Het Meisje van de Wind en de Zee

Level 1 Posts : 32 Join date : 2010-06-01

Aisu schrijft, zoals sommige van jullie wel zullen weten, vaak korte verhaaltjes, omdat ze erg creatief is en er erg van houd om lekker zelf bezig te zijn. Dus ik dacht, "Goh, waarom zal ik jullie niet eens een verhaal van haar laten lezen?"
Oké, ik ben nog niet zo erg goed in van zulke verhalen schrijven, omdat ik het nog niet zo lang doe. Ik hoop dat het een beetje leuk is en dat jullie ervan kunnen genieten Embarassed

Verder sta ik altijd open voor tips, kritiek en commentaar ;p

Haar voeten, koud en kapot vanwege de lange tocht over de ruwe en scherpe stenen stonden aan de rand van de klif. Haar benen, die haar dat hele eind gedragen hadden, stonden vermoeid te trillen en deden pijn, vanwege de verkrampte spieren. Haar armen, die bedekt met schrammen waren en slap langs haar lichaam hingen, alsof het levenloze stukken lap waren. Haar blik, naar haar voeten en de afgrond gericht, nat van de tranen en het regenwater, dat met bakken uit de lucht leek te vallen.
Het geluid van de storm en de woeste golven die tegen de klif aan buikte. De machtige zee... waar ze al jaren verliefd op was en de sterke wind, waarvoor ze haar leven zou opofferen als ze wind ooit zou verdwijnen. Het was het perfecte weer en het perfecte moment om haar plan in werking te laten gaan. Vandaag leek wel, alsof het was bedoeld om zo te gaan. Alsof het lot daadwerkelijk bestond...
Moeizaam slikte ze, met pijn in haar keel. Haar keel was droog en haar tong voelde in haar mond aan als een droge lap leer. Het was vreselijk, alsof ze de laatste paar minuten van haar leven alleen nog maar pijn kon lijden. Alsof ze laatste paar minuten van haar leven alleen nog maar kon denken aan de vreselijke dingen die ze in het leven had meegemaakt. Zodra ze aan de leuke momenten probeerde te denken, kreeg ze in haar geheugen een zwarte vlek te zien, alsof ze nooit leuke dingen had meegemaakt. Het enige wat ze nu nog leuk kon vinden, was de wind die met haar haren speelde en het liet lijken alsof het vrolijk in de lucht danste. En het geschreeuw van de golven beneden haar, die haar leken uit te dagen om te springen.
'Spring dan, kom dan, waar wacht je nog op!? Wat kan er in jou leven nou nog voor positiefs gebeuren!?' hoorde ze de golven naar haar toe roepen. Het was waar, de golven die haar aanmoedigde, hadden gelijk. Voor haar gevoel, bestond haar leven alleen maar uit narigheid en ellende. Ze was door al die slechte dingen in het leven een zwartkijker geworden. Niks zag ze meer als positief. Ze leefde alleen nog maar om later te sterven. Maar waarom wachten tot later om te sterven en uit je leiden verlost te worden, als het ook nu kon? Waarom zou ze zichzelf niet een handje helpen? Waarom zou ze nog ook maar een minuut langer rond lopen op deze hel op aarde?
Nog eenmaal, voor de laatste keer, snoof ze de zoute zeelucht op, die haar luchtwegen meteen helemaal open zetten. Nog eenmaal, voor de laatste keer, luisterde ze naar het gefluister van de wind. Daarna deden haar benen de laatste stap van dit leven en liet ze zich op een sierlijke manier naar beneden vallen, waar de golven haar al aan het opwachten waren, om haar teren en breekbare lichaam vast te grijpen, om haar vervolgens tegen de klif aan te slaan.
Terwijl ze haar ogen gesloten hield, wachtte ze af tot ze het water voor de laatste keer zou voelen. Ongeveer 5 secondes, voordat ze in contact met de woeste golven kwam, flitste haar leven aan haar voorbij. Haar hele leven, maakte ze nogmaals mee, maar dan in 2 secondes. 2 secondes, waren genoeg om die 15 jaar te laten zien. Zo zag ze niet alleen die slechte dingen van het leven nogmaals, maar ook de goede, leuke dingen. Hoe ze kon genieten van de zon die haar hele lichaam, zowel van binnen als van buiten wist te verwarmen. Hoe ze kon genieten van het gras dat als ze op blote voeten liep zo heerlijk tussen haar tenen kon kriebelen. Hoe ze kon genieten van de gezelligheid van de dorpelingen en als haar vader niet thuis was. Hoe ze kon genieten van de zachte stem van haar moeder en de liedjes die ze samen altijd zongen. Het was misschien kort, maar die laatste secondes, zorgde er wel voor, dat ze spijt kreeg van waar ze nu mee bezig was. Die laatste secondes, zorgde ervoor, dat het goed tot haar door drong wat een idioot ze was en dat ze een enorme dwaas was.
Toen ze uit de flits kwam, opende ze haar mond zo ver mogelijk en gilde ze zo hard als ze kon, met zoveel mogelijk kracht als haar stembanden en longen aankonden. Maar dat geschreeuw stierf snel af, net als zij zelf, toen de golven zich om haar tengere lichaam heen sloegen en ervoor zorgde dat haar lijden, maar ook haar vreugde, plezier en gelach nooit meer terug zouden keren.
Zo was haar lichaam verdwenen. In de fractie van een seconde, was haar lichaam verdwenen, verpulverd, alle botten in haar lichaam waren gebroken. Haar lichaam was weg, maar haar ziel, die bleef. Haar ziel werd één met het water van de zee en haar stem werd één met het gefluister van de wind. Waarom? Omdat ze andere mensen dit lot wilde besparen. Ze wilde ervoor zorgen dat mensen de goede dingen uit leven zouden kunnen herkennen en niet alles, zoals zij, zwart zouden gaan zien. Ze wilde het onnodige verlies van levens tegen gaan. Mensen mochten niet hetzelfde lot hebben als zij.
Nu, als mensen naar de klif toe gaan, kunnen ze het meisje van de wind en de zee nog horen. Haar stem op fluistertoon in de wind, die mensen die bij de klif komen de moed probeert in de fluisteren. Ook kunnen de mensen in het razen van de golven, haar eeuwige gegil horen. Hetzelfde gegil, dat hoorbaar was, vlak voordat ze opgeslokt werd door de woeste golven, die haar van het leven beroofd hadden.