Het Zonneplein

Dit is een plein bijna in het midden van de stad Yuka. Het is hier altijd druk en overal proberen handelaren je spullen aan te smeren. Het is er vaak vergeven van de mensen en geweld zal er zeker wel voorkomen. Op het midden van het plein staat een oude eikenboom, om deze boom staan bankjes. Op warme dagen zoeken de mensen verkoeling in de schaduw van de boom en haar bladeren.

Personen: geen maximum.
Regels: Er mag gevochten worden, maar kleine gevechtjes als het uit de hand loopt word de wacht erbij gehaald, dus het is maar beter dat je je gedraagt. (aantal regels per post, 3 of meer)
Rang: vrij.

Nova kwam het plein oprennen. Memo zweefde gelijk naar de eikenboom en verdween tussen de bladeren. Nova grinnikte en ging onder de boom zitten, waar ze werd bekogeld met eikeltjes. "Mem, ophouden,"zei Nova. Ze keek omhoog naar de bladeren waar het kopje van Memo uitstak. "Kom, Mem,"zei Nova. "Hier heb ik het eigenlijk wel weer bekeken-eh." Het diertje knipperde en schudde zijn kopje, daarna verdween hij weer in het gebladerte. Nova zuchtte en klom toen ook de boom in. Na een paar takken stond Memo voor haar, hij knipperde toen Nova naast hem ging zitten. "Kijk Mem,"zei Nova blij, "we kunnen vanaf hier over de huizen kijken-eh."

Natas liep het zonneplein op. Ze vond het wel fijn dat het zo rustig was. Ze liep naar een bankje bij de boom en ging erop zitten. Natas keek naar de sterren en dacht diep na van wat er vandaag gebeurd was. Max zat op haar logeerkamer te slapen met veel gesnurk. NAtas maakte zich geen zorgen dat tante Berta hem ontdekte want die zou toch denken dat het Natas was die snurkte. ´´Wat zal er morgen gebeuren´´ mompelde Natas.

De ogen van Aisha stonden wagenwijd open . Ze had niet kunnen slapen , bang dat darken ralph voor haar stond omdat zij geheime krachten had . Zelf wist ze ook wel dat ze niet nachten lang wakker kon blijven . Langzaam sloot ze haar ogen en probeerde te slapen , maar wanneer ze een zacht geluidje hoorde gingen haar ogen meteen wagenwijd open . Chagerijnig ging ze rechtop zitten en keek om zich heen . Er was bijna niemand maar dat was natuurlijk omdat het zo vroeg was . Ze moest maar een slaapplaats vinden met het geld wat ze had , niet zoveel dus . Ze keek schitchtig om zich heen en zag dat niemand keek . Soepel pakte ze haar tas die aan het einde van de bank lag en ritste hem open . Ze zag de lieve oogjes van Seyoung opengaan en smolt bijna , hij had al wel kunnen slapen . Ze haalde hem er rustig uit en zette hem naast haar op de bank , daarnaar pakte ze snel een deken en gooide die over hem heen , gelukkig had niemand hem gezien . Daarnaar pakte ze een paar munten en stopte die in haar zak , nu hoefde ze teminste niet de heletijd in haar tas te graaien .

Aisha stond op en stopte Seyoung weer in de tas , wat haar opviel was dat hij nooit tegenstribbelde , daar was ze eigelijk wel blij mee , in Yuka zou het erg irritant zijn als je een tegenstribelende draak had . Ze gooide weer de tas op haar rug en liep naar de uitgang van het parkje . Ze ging maar dwalen en wieweet op wat voor een mooie plek ze zou uitkomen .

Akira had een rustige blek gevonden, alhoewel echt rustig was het niet. Maar bij de bankjes waren niet zoveel mensen. Ze ging op een van de bankjes zitten en keek even rond. Deze plek vond ze net zo mooi als het grote park vederop, maarja ze wouw graag de stad verkennen en was hier beland. Ze bedacht zich nog iets. Ze graaide in haar zakken en haalde er een fluitje uit. Ze hield het bij haar mond en blies er op. Daarna staarde ze naar de lucht, hij zou zo wel komen als het goed was.
Langzaam zag ze iets vliegen wat steeds dichterbij kwam. Een grote meeuw kwam naar haar toe vliegen. Akira hield haar arm in de lucht en de meeuw ging er op zitten. 'Hey Jop.' (Jop de zeemeeuw xD )
'Je was al in de buurt zo te zien. ' Ze keek naar de koker op z'n rug, ze haalde er een rond pakje uit. 'dankjewel, en hierzo.' Ze deed weer een brief in de koker, en Jop sprong van haar arm af en fladderde weer veder. Akira keek Jop na tot dat hij weer verdwenen was. Blij keek ze naar het pakje. 'Hmm ik open hem straks wel.' Ze liep weer weg.

Sheena liep over het zonneplein, terwijl er volop markt was. Iedereen probeerde haar iets te verkopen en ze schudde vriendelijk mee. Aqua was vandaag niet mee het dorp in gegaan omdat ze dat te gevaarlijk vond. Ze liep en keek nieuwsgierig tussen alle spulletjes die er op kleedjes en tafeltjes lagen. Maar eigenlijk was ze meer opzoek naar iets rustigers. Ze liep verder en lette niet op de vele mensen die maar bleven aandringen.

Sheena had een paar nodige spulletjes gekocht. Nu ze bij Owen logeerde moest ze natuurlijk wel wat meer spulletjes hebben, ze vond niet dat ze al te goedkoop moest overkomen. Ze had een haarborstel, wat klemmetjes voro in haar haren, een paar nieuwe jurkjes voor over een paar broeken en een paar wortels voor Lizzie en Arab. Het was een warme dag en ze liep naar de grote eikenboom, ze ging op een van de bankjes zitten en staarde voor zich uit. Aqua zat in de tas die ze had meegenomen en verstopte zich goed.

Dust kwam bij de boekenwinkel vandaan. Hij ging op een bankje zitten en begon in het boek te lezen. Hij zag dat er een aantal anderen waren, maar hij had nu geen zin in een praatje. Hij was meer gefocust op hoe je een eigen boog moest maken. Zijn reserveboog was gisteren gebroken toen hij hem iets te ver aanspande.

Sheena zat nogsteeds en keek een beetje om zich heen. Ze zag een jongen die ze vaag herkende. Waarschijnlijk een van de strijders, maar hij was aan het lezen, dus zou ze hem niet storen. Ze pakte het leesboek dat ze had gekocht uit haar tas en bladerde even. Wuthering Heights was het boek, ze had het al eerder gelezen van de bibliotheek, maar ze vond het zo mooi, dat ze het nog een keer wou lezen. Nu had ze hem maar zelf gekocht.

Met een verveelde uitdrukking op haar gezicht liep Aisu over het pleintje. Elke keer als er een handelaar naar haar toe gesneld kwam, met één van zijn gladde praatjes over dat ze zijn producten móést kopen, beantwoordde ze zijn nutteloze woorden elke keer met een kille blik, die kouder was dan ijs en je op slag zou kunnen bevriezen. Het was kil, het was harteloos en het was gemeen, maar het was zeker één van de meest effectieve manier om die gladjakkers van je af te kunnen slaan.
Met haar armen over elkaar geslagen ging ze op één van de bankjes rond de boom zitten en sabbelde ze wat op haar lolly. Hoewel het erop leek dat ze niks aan het doen was, was ze in haar hoofd druk bezig met van alles. Alles wat ze op het moment zag gebeuren, nam ze in zich op, alsof ze een filmcamera was. De mensen die er liepen, de producten die de handelaren probeerde te verkopen alsof hun leven er vanaf hing, de stand van de zon, hoeveel wolken er in de lucht hingen, hoe de schaduw op de grond vlak voor haar gevormd werd door het aantal bladeren dat aan de boom hing, niks ging langs haar heen. Alles zou in haar gedachte bij blijven, alsof ze van elk moment een foto maakte.

Dust keek op van zijn boek toen hij een meisje aan zag komen lopen die heel effectief de handelaren verjoeg. Hij was onder de indruk en toen ze ging zitten bekeek hij haar. Na een aantal seconden ging zijn aandacht weer uit naar het boek terwijl hij dacht 'Zo'n meisje kan niet zomaar zorgenloos zitten. Daarvoor kan ze te kil kijken.'

Sheena keek weer op uit haar boek en stopte hem weer in haar tas. Misschien was het tijd om weereens te gaan. Ze slingerde de tas over haar schouder terwijl ze opstond. Ze begon te lopen en keek naar de jongen die op het bankje zat, of ze hem nou echt herkende. Ook een meisje die er liep kwam haar bekent voor.

Dust verveelde zich en zag dat Sheena wegliep. "Hé Sheena!" Riep hij "Heb jij nog iets interessants gezien of gehoord?" vroeg hij haar terwijl hij naast haar kwam lopen. "En wat voor een boek heb je daar? Ik had dit boek nodig omdat mn reserveboog gebroken is vorige week.

Sheena glimlachte, ze wist wel dat ze hem kende. 'Hé, Dust.' Zei ze en ze liep naar hem toe. 'Niks intresants, ik heb geleerd hoe ik glas kan breken en mijn watertouwen zijn beter geworden, maar verder niks.' Zei ze. Ze keek hem aan met een kleine glimlach. 'Dit boek is Wuthering Heights, beetje een romantisch achtig boek.' Zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde.

"Oke, is het aan te raden?" vroeg Dust "Ik bedoel, is het ook leuk voor jongens? Ik heb het namelijk niet zo op echte meisjesboeken." Hij zag ondertussen de snoepwinkel. "Ben zo terug" zei hij. "effe wat snoep kopen".

Sheena keek toen hij wegliep. 'Hé, mag ik mee?' Vroeg ze en liep achter hem aan. 'En; Wuthering Heights is niet echt iets voor jongens, een beetje te romantisch denk ik.' Zei ze eerlijk en liep achter hem aan de snoep winkel binnen.

Kate liep over het zonneplein en keek naar de stelletjes die hier en daar zaten. Even moest ze aan Ryan denken. Ze verschoof de gedachte in haar hoofd en ging op een van de bankjes zitten. In haar hand had ze een paar broodkruimels van het brood wat ze mee had gezeuld. Ze had het eigenlijk een beetje stiekem uit de bakkerij meegenomen. Achteraf had ze wel spijt gekregen maar haar eerste gedachte was dat ze er eentje wel konden missen. Een paar duiven kwamen naar haar toe en keken haar vol verwaching met hun kleine oogjes aan.

Zoekend liep Nariko over het grote plein, dat bezaaid leek te zijn met mensen. Hoe kon ze ooit de persoon die ze zocht vinden in zo een enorme mensenmassa!? Dat was toch onmogelijk? 'Azzuën, waar ben je als ik je nodig heb?' zuchtte ze in zichzelf terwijl ze verder zocht. Opeens werd ze vastgegrepen bij haar pols en naar één van de kraampjes toe getrokken. 'MEVROUW! U ziet er zoekende uit. Wellicht kan ik u uw zoektocht laten eindigen?' begon de verkoper meteen achter elkaar te spreken.
Hij praatte met een lichtelijk bekakt accent en zijn haar was strak naar achter toe gekamd. Hij had een scherpe, snelle tong, die zijn woorden in een onvoorstelbaar snel tempo uit zijn mond liet rollen, alsof het autmatisch gebeurde. Een echte, gladde verkoper dus.
'Ik denk het niet. Tenzij u een persoon verkoop dat ik zoek en dat lijkt mij toch sterk, denkt u niet?' bracht Nariko nog netjes uit, maar ze moest met veel moeite irritatie in haar stem onderdrukken, om niet al te agressief over te komen. 'Ach, wat spijtig... Maar kijken kan nooit kwaad toch?' hield de verkoper vol. Het was net vissen. Nariko was de vis en de verkoper was de visser, die haar aan de haak probeerde te slaan. En hij deed er echt alles aan om dat vissie binnen te kunnen halen.
'Geen geld bij me, nog een fijne dag,' Nariko nors en beende weg zonder nog om te kijken. 'Ha, verkopers kunnen soms voor zulke slappe excuses vallen...' grinnikte ze in zichzelf en liep weer verder. Ze was misschien ontsnapt aan de eerste verkoper, maar haar zoektocht was nog altijd niet voltooid.

Aris stapte het Zonneplein op en voelde de warme drukte van de mensenmassa. Ook hoorde ze het duidelijke geschreeuw. Ze was opzoek naar spullen waarmee en waarop ze kon schrijven want ze had zelf te weinig. Ondanks dat ze weinig hoop had dat ze het hier zou vinden was het het proberen waard vond ze. Anders wist ze zeker dat ze het niet zou krijgen. Aris probeerde zich door de mensenmassa heen te wurmen en moest soms mensen eve aan de kant duwen.. Dat deed ze dus bij iemand die kwaad werd. 'Jij kreng! Mij zomaar even duwen! Hier komen jij!' riep de man kwaad. Aris werd neit bang van hem maar rook gelijk de geur van alcohol. Hij stompte haar hard en duwde haar weg waardoor ze tegen een meisje aanviel.

Vlak achter zich hoorde Nariko het woeste gebrul en geschreeuw van een kwade vent. Net toen ze zich om wilde draaien, om te kijken wat er precies aan de hand was en wat de rede was waarom de man zijn stem zo verhief, voelde ze een harde knal tegen zich aan en begon ze te wankelen op haar benen. Nog net wist ze haar evenwicht weer terug te vinden, waardoor ze nog net overeind wist te blijven staan. 'What the...' zei ze terwijl ze zoekende om zich heen keek, naar de oorzaak van waarom ze bijna op haar bek gegaan was. Zo zag ze het meisje dat tegen haar aan geknald was en de man die haar nog kwaad aankeek.
'Nou nou, dat is ook niet netjes, dames duwen. En al helemaal niet in zo een grote menigte. Weet u dan niet dat daar ongelukken van komen?' zei ze hoofdschuddend en liep naar het meisje toe. 'Alles oké?' vroeg ze en ze keek haar meer vragend dan bezorgd aan.
Ondertussen bleef ze vanuit haar ooghoeken de vent in de gaten houden, voor het geval dat er nog een uitbarsting zou volgen, waardoor de schade misschien niet beperkt zouden blijven.

Aris schudde haar hoofd om de warrigheid eruit te krijgen en keek daarna het meisje aan. Het verbande was een beetje ingescheurd en het bloed stroomde weer. 'Kan beter.. Sorry trouwens dat ik tegen je aanbotste.' zei ze tegen haar. Daarna bekeek ze haar arm. Jammer van het tuniek, maarja, dacht ze snel voordat ze er met haar handen er een paar repen afscheurde. Ondanks de pijn in haar arm moest ze hem even gebruiken. Daarna probeerde Aris de repen eromheen te binden.

Nariko haalde haar schouders op. 'Ach ik kan er niet kwaad om worden. Je deed het niet expres en het was maar een zacht zetje. Kan gebeuren,' zei ze en haar oog viel op de bebloede plek die het meisje aan het verbinden was met afgescheurde delen van haar kleding. 'Ai ai, dat komt niet van die val neem ik aan,' zei Nariko op bevestigende toon. 'Heb je misschien hulp nodig? Ik ben er nu toch, dus kan ik je net zo goed helpen,' zei ze nonchalant en wachtte op een antwoord.

(sorry voor de korte post, maar ik heb nogal hoofdpijn, dus ben ik even niet zo goed met mijn woorden op het moment D': )

'Nee, dat komt niet van de val. Die wond heb ik al een paar dagen. En als je zou willen helpen graag. Het lukt niet erg goed met een hand.' zei Aris. Ze vond het een vriendelijk meisje. Aris keek weer even naar haar bloedende wond. Ze vloekte binnensmonds in meerdere talen. Nou ja. In twee talen.

(Veel beterschap! )

Nariko knikte en zocht in de tas dat om haar bovenbeen gebonden was naar een doekje, of iets wat bruikbaar was als tijdelijk verband. Dat was in elk geval beter dan stukken kleding en een stuk schoner, zodat de bacteriën de wond niet zouden kunnen infecteren en er geen ziektes van zouden komen.
Uiteindelijk viste ze een ongebruikte zakdoek uit haar tasje, waar ze even vluchtig de witte pluisjes, plukjes en draadjes van af plukte en trok. 'Hij is niet gebruikt,' grinnikte ze en vouwde de lap horizontaal 2 keer op. Zo was het dik genoeg zodat het bloed er niet meteen doorheen zou drukken en zo was het wat steviger, zodat de wond niet na de eerste de beste stoot weer open zou springen.
Vingervlug depte ze met de puntjes van de lap even het meeste bloed weg, waarna ze de lap voorzichtig, maar toch vlug om de wond van het meisje heen bond.
'Wacht maar, ik zoek die vent straks voor je op en dan zal ik hem eens een goede douw geven. Maar dan zo hard zodat hij met zijn kop in de grond duikt,' mopperde ze. Het kwam niet eens op in het hoofd Nariko dat ze te wraakzuchtig was. Maar zoiets hoorde je gewoon niet te doen. Als het expressie zou zijn, was het een ander verhaal, maar dit was niets meer dan een ongelukje geweest. En als wraakactie, zou Nariko wel even laten merken dat je op zo een manier niet om hoorde te gaan met je medemens.
'Hoe heet je eigenlijk?' vroeg ze terwijl ze geconcentreerd bezig was met haar werkje.

(Arigato x'd)