Ik keek toe hoe mijn mede tovenaars langzaam werden verzwolgen door de demonen die overal vandaan leken te komen. Ik zag dappere strijders met hun magie de demonen te lijf gaan, maar het mocht niet baten. Alles was een slagveld. En niet alleen de plekken waar gevochten was, ook de harten van degene die een dierbare hadden verloren. Ik moest wat doen. De voorspelling van de wolken waren uitgekomen, het duister was opkomst. Ik vluchte als een bange haas de bossen in en sloot hem af met speciale magie. Achteraf was dit een laf besluit, ik liet iedereen in de steek, echt iedereen. Ik liet de tijd in het bos verdwijnen en dwaalde er in rond. Voor mijn gevoel jaren, hoelang het in werkelijkheid was geweest wist ik niet maar volgens de verhalen van die ik later heb gehoord waren het maar enkele dagen. In die tijd bedacht ik het plan om Azulea in 3en te delen. De drie landen zullen verdeeld worden door magische grenzen die misschien wel duizende jaren vol zouden houden. Zo geschiede het. Ik deelde Azulea in 3en. 1 deel voor degene die het duister uitspreide over Azulea genaamd: Hesta. Het 2de deel voor de mensen die met magie willen samenleven genaamd Mitda. Het derde gedeelte is voor de mensen die magie hebben afgezworen, die bang zijn om weer in een oorlog te komen genaamd Ashtar. Nu ik dit alles heb gedaan weet ik dat mijn tijd is gekomen...
Dit was de laatste bladzijde uit het dagboek van Taikan, degene die Azulea in drieen heeft gedeeld. Nu ongeveer 50 jaar later beginnen de grenzen het te begeven. Niemand snapt hoe dat kan, misschien had Taikan een fout gemaakt. In werkelijkheid had Darken Rahl dit op zijn geweten. Hoe? Dat is voor iedereen een vraag