De daken van Yuka

Ren keek het meisje aan omdat ze zo zachtjes klonk. Zou ze Vashti bedoelen bij vrienden ? ´´Kennen jullie elkaar´´ vroeg Ren aan hun allebij. Hij voelde een gespannen sfeer en wou graag weten wat aan de hand was. Hij glimlachte warm terwijl hij een comfortabel aura om zich heen maakte.

Vashti grijnsde en zei:' dat heb je dan goed geraden.' Ze vond het leuk dat ze hem tegenkwam, maar voelde dat hij minder blij was. voordat ze kon vragen waarom hoorde ze een zachtjes hoi van het meisje dat naast hem zat. Ze keek eens goed, ze herkende Aisha niet helemaal. Plots zag ze wie het was. 'Aisha?' zei Vashti verbaasd. Ze had haar irritatie voor het meisje op zij gezet. Ze keek verbaasd met grote ogen, die sowieso al groot waren , naar Aisha. 'ik dacht... jij was toch..'zei ze verward.

''Ik ben terug'' .Dat was het enige wat ze zei. Wat moest ze anders nog zeggen. Het gevoel dat ze weer terug was besprong haar nu pas, ze was terug. Ze kon haar oude leventje weer oppakken. Tenminste, als de andere het ook wilde.Een glimlach verscheen op haar gezicht.''Ik ben terug'' klonk het nu wat harder en zelfverzekerder. Op dat moment drong het tot haar door wat Ren zei.''Ja, wij kennen elkaar'' . Ze keek hem recht in de ogen aan, oprecht. Zonder enig teken van verdriet . Nou , misschien toch wel een beetje. Maar wel een stuk minder.

Ren keek Vashti en blijkbaar Aisha verbaasd aan. De gespannen sfeer die rond hing werd minder. Het weer meer blij maar toch waren er veel vragen in Ren zijn hoofd. Blijkbaar waren de vrouwen te druk met elkaar om te antwoorde. Uiteindelijk ging Ren er gewoon mee glimlachen. Maar uit zijn ooghoek keek hij nog naar de winkel en bestudeerde hij hoe hij binnen zou komen.

'oke'zei Vashti nog steeds een beetje verbaasd, maar aanvaardend. Ze wendde zich even tot Ren en herinnerde zich weer iets. 'wilde je misschien iets anders gaan doen Ren?' zei ze een beetje ongemakkelijk met het besef dat hij niet zo blij was om haar te zien.

Ren keek naar Vashti en begon verder te glimlachen. ´´Nee hoor niets bijzonders´´ loog hij. Ook al was Vashti een vriend hij wou zijn misdaad plannen niet snel deden. Ook dacht hij snel ergens anders aan anders kwam ze het nog te weten. ´´Maar ben jij ook een s....´´ vroeg Ren aan Aisha. Hij wou de zin niet af maken als het wel zo was dan zou ze het nu wel weten.

''Ik ga maar.'' het klonk beledigd. Behendig sprong ze op en liep naar de zijkant van het dak. Alletwee haar handen hielden de reling vast en maakte een acrobatische handstand. Zodat ze naar beneden zou vallen.Nu hing ze aan de reling en liet zich in een keer vallen. Met twee voeten kwam ze neer op de vast grond en keek om zich heen. Waar zou ze nu heen gaan? Naar werk .

Vashti keek Aisha verbaasd na. Waarom ging ze nou weer weg? Nouja ze moest het zelf weten. ze wendde zich tot Ren en keek hem met een vragende blik aan en vroeg zo of hij soms wist waarom ze zo snel wegging. Ze wist wel dat hij niet helemaal de waarheid had vertelt, maar ze liet het maar met rust. Al vond ze het jammer dat hij niet helemaal eerlijk was.

Ren keek Aisha na. Had hij iets verkeerds gezegd ? Daarna keek hij Vashti vragend aan maar die keek hem net zo aan. ´´ehm Heb ik iets verkeerd gedaan´´ vroeg hij maar terwijl hij het antwoord al lang wist. Ren kende nog weinig strijders dus wist hij niet precies hoe hij het moest zeggen.

'niet dat ik weet' zei Vashti tegen Ren. 'maar ze is inderdaad een strijder voor als je het nog niet wist.' Ze keek even rond en haar blije gevoel kwam terug. Ze wist niet waarom ze zo blij was, maar het kon te maken hebben met dat ze haar moeder had gezien, alhoewel ze nog wel verdrietig was dat haar broertje dood was. 'Dat weet Ren nog niet' Dacht Vashti ineens. Ze kon het hem nu wel vertellen eigenlijk. 'Ren? weet je nog van dat gevecht met die beren en wolfen?' begon ze.

Kort knikte ren omdat hij het nog goed wist. Uit zijn ooghoek zag hij Aisha in de winkel staan. Werkte ze daar ? Dan moest hij maar extra voorzichtig zijn vanavond bedacht Ren. snel dacht hij weer ergens anders aan en keek Vashti recht aan. ´´Dat vergeet ik niet , jij was toen gewond´´ zei Ren terwijl hij voorzichtig Vashti haar arm pakte om te kijken of het al een stukje beter was.

Vashti glimlachte:'ja toen ja' Saphira had daarna met grote zorg toegekeken hoe Vashti een eigen verband met spalk aan had gelegd, met wat kruiden erin voor de wond, zodat de arm goed en snel zou genezen. het was gelukkig een mooie breuk en Vashti droeg nu geen mitella meer omdat ze dat te veel in de weg vond zitten. ze strekte haar arm uit naar Ren zodat hij even kon kijken en ging toen verder met praten:' toen ik buiten bewustzijn was had ik een soort droom, tenminste ik dacht eerst dat het een droom was maar dat denk ik nu niet meer. mijn ouders, broertje en ik die woonden vroeger in Mitda totdat het kasteel werd aangevallen en mijn broertje en ik weg moesten. maar mijn broertje gehoorzaamde niet en ging terug naar het gevecht terwijl ik over de grens werd gebracht. maar dus in die droom zag ik mijn moeder en die vertelde me dat ze en mijn vader nog leefden en dat ze hadden gewonnen, maar...' Vashti vond het eigenlijk belachelijk, maar de tranen sprongen in haar ogen terwijl ze het vertelde:'maar dat mijn broertje er niet meer was. het was zo raar'

Ren probeerde aandachtig te luisteren maar hij haakte al half af bij het woord familie. Hij slikte een keer en probeerde naar de rest te luisteren. Maar toen hij hoorde dat Vashti uit Mitda hier heen vluchte was hij helemaal af gehaakt. Hij had jaren lang gewenst dat die stomme grens niet een kilometer verder had gestaan. Een kilometer en dan zou hij bij zijn ouders zijn geweest. Een kilometer en hun familie zou gewoon zijn gebleven. Een kilometer en Gavril zou niet op gepakt zijn. Het scheelde in zijn ogen weinig en dat zat hem echt dwars. Maar hoe Vashti het vertelde dat ze uit Mitda was gevlucht van haar familie klonk heel raar. Hij keek naar beneden om probeerde de moed te vinden om naar de rest te luisteren. Uiteindelijk haalde hij diep adem en luisterde hij naar de rest van het verhaal. Vashti haar broer was er dus niet meer. Ren weet hoe angstaanjagend dat is om te weten. Hij dacht dat ook voor een week of zo dat ze Gavril gingen op hangen. Ren zijn glimlach was heel even verdwenen en toen kwam het weer terug. ´´Ik snap het wat erg voor je´´ zei Ren terwijl hij Vashti een knuffel gaf. In zijn stem was alleen geen emotie te vinden. Zijn emoties had hij uit gezet. Dat deed hij wel vaker.

Vashti was verbaasd dat ze alles aan Ren had verteld, maar het voelde wel goed dat iemand het wist. Toen hij haar een knuffel gaf en dat zei verwarde het haar. Ze wist hoe een knuffel voelde en wist hoe het voelde als iemand medelijden had, maar dit, dit voelde geen van beide zo. Ze maakte zichzelf los en keek Ren kritisch onderzoekend recht in het gezicht. ze wist niet wat het was, maar iets zei haar dat het niet klopte. Hij had wel een blik van medelijden , maar ze voelde het totaal niet in zijn gedachten. ze vroeg lichtelijk bezorgd:'wat is er?'

Ren keek verbaast naar Vashti die zich los had gemaakt. Toen zij hem recht aan keek en vroeg wat er was. Wou hij wel een antwoord geven maar hij kon het niet. Meestal zou hij nu gaan liegen maar dat kon hij nu zelfs niet. ´´Ik moet weer gaan´´ zei Ren terwijl hij snel weg liep. Hij keek niet om naar Vashti en keek alleen vastberaden vooruit.

Vashti bleef beteuterd staan kijken terwijl Ren wegliep. haar gedachten wervelden door haar hoofd en toen ze dacht dat Ren weg was ging ze zitten. Ze werd ongelooflijk kwaad op zichzelf. waarom was ze nou weer zo nieuwsgierig geweest. Ze voelde zich stom en wilde het liefst hier zo de hele dag blijven zitten. ze legde haar hoofd op haar knieen terwijl er nieuwe tranen op kwamen zetten. ze wilde geen strijder meer zijn, ze wilde gewoon naar huis en naar haar ouders en haar nieuwe broertje. Ze wilde hem kietelen en de kleine babyhandjes naar haar haar voelen grijpen. ze bleef zo een hele tijd zitten.

Na een tijdje deed Vashti haar hoofd omhoog. Ze besefte dat ze hier niet alles kon krijgen wat ze wilde. Ze zou voor alles wat ze wilde zelf hard moeten werken. Ze kon hier niet stil blijven zitten en wachten totdat iemand anders Darken Rahl had verslagen zodat zij naar haar ouders kon. Ze zou het zelf moeten doen en de andere strijders zouden elkaar helpen. Darken Rahl was de schuld dat haar broertje nu dood was en daar zou hij voor boeten. Ze stond zelfverzekerder dan ooit op en wist nu wat haar moeder bedoelt had in haar visioen met' je moet doen wat jou goed lijkt'. ze zou samen met de andere strijders een einde aan deze oorlog maken. Vashti liep weg over de daken in de richting van de horizon, haar ouders, haar nieuwe broertje en Darken Rahl.

New.
__

Langzaam liet Aisha het grind uit haar handen stromen en greep er daarnaar weer naar. Het zag er vreemd uit maar het gaf haar rust. Rust , dat was wel wat ze nu nodig had.Na een tijdje stopte ze ermee en ging verder met grind wegvegen en terug geven .Eigenlijk was het allemaal wel doelloos.

- Nieuw

Voorzichtig balanseerde Felix op een dak van een willekeurig huis. Het was donker en alleen de straatlantaarns verlichtte zijn weg. 'Felix, je bent erg klunzig.' Zei een stemmetje vanaf zijn schouder. 'Alsof ik dat nog niet wist, je bent zelf ook niet echt de handigste.' Mompelde hij tegen het nu roze draakje dat op zijn schouder zat. 'Maar ik heb jou schouder.' Zei ze opgewekt. Ze hoorde hem iets als "Word nu al verwent" zeggen en glimlachte toen schattig.

Dakpannen hoorde ze tikken. Achter haar was er waarschijnlijk iemand. Aan de voetstappen te horen was het een man van boven de 16 jaar.Het kon iedereen zijn maar alsnog draaide Aisha zich rustig om.Een joneng van rond de 18 jaar met kort bruin haar balanceerde een huis achter haar op de dakpannen. Hij was niet zo slim geweest om een huis met een scheef dat te kiezen. Meestal koos zij een garage , daar hoefde je geen moeite te doen om erop te blijven. Zonder enig teken van gevoel in haar gezicht bleef ze naar de jongen te kijken. Zonder enige gedachten. Wat had ze anders te doen?

Felix liep verder zonder op te kijken verder en liep over naar nu een plat dak. Opgelucht haalde hij een keer adem en keek toen op, in de ogen van een meisje. Hij kon het niet laten om een wenkbrauw op te trekken en met zijn nieuwe kracht telekenise even in haar gedachten te kijken, voor zover dat kon. Ze was gedachteloos, ze had niks om aan te denken. Ook saai. Amore kroop op zijn rug. 'Hallo.' Mompelde hij en er verscheen een blos op zijn gezicht, wat altijd gebeurde bij een onbekent meisje.

"Hai.".Een glimlach verscheen op haar gezicht.Jongens die verlegen waren waren altijd schattig.behendig sprong ze op waardoor ze nu even groot wat.Nou even groot zijn lukte haar niet,nou dan gewoon omdat ze het fijner vond."Aisha."zei ze terwijl ze vrolijk haar hand uitstak.Een nieuw persoon ontmoeten,ja,daar had ze wel zin in.

Felix glimlachte en schudde de hand van Aisha. 'Felix, aangenaam.' Zei hij en keek haar toen een beetje wantrouwig aan. Een normaal mens zou niet op een dak gaan zitten ? Dan moest ze wel een strijder zijn. 'Ben jij.. toevallig een strijder?' Vroeg hij nieuwsgierig en probeerde in haar gedachten te kijken. Tot zijn ergenis merkte ze zijn verlegenheid en vond het ook nog schattig. De blos werd groter.

"Ja,jij dan zeker ook.".Nu voelde ze zich al helemaal goed.Een nieuw persoon en die was dan ook nog een strijder misschien zouden ze samen kunnen trainen.Ze had lang niet meer gevochten.De helft van haar dagen zagen erin bos uit als mediteren en eten zoeken. De oude gewoontes moestze weer oppakken.

Felix glimlachte toen hij hoorde dat dat helemaal geweldig was en knikte. 'Inderdaad.' Zei hij en Amore kroop van zijn rug af. Ze liep om Felix heen en ging voor hem zitten. Aandachtig bekeek ze Aisha en glimlachte toen stralend. Felix rolde met zijn ogen en keek naar Aisha. 'Sorry, ze is nogal.. speels en ik ben hier net pas.' Verklaarde hij.