Het Schaduwmeer

Verveelt wierp Jack kiezelsteentjes over het water heen. De meeste kaatsten 2 of 3 keer over het water oppervlak heen maar zonken dan de diepte in. Jack leek zich niet te storen aan de vele toeristen die overal met hun fotocamera's en notitieboekjes zoveel mogelijk informatie kwamen bij elkaar rapen. Sommige kwamen zelfs bij hem om te vragen of hij iets meer wist over deze plek en iedere keer opnieuw gaf hij het zelfde antwoord. 'sorry, ik weet alleen maar wat er word verteld' Maar werkelijkheid was anders. Hij wist dat er inderdaad iets niet klopte aan dit meer en hij wilde zo graag weten wat aangezien het zijn beste vriendin hier op een zondag avond was verdwenen. (zii het blondjj op picca bij zijn invuldinges)

(Fotocamera's? Maar ze beschikken toch niet over die technologie?)

Aisu liet haar voeten tussen de grassprietjes heen slenteren, terwijl ze met haar blik gericht naar haar voeten en de grond naar het meertje toe liep. Ze had er wel eens vaag van gehoord. Haar moeder vertelde er wel eens over, als haar vader niet thuis was en ze verhalen vertelde over hoe het was in het warmere gedeelte, beneden de bergen. Hoe angstaanjagend de sfeer er wel eens was die er hing en hoe mooi het tegelijkertijd kon zijn, als de zon tussen de bladeren van de bomen door scheen. Hoe betoverend het kon zijn, als je zag hoe je schaduw over het water heen leek te dansen, als je vlak bij het water stond. Hoe prachtig het was, als het water zo strak lag, alsof het een spiegel was, waardoor je jezelf perfect kon zien. En vooral, hoe eng het er was, als het steeds donkerder werd.
Nooit had ze zich ook maar iets van beelden bij die verhalen kunnen voorstellen. En nu, ging ze het meer zelf eens opzoeken. Maar niet omdat ze zo nieuwsgierig was ernaar. Ook niet omdat ze haar angst wilde overwinnen. Ook was het niet omdat ze bewijs zocht, laat staan dat ze een weddenschap verloren had, of ook maar iets in die richting. Ze was opzoek naar inspiratie. Inspiratie voor één van haar teken kunstwerken, of voor haar verhalen. Misschien kon ze op die plek, die zoveel emoties wist los te maken bij mensen, die zo betoverend kon zijn, op zowel op negatieve, als positieve manier.
In de tas die ze om haar schouder hield zaten alle spullen die ze nodig had. Tekenblok, potloden, gummen, schriften, waarin kleine verhaaltjes geschreven was, een zak lolly's, een appel en Hyou, die ze voor de verandering maar in haar tas verborgen hield. Straks kroop hij zonder dat ze het door zou hebben weer uit haar trui. Vorige keer bij het meisje Kate had ze misschien geluk, maar de kans was klein dat ze dat deze keer weer zou hebben.
Aangekomen bij het meer, kreeg ze het gevoel alsof ze aangevallen werd door de drukte van de toeristen en nieuwsgierige tieners. Sommige liepen naar haar toe, om vragen te stellen, maar die vragen beantwoorde ze met een angstaanjagende, kille blik, die bij sommige kippenvel wisten op te wekken. Nadat ze de meeste mensen had weten weg te jagen, zocht ze een goed plekje in de schaduw, bij een boom, waar ze zich op de grond, in het verse, groenen gras plaats nam. Eenmaal toen ze naar haar zin goed zat, haalde ze uit haar tas één van de schriften en een pen. Even wierp ze een blik op het meer, maar daarna begon ze meteen ijverig te schrijven, alsof haar leven er vanaf hing. Af en toe stopte ze even en kauwde ze nadenkend op haar lolly, maar het duurde meestal niet lang voordat ze weer verder ging met schrijven. Van de andere mensen om haar heen sloot ze zich geheel af, zoals ze altijd deed. Ze was voor haar gevoel weer alleen op de wereld en alleen zij bestond op het moment.

(um... heel ouderwetse? zo van die zwart wit toestanden)


Jack liet de kiezelsteentjes uit zijn handen glijden en staarde het water in. Hier zou dus Maiko naar toe zijn gevlucht... Een trieste glimlach verscheen op zijn lippen. 'Maiko..' Hij miste haar. Iedere dag opnieuw. Hij kon het zichzelf maar niet vergeven om zo idioot te zijn geweest om te denken dat die man zich aan zijn belofte zou houden. Door hem had hij geleden, afgezien en naar zijn eigen dood gewenst. En waarvoor had hij het gedaan? Niets. Maiko haar veiligheid was een gebroken belofte geweest. Jack wilde zich niet voorstellen dat ze een jaar lang zijn terreur had moeten doorstaan. Hij kon het zich niet voorstellen als hij het zou willen. De herinnering van haar gehuil flitste door zijn gedachten terwijl hij het water in staarde. Hij kon de weerspiegeling van de wolken er in zien die steeds donkerder werden en weldra hun tranen zouden laten vallen. Jack keek achterom naar de toeristen en jongeren die steeds minderden. Blijkbaar hadden ze geen zin om tijdens een regenbui hier te blijven staan. Misschien was het maar best ook. Jack bleef in tegenstelling tot hun staat en leek geen aanstalten te maken om te vertrekken. Integendeel zelf. Hij hurkte zich neer en staarde dieper het water in. De verleiding werd om de één of andere mannier steeds groter om te gaan zwemmen of gewoon om in het water te springen. Hij wist dat het ten strengste verboden was. Maar toch...

Kate was vlakbij het meer in het gras gaan zitten bij een plekje in de zon. Ze keek even op en zag een paar tieners lachend en kletsend in de verte lopen. Ze hoopte dat ze niet richting haar kwamen want ze had geen zin in giechelende pubermeisjes en dergelijke. Ze kwam hier eerder om ergens op een rustig plekje te gaan zitten en na te denken over de afgelopen dagen. In haar handen had ze een potlood wat ze tijdens het denken en dagdromen in haar mond had gestoken en erop had gekauwd. Het gras kriebelde aan haar voeten en haar blik was nu op het meer gericht. Het gaf haar een nieuwschierig maar tegelijk ook een akelig gevoel. Een tijdje later pakte ze haar schetsboek en haalde het potlood uit haar mond. Ze was hier ook gekomen omdat het een mooie omgeving was om na te tekenen.

Nadat Aisu haar 2e bladzijde vol geschreven had, wierp ze even weer een blik op het meer. Opeens was ze niet meer de enigste op aarde, opeens stelde ze zich weer open voor de buitenwereld en zag ze hoe rustig het geworden was. Opeens voelde ze alles weer om zich heen. Van de strelende wind, tot de kietelende en aaiende grassprietjes, ze voelde alles weer.
Op ongeveer 4 mensen na, exclusief zij zelf, was iedereen weggelopen. Aisu wierp vragend haar blik omhoog en aanschouwde de wolken die ooit wit waren, zwart en grijs aan het kleuren waren. Langzaam schoven ze als gordijnen voor de zon, waardoor het meeste licht verstopt werd. Eén van de eerste druppels vloog uit de lucht, op het gezicht van Aisu. Regen... heerlijk.
Aisu hield enorm van de regen, net zoveel als van kou en ijs. Zeker in een gevecht, kon regen heel erg handig zijn. Als ze het kon bevriezen, veranderde het in honderden kleine, scherpe mesjes, die de huid van haar tegenstanders zonder moeite open konden rijten. Ze vond het dan ook altijd geweldig wanneer het regende.
Maar ook omdat de regen haar altijd wist te troosten. Regen was een aangename douch, die niet alleen het vuil van je huid wisten af te wassen, maar ook je problemen en verdriet wisten weg te wassen.
Haar blik gleed weer naar beneden, naar de mensen. Bijna iedereen was weggevlucht voor het opkomende weer. Slechts een paar bleven. Eén ervan was Kate, die Aisu vrijwel meteen wist te herkennen. Zwakjes glimlachte ze naar Kate, maar ze betwijfelde het of ze het van zo een afstand kon zien. Ze betwijfelde het of Kate haar überhaupt wel gezien had.
Haar blik liet ze verder af glijden naar iemand anders, die er ook al een tijdje gestaan had. Onderzoekend bestudeerde ze, zoals ze bij bijna iedereen altijd deed, alles wat hij deed. Zijn lichaamshouding, zijn uiterlijke kenmerken, zijn ogen en zijn gezichtsuitdrukking. 'Spring dan,' zei ze zacht, maar goed verstaanbaar en duidelijk de kant op van de jonge. 'Als je springt, kom je er vast en zeker achter waarom je er niet in mag zwemmen en misschien worden er zelfs meer vragen beantwoord,' sprak ze monotoon, terwijl ze haar schrift op de grond neerlegde en haar knieën op trok.
Misschien leek het alsof ze gedachte kon lezen hierdoor, maar Aisu had zo een kracht niet nodig om de meeste dingen van personen te weten te komen. Ogen, waren voor haar de sleutel tot dat talent. Ogen spraken voor haar altijd genoeg, ogen verraadde iedereen altijd. Zelfs de beste leugenaar, kon zijn ogen niet laten liegen.

Jack draaide zich om naar Aisu die het waagde hem aan te spreken. Zijn vriendelijke glimlach bleef weg die hij altijd aan iedereen schonk. Hij had niet het gevoel dat hij zou moeten glimlachen. Niet naar Aisu, niet naar Kate die hij vanop een afstand herkende of naar de andere overgebleven aanwezigen. Met de zelfde kilte die op de plek rond dwaalde keek hij Aisu aan. Hij wilde haar niet afschrikken. Dat was niet zijn bedoeling. Maar hij had ook niet de bedoeling om te antwoorden op haar aanmoediging om in het water te springen. Ergens begreep hij ook niet waarom ze hem aansprak. Alsof ze niks had gezegd richte hij zich terug op het meer. Nieuwsgierig liet hij zijn vingertoppen over het water strijken maar het deinsde weg door de blauwe gloed die om zijn vingertoppen danste voor hij er werkelijk mee in aanraking kwam. Meteen trok hij zijn hand terug. Het meer was magies? Het kon niet veel anders. Zijn kracht zou hem niet zomaar beschermen tegen wat simpel water.

Kate keek naar de lucht die nu grauw en grijs was geworden. Een druppel viel op haar tekenblok en ze zuchte even kort. Ze had geen hekel aan regen alleen soms vond ze dat het niet op het goede moment kwam. Zoals nu als ze aan het tekenen was en het haar tekening alleen maar kon verpesten. Toch bleef ze zitten en hield haar tekenblok zo dat er geen druppels in vielen. Ze leunde achterover en steunde zo tegen een omgevallen boomstronk. Van de regen kreeg ze een idee en ze haalde wat kleurpotloden uit haar tas die naast haar lag. Eerst bekeek ze alle kleuren en koos er een paar uit. De geluiden om haar heen waren niet storend maar ze trok zich er ook niks van aan. Ze pakte een potlood en stak hem in de lucht zodat er een druppel op zou vallen.

Nieuwsgierig bekeek Aisu bestuderend naar wat er gebeurde toen de jonge zijn vingers voor een klein gedeelte in het water stak. 'Interessant,' zei ze zacht tegen zichzelf, terwijl ze in de kleermakerszit ging zitten en haar hoofd op haar hand liet leunen. Nadenkend staarde ze naar het meer, dat weer rustig werd toen de jonge zijn hand terug getrokken had. Als dat al gebeurde als je slechts je vingertoppen in het water stak, wat zou er dan wel niet gebeuren als het een hele hand was? Of een arm. Het hele lichaam zou al helemaal fascinerend zijn. Zou het ook zo gebeurd zijn met al die mensen de verdwenen waren, vroeg ze zich af. Wat een vreselijke dood zouden die gestorven zijn dan. Of misschien waren ze nog in leven... Dan werden ze daar door de duistere wezens aan ketens vast gehouden en werden ze gemarteld, net voordat ze zouden sterven. Dan zouden de wezens de mensen weer laten genezen, zodat het spel weer opnieuw kon beginnen.
Terwijl ze zo diep in haar gedachtes en fantasie verzonken raakte, merkte ze het niet eens dat Hyou op een slang achtige manier uit haar tas kroop en nieuwsgierig op onderzoek uit ging. Eerst waggelde hij op een onhandige manier naar Kate toe, wiens geur hij wist te herkennen. Even leek het erop dat hij zich bij haar wilde nestelen, omdat ze zo lekker rook, tot hij een nieuwe geur ontdekte, die zijn interesses meer wisten te wekken, waardoor hij naar Jack toe waggelde en Kate helemaal leek te vergeten. Onderzoekend kroop Hyou dichterbij en besnuffelde hij nieuwsgierig de schoenen van Jack, waar hij vervolgens zijn tanden in wilde zetten. Maar hij kwam niet veel verder dan de neus van Jack zijn linker schoen. Zijn bek was te klein en zijn voeten waren veels te groot.

Jack leek de gedachte maar niet uit zijn hoofd te krijgen dat hij daad werkelijk iets had zien bewegen in het water wat absoluut geen vis kon geweest zijn. Maar een klein drakenwezen leek hem daar nu zonder het zelf te beseffen bij te helpen. Droogjes pakte Jack het onbekende draakje op dat zomaar in zijn voet was komen bijten en hield het nu recht voor zijn gezicht. Vluchtig voelde hij aan welke magie Hyou het laats mee in contact was gekomen en keek toen om zich heen om te zien aan wie die magie toebehoorde. Wat blijkbaar niet lang hoefde te duuren aangezien Aisu vlak bij hem zat. 'dus deze hagedis hoort bij jou?'

Kate keek op van iets wat naast zich was gekomen en zag dat het het draakje van Aisu was. Ze legde haar potlood even opzij en keek naar het beestje terwijl hij een andere kant op waggelde. Toen zag ze Aisu en een jongen wiens naam ze niet wist en keek even naar ze. Ze leken iets bij het water te doen. Ze vroeg zich af of ze wat tegen elkaar zeiden. Ze richtte zich weer op haar tekenblok waar een blanco pagina in zat. Met het potlood wat nu een beetje nat was geworden maakte ze een soepele lijn. Nu had ze een soort van aquarelpotloden.

Pas enkele seconden later nadat Jack haar aangesproken had, keek Aisu pas op. Het meer had haar helemaal in zijn greep, omdat ze zo diep over het water en de verhalen in haar gedachten verzonken zat. Maar toen ze Hyou zag, leek het wel alsof ze het meer compleet vergat.
Vijandig kneep ze haar ogen voor de helft toe en keek ze de jonge dreigend aan, alsof ze een hongerige lynx was, die dagen lang niks gegeten had en zijn prooi elk moment kon toe takelen en helemaal zou gaan verslinden.
'Als je hem wat doet, zal dat de laatste daad zijn die je in dit leven verricht zal hebben,' siste ze vijandig, terwijl ze zich tergend langzaam recht stelde, maar geen enkele seconde oogcontact met hem verbrak. Sinds Aisu Hyou had, had ze het gevoel gekregen, alsof ze een echte moeder geworden was. Dat gevoel, had een nieuw instinct bij haar ontwikkeld, haar moederinstinct. En dat instinct, liet haar op het moment spreken. Het liet haar spreken, vol haat, nijd en woede. Omdat hij aan haar schepseltje zat. En wie dat op een verkeerde manier deed, zou de torn van haar woede voelen.
Hyou probeerde op een vijandige en gevaarlijke manier grommen en sissen, zoals zijn baasje dat ongeveer deed. Maar de geluidjes die hij maakte, leken meer op de jankende geluiden van een hulpeloze baby draak, dan die van een moordlustig wezen, die alles dat op zijn pad in de weg liep aan stukken zou scheuren.
Omdat zijn grommen en sissen toch niet veel zou veranderen of uithalen, wikkelde hij zijn staart om de pols van de jonge heen en begon op de plekken waar het mogelijk was zijn tanden in zijn huid te zetten, alsof zijn hand een karkas was. Hij probeerde alles om vrij te kunnen komen uit zijn greep.

Jack trok een wenkbrauw op een glimlachte een scheve glimlach. 'whoo, rustig blijven, straks word ik nog bang' Hij had meer een geamuseert gevoel dan een bedreigt. Hij moest toegeven dat ze bedreigent over kwam maar hij had geen enkele vorm van angst door zich heen lopen. Droogjes plukte hij de staart van Hyou van zijn pols en wierp hem in de armen van Aisu. Jack werd bijna iedere week een aantal keren met zijn leven bedreigt en liep dan ook een aantal keer verwondingen op maar zonder zou hij zijn leven maar als saai en levenloos beschouwen. De wonde van zijn vorige aanval was zelfs nog niet helemaal genezen en hij had geluk gehad dat hij er niet aan overleden was. Hij bestudeerde de emoties die Aisu bloot gaf. Hoe ze zich bewoog en hoe ze sprak. Dit meisje was absoluut niet zoals al de andere wat hem enorm interesseerde.

Strompelend was Aisha naar het meer toe gelopen . Haar blote voeten deden pijn van het vele lopen . Haar schoenen was ze kwijt . Het schoot allemaal weer even door haar heen .
Ze liep door Black mamba , gewoon omdat ze het wou verkennen , het leek haar een mooie dag maar toen ze hard op de grond geduwt werd wist ze dat dat gevoel over zou zijn . Met een harde klap kwam ze op de grond en zag nog wazig dat een zwerver dreigend over haar heen gebogen stond . Ze voelde een stekende pijn in haar linkerdij en alles werd toen zwart .
Toen ze wakker was geworden waren haar schoenen weg , waarschijnlijk dacht hij dat ze iets waard waren omdat bijna niemand die droeg maar het waren gewoon goedkope schoentjes van de markt . Ze probeerde op te staan maar dat lukte niet . Haar linker dijbeen bloede als de nete en met de sjaal die ze om haar hoofd had gebonden bond ze haar been af . Waardoor het bloede stopte . Met veel moeite stond ze op . Met nogsteeds hetzelfde angstgevoel dat de zwerver terug zou komen . Strompelend was ze naar het meer toe gegaan in de hoop dat die haar rust zou geven .
Nu stonden haar ogen droevig en was haar blik op het water gericht . Op een mooi plekje onder een boom ging ze zitten met haar ogen nosteeds gericht op het water.

Bijna magnetisch vloog Hyou op Aisu af nadat Jack hem naar zijn baasje toegeworpen had. Meteen na het eerste contact dat hij met Aisu gemaakt had, wist hij zich op een flexibele manier om Aisu haar arm heen te wikkelen en kroop hij rechtstreeks haar trui in, via haar mouw. Even later stak hij zijn kop uit hetzelfde gat als waar Aisu haar hoofd uit haar trui doorheen stak. Dreigend en kwaad siste Hyou naar Jack, maar daar bleef het dan ook bij.
Belonend aaide Aisu Hyou even over zijn kop toen hij op een dreigende manier naar Jack siste. 'O maar je hoeft ook helemaal niet bang van me te worden. Het ging me er eigenlijk gewoon om dat je me terug gaf wat van mij is,' zei ze koeltjes, maar maakte geen oogcontact met hem meer. Ze wist van hem wat ze weten wilde, dus was er in haar ogen geen enkele reden meer voor om hem recht in de ogen aan te kijken.
Mensen... wat waren het toch ook walgelijke en zelfingenomen wezens. Ze verkozen zichzelf altijd vóór de ander, gingen er altijd vanuit dat wat ze deden goed was en ze dachten nooit verder na dan hun neus lang was. Als de mens zou uitsterven, zou ze er geen traan om kunnen laten. Ze was ook geen strijder geworden om de mensheid te redden van de hel die ze zelf veroorzaakte, maar om de wereld waar ze op leefde te helpen.
En dan niet om de mensheid te helpen, maar de andere wezens, die wel in balans konden leven. Om ervoor te kunnen zorgen dat de planeet verder kon gaan met bestaan. Ze hoefde niet de grote held van het verhaal te zijn, als ze maar een steentje kon bijdragen. Om de held van het verhaal te zijn, was ze toch te zwak, dat wist ze zelf ook heus wel. Maar om te helpen, daarvoor zou ze meer dan graag haar leven op willen geven.
Vanuit haar ooghoeken kon ze iemand aan komen lopen, op een zeer ongemakkelijke manier. Maar ze ging er niet naar toe, ze zou niet helpen. Het lag niet in haar interesse categorie, dus zou ze het gewoon laten voor hoe het was. Want ze was een mens en zo waren mensen nou eenmaal.

Dust kwam aangelopen. Hij had van dit meer gehoord in Yuka. Mensen zeiden dat hij dit moest zien. Dust dacht 'Wat is hier nou zo anders aan? Het is gewoon een meertje waar niet gezwommen mag worden.' Hij liep naar beneden en zag dat er een paar anderen waren. Hij stopte bij de waterrand en keek goed in het meer. Dust zag niets, dus ging hij maar op zoek naar een mooie grote boom waar hij in kon klimmen. "Dat is hopelijk niet verboden" zei hij zacht. Hij klom in de boom, zocht een mooie dikke tak op, sneed ergens anders een dikke tak weg en begon een fluitje te maken.

Kate keek naar de oppervlakte van het meer. Er schenen een paar lichtstralen op het water die de gedaantes van Jack en Aisu weerkaatsten. Kate pakte een paar andere potloden en begon de gedaantes met het meer na te tekenen. Ze maakte er weer een nat en veegde hier en daar een paar lijnen uit om shaduw te creeren. Het was rustig bij het meer viel haar op. Nergens was zowat een geluid te horen behalve het kraken van een paar takken.

Dust was klaar met zijn fluit en begon een klein melodietje te spelen. Hij was nog geen expert in fluitspelen en wilde het liefste lessen nemen, alleen hij moest nog wat werk vinden om de lessen te betalen. Hij was nu jager, maar dat was pas net genoeg. Hij merkte op dat de fluit niet zuiver was en schaafde het nog wat bij.

Een paar keer moest ze zich verzitten om eindelijk fijn te zitten . De verhalen die ze over dit meer had gehoord interesseerde haar . Ze waren allemaal met dezelfde afloop , niemand was terug gekomen . Haar nieuwsgierigheid won het bijna van haar angst en vaak had ze tot 10 voor 12 er gezeten . Maar nooit durfde ze er langer te blijven , ze was te bang dat het haar fataal zou worden . Bedenkelijk haalde ze een hand door haar haar maar liet haar blik gericht op het meer . Er moest iets duisters zijn wat ze nu ook moest zien . Iets wat je alleen zag als je heel goed keek . Iets zoals een schaduw of een schim in het water .

Dust had zijn fluit eindelijk geperfectioneerd, maar liet hem toen per ongeluk vallen. Snel klom hij uit de boom om de fluit te pakken. Schysta bleef boven zitten zodat niemand haar zou zien. Zij vond het altijd fijn om naar Dust's deuntjes te luisteren. "Ben je snel terug?" vroeg ze zacht. "Ja hoor, ik ben zo weer boven." zei Dust. Hij klom verder en sprong het laatste stukje, pakte snel zijn fluit en klom weer de boom in. Toen hij weer op zijn oude plek zat begon hij weer te spelen.

nieuw

Cole liep naar het meer. Het had iets duisters over zich wat Cole helemaal niet erg vond. Hij liep naar de kant en keek naar het water. Daar ging hij aan de kant zitten en dacht diep na. Over zijn verleden over zijn toekomst. Al snel stopte hij daarmee omdat hij daar hoofdpijn van kreeg. Dus keek hij maar weer over het meer en luisterde naar de omgeving.

Aris was verdwaald geraakt en had haar kap over haan hoofd en haar zwarte mantel om zich heen. Plots kwam ze bij een meer uit waar ze alleen een jongen zag zitten. Ze herkende hem zo snel niet. Ze wist ook niet zeker of ze op hemaf moest stappen dus bleef ze staan.

Door Coles zijn training hoorde hij iemand aan komen. Eerst wachte hij of de persoon dichterbij kwam. Maar toen hij merkte dat het meisje bleef staan zei hij ´´is het uitzicht mooi´´. Hij hield er niet van als mensen hem aanstaarden. Tot nu had hij nog niet om gekeken en dat was hij ook niet van plan tot het meisje dichterbij kwam.

Aris deed haar kap af en kwam iets dichterbij. Ze ging op een kleine meter afstand van hem zitten en keek naar het water. 'Ik weet niet of het uitzicht mooi was..' fluisterde ze tegen hem. 'Ligt eraan wat je mooi vind..' Aris keek naar hem via het water.

Cole kon het niet laten om een schamper lachtje er af te brengen om wat Aris zei. ´´Of juist waar je naar kijkt´´ zei Cole vervolgens. Hij draaide zich nog steeds niet om naar het meisje. ´´Dat maakt juist het verschil´´ zei Cole ditt keer wat zachter.