Inon

Dit is een klein dorpje en de thuis van Natas. De meeste mensen hebben hier een boederij waar ze niet veel aan moeten werken. Het is heel gezellig en de meeste buren helpen elkaar uit. Ook is er een grote villa in het dorp. Daar woont de enigste rijke persoon met zijn gezin. Die familie heet Dunkelheit en bestaat uit een vrouw man en een zoon. Er wordt veel geruild in het dorp en iedereen leeft er bijna gelukkig.

Natas liep blij naar Inon toe. Ze was blij dat ze na al die tijd eindelijk naar huis kon gaan en dat ze een vriendin kon mee nemen. Natas keek naar Aris die langs haar liep en zei ´´we zijn er bijna´´. Net nadat Natas dat zei kon je de eerste boederij al zien en al snel kwamen er meer. Ook zag je allemaal mensen die rustig hun ronde deden. Bijna iedereen begroette Natas en Natas begroette ze natuurlijk terug.

Aris glimlachte, ze hadden een tijdje moeten reizen maar het was heerlijk. Soms had ze wat bijgeschreven in een boek en ze kwam nu aan in Inon. Zelf voelde ze zich er zo buiten staan en had het nooit op dorpen gehad, maar dit zag er toch uit als een van de gezelligste dorpen die ze in tijden had gezien. Ze groette niet iedereen zoals Natas deed maar keek wel nieuwsgierig rond. De laatste tijd had ze haar gevechtskleding achter zich gelaten en hield het vaak bij een broek en tuniek.

Toen ze uiteindelijk bij een grote boerderij waren zei Natas ´´dit is het mijn huis´´. Blij pakte ze de sleutel en maakte de deur open. Zelf liep ze door de deur en keek heel even om naar Aris om te kijken dat ze kwam. Eigenlijk hoefde ze niet om te draaien maar soms vond Natas het fijn om wel te doen dan leek ze wat normaler. Daarna draiade Natas om en keek of er alles nog stond. De gorte woonkamer zat vol met planten en spullen. Ook was er een trap naar boven en veel ramen waardoor je het teras kon zien. Sommige dachten dat dit een villa soms was maar Natas vond dat het een boerderij was.

Aris keek met grote ogen rond. 'Wow, het is echt erg mooi!' zei ze ontsteld tegen Natas. Zelf had Aris nooit groot gewoond. Nouja, de wereld was haar thuis. Soms werd haar zelfs de bijnaam Doler gegeven, tenminste door de dorpelingen van haar dorp. Die kenden de verhalen van voor het Azulea van nu door mijn moeder en haar hele bloedlijn.

´´Dank je wel´´ zei Natas blij ze was niet mega trots op haar huis maar een compliment was niet erg. ´´Kom maar binnen de tuin is nog mooier´´ zei Natas terwijl ze door liep naar het teras. Van af het teras kon je de hele velden vol met groenten en bloemen in allemaal kleuren zien. Gelukkig had de buurvrouw nog een beetje voor haar teun gezorgd want anders waren al de bloemen dood geweest.

Aris liep met Natas mee. De tuin in. De velden en de tuin waren prachtig.'Een erg betoverend uitzicht!' zei Aris. Ze werd alleen van dit dorp al een stuk vrolijker. Alles leek zo mooi in evenwicht met elkaar. Het paste bij elkaar. Ze had dit haast nooit gezien. Alleen bij de volkeren achter de bergen waar niemand over sprak.

´´Wil je wat te drinken´´ vroeg Natas terwijl ze naar een stoel bij het teras wees zodat Aris kon gaan zitten. ´´Jij bent de gast´´ zei Natas hoflijk. IN het dorp zelf was niet echt iets speciaals te doen. Eigenlijk bijna nooit gebeurde er iets omdat iedereen het zelfde ritme had. Behalve de ´jongeren´ die maakte soms nog wel van een dag plezier. Natas was ook lid van die groep. Maar er waren weinig mensen van haar leeftijd in het dorp dus weinig opwinding.

'Graag, heb je wat sap of water?' vroeg ze aan Natas. Ze keek nog even rond voordat ze op de stoel ging zitten. Aris zou het mooi vinden om hier te wonen. Maar niet nu. Daar was ze te onrustig voor. Als Natas wilde zou ze haar meenemen naar het volk dat achter de bergen woonden. Ze leken veel op de elven uit haar moeders verhalen maar waren rustiger. Ze bezaten veel wijsheid en hadden ondanks haar leeftijd respect voor haar.

´´Ik heb bijna alles´´ zei Natas blij. Ze wou het liefst het hele huis door lopen en alle laden weer open en dicht doen. Dat wou ze doen omdat het dan leek dat ze echt thuis was. Snel probeerde Natas ergens anders aan te denken. ´´Behalve alchohol, daar heb ik niet veel van´´ zei Natas bedenkelijk. Aangezien zij er niet van hield en haar pleegmoeder overleden is had ze geen alchohol meer gekocht.

'Hmm, nee, alcohal midden op de dag is zo vies. Liever heb ik iets verfrissends!'zei Aris vrolijk. Ze speelde met het amulet, ze dacht aan haar eigen moeder. De verhalen zou ze altijd blijven herhalen en zoveel mogenlijk vertellen. Aris had het gevoel dat ze ouder was dan ze dacht. Ze wist niet waarom maar sloeg dat idee van zich af.

´´Oke dan haal ik wat lekkers´´ zei Natas terwijl ze haar tas op een stoel zette en weer naar binnen liep. Ze liep naar de koelkast en pakte een grote kan koude limonade uit. Ondertussen werd Max wakker in Natas haar tas en kroop eruit. Verbaast keek hij om zich heen en staarde ook naar Aris. ´´Waar zijn we´´ vroeg Max verbaast.

Aris glimlachte. 'Jij bent thuis.' zei ze tegen Max. Ze dacht dat Darweimn nog wel in de lucht zat en bedacht dat ze hem wel wilde zien. 'Zeg Natas, is het veilig om Darweimn te laten landen of moet ik dat pas doen als het donker is?' vroeg ze aan haar. Zelf wist ze het namelijk niet zeker.

Natas hoorde nog net wat Aris zei en dacht diep na. ´´Misschien is het slimmer om het s´avonds te doen´´ riep Natas terug. Daarna pakte ze de glazen en nam die weer mee naar buiten. ´´De meeste zouden het niet door vertellen maar niet iedereen in dit dorp is aardig´´ zei Natas een beetje verbittert. Ze zette de glazen op de tafel en ging in een stoel zitten.

'Dankje. En oké. Ik zal het aan Darweimn doorgeven. En dan kan hij zich zolang nodig in het bos verbergen.' zei ze. "Darweimn je mag vanavond komen. Anders krijgen we problemen. Blijf maar in het bos.." Zei ze tegen hem. "Oké, maar doe wel erg voorzichtig!" kwam er terug als antwoord. Daarna nam Aris een slok.

Natas begon Max te aaien en nam ook een slok van het drinken. Pas nu merkte Natas hoe saai haar dorp eigenlijk was vergeleken met Yuka. Ze zuchte even kort en keek daarna weer blij naar Aris. ´´En waar ga jij hier na heen´´ vroeg ze benieuwd.

'Ik denk naar de bergen. Ik wil de mensen weer ontmoeten. Ze zijn mijn vrienden en ik heb ze gemist. Het is een vreemd volk. Ook heb ik het gevoel dat ik even terug moet naar mijn eigen dorp. Om te kijken hoe het daar is..' zei ze. 'Wat ga jij doen?' vroeg ze nieuwsgierig aan Natas.

´´Ik denk dat ik hier in de buurt blijf ´´ zei Natas bedenkelijk. ´´Of misschien met iemand door reis´´ zei Natas met een knipoog. Ze was niet iemand die zelf door reisde ze vond het veel leuker om samen met iemand die ze kende te zijn.

'Je kan altijd achter me aankomen.. Ik reis via de Weg, ken je die?' zei ze tegen Aris. De weg was het meest veiligst en het makkelijkst vindbaar, maar vervloekt volgens sommige. Aris vond dat onzin want ze reisde er altijd over. Voor haar was het makkelijk

´´Ik ken het wel een beetje´´ zei Natas terwijl ze er heel diep over na moest denken waar het ook al weer lag. ´´Ik zie wel´´ zei Natas terwijl ze glimlachde. ´´Ik haal je dan toch wel in´´ zei Natas plagend tegen Aris. Natas wist dat Aris er wel tegen kon dus kon ze het makkelijk zeggen.

'Je vind het vast wel. Het is onmogelijk het over het hoofd te zien want dat is de weg die iedereen mijd. Nou ja, op de laatste Dolers na. Ooit gehoord van het rijmpje daarover?' vroeg Aris aan Natas. Ze waardeerde de plagerijtjes. Ze waren best leuk.

´´Eh nee sorry´´ zei Natas beschaamd dat ze niet wist wist over het rijmpje. Maar ze had wel een gevoel dat Aris het snel zou vertellen. Ze keek even naar Max. Die was hier veilig omdat je niet recht op het teras kon kijken.

'Het is niet erg hoor! Ik heb het van mijn moeder. Ze vertelde altijd verhalen over het vroegere Azulea. Toen het nog een was en magie normaal was. Het rijmpje gaat zo, Alleen rijmt het niet.
Ken je de Weg.
Durf je hem op.
Hef je zwaard, maar pas op!
Want niemand wet wat er rondwaard!
Behalve de Dolers, slim en sterk.
Brengen je veilig, zonder gevaar. Naar je bestemming.
Maakt niet uit waar.
Want zij zijn groot en kennen de magie.
Magie van de reizigers, en beschermen ze.
Of ze willen of niet.
Dus ga de Weg niet,
Niet zonder een Doler.
Want als je gaat zonder hen dan keer je nooit Terug.
Het is erg triest maar wel belangrijk want het klopt.' zei Aris vrolijk. Het deed haar goed het rijmpje weer eens te horen.

Natas luisterde goed naar het rijmpje en vond hem wel klinken. Toen ze het einde horen fronste ze haar weknbrauwen. Hoe kwam Aris dan altijd door de weg vroeg Natas zich af. Maar Natas vond niet dat ze het echt moest weten. Als Aris het wou vertellen mocht dat wel maar Natas zou er niet naar vragen. ´´Dan kan ik maar beter er niet heen gaan, ik ben geen Doler en ken er ook geen of wel´´ zei ze haast vragend.

Aris haar glimlach werd breder. 'Ik zei dat het klopte, en anders had ik gezegd dat je me niet mocht volgen. Volgens het volk achter de bergen, De dunádain, ben ik een van de laatste Dolers. Ze hebben respect voor me en zeggen dat ik ouder ben dan ik denk dat ik ben. Daarom ben ik nog naar Iyona gegaan. Je zult niet verdwalen met mij.' zei ze glimlachend.