheid met haar meegelopen. De deur van Aris haar kamer stond nog een beetje open en ze stapte naar binnen. 'Aris, ik moet gaan, wens Jack beterschap van me en ik kom nog wel een keer langs.' Zei ze en ze knikte vriendelijk naar Aris en ook naar Luca die nog op de gang was. 'Doeg.' Zei ze haastig toen Luca best wel fel naar haar keek. Ze liep naar de uitgang van het kasteel.

Aris wilde Sheena nog gedag zeggen maar ze was te snel verdwenen. Ze stond op en ging bij het raam staan. Ze had best een mooie kamer. Een mooi uitzicht ook. Ze sloot de deur en had zelfs een bureau. Ze deed haar wapens af maar legde haar dolk onder haar kussen. Dat was een waakzame gewoonte. Ze ging op de vensterbank zitten en tuurde dromerig naar buiten.

Kort nadat Aris en Sheena uit het zicht waren verdwenen had Jack al de horen van de telefoon in zijn hand vast. Vlot drukte hij het nummer in dat Luca op een briefje had geschreven. Gespannen wachte Jack af tot wanneer het eindeloze gepiep eindelijk stopte. 'Ja, Jack, zeg maar.' - 'he, um... het is alleen maar een vermoeden van mij maarre.. Hoe kom het dat..' - 'Jack, sorry, ik heb er werkelijk geen verklaring voor maar jouw lichaam leek wel mijn magie af te stoten. Volgens mij ben je vergiftigd of' - 'nee, ik weet al wat het is.. um.. je hoeft geen tegengif te zoeken of wat je ook maar van plan was om te doen.. Het komt wel in orde..' - 'zeker? het is niet veel moe..' - 'nee, het is ok.' - 'ok, ik zie je later nog?' - 'ja.. tot later' Jack haakte in en vloekte binnensmonds. Hij was werkelijk immuum voor alle magie.

Aris neuriede het deuntje van Only Hope en begon zachtjes te zingen. Ze zat nog steeds in de vensterbank en dacht aan haar reizen, ze haalde haar boek tevoorschijn en begon aan een nieuw hoofdstuk. Ze noemde het Iyona's Hutje in Yuka. Zo begon Aris onder het zingen te schrijven over de dingen die ze had meegemaakt en gezegd, Niet veel later zat ze stil aan haar bureau te schrijven en te tekenen.

Aris was al naar bed gegaan en stond een ochtend later rustig op. Ze hoorde het geklop op haar deur en zei 'Kom maar binnen.' Ze zag haar ontbijt en vroeg zich af of ze dat allemaal wel op kon en verheugde zich op haar werk. Haar boek lag nog open en snel stond ze op en klapte het dicht. 'Bedankt.' zei ze tegen die dienstdoende meid en liet haar vertrekken. Aris kleedde zich eerst snel aan. Dit keer in een bordeaurood tuniek dat met gouden letters was geborduurd en een eenvoudige bruine broek. Haar laarzen waarin ze een werpmes deed en verder haar haren in een vlecht. Aris pakte wat brood, nam een slokje drinken en liet de rest staan. Ze ging aan haar werk.

Jack kon het niet langer verdragen na 4 dagen om in zijn bed te blijven liggen. Luca had hem krukken gegeven maar zelfs die had hij nu al aan de kant geschoven, zonder dat zij er van wist natuurlijk. Koppig als hij was stond hij op het trainingsterrein klaar om een aanloop te geven. Hij trachte de pijn te verbijten die door zijn middel heen en weer werd gejaagd.

Aris liep naar de voorraadkast en pakte eten voor de vissen. Neuriend liep ze naar buiten. Ze was goed gestemd vandaag en Darweimn vloog voor haar uit. Weer was hij gegroeid. Hij kwam nu al bijna op ooghoogte en vloog al goed. Aris verwachtte dat hij binnenkort uitgegroeid was. "Je bent erg vrolijk.. Hoe dat zo..?" 'Zeg, mag een mens niet vrolijk oude chagerijn?!' zei Aris verontwaardigd voor de grap. Ze grijnste. 'Ik voel me gewoon goed en heb verder gewerkt aan mijn boek wat erg goed gelukt is.' vertelde Aris vrolijk. Ze was bij de vijver gaan zitten en begon met het voeren van de vissen.

Jack begon te rennen. Verbeet de pijn bij iedere stap en ontweek ieder opstakel dat zich bevond op het terrein. Hij dwong zichzelf door te zetten en vertikte het om zelfs maar even te stoppen met trainen. Hij herinnerde zich weer klaar helder wie die man was geweest die hem had aangevallen en vooral waarom hij Jack bijna had vermoord. Natuurlijk niet in de details wist hij waarom maar wel dat die volbloed vampier samen met andere demonen en vampieren zijn volledige familie had uitgemoord. De enigste Durberville die nog overbleef was hij en hij moest weten waarom iedereen dood moest.

Aris glimlachte en was al snel klaar met de vissen. Rustig liep ze terug naar de voorraadkast en pakte het drakenvoer nadat ze het vissenvoer had weggezet. Terwijl ze dat deed hoorde ze geluid uit de trainingszaal komen en nieuwsgierig als ze was keek ze door een kiertje en zag Jack. Ze wist niet wat ze ervan moest denken en liep naar buiten naar Darweimn. "Wat is er?" vroeg hij toen hij zag dat Aris'stemming was gedaald. "Jack, ik zag hem trainen terwijl hij dat nog lang niet mag.." zei zse tegen hem.

Maiko plaatse haar handen op haar bovenbenen en leunde over jack zijn hoofd heen. 'Meester, de wonden zullen weer open komen als u verder traint. Hoe meer u traint hoe minder rap u geneest...' Met een lieve zorgzaame blik keek ze Jack aan die uitgeput op zijn rug lag naar boven te staren. Het was vreemd om met hem te praten nu hij een aantal jaren ouder was. Ze herinnerde zich de 12jarige Jack en niet die van 17jaar. Haar meester Lucius had gezegd dat het niet erg zou zijn om de naam Maiko te behouden maar hij vergat dat ze jaren geleden dat zeMaiko als naam had gebruikt in het weeshuis waar Jack had verbleven. De kans vergrootte hierdoor dat hij haar zou herkennen. Ok, haar rol nu was compleet anders dan de Maiko van het weeshuis.. maar toch.. Ze deelden nog altijd het zelfde gezicht.

Aris zag iemand bij hem staan en liep weg. 'Kom, ik ga jullie eten geven..' zei ze tegen Darweimn. Ze liep weg en probeerde te vergeten wat ze had gezien. Zuchtend liep ze door, ze vond zichzelf irritant.

Jack glimlachte een scheve glimlach bij het zien van Maiko. Hij wist niet hoe het kwam maar ze leek verdacht veel op de Maiko die hij vroeger had gekent. Voorzichtig legde hij zijn hand op Maiko haar wang. 'je herinnerd me aan iemand die ik ooit heb gekent.'

Aris liep naar buiten naar de drakenverblijven. Ze had Jacks draak nog nooit gezien maar van Darweimn gehoord dat hij erg aardig was. Rustig liep ze erheen tot ze plots het draakje zag en glimlachte. 'Hij is erg lief..'zei ze tegen Darweimn, bij wie, als ze hem wilde aankijken ze omhoog moest kijken. Zo gegroeid was hij. Rustig liep ze naar hem toe.

Lex was in tegenstelling tot Darweimm nog maar tot de grote van een herdershond gegroeid. Zweigent bleef hij zitten maar hield zijn hoofd behoedzaam lager. Hij wist niet of hij dit mensenwezen wel moest vertrouwen.

Darweimn probeerde met Lex te communiceren om te zeggen dat dit zijn baasje of vriendin was. Terwijl Aris rustig en behoedzaam liep. Rustig ging ze voor Lex zitten en keek hem aan. Ze zocht iets in zijn ogen. Aris glimlachte, hij was vast wel vriendelijk.

Lex hield zijn neus vlak voor haar gezicht en blies toen zodat zijn warme adem recht in haar gezicht terecht kwam. Lex had begrepen wat Darweimm hem had verteld en zou dus Aris niet gaan verjagen van zijn meesters terrein. De speelsheid of ongehoorzaamheid die hij altijd had als drakenwelp was volledig verdwenen. Het enigste moment waarop hij speels wou zijn was bij zijn meester om hem te plagen.

'Hmm, je betn precies het evenbeeld van je meester..' zei ze zacht terwijl ze haar hoofd schuin hield. Na dat gezegd te hebben stond ze langzaam op. Ze pakte het voer en begon dat bij te vullen. Hetzelfde deed ze rustig met het water. Aris vond het niet erg om te werken, dan werden haar gedachtes even verjaagd.

Maiko glimlachte. 'hoopelijk herinner ik je aan een leuk persoon' Ze rekte haar rug weer en hielp Jack overeind. 'wie was ze?' Natuurlijk wist ze wel dat hij Maiko uit het weeshuis bedoelde maar dat liet ze niet merken.

Lex gaapte verveeld en rekte zich uit. Hij keek hoe Aris zorgvuldig haar werk deed maar bleef niet lang staan gapen. Op zijn gemakje wandelde hij naar buiten richting zijn meester die bij het raar ruikende mensenwezen stond. Ze rook naar verraad alleen wist hij niet wat verraad wilde betekenen.

Darweimn spreidde zijn vleugels, die erg groot waren en begon om te stijgen om zoals hij meestal deed te vliegen. Hij liet Aris maar even alleen. Aris keek hem triest na. Ze was gedeprimeerd, ze had het gevoel dat ze een vreemd persoon was voor alles en iedereen na die droom.

'mijn beste vriendin...' Hij vertrok zijn gezicht toen hij zich recht op zette. Het bloed begon zich door het verband te dringen. Maiko had gelijk. Als hij zich niet rustig zou houden dan zou hij nooit genezen. Maar het was irritant. 'Ik heb gehoord dat je ook immuum bent?'

'inderdaad. Maar ik moet toegeven dat het best lastig is om te trainen want ik weet niet hoe ik het moet trainen' Ze glimlachte beschaamd terwijl ze een haarlok rond haar vinger wikkelde. Met een onschuldige blik keek ze hem smeekend aan als subtiele hint dat hij het haar misschien kon vertellen hoe ze haar krachten moest trainen.