De eerste strijders missie

De titel zegt al genoeg. Er is een grootte missie op touw gezet door Iyona. Ze heeft alle strijders gevraagd om te komen helpen. Ook de strijders die nog geen level 2 hebben. Met een ingewikkelde spreuk heeft ze ervoor gezorgd dat de draken van die personen eenmalig met hun berijder over de grens kunnen komen voor ze volwassen zijn. Het is een zware spreuk die haar letterlijk uren voorbereiding heeft gekost en veel van haar energie heeft verbruikt, dat is een rede dat ze het deze spreuk maar eenmalig gebruikt. Nog een rede is dat het gevaarlijk kan zijn voor een draak die zo'n spreuk meer dan 1x tot zijn beschikking krijgt. Maar terug naar de missie.
Iyona heeft ontdekt dat Darken Rahl van binnen uit, waarschijnlijk via de onderwereld een leger met middelmatige demonen heeft verzameld om Ashtar van binnen uit alvast een aanval te sturen, een voorproefje op het werk dat hij gaat leveren. Deze demonen zijn gemaakt uit rusteloze zielen die als enige bloed willen.. Nu wil het zijn dat de demonen in een rotsachtig gebied zitten, nog afgelegen van de mensheid maar ze steeds sterker worden door hun honger naar doodslag. Iyona heeft elke strijder opgeroepen om zich te verzamelen en de mensheid redden van een massamoord.

Natas vloog in de klauwen van Max in de lucht. Max was niet al te groot maar kon wel goed vliegen en Natas houden. Zelf hielp Natas ook een beetje mee door de lucht te sturen onder haar. Ze keek over het rotsachtige gebied. ''Hier zou de eerste slag gebeuren'' zei Natas mompelend. Natas kwam om van de zenuwen. Ze had vaak zat gevochten goed geoefend met haar krachten maar was toch zenuwachtig voor het gevecht. Dalijk verloor ze iemand , iemand waarvan ze hield. Snel probeerde Natas die gedachten op zij te zetten. Ze wees naar een plek waar Max kon landen. Net voor de grote groep demonen. Daar zou Natas op de rest wachten tenminste dat hoopte ze dat de rest kwam. Benieuwd keek Natas om zich heen. Wachtend op de rest en wachtend tot de strijd zou beginnen.

Met krachtige slagen doorkliefte Cairo de lucht met Rose op zijn rug. Ergens door haar bloedbaan voelde ze hoe de adrenaline door haar lijf begon te gieren. Ze wist dat het straks voor het echt zou zijn. Geen lullige gevechtjes meer met dronkenlappen of gewoon een vriendschappelijk gevecht. Nee nu was het echt. Met echte gevaarlijke wezens die voor de dood gingen. Rose had moeten toegeven dat het haar wel wat deed. Dat ze straks de kans had om mensen te verliezen, vrienden om wie ze gaf. Ze schudde haar hoofd. Ze moest niet gaan doemdenken, het was tijd om haar krachten echt te gebruiken. Een robbetje vechten met een paar hartelozen wezens deden geen familieleden pijn, eigenlijk was het best wel handig. Als ze er zo over na dacht. Ze klopte even tegen de hals van Cairo die haast met de dag sterker leek te worden. Even keek ze langs zijn schouder naar beneden. Het zag er vredig uit, de zon die op de rotsen scheen. Het sterke gras dat tussen de rotsen omhoog probeerde te komen. Als je goed luisterde hoorde je hier en daar zelfs het geluid van een levend wezen als een vogel of insect.
Langzaam begon Cairo de landing in te zetten. Dit keer wilde ze geen van beide een roekeloze landing maakte. 1 fout en je zat met je hoofd in een uitstekende rotspunt en je lag bewusteloos te wachten op de gieren of misschien wel de demonen. Nee zo makkelijk zouden Rose en Cairo zich niet gewonnen geven.

Schysta kwam aangevlogen met Dust letterlijk in haar mond. Ze hield zijn cape vast en had moeite om over de bergen en grens te komen. Ze zag Natas en Rose en begon opgelucht aan de afdaling. Ze storten te pletter en Schysta was helemaal uitgeput. Ze had Dust helemaal van hun hutje hiernaartoe gedragen en ze was niet al te groot. "Hoi" zei ze uitgeput voordat ze instorte en begon te slapen. Dust keek ongerust toen Schysta instorte, maar hij merkte dat ze sliep. Snel maakte hij een paar metalen platen aan elkaar die zo een klein bunkertje voor haar waren. "Hoi" zei hij nog stijf van de zenuwen. "Dat doe ik dus niet meer totdat Schysta groot is geworden en ik op haar rug kan zitten." Hij telde zijn pijlen en checkte zijn messen. Alles zat nog goed. Speciaal voor deze missie had hij een grijze mantel meegenomen zodat hij niet opviel tussen de stenen. Hij keek goed rond en zag een paar strategische punten voor hun kleine legertje. Ook keek hij uit naar een goede plek om te schieten. Hij had nog twee extra pijlenkokers met pijlen, waar in plaats van twee dozijn in elk vier dozijn zaten.

Met een witte glans en witte krachtige vleugels vloog Aqua door de lucht, natuurlijk met Sheena op zijn rug. Sheena had haar armen stevig om zijn hals heen geslagen, omdat ze redelijk hoog vlogen. In de verte zag ze de rotsen al liggen, waar de demonen zouden moeten zijn. Dit was het eerste echte gevecht. Ze rilde zachtjes, ze moest er niet aan denken dat er iemand gewond zou raken of.. dood zou gaan. Ze beet op haar lip. Ze mocht nu niet gaan vrezen, ze moesten dit natuurlijk doen, daarom was ze strijder. Zelfs de mensen van nog level 1 kwamen om tegen de demonen te strijden. Als er een van hún gewond zou raken of dood.. straks Owen. Dat idee schudde ze van zich af terwijl het beeld van de rotsen beter in zicht kwam. Ze was wel sterk en het zou haar lukken.

Natas zag opgelucht Rose aan komen en kreeg daardoor al meer vertrouwen. Maar toen ze Dust zag was ze half blij laf bezorgd. Natas wist hoe erg het was als iemand bezorgd was dus probeerde ze dat gevoel maar te onderdrukken. Ze keek naar haar tas waar meer naalden dan ooit in zat. Dat zou genoeg metaal zijn om een paleis te maken. Toen ze alles dubbel had gezien liep ze naar de rest toe. ''Fijn dat ik niet de enigste hier meer ben'' was het enigste wat Natas kon uit spreken.

Iyona bleef haar handen afvegen aan haar rok. Het duurde lang, was haar spreuk niet gelukt? Maar dan zouden de level 2 strijders er wel al moeten zijn. Ze moest zich gewoon niet zo'n zorgen maken. Ze wist zeker dat ze kwamen, het waren dapperre kinderen, stuk voor stuk. Een glimlach speelde op haar lippen. Hoorde ze het goed? Waren dat draken vleugels, ze kwam achter een rotsblok tevoorschijn en keek omhoog. Ja, het waren drakenvleugels. Meerdere draken zelfs, ze zag ze stuk voor stuk en keek er even trots naar. Dit waren allemaal draken die klein waren, door Lewis gered waren en nu een beter leven hebben gekregen. Weer een glimlachje. Ze zou nog even verborgen staan kijken, ze wilde niemand de schrik opjagen. Wachten tot het groepje groot genoeg was om alles goed uit te kunnen leggen. Niet dat ze alles 5 keer per persoon moest vertellen.

Dust zag een mooie plek om te schieten en sloop ernaartoe. Hij voelde even aan de aarde. Het was een bodem vol met metaalresten, hij voelde het. Hij liep snel weer terug naar de anderen en wees de plek aan waar hij wilde zitten om te schieten. "Daarvandaan wil ik gaan schieten." zei hij. "Ik heb even goed rondgekeken en ik heb dit gezien." Hij tekende snel een kaart en liet die zien. Schysta begon ondertussen een beetje wakker te worden. Ze hoorde Dust's stem die rustig was en bleef zelf ook rustig. Blijkbaar had ze een minibunker om zich heen. Ze voelde zich net een kuiken in een ei.

Naarmate de rotsen beter in zicht kwamen zag ze ook een aantal personen of misschien wel draken bewegen. Ze slikte en vroeg zich af of dat het punt was waar ze moesten verzamelen. Vast wek, heb wat meer vertrouwen Sheena. Spookte het door haar hoofd. Ze voelde hoe Aqua op haar gevoel afging en de landing begon. Ze landde vlak bij de dingen die ze net zag en zag Natas, Rose en Dust bij de plek staan. Ze zuchtte opgelucht en ging van Aqua af.

Rose glimlachte naar Natas 'Blij dat ik niet als eerste ben gearriveerd" zei ze met een knipoog. Ze zou zich heel ongemakkelijk voelen, dat moest ze toegeven. Ze had nog nooit demonen in het echt gezien, alleen uit boeken. Rose knikte naar Dust "Ik vind het goed. Misschien geeft Iyona zo nog tips of uitleg" zei ze hoopvol, ze had haar nog niet gezien. Maar het moest haast wel dat ze in de buurt was. Ze was hopelijk niet zo gek dat ze alle onervaren strijders alleen in het hol van de leeuw zou laten.
Zelf was Rose in haar standaard wapenuitrusting gearriveerd. Ze had haar nog steeds oude zwaard mee. Ze dacht terug aan de keer waar Sheena en zei hadden zitten trainen met het loodzware zwaard dat op het eerste gezicht perfect leek. Geïrriteerd beet ze op haar lip aan die herrinnering, het zwaard had perfect in haar hand gelegen maar was gewoon domweg te zwaar. Verder had ze haar dolk mee, standaard natuurlijk. En ze had voor de gelegenheid haar werpsterren weer uit de kast getrokken. Maar ze vertrouwde liever op haar krachten dan op die ondingen. Ze had niet het goede gevoel met die dingen, meestal miste ze ook doel. Nee mikken met werpsterren was niet haar beste kant.

Sheena landde met een plofje op de grond en keek naar de strijders die er al stonden. Sheen had makkelijke kleding aan getrokken, maar wel sterk en goed voor een gevecht. Ze had natuurlijk haar stok mee, waar ze helemaal op vertrouwde. Maar voor de zekerheid had ze van te voren nog even met haar Aikido getraint, als extra defensie. Ze liep naar de andere strijders. 'Hé.' Zei ze en er besloop haar een soort gevoel van bezorgtheid om de andere.

´´Hoi´´ zei Natas wat op gewekte dan net. Ze keek rond en telde al 5 krijgers. Dat waren er zeker lang niet genoeg dacht Natas. Ze had al even gekeken naar de demonen. Ze zagen er erg uit en waren met veel waardoor ze sterk leken. Maar Natas probeerde positief te zijn en aan de goed dingen te denken. Ze keek even naar Max die uit zat te rusten op haar schouder. Naats glimlachde naar hem en geloofde meteen dat het goed zou komen.

Rose volgde de blik van Natas richting de demonen. Zo te merken kregen die ook wat door. Er begon onrust te ontstaan, er kwam angstaanjagend geluid vandaan. Van gillen en geschreeuw die iets spookachtigs hadden, niet door normale wezens gemaakt konden worden. Rose rilde onopvallend. Zo'n gil ging door merg en been.

Dust merkte op dat er onrust was ontstaan. Hadden ze hem gezien toen hij een schuilplek inspecteerde? Hij wist het niet. Wat hij vooral wilde weten was of de demonen gedood konden worden door pijlen. Het zou wel fijn zijn. Dust zag opeens een plantje staan die behoorlijk giftig was, bladeren, steel, alles. Hij haalde al zijn pijlen erlangs en zei tegen de anderen "Haal je wapens hierlangs, maar raak het blad enzovoort niet aan zonder handschoenen. Het gif doet niets op de huid, maar in de bloedbaan kan het dodelijk zijn. Hij was ondertussen klaar dus de rest kon zich ook wapenen met gif.

Aris was vanuit ver gekomen maar had niet gerust, net als Darweimn. Snel als ze konden kwamen ze eraan en nu waren ze er eindelijk. Klapwiegend hoorde Aris de inmiddels bekende vleugelslagen die al vele mijlen af hadden gelegd. Darweimn begon aan zijn daling toen hij de anderedraken zag. Aris zelf was gekleed in haar mantel en verder haar gevechtsgordel. Haar haren waren gebonden tot een staart. Een vechter in hart en nieren. Na even dalen landde Darweimn. Aris klopte hem op zijn nek. 'Goed gedaan. Rust maar uit.' zei ze tegen hem en liep naar de andere strijders. Ze bleef wel op een afstandje staan om zich mentaal voor te bereiden. Ze had al vaker mensen en wezens gedood maar Aris gokte vele niet. Ze wist nog de eerste keer dat ze een mens doodde. Ze moest overgeven en voelde zich gruwelijk. Nu voelde ze zich niet langer gruwelijk. Dit keer wist ze dat het demonen waren. Zielloos voor haar. Aris deed de kap over haar hoofd en trok haar zwaard vast. Ze knielde voor het zwaard neer en zei een gebed in het Elfs.

Alicia hield zich aan de nu al brede nek van Zuko vast . Door de spreuk van Iyona was hij zo gegroeid dat ze hem nieteens meer om zijn buikje vast kon houden . Ze merkte aan Zuko dat hij het leuk vond om zo groot te zijn en glimlachte . Tranen prikte in haar ogen door de wind die er heletijd in blies . Even rechtte ze haar hoofd zodat ze kon kijken waar ze waren . Ze keek haar ogen dicht om het beeld te verscherpen en zag in de verte al wat draken en strijders . ' Dalen ' fluisterde ze tegen Zuko ookal wist ze dat hij het misschien niet kon horen . Zijn klapende vleugels gingen slomer en in een snel tempo vlogen ze naar beneden . Toen voelde ze een stoot en wist dat ze aan vaste grond zaten . Behendig gleed ze van zijn rug af en keek naar de strijder . De adrenaline stroomde door haar bloed . Dit zou echt zijn . Dit was een kans op leven en dood . Eindelijk , waar ze al jarenlang op gewacht had , ze zou de mensheid helpen tegen het slechte . Haar opa had gelijk , ze werd een strijder. ' Hai ' zei ze met een opgewonden stemmetje tegen de mensen die er al waren . Meteen daarnaar liet ze zich op de grond zakken en zat in een kleermakerszit . Met een sierlijk gebaar haalde ze haar zwaard uit de hoes poetste hem met het doekje dat erbij zat .

Aris hoorde een groet en de stem kwam haar bekend voor maar ze was nog bezig met haar gebed. Even later stond ze op. Aris was fier, zo kon je haar beschrijven. Op haar gezicht zat een neutrale uitdrukking die wist wat ze deed. In haar ogen lag wijsheid. Ze kon een kleine glimlach opbrengen. Haar kap hield ze op, evenals ze haar mantel om hield. Ze leek op een van haar voorvaderen werd vaak gezegd. Ze had tekeningen van hem gezien en ze had zijn haren, daardoor wist ze dat haar haar van nature nog zwart-bruin zou worden. Ook had ze zijn zwaard al alleen niet de schede. Ze was blij met die gedachte, want de Elfen hadden haar verteld dat hij nog leefde, bij hun en dat ze hem, zijn zoon en vrouw kon ontmoeten.

Ryan vond het geweldig om een keer op Fizz haar rug te zitten. Hij zat in het zachte holletje net tussen haar nek en rug. Nu vloog ze snel met grote vleugelslagen naar de plek waar ze net een paar stipjes hadden zien bewegen. Ze was nu eigenlijk een vergrote versie van de normale Fizz en dat vond Ryan er wel grappig uitzien. Maar toen hij dat tegen Fizz had gezegd had ze hard met haar grote kaken op elkaar geklapt, dus Ryan besloot om er maar geen grapjes meer over te maken. Haar schubben zagen er wel heel mooi uit en ze glinsterden mooi zilver in het licht. Fizz begon met spiraalvormige afdaling toen ze boven de andere strijders vlogen. Ryan zette zich schrap en ze landde even later zacht op de grond. Ryan gleed van Fizz af en was opgelucht dat zijn broek niet helemaal stuk was gegaan door de harde schubben op de poten van Fizz. Nu liep hij naar de anderen terwijl de geluiden van de demonen in zijn oren trommelden. 'heei allemaal, mooie dag voor een gevecht he.' grinnikte Ryan. Hij nam zijn zwaard, die hij thuis al helemaal voorbereid had uit de schede en begon met wat oefeningen.

Kate vond het spannend maar ook tegelijkertijd leuk om op de rug van Cherr door de lucht te vliegen. Nog nooit had ze met hem gevlogen, en hij was ook niet zo groot geweest. Daar moest ze wel even aan wennen. Maar het vliegen ging tot haar verbazing nog best goed. Ze kon al geluiden horen van de andere strijders. Ze vroeg zich even af of ze te laat was of dat de meesten gewoon vroeg waren aangekomen. In haar handen had ze haar pijl en boog geklemd die ze niet snel zou los laten. Ze landde met Cherr op de grond en keek naar de andere strijders. Eigenlijk vond ze het wel leuk dat ze een missie hadden. Zo gebeurde er nog eens wat en voelde ze zich nuttig. Zenuwachtig of iets dergelijks was ze neit, ze was er helemaal klaar voor. Ze liep naar de groep toe en keek even wie er allemaal al waren.

Saphira viel heel erg op met haar knalroze schubben toen ze door de lucht vloog en Vashti hoopte maar dat niemand haar zou zien. Vashti zat op Saphira's rug op een zadel die ze zelf had gemaakt, zodat het reizen wat gemakkelijker was. Nu vlogen ze hoog boven het landschap van Ashtar. Vashti had gezien dat er in de verte draken vlogen en had koers daarheen gezet. Na een tijdje stuurde ze Saphira met haar gedachten naar beneden en landde Saphira soepel op de grond. Vashti sprong van haar rug en vroeg of ze het zadel kon laten zitten, zodat ze misschien zo op Saphira nog kon vechten als ze dat wilde. Saphira vond het niet erg en ging met haar nu erg grote lijf op de grond liggen en lekker opwarmen in het zonnetje. Vashti liep naar Rose en Natas en zei:' hoi, hoe is het?'

Tosca maakte verbazend wekkend een rustige daling. Blade had verwacht dat ze alle kanten op zou vlieggen en uiteindelijk met veel moeilijkheden op de grond neer storten. Dat dacht hij omdat Blade zelf nog noooit had gevlogen, maar Tosca had dat ook nog nooit gedaan. Hij knipperde het vocht in zijn ogen weg dat bijna omlaag begon te stromen. "Die verdomde wind ook" hij had het nog een beetje weg proberen te sturen maar het lukte niet goed genoeg om zijn ogen te laten tranen. Opgewonden stapte hij van Tosca af en liep richting de andere strijders, op de voet door Tosca gevolgd.

Iyona haalde diep adem. Ze was zenuwachtig, dat moest ze toegeven. Er was kans dat er straks iemand niet terugging naar de veilige thuishaven. Ze schudde haar bruine haren. Nee zo zou ze niet denken. Elke strijder was gemotiveerd, klaar om Darken Rahl wat te laten zien dat wist ze zeker. Ze bekeek iedereen die nu gearriveerd was, het waren ze nog niet allemaal. Diep van binnen hoopte ze dat die nog kwamen, iedereen was nodig. Maar ze kon niet langer wachten er was al beweging bij de demonen. Zonder verder te aarzelen liep ze van achter de rotsblok naar de strijders toe

voordat Vashti antwoord had gekregen van Natas of Rose zag ze Iyona tevoorschijn komen. Ze draaide zich naar haar om. Saphira was ook meteen klaarwakker en ging achter Vashti staan met haar sprankelende zwarte ogen. Vashti ging tegen haar schouder aan staan, terwijl ze in gedachten gedachtes met Saphira uitwisselde. Saphira was bezorgd om Vashti en wilde perse dat ze vanaf haar rug zou vechten. Maar Vashti vond dat onhandig, omdat ze dan niet goed kon ontwijken en ook niet vrij kon bewegen.
Uiteindelijk kwamen ze het erover eens dat Vashti eerst vanaf Saphira's rug pijlen en waterbollen zou schieten en daarna op de grond zou vechten en Saphira haar ging dekken met haar scherpe klauwen.
Toen ze klaar waren met de snelle discussie keek Vashti nog steeds naar Iyona op afwachting wat ze zou zeggen.

Owen kwam op de rug van Andrew aanvliegen. Hij was laat omdat Andrew de nood had gevoelt om achter een trek zwaluwen aan te vliegen, en Owen had er een halfuur over gedaan om Andrew er mee te laten stoppen. Toen Andrew Saphira zag begon hij harder te vliegen en met en sierlijke buiging landde hij naast haar op de grond. "Hallo madame." Zei hij beleeft.

Aris was opgestaan en had Iyona vanachter de steen zien komen. Ze maakte zoals gebruikelijk voor Aris een kniebuiging voor haar als teken van respect. Aris hoopte dat het snel over zou zijn. Ze had nog geen antwoord op haar dromen gekregen wat ze spijtig vond want ze waren niet prettiger erop geworden. Ze was namelijk erg moe, maar met hernieuwde kracht. Erendil had een brief gestuurd. Er had in gestaan dat Heer Luthien het goed vond dat ze later kwam en dat hij ook haar familielid zou informeren.